Zondag 8 december zou ik na een gedwongen rust-trail-pauze terug de schoenen aantrekken voor wat steviger werk. De Houffatrail 25 kilometer zou de ultieme test moeten zijn of ik terug klaar zou zijn om de aansluiting te maken met de nationale top van het trailgebeuren.
Bij mijn korte afwezigheid stelde ik reeds vast dat er tal van nieuwe namen en snelle jongens boven water komen in het explorerende trailwereldje. Vooral de snelle jongens van de baan en sommige tri-atleten hebben ondertussen de weg gevonden naar het trailgebeuren. Dit zal in de toekomst ongetwijfeld voor mooie momenten zorgen...
Sommigen van die volbloeden hadden ook de weg gevonden naar Houffalize. En ik heb het reeds ten lijve mogen ondervinden dat er héél wat concurentie is bijgekomen op de kortere trail.
Van bij de aanvang voelde ik dat ik moest lossen bij de kopgroep. Voor mij uit zag ik dat er zich een mooie omvangrijke kopgroep aan het vormen was. Helaas liep ik achter de feiten aan. En hoezeer ik ook mijn best deed om de aansluiting te maken in de modder hoe dieper ik wegzonk in het bruine slijk. Uiteindelijk verdween de ooooh zo mooie kopgroep uit mijn vizier en was ik uitgewezen om mijn eigen koers te maken en mij niet te laten opjagen door het achter lopende wild. De chrono en de gps verliepen zeer vlotjes en de kilometers gleden voorbij. Op de platte stabiele stukken kon ik telkens nog mijn "brom" aansteken om zo op zoek te gaan naar de " te snelle starters". Helaas was er uiteindelijk maar eentje die zich wat verslikt had in de snelle start en de zware omloop.
Na een test en een zoektocht naar mijn vertrouwen bolde ik als 8ste de trailexpo binnen. Met net geen gemiddelde van 13km/u (12.95) kan ik zeggen dat de test geslaagd is en het vertrouwen terug-gevonden-gewonnen is.
Geen eremetaal voor mij. Maar wel een goed gevoel...
maandag 9 december 2013
vrijdag 6 december 2013
kalender 2014 (onder voorbehoud)
Met het einde in zicht van 2013 begin ik stilletjes aan al richting 2014 te denken/plannen.
Het nieuwe jaar zou in het verlengde moeten komen van het huidige jaar maar dan zonder de ongemaken. De focus zal vooral liggen op het iewat langere werk en als het kan in de bergen.
In het begin van het jaar zullen er ook nog wat crosscountry's op de kalender staan, dit om snelheid en ritme wat aan te wakkeren.
Naarmate de dagen langer worden, zal de lengte van mijn koersen evenredig stijgen alsook afnemen.
Hoogtepunt volgende jaar ligt weer ergens tussen Courmayeur en Chamonix (in de andere richting als 2013) daar plan ik de TDS te "lopen". Om dit tot een goed -lees beter- eind te brengen zorg ik voor een zekere opbouw en test trails:
-zondag 19/0114 marathon Olne Le Trèfle à feuilles 42km
-zondag 26/01/14 Trail du Mont 30km
-zaterdag 22/02/14: "trail" Eeklo 45km
-zondag 9/03/14: Le trail des Poilus 50km
-zaterdag 29/03/14: Crêtes des Spa 50km
-zaterdag 3/05/14: La Bouillonante 55km
-vrijdag 13/06/14: Ultra trail Verdon 110km
-zondag 20/07/14: Trail de la Lesse 50km
-zondag 3/08/14: Trail de Val d'Heure 56km
-zondag 16/08/14: Trail des Fântomes 50km
-woensdag27/08/14: TDS 120km
???
Het nieuwe jaar zou in het verlengde moeten komen van het huidige jaar maar dan zonder de ongemaken. De focus zal vooral liggen op het iewat langere werk en als het kan in de bergen.
In het begin van het jaar zullen er ook nog wat crosscountry's op de kalender staan, dit om snelheid en ritme wat aan te wakkeren.
Naarmate de dagen langer worden, zal de lengte van mijn koersen evenredig stijgen alsook afnemen.
Hoogtepunt volgende jaar ligt weer ergens tussen Courmayeur en Chamonix (in de andere richting als 2013) daar plan ik de TDS te "lopen". Om dit tot een goed -lees beter- eind te brengen zorg ik voor een zekere opbouw en test trails:
-zondag 19/0114 marathon Olne Le Trèfle à feuilles 42km
-zondag 26/01/14 Trail du Mont 30km
-zaterdag 22/02/14: "trail" Eeklo 45km
-zondag 9/03/14: Le trail des Poilus 50km
-zaterdag 29/03/14: Crêtes des Spa 50km
-zaterdag 3/05/14: La Bouillonante 55km
-vrijdag 13/06/14: Ultra trail Verdon 110km
-zondag 20/07/14: Trail de la Lesse 50km
-zondag 3/08/14: Trail de Val d'Heure 56km
-zondag 16/08/14: Trail des Fântomes 50km
-woensdag27/08/14: TDS 120km
???
dinsdag 26 november 2013
schuiven in de modder
Dat crosscountry niet echt mijn ding is wederom bewezen. Dit weekend heb ik mijn 2de cross van het seizoen gelopen. Dat er bij crossen modder aan te pas komt klinkt logisch maar de 2 crossen waar ik van start ging (Maria Aalter en Crosscup Roeselare) was een beetje van het goede teveel. Er was een overvloed aan modder en andere glijpartijen en een schaarste aan maagdelijk groen snel gras. Het was dus een parcours voor lichte en snelle reebokken die sierlijk door de modder kunnen springen, klieven en rennen en niet zozeer het parcours voor een Oost-Duitse tank die overal doorheen "probeert" te rammen, en finaal de grip verliest ...
Maar crossen is inderdaad niet echt men ding, maar reden te meer om mij te wagen op het gladde ijs-modder. Het is maar door eens flink op je smoel te vallen en terug recht te krabben dat je sterker wordt. En dit is de voornaamst motivatie van cross-leden-. Ik ben er dan ook Heilig van overtuigd dat zo'n dergelijke ideeën zich kunnen vertalen naar een motor met meer vermogen. En extra PK is wel iets dat je kan gebruiken tijdens een trail.
Met het oog op de Houffatrail, -die ervoor zou moeten zorgen dat ik 2013 in schoonheid kan eindigen- is zulks zeker op zijn plaats. Ik heb nu nog een dikke week om mijn lichaam extra onder te stoom te plaatsen, gevolgd door een korte rust. Om daarna hevig te knallen.
Deze week wordt het volume eventjes de hoogte ingejaagd en daarna een lange grote knal...
Ge weest gewaarschuwt...
Maar crossen is inderdaad niet echt men ding, maar reden te meer om mij te wagen op het gladde ijs-modder. Het is maar door eens flink op je smoel te vallen en terug recht te krabben dat je sterker wordt. En dit is de voornaamst motivatie van cross-leden-. Ik ben er dan ook Heilig van overtuigd dat zo'n dergelijke ideeën zich kunnen vertalen naar een motor met meer vermogen. En extra PK is wel iets dat je kan gebruiken tijdens een trail.
Met het oog op de Houffatrail, -die ervoor zou moeten zorgen dat ik 2013 in schoonheid kan eindigen- is zulks zeker op zijn plaats. Ik heb nu nog een dikke week om mijn lichaam extra onder te stoom te plaatsen, gevolgd door een korte rust. Om daarna hevig te knallen.
Deze week wordt het volume eventjes de hoogte ingejaagd en daarna een lange grote knal...
Ge weest gewaarschuwt...
vrijdag 1 november 2013
Right on track
Het is nu toch al een 2-tal weken dat ik kan zeggen dat ik probleemloos kan trainen. Weliswaar nog rustig aftasten en een kalme opbouw. Maar de afgewerkte trainingen geven mij terug weer vertrouwen in de toekomst.
De voorgaande 2 maand was een kwelling op mentaal vlak. Gelukkig hadden we besloten om te werken met een actieve revalidatie. Dus volledig stil heeft de motor eigenlijk niet lang gelegen. Maar het was frustrerend om niet te kunnen doen wat anders een deel van je leven is. De lange duurlopen en de tempo's waar je soms meermaals door de muur moest ontbraken op mijn wekelijks menu. Deze werden vervangen door proprioceptie, kracht, stabiliteit,zwem en -fietstrainingen.
Maar sinds 2 weken kan ik de loopschoenen terug aanbinden en de vrijheid terug ervaren om vrij in het bos te lopen en door de velden te razen. Gisteren heb ik zelf terug een tempo training afgewerkt, het gevoel was nog niet top (logisch) maar met wilskracht kon ik toch mijn tempo's afwerken aan 3'20"/km.
Nu wat crossen inplannen om de basissnelheid terug wat op te schroeven en dan kunnen we met een goed gemoed denken aan het voorjaar 2014...
De voorgaande 2 maand was een kwelling op mentaal vlak. Gelukkig hadden we besloten om te werken met een actieve revalidatie. Dus volledig stil heeft de motor eigenlijk niet lang gelegen. Maar het was frustrerend om niet te kunnen doen wat anders een deel van je leven is. De lange duurlopen en de tempo's waar je soms meermaals door de muur moest ontbraken op mijn wekelijks menu. Deze werden vervangen door proprioceptie, kracht, stabiliteit,zwem en -fietstrainingen.
Maar sinds 2 weken kan ik de loopschoenen terug aanbinden en de vrijheid terug ervaren om vrij in het bos te lopen en door de velden te razen. Gisteren heb ik zelf terug een tempo training afgewerkt, het gevoel was nog niet top (logisch) maar met wilskracht kon ik toch mijn tempo's afwerken aan 3'20"/km.
Nu wat crossen inplannen om de basissnelheid terug wat op te schroeven en dan kunnen we met een goed gemoed denken aan het voorjaar 2014...
zaterdag 19 oktober 2013
De nieuwe Patagonia Short
Tijdens mijn zonnige herfstloopjes heb ik de nieuwe Patagonia Short kunnen testen. Hij ziet er niet alleen vrolijk uit, hij zit lekker en er is vooral over nagedacht wat een short zo bijzonder kan maken.
 |
| De short is gemaakt uit een water en windafstotende stof en zit lekker om de billen. Hij is voorzien vooraan van een koordje om alles netjes op zijn plaats te houden tijdens het lopen. |
 |
| De short is voorzien van 4 side-pockets, handig om enkele spullen (gel's, repen, geld, klein flesje,...) mee te nemen tijdens langere loopjes |
 |
| Aan de beide zijden zijn er ventilatiestroken voorzien, mooi weggewerkt. |
 |
| Achteraan is de short nog voorzien van een afsluitbaar zakje, handig om spulletjes in de steken die zeker niet verloren mogen gaan tijdens je avontuurlijke tochten |
dinsdag 15 oktober 2013
In de Fitness
De laatste maand waan ik mij meer à la miss Jane Fonda in plaats van Thomas de trailrunner. Uren slijt ik nu in de fitnesszaal zo'n 5 uur per week speel ik met rekkers, lichte gewichtjes, stabilisatie oefeningen, de step en de loopband. Het lopen zelf beperkt zich momenteel tot een 3 piepkleine duurloopjes die er toe dienen om het enkelgewricht klaar te maken voor terug het "echte werk".
De revalidatie verloopt tamelijk vlot en dus zal mijn Fitness gedraag beloond worden. De echte Fitnesser, de man met een gespierde torso gekleed in Gorila Wear dinges zal ik echter nooit worden. Geef mij maar een shirt en een paar goede trailschoenen (Patagonia Tsali) en een bos waar ik in kan rennen.
Niet dat ik niet geloof in het krachthonk, maar mij ligt het niet zo om uren in de Fitness bezig te zijn. Wel zal ik wat huiskamer en tuinoefeningen wekelijks uitvoeren als rompstabilisatie, proprioceptie en kracht-sprongoefeningen. Dit alles zou moeten resulteren in een beter jaar dan 2013. Het jaar 2013 was goed begonnen maar vanaf de maand mei ging het van kwaad naar erger, afgelaste wedstrijd, uitgestapt, blessureleed en blessureleed. Een jaar dus om snel door te spoelen met een goede trapist.
Maar ik geloof er wel heilig in, als je kan kruipen uit het duistere dal, dat je er sterker van wordt. Zeker mentaal is dit een zware oefening, blijven geloven in het feit dat het beter komt. En straks wanneer ik terug groen licht krijg om terug te grenzen af te tasten. Kan ik mezelf terug weer pushen om de grenzen te verleggen en mezelf in de strijd te gooien.
De revalidatie verloopt tamelijk vlot en dus zal mijn Fitness gedraag beloond worden. De echte Fitnesser, de man met een gespierde torso gekleed in Gorila Wear dinges zal ik echter nooit worden. Geef mij maar een shirt en een paar goede trailschoenen (Patagonia Tsali) en een bos waar ik in kan rennen.
Niet dat ik niet geloof in het krachthonk, maar mij ligt het niet zo om uren in de Fitness bezig te zijn. Wel zal ik wat huiskamer en tuinoefeningen wekelijks uitvoeren als rompstabilisatie, proprioceptie en kracht-sprongoefeningen. Dit alles zou moeten resulteren in een beter jaar dan 2013. Het jaar 2013 was goed begonnen maar vanaf de maand mei ging het van kwaad naar erger, afgelaste wedstrijd, uitgestapt, blessureleed en blessureleed. Een jaar dus om snel door te spoelen met een goede trapist.
Maar ik geloof er wel heilig in, als je kan kruipen uit het duistere dal, dat je er sterker van wordt. Zeker mentaal is dit een zware oefening, blijven geloven in het feit dat het beter komt. En straks wanneer ik terug groen licht krijg om terug te grenzen af te tasten. Kan ik mezelf terug weer pushen om de grenzen te verleggen en mezelf in de strijd te gooien.
vrijdag 27 september 2013
Licht aan de tunnel
Na een periode van miserie is er terug licht aan de tunnel. Maandag mag ik terug de loopschoenen terug voor eventjes aanbinden. Hopelijk volgt er geen reactie op het lopen en kan ik zo stilletjes aan de trainingen rustig beginnen opbouwen. Het lopen zal wat in het begin op de achtergrond komen. Waar stabilisatie op de voorgrond zal komen, zodoende dat de enkel weer 100% wordt..
maandag 2 september 2013
Courmayeur-Champex-Chamonix
Na blessureleed van start gegaan op de CCC, een trail over 100 km en bijna 6000 hoogtemeters. Eentje om U tegen te zeggen dus. Met of zonder gezwollen enkels...
Vrijdag 30/08/2013 had D-day moeten zijn maar mijn ligamenten beslisten daar anders over. Alternatief was 100 km pret doorheen Italië, Zwitserland en Frankijk over de Alpen en langs de gletsers en de Mount Blanc die een stille getuige was...
Van bij de start besefte ik dat "pret" vandaag wel eens de grote afwezige zou kunnen zijn. Naarmate de uren vorderden en de het donker werd, was pret ver weg te zoeken. Het enige leuke van de zaak was dat we (Bert Goos en mezelf) ons konden amuseren met ons geklungel en gesukkel op een berg. De bergen die aanvankelijk mijn vrienden zijn, werden plots mij minder gezind. Ik voelde alle energie uit mijn getergde lijf druppelen. De pijn aan de rechter enkel werd een groot probleem en de onderkant van de linkervoet was zowaar gescalpeerd. Dit was mijn grootste herrinering aan het laatste deel van mijn CCC.
Waarom blijft een mens dan toch doorbijten in het idee om te "moeten" finishen in Chamonix. Moeilijk te beschrijven, het gevoel van sportieve prestatie die langzaam omdraait naar het oerinstinct om te blijven overleven. Jezelf blijven motiveren om steeds je grensen iets verder af te tasten.
In ieder geval het was een zware oefening voor lichaam en geest en de grensen zijn bij deze verlegd naar om en bij de 19 uren arbeid in moeilijke omstandigheden
Vrijdag 30/08/2013 had D-day moeten zijn maar mijn ligamenten beslisten daar anders over. Alternatief was 100 km pret doorheen Italië, Zwitserland en Frankijk over de Alpen en langs de gletsers en de Mount Blanc die een stille getuige was...
Van bij de start besefte ik dat "pret" vandaag wel eens de grote afwezige zou kunnen zijn. Naarmate de uren vorderden en de het donker werd, was pret ver weg te zoeken. Het enige leuke van de zaak was dat we (Bert Goos en mezelf) ons konden amuseren met ons geklungel en gesukkel op een berg. De bergen die aanvankelijk mijn vrienden zijn, werden plots mij minder gezind. Ik voelde alle energie uit mijn getergde lijf druppelen. De pijn aan de rechter enkel werd een groot probleem en de onderkant van de linkervoet was zowaar gescalpeerd. Dit was mijn grootste herrinering aan het laatste deel van mijn CCC.
Waarom blijft een mens dan toch doorbijten in het idee om te "moeten" finishen in Chamonix. Moeilijk te beschrijven, het gevoel van sportieve prestatie die langzaam omdraait naar het oerinstinct om te blijven overleven. Jezelf blijven motiveren om steeds je grensen iets verder af te tasten.
In ieder geval het was een zware oefening voor lichaam en geest en de grensen zijn bij deze verlegd naar om en bij de 19 uren arbeid in moeilijke omstandigheden
zaterdag 24 augustus 2013
Bad timing
Van slechte timing gesproken is dit toch een sterk staaltje.
Na meer dan een half jaar alles in functie te doen voor de ene wedstrijd, slaat het noodlot toe en sta ik non-sportief wegens een verzwikte enkel. Dit gebeurde op een 4-tal weken van D-day.
Dokters durden geen uitspraak doen of het haalbaar zou zijn om met dit letsel een ultra-trail te lopen. Misschien kan het ook liggen aan het feit dat dokters en mensen van de wetenschap, dus geleerde mensen, niet geloven in het feit dat 100 km lopen "gezond" kan zijn voor een menselijk lichaam. Hoe dan ook naarmate de tijd vorderde en dus ook het geneesingsprocces kon ik stilletjes de trainingen hervatten na een 2-tal weken verplichtte rust. Dat het kalf al verdronken was of eerder verzopen dat wist ik al. Dus verloren trainingsarbeid inhalen was onmogelijk, gezien de enkel nog steeds geen 100% is en vooral dat het dom zou zijn. Toen ik de vraag stelde, of mijn lichaam en vooral dan mijn rechter enkel een zware belasting zou aankunnen. Daar kon de kinesist geen positief antwoord op geven.
Een evenement opgeven van tevoren die je meer dan een jaar gepland hebt dat wil ik niet doen. Met aangepaste ambities aan de start staan en levend en wel de finish bereiken te Chamonix, lijkt mij een leuk alternatief. Genieten van het feit dat je als gewone sterveling loopt rond die schitterende Mont Blanc. Je lichaam en je geest kunnen blijven beheersen in zéér moeilijke momenten. Eén worden met de prachtige omgeving. Als je dit allemaal optelt dan kun je als het ware zweven door berg en dal. Zeker in de afdaling kan je jezelf bovenmenselijk wanen terwijl je de zwaartekracht zijn werk laat doen en je benen de nodige correcties uitvoeren op automatische piloot.
Dit alles wil ik niet zomaar opgeven en erbij horen 30 augustus te Courmayeur.
Na deze operatie zal ik mijn lichaam en geest eens de rust geven. De laatste weken waren vooral mentaal zwaar. Zaterdag 31 augustus kan ik alles dan laten bezinken en zijn plaats geven. Om daarna verder te werken aan de toekomst...
Na meer dan een half jaar alles in functie te doen voor de ene wedstrijd, slaat het noodlot toe en sta ik non-sportief wegens een verzwikte enkel. Dit gebeurde op een 4-tal weken van D-day.
Dokters durden geen uitspraak doen of het haalbaar zou zijn om met dit letsel een ultra-trail te lopen. Misschien kan het ook liggen aan het feit dat dokters en mensen van de wetenschap, dus geleerde mensen, niet geloven in het feit dat 100 km lopen "gezond" kan zijn voor een menselijk lichaam. Hoe dan ook naarmate de tijd vorderde en dus ook het geneesingsprocces kon ik stilletjes de trainingen hervatten na een 2-tal weken verplichtte rust. Dat het kalf al verdronken was of eerder verzopen dat wist ik al. Dus verloren trainingsarbeid inhalen was onmogelijk, gezien de enkel nog steeds geen 100% is en vooral dat het dom zou zijn. Toen ik de vraag stelde, of mijn lichaam en vooral dan mijn rechter enkel een zware belasting zou aankunnen. Daar kon de kinesist geen positief antwoord op geven.
Een evenement opgeven van tevoren die je meer dan een jaar gepland hebt dat wil ik niet doen. Met aangepaste ambities aan de start staan en levend en wel de finish bereiken te Chamonix, lijkt mij een leuk alternatief. Genieten van het feit dat je als gewone sterveling loopt rond die schitterende Mont Blanc. Je lichaam en je geest kunnen blijven beheersen in zéér moeilijke momenten. Eén worden met de prachtige omgeving. Als je dit allemaal optelt dan kun je als het ware zweven door berg en dal. Zeker in de afdaling kan je jezelf bovenmenselijk wanen terwijl je de zwaartekracht zijn werk laat doen en je benen de nodige correcties uitvoeren op automatische piloot.
Dit alles wil ik niet zomaar opgeven en erbij horen 30 augustus te Courmayeur.
Na deze operatie zal ik mijn lichaam en geest eens de rust geven. De laatste weken waren vooral mentaal zwaar. Zaterdag 31 augustus kan ik alles dan laten bezinken en zijn plaats geven. Om daarna verder te werken aan de toekomst...
zondag 11 augustus 2013
Drama in Chamonix
Drama in Chamonix
Wat top moest worden is uiteindelijk uitgelopen als een HEL.
Omdat:
1) We bergen hadden onderschat en met een gekwetst persoon aan het front kwamen. Om die persoon te helpen besloten we hem een last te geven in plaats van een hulp. Een mountenbike moest de nodige hulp bieden, helaas een paar krukken waren beter op zijn plaats geweest.
2) We de etappe hadden onderschat, op een onbekend terrein ambitieuse plannen maken is als onvoorbereid naar een mondelijk examen te trekken.
3) Ik zonodig de sterkte van mijn gewrichtsbanden wou testen, Conclusie, ze zijn nog niet sterk genoeg. Momenteel zijn ze iets langer dan gewenst.
Kortom ik heb mijn gewrichtsbanden ernorm, volledig, voor de zak geholpen. Nu zit ik er mee. Nu is het hopen op de wonderen van moeder natuur die mij snel repareert. Zodat een deelname aan de CCC er nog kan inzitten. Deelname, jawel meer niet aandachtige lezer. Tijdens de jaarwisseling van 2012 en 2013 was ik reeds plannen aan het smeden om het de Fransen en de Spanjaarden wat moeilijk te maken rond die Mount Blanc. Ik droomde van een top 20 plaats. Maar nu wordt je met de feiten geconfronteerd dat het gevaar in de kleine hoekjes schuil houdt.
Maar het allerbelangrijkste is dat mijn "drive" niet is aangestast. De wil is de motor om de onmogelijkheden te overbruggen naar mogelijkheden, of uitdagend
Wat top moest worden is uiteindelijk uitgelopen als een HEL.
Omdat:
1) We bergen hadden onderschat en met een gekwetst persoon aan het front kwamen. Om die persoon te helpen besloten we hem een last te geven in plaats van een hulp. Een mountenbike moest de nodige hulp bieden, helaas een paar krukken waren beter op zijn plaats geweest.
2) We de etappe hadden onderschat, op een onbekend terrein ambitieuse plannen maken is als onvoorbereid naar een mondelijk examen te trekken.
3) Ik zonodig de sterkte van mijn gewrichtsbanden wou testen, Conclusie, ze zijn nog niet sterk genoeg. Momenteel zijn ze iets langer dan gewenst.
Kortom ik heb mijn gewrichtsbanden ernorm, volledig, voor de zak geholpen. Nu zit ik er mee. Nu is het hopen op de wonderen van moeder natuur die mij snel repareert. Zodat een deelname aan de CCC er nog kan inzitten. Deelname, jawel meer niet aandachtige lezer. Tijdens de jaarwisseling van 2012 en 2013 was ik reeds plannen aan het smeden om het de Fransen en de Spanjaarden wat moeilijk te maken rond die Mount Blanc. Ik droomde van een top 20 plaats. Maar nu wordt je met de feiten geconfronteerd dat het gevaar in de kleine hoekjes schuil houdt.
Maar het allerbelangrijkste is dat mijn "drive" niet is aangestast. De wil is de motor om de onmogelijkheden te overbruggen naar mogelijkheden, of uitdagend
dinsdag 30 juli 2013
Lang leve de zomer!!!
Dat we dit jaar niet massaal naar het Zuiden moeten trekken op zoek naar de zon, zee, strand en ... Zelf Ukkel heeft het dit jaar sinds lang geleden bevestigd, dit jaar kenden we een hittegolf. Voor velen een bron van ergernis, voor anderen een excuus om te lang op de terrasjes te zitten en zich te verbranden op één of ander strand aan een overdosis UV-stralen en/of vrouwelijk schoon die de fijnere en betere vleeswaren graag etaleren voor het mannelijk oog
Ik sluit mij aan bij bovenstaande, maar voor mij is dit ook een exelente gelegenheid om te testen: "wat te doen bij lopen bij heet weer". Hieronder versta ik onder lopen, duurloopjes in de richting van de marathonafstand en erover. Mijn test bestond uit, wat draag ik en wat drink ik en vooral hoeveel? Bij het dragen van kleren is het belangrijk om toch iets te dragen. Bij zulke tropische temperaturen zullen velen willen lopen in ontbloot torso. Mij tip is, houdt dit voor op het strand. Het dragen van een licht shirt (Air Tank) met een lichte kleur beschermt je bovenlijf tegen de zon. Onderaan verkies ik een Short (Pro-short). En om mijn hersenpan te beschermen draag ik dit keer geen valhelm maar een wit petje. Voor de gevoeligen kan zonnecrême geen overbodige luxe zijn. Tip, breng de zonnecrême vroeg genoeg aan vooraleer je aan de training begint, want eens je begint te zweten is het moeilijker de crême goed aan te brengen.
Hydrateren, drinken, zuipen,... één van mijn stokpaardjes, is van levensbelang in zo'n hitte. In het begin het eerste uur drink ik nog niet zo veel (50 à 70 cl). Maar éénmaal het systeem onder stoom komt en je begint te zweten, dan neem ik toch zo'n liter vocht op per uur. Onder vocht versta ik hier sportdrank (Overstims hydrixir longue distance), water en zelf een frisse cola uit een automaat. Mijn grote tip is hier neem altijd geld mee op zak, liefst munten, zo kan je aan een automaat iets lekker draaien. Andere tip, check bij het wateren de kleur van je eigen vocht, hoe donkerder de kleur hoe meer je moet drinken. Eigenlijk moet de urine steeds doorzichtig zijn. Qua vaste voeding in gels neem ik hier wat minder op omdat ik via mijn drank al wat meer suikers binnen krijg maar een 2-tal gels (Overstims energix) en een reep (Overstims Perf'n délice) neem ik steeds mee op pad.
Nog een belangrijke tip, kies een goed parcours. Zorg ervoor dat je af en toe in de schaduw loopt en dat je af en toe in de wind loopt. Een bos is hier de ideale plaats voor.
En mijn grootste tip, bovenal "enjoye running, feel free"
Ik sluit mij aan bij bovenstaande, maar voor mij is dit ook een exelente gelegenheid om te testen: "wat te doen bij lopen bij heet weer". Hieronder versta ik onder lopen, duurloopjes in de richting van de marathonafstand en erover. Mijn test bestond uit, wat draag ik en wat drink ik en vooral hoeveel? Bij het dragen van kleren is het belangrijk om toch iets te dragen. Bij zulke tropische temperaturen zullen velen willen lopen in ontbloot torso. Mij tip is, houdt dit voor op het strand. Het dragen van een licht shirt (Air Tank) met een lichte kleur beschermt je bovenlijf tegen de zon. Onderaan verkies ik een Short (Pro-short). En om mijn hersenpan te beschermen draag ik dit keer geen valhelm maar een wit petje. Voor de gevoeligen kan zonnecrême geen overbodige luxe zijn. Tip, breng de zonnecrême vroeg genoeg aan vooraleer je aan de training begint, want eens je begint te zweten is het moeilijker de crême goed aan te brengen.
Hydrateren, drinken, zuipen,... één van mijn stokpaardjes, is van levensbelang in zo'n hitte. In het begin het eerste uur drink ik nog niet zo veel (50 à 70 cl). Maar éénmaal het systeem onder stoom komt en je begint te zweten, dan neem ik toch zo'n liter vocht op per uur. Onder vocht versta ik hier sportdrank (Overstims hydrixir longue distance), water en zelf een frisse cola uit een automaat. Mijn grote tip is hier neem altijd geld mee op zak, liefst munten, zo kan je aan een automaat iets lekker draaien. Andere tip, check bij het wateren de kleur van je eigen vocht, hoe donkerder de kleur hoe meer je moet drinken. Eigenlijk moet de urine steeds doorzichtig zijn. Qua vaste voeding in gels neem ik hier wat minder op omdat ik via mijn drank al wat meer suikers binnen krijg maar een 2-tal gels (Overstims energix) en een reep (Overstims Perf'n délice) neem ik steeds mee op pad.
Nog een belangrijke tip, kies een goed parcours. Zorg ervoor dat je af en toe in de schaduw loopt en dat je af en toe in de wind loopt. Een bos is hier de ideale plaats voor.
En mijn grootste tip, bovenal "enjoye running, feel free"
maandag 15 juli 2013
Trail crêtes l'eau noire
Dit weekend afgezakt richting Couvin om wat onder stoom te kunnen komen. Na wat gesukkel en wat pech en een korte rustpauze is de tweede helft van het jaar op gang geschoten. Na een weekje of 2 trainen stond er een "kortje" op het programma. Trail crêtes de l'eau noire is een trail over 31 km met een 800-tal hoogtemeters een snel parcours dus. De bedoeling was om het eerste uur het wat kalm aan te doen en daarna iets te proberen...
De werkelijkheid was eerder omgekeerd. Na een blits start van Patrick en Koen en nog een duo van de 19km volgde ik in hun zog. Het idee om het wat kalmer aan te doen was ik plots vergeten... Na een half uurtje liepen we met een 3-tal aan de leiding. En toen volgde de eerste steile klim, eventjes wou ik mijn eigen benen en de concurenten hun benen eens testen. Op het kleine klimmetje trok ik even door en bleek onmiddellijk wat schadde gemaakt te hebben. Het trio was gereduceerd naar een duo Patrick en ikzelf schoten nog over. Het tempo zakte toen ook even, wat ik zeker niet erg vond.
Rond kilometer 10 op een langere klim bleek ik plots een gatje te hebben op Patrick. Even aarzelde ik om nog wat te wachten, maar besloot toen toch maar om alleen verder op pad te gaan.
Blijkbaar was het slechts een klein moment van zwakte bij Patrick want het gat bleef ongeveer gelijk. Het was een leuk om opgejaagd te worden en toch nog de boel te kunnen controleren.
Na een 20-tal kilometers moet de veer plots gebroken zijn bij mijn sympathieke vluchter. En zo kon ik dan toch nog zachtjes binnen lopen.
De Garmin gaf aan de streep aan dat ik de 31 km aan een gemiddelde had gelopen van 13km/u.
Met een goed gevoel en belangrijk met geen stramme spieren kon ik terug huiswaarts keren.
Evaluatie van de organisatie:
Een zeer goede organisatie, een perfect uitgepijld parcours met linten en kalk. Goed voorziene bevoorrading en een leuk golvend parcours tussen de bossen. Een sympathieke organisatie.
De werkelijkheid was eerder omgekeerd. Na een blits start van Patrick en Koen en nog een duo van de 19km volgde ik in hun zog. Het idee om het wat kalmer aan te doen was ik plots vergeten... Na een half uurtje liepen we met een 3-tal aan de leiding. En toen volgde de eerste steile klim, eventjes wou ik mijn eigen benen en de concurenten hun benen eens testen. Op het kleine klimmetje trok ik even door en bleek onmiddellijk wat schadde gemaakt te hebben. Het trio was gereduceerd naar een duo Patrick en ikzelf schoten nog over. Het tempo zakte toen ook even, wat ik zeker niet erg vond.
Rond kilometer 10 op een langere klim bleek ik plots een gatje te hebben op Patrick. Even aarzelde ik om nog wat te wachten, maar besloot toen toch maar om alleen verder op pad te gaan.
Blijkbaar was het slechts een klein moment van zwakte bij Patrick want het gat bleef ongeveer gelijk. Het was een leuk om opgejaagd te worden en toch nog de boel te kunnen controleren.
Na een 20-tal kilometers moet de veer plots gebroken zijn bij mijn sympathieke vluchter. En zo kon ik dan toch nog zachtjes binnen lopen.
De Garmin gaf aan de streep aan dat ik de 31 km aan een gemiddelde had gelopen van 13km/u.
Met een goed gevoel en belangrijk met geen stramme spieren kon ik terug huiswaarts keren.
Evaluatie van de organisatie:
Een zeer goede organisatie, een perfect uitgepijld parcours met linten en kalk. Goed voorziene bevoorrading en een leuk golvend parcours tussen de bossen. Een sympathieke organisatie.
zaterdag 13 juli 2013
Trainingen hervat
 |
| downhill tussen de losse stenen |
Na een korte rustperiode zijn de trainingen terug aangevat. In het Spaanse l'Escala werden terug de eerste kilometers gemaakt gecombineerd met wat hoogtemeters.
Onder de Spaanse zon deed ik loopjes van 13 à 20 kilometers op mooie tracks.
Het tweede deel van het jaar staat de voorbereiding van de C.C.C. voorop. Doel is om de 2 weken te kunnen lopen op heuvelachtig terrein. Nieuw in deze voorbereiding zijn krachtoefeningen (3 x per week).
 |
| mooi, het leven is mooi... |
maandag 24 juni 2013
Niet sterk genoeg...
Afgelopen weekend had ik mij gewaagd aan een nieuw avontuur. De nacht van Vlaanderen of de 100 kilometers van Torhout. Daar zou men echter ook een nieuwe Belgisch Kampioen ultra lopen kronen. Een mooie titel, waar ik wou voor gaan.
Maar in het gewoel van de strijd verloor ik snel het idee om een titel te behalen.
Het plan was om er een snelheid op aan te houden van om en bij de 14 km/u en zien waar ik de man met de hamer zou tegenkomen, ik had eerlijk gehoopt rond kilometer 80. Maar al van bij de eerste ronde kon ik niet weerstaan om mee te gaan vooraan met Nico Serroen (de domste beslissing van de dag). Ronde na ronde liepen we keurig door, zodat we halfweg ergens doorkwamen rond 3u28', goed voor een gemiddelde van 14.6km/u. Veel te snel dus voor mij.
Na 50 kilometers kreeg ik het gezelschap van mijn begeleider op de fiets Hannes Vandermoere. Ik voelde dat ik veel te snel gelopen had in mijn eerste helft en zei toen meerdere malen om te strijd te staken. De bovenbenen waren reeds compleet verzuurd en met de wetenschap dat ik nog een marathon moest lopen besloot ik om defenitief te stoppen. Geen makkelijke opgave maar verlossend om de handdoek in de ring te gooien (de slimste beslissing van de dag).
Na 60 kilometer stapte ik uit de wedstrijd en had toen nog een gemiddelde over 14.2km/u. Tussen kilometer 50 en 60 heb ik dus inderdaad een ferme klop gekregen.
Nu volgt een kleine rustperiode en in de Spaanse zon probeer ik terug de trainingen op te pakken. Want eind augustus staat de CCC op het programma. Daar mag opgeven GEEN OPTIE zijn.
Maar in het gewoel van de strijd verloor ik snel het idee om een titel te behalen.
Het plan was om er een snelheid op aan te houden van om en bij de 14 km/u en zien waar ik de man met de hamer zou tegenkomen, ik had eerlijk gehoopt rond kilometer 80. Maar al van bij de eerste ronde kon ik niet weerstaan om mee te gaan vooraan met Nico Serroen (de domste beslissing van de dag). Ronde na ronde liepen we keurig door, zodat we halfweg ergens doorkwamen rond 3u28', goed voor een gemiddelde van 14.6km/u. Veel te snel dus voor mij.
Na 50 kilometers kreeg ik het gezelschap van mijn begeleider op de fiets Hannes Vandermoere. Ik voelde dat ik veel te snel gelopen had in mijn eerste helft en zei toen meerdere malen om te strijd te staken. De bovenbenen waren reeds compleet verzuurd en met de wetenschap dat ik nog een marathon moest lopen besloot ik om defenitief te stoppen. Geen makkelijke opgave maar verlossend om de handdoek in de ring te gooien (de slimste beslissing van de dag).
Na 60 kilometer stapte ik uit de wedstrijd en had toen nog een gemiddelde over 14.2km/u. Tussen kilometer 50 en 60 heb ik dus inderdaad een ferme klop gekregen.
Nu volgt een kleine rustperiode en in de Spaanse zon probeer ik terug de trainingen op te pakken. Want eind augustus staat de CCC op het programma. Daar mag opgeven GEEN OPTIE zijn.
donderdag 20 juni 2013
Voedingsplan 100 km
Binnen een aantal dagen zal ik de 100 km van Torhout tot een goed eind proberen te brengen. 100 kilometers klinkt enorm ver en ik denk/vrees dat het niet alleen bij "klinken" zal blijven maar helaas ook bij "voelen". Ik vrees enig protest van de onderste ledematen onderweg, hopelijk blijft het bij kleine storingen/haperingen. Of droom scenario zou zijn, mocht mijn coördinatie het laten afweten op één of andere barkruk die ik zal nodig hebben na de finish om het vochtpeil terug naar een aanvaardbaar niveau te krikken.
Hoe een sterveling zich kan wapenen tegen verzuring, vermoeidheid, spierkrampen, complete hydratatie en tenslotte diaree en kak-in-de-broek. Is een degelijke voorbereiding, daar ik hoop dat mijn voorbereiding voldoende zal zijn om niet te eindigen met bruine billen en in een rode kruis tentje met een baxter in mijn arm. Weet ik dat een degelijke voorbereiding niet alleen de sleutel tot succes is. Er bestaat nog zoiets als de form van de dag en uiteraard een goed voedingsplan.
Een goed voorbereid voedingsplan is voor zo'n wedstrijden minstens even belangrijk zoals de honderden of duizenden kilometers die je vooraf gelopen hebt bij wijze van training. Een voedingsplan zal ervoor zorgen dat je tijdens de wedstrijd enkel en alleen hoeft te lopen en alles probeert binnen te krijgen, datgene wat je vooraf gepland had. Indien je werkt zonder plan, loop je het gevaar dat je na verloop van tijd, vergeet te drinken en vooral vergeet te eten. Bijgevolg dat je tank leegloopt en dat lichaam en geest er de brui zullen aan geven. Met alle minder leuke gevolgen...
Onderstaand is mijn plan om mij te wapenen tijdens de 100 km van Torhout
5km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance
10km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + halve reep Overstims fruitreep
15km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance +Overstims Antioxydant vloeibare Gel
20km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + halve reep Overstims fruitreep
25km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + Overstims Antioxydant vloeibare Gel
30km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + halve reep Overstims fruitreep
35km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + Overstims Antioxydant vloeibare Gel
40km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + halve reep Overstims fruitreep
45km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance +Overstims Antioxydant vloeibare Gel
50km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + Overstims Enegix vloeibare Gel
55km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance +Overstims Antioxydant vloeibare Gel
60km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + Overstims Enegix vloeibare Gel
65km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance +Overstims Antioxydant vloeibare Gel
70km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + Overstims Enegix vloeibare Gel
75km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance +Overstims Antioxydant vloeibare Gel
80km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + Overstims Enegix vloeibare Gel
85km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance+Overstims Cafein'Gel
90km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance+Overstims Cafein'Gel
95km15cl Overstims Hydrixir Long Distance +Overstims Red Tonic Gel
100km FINISH
Enkele tips:
Verrijk je sportdrank met ORS care plus, dit is een extra zoutoplossing die ervoor zorgt dat je je vocht beter ophoudt.
Probeer je voeding regelmatig op training, maak niet de fout om sportvoeding voor de eerste maal te "proberen" op D-day.
Varieer in smaken, eet niet uren de zelfde smaak, wissel zoveel mogelijk af. En/of eet een Overstims zoutreep/gel om de zuiker saturatie tegen te gaan.
Drink enkele dagen voordien Overstims Malto Antioxydant, dit zorgt voor een glycogeen (energie)opstappeling in de spieren.
Probeer je zo strikt moglijk te houden aan je voedingsplan
Dit strakke plan zou ervoor moeten zorgen dat ik gespaard blijf van veel ellende tijdens de wedstrijd. En hopelijk kan ik hierop terugkijken met een gevoel "operatie geslaagd".
Hoe een sterveling zich kan wapenen tegen verzuring, vermoeidheid, spierkrampen, complete hydratatie en tenslotte diaree en kak-in-de-broek. Is een degelijke voorbereiding, daar ik hoop dat mijn voorbereiding voldoende zal zijn om niet te eindigen met bruine billen en in een rode kruis tentje met een baxter in mijn arm. Weet ik dat een degelijke voorbereiding niet alleen de sleutel tot succes is. Er bestaat nog zoiets als de form van de dag en uiteraard een goed voedingsplan.
Een goed voorbereid voedingsplan is voor zo'n wedstrijden minstens even belangrijk zoals de honderden of duizenden kilometers die je vooraf gelopen hebt bij wijze van training. Een voedingsplan zal ervoor zorgen dat je tijdens de wedstrijd enkel en alleen hoeft te lopen en alles probeert binnen te krijgen, datgene wat je vooraf gepland had. Indien je werkt zonder plan, loop je het gevaar dat je na verloop van tijd, vergeet te drinken en vooral vergeet te eten. Bijgevolg dat je tank leegloopt en dat lichaam en geest er de brui zullen aan geven. Met alle minder leuke gevolgen...
Onderstaand is mijn plan om mij te wapenen tijdens de 100 km van Torhout
5km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance
10km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + halve reep Overstims fruitreep
15km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance +Overstims Antioxydant vloeibare Gel
20km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + halve reep Overstims fruitreep
25km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + Overstims Antioxydant vloeibare Gel
30km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + halve reep Overstims fruitreep
35km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + Overstims Antioxydant vloeibare Gel
40km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + halve reep Overstims fruitreep
45km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance +Overstims Antioxydant vloeibare Gel
50km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + Overstims Enegix vloeibare Gel
55km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance +Overstims Antioxydant vloeibare Gel
60km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + Overstims Enegix vloeibare Gel
65km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance +Overstims Antioxydant vloeibare Gel
70km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + Overstims Enegix vloeibare Gel
75km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance +Overstims Antioxydant vloeibare Gel
80km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance + Overstims Enegix vloeibare Gel
85km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance+Overstims Cafein'Gel
90km 15cl Overstims Hydrixir Long Distance+Overstims Cafein'Gel
95km15cl Overstims Hydrixir Long Distance +Overstims Red Tonic Gel
100km FINISH
Enkele tips:
Verrijk je sportdrank met ORS care plus, dit is een extra zoutoplossing die ervoor zorgt dat je je vocht beter ophoudt.
Probeer je voeding regelmatig op training, maak niet de fout om sportvoeding voor de eerste maal te "proberen" op D-day.
Varieer in smaken, eet niet uren de zelfde smaak, wissel zoveel mogelijk af. En/of eet een Overstims zoutreep/gel om de zuiker saturatie tegen te gaan.
Drink enkele dagen voordien Overstims Malto Antioxydant, dit zorgt voor een glycogeen (energie)opstappeling in de spieren.
Probeer je zo strikt moglijk te houden aan je voedingsplan
Dit strakke plan zou ervoor moeten zorgen dat ik gespaard blijf van veel ellende tijdens de wedstrijd. En hopelijk kan ik hierop terugkijken met een gevoel "operatie geslaagd".
donderdag 13 juni 2013
DE 100 van Torhout
Bij de annulatie van de Maxi-Trail van Annecy bleef ik wat gefrustreerd achter. De aanloop was ok en de benen voelden goed aan toen we op het afgeschafte parcours liepen, daags van de wedstrijd.
Normaal gezien speelde ik met het idee om de marathon tijd (2u37') nog wat scherper te zetten (2u35'), indien er nog wat "jus" zou over zijn. Maar met de annulatie zit er nog heel wat "jus" in de benen. Na gecontaceerd te worden door ene Jan Vandendriessche (bondscoach ultra loop), die mij het idee verkocht om eens te proberen op de 100. En na wat getwijfel en ge-aarzel hakte ik de knoop door en besloot om het eens te proberen op een platte 100 asfalt vreten.
Het doel zou zijn om toch een stevige tijd neer te planten om eventueel deel te kunnen uitmaken van de nationale ploeg dit najaar te Durban. Daar in South-Africa zou men het WK 100 km asfalt vreten lopen betwisten. En omdat ik zot genoeg ben om met zulke feestjes mee te doen probeer ik op zaterdag 22 juni mijn selectie te lopen te Torhout.
Zot genoeg ben ik reeds, nu nog zien of ik snel genoeg ben...
Normaal gezien speelde ik met het idee om de marathon tijd (2u37') nog wat scherper te zetten (2u35'), indien er nog wat "jus" zou over zijn. Maar met de annulatie zit er nog heel wat "jus" in de benen. Na gecontaceerd te worden door ene Jan Vandendriessche (bondscoach ultra loop), die mij het idee verkocht om eens te proberen op de 100. En na wat getwijfel en ge-aarzel hakte ik de knoop door en besloot om het eens te proberen op een platte 100 asfalt vreten.
Het doel zou zijn om toch een stevige tijd neer te planten om eventueel deel te kunnen uitmaken van de nationale ploeg dit najaar te Durban. Daar in South-Africa zou men het WK 100 km asfalt vreten lopen betwisten. En omdat ik zot genoeg ben om met zulke feestjes mee te doen probeer ik op zaterdag 22 juni mijn selectie te lopen te Torhout.
Zot genoeg ben ik reeds, nu nog zien of ik snel genoeg ben...
maandag 10 juni 2013
Een leuk tussendoortje
Zondag 9 juni zou ik terug eens een 1/4 triathlon doen. In het verleden had ik een liefde voor deze mooie sport, maar door tijdsgebrek en een gebrek aan motivatie. Besliste ik een 5 jaar geleden dat het mooi was geweest met het hoofdstuk triathlon.
Maar vorig jaar vond de 1ste editie van de "Kallemoeie triathlon" plaats op 200 meter van mij deur en aangezien men sprak van een fantastische organisatie, wou ik dit jaar mij nog eens wagen aan pootje baden, fietsen en lopen. Van een triathlon voorbereiding kon ik niet spreken wel degelijke looptrainingen met hier en daar wat fietsen op het schema om de benen te laten rusten. Van zwemmen was zogoed als niets in huis gekomen.
Zondag trok ik dus naar de start met een herkenbaar gevoel van zo'n 20 jaar geleden toen ik vertrok op schoolexamens, iets gedaan maar wellicht te weinig. Op school was ik niet echt het grote licht in het studeren en zeker niet in het berekenen om net genoeg te studeren. Meestal was het net iets te weinig. Dit weekend had ik dat zelfde gevoel voor de zwemproef en de fietsproef, het loopgedeelte mocht geen probleem vormen. Indien ik in één stuk de wisselzone zou kunnen binnen rijden.
De start van de wedstrijd verliep zoals mijn ingestudeerd nummertje, wat zwemmen en wachten tot het stil wordt (de anderen zijn verdwenen) en dan terug wat zwemmen. Na véél te lang in het water gelegen te hebben (25'), liep ik de wisselzone in. Klaar voor mijn fietsproef. 43 kilometers non-drafting, de fiets voelde lekker aan en ik kon verrassend makkelijk een mooi tempo fietsen. Na 2 ronden en een gemiddelde van 35km/u, mocht ik aan de finale beginnen. Mijn loopdeel, daar waar ik vroeger in kon uitblinken. Ik starte tamelijk hevig en starte de jacht op het loslopende wild, het werd een inhaalrace van 10 km of volgens mij, toch iets langer. Het gevoel zat goed tijdens het lopen en er was nog ruimte voor wat gezever en gezever. Na 3 ronden kon ik binnen lopen en finaal kwam ik ergens binnen rond de 2u21'.
Mijn indrukken waren, zwemmen was een catastophe, fietsen verliep eigenlijk goed mee en het lopen verliep zeer soepel (4de looptijd met de trio's erbij). Een schitterende dag en mij sportief kunnen uitleven op een scheet van mijn deur. En vooral een schitterende organisatie. Met dank aan het ganse Kallemoeie team.
Volgend jaar herexamens?
Maar vorig jaar vond de 1ste editie van de "Kallemoeie triathlon" plaats op 200 meter van mij deur en aangezien men sprak van een fantastische organisatie, wou ik dit jaar mij nog eens wagen aan pootje baden, fietsen en lopen. Van een triathlon voorbereiding kon ik niet spreken wel degelijke looptrainingen met hier en daar wat fietsen op het schema om de benen te laten rusten. Van zwemmen was zogoed als niets in huis gekomen.
Zondag trok ik dus naar de start met een herkenbaar gevoel van zo'n 20 jaar geleden toen ik vertrok op schoolexamens, iets gedaan maar wellicht te weinig. Op school was ik niet echt het grote licht in het studeren en zeker niet in het berekenen om net genoeg te studeren. Meestal was het net iets te weinig. Dit weekend had ik dat zelfde gevoel voor de zwemproef en de fietsproef, het loopgedeelte mocht geen probleem vormen. Indien ik in één stuk de wisselzone zou kunnen binnen rijden.
De start van de wedstrijd verliep zoals mijn ingestudeerd nummertje, wat zwemmen en wachten tot het stil wordt (de anderen zijn verdwenen) en dan terug wat zwemmen. Na véél te lang in het water gelegen te hebben (25'), liep ik de wisselzone in. Klaar voor mijn fietsproef. 43 kilometers non-drafting, de fiets voelde lekker aan en ik kon verrassend makkelijk een mooi tempo fietsen. Na 2 ronden en een gemiddelde van 35km/u, mocht ik aan de finale beginnen. Mijn loopdeel, daar waar ik vroeger in kon uitblinken. Ik starte tamelijk hevig en starte de jacht op het loslopende wild, het werd een inhaalrace van 10 km of volgens mij, toch iets langer. Het gevoel zat goed tijdens het lopen en er was nog ruimte voor wat gezever en gezever. Na 3 ronden kon ik binnen lopen en finaal kwam ik ergens binnen rond de 2u21'.
Mijn indrukken waren, zwemmen was een catastophe, fietsen verliep eigenlijk goed mee en het lopen verliep zeer soepel (4de looptijd met de trio's erbij). Een schitterende dag en mij sportief kunnen uitleven op een scheet van mijn deur. En vooral een schitterende organisatie. Met dank aan het ganse Kallemoeie team.
Volgend jaar herexamens?
woensdag 29 mei 2013
Terug van een koude douche
Afgelopen weekend stond er een piek gepland op de sportieve agenda, ik zou er deelnemen aan de Maxi Trail Annecy een wedstrijd van 84 kilometers en meer dan 5000 hoogtemeters. Stevig werk dus. Het hele voorjaar stond zowaar in teken van deze ultra trail. En met de bekende kleine kwaaltjes erbij, vond ik dat ik mijn lijf genoeg geteisterd had, zowel fysiek als mentaal, om mij te prepareren voor deze race. En vooral dat ik er klaar voor was.
Maar of ik effectief klaar was voor meer dan 80 kilometers vermaak rond de Lac van Annecy zal niemand weten. De organisatie annuleerde last-minute de race af 11 uur voor de start kreeg iedere deelnemer de officiële sms, waarbij de organistaie zich verontschuldigde en de race bevriest. Sneeuw, modder, koude temperaturen en moeilijke omstandigheden zijn blijkbaar geen ingrediënten van een trailrun.
Mooi alternatief was een magnifieke training in een magisch kader, het ene moment liepen we in op droge trails, daarna kwam de modder en daarna volgde een wit magisch sneeuwtapijt. De bergen werden platgelopen door de vele ontgoochelde traillopers.
Uiteindelijk was dit een mooie troostprijs, lopen in de mooie natuur samen met vrienden en zielgenoten is een ultieme beleving. Het heeft een vrij gevoel en laat alle stress/ontgoocheling wegvloeien
Maar of ik effectief klaar was voor meer dan 80 kilometers vermaak rond de Lac van Annecy zal niemand weten. De organisatie annuleerde last-minute de race af 11 uur voor de start kreeg iedere deelnemer de officiële sms, waarbij de organistaie zich verontschuldigde en de race bevriest. Sneeuw, modder, koude temperaturen en moeilijke omstandigheden zijn blijkbaar geen ingrediënten van een trailrun.
 |
| een mooi plaatje |
Mooi alternatief was een magnifieke training in een magisch kader, het ene moment liepen we in op droge trails, daarna kwam de modder en daarna volgde een wit magisch sneeuwtapijt. De bergen werden platgelopen door de vele ontgoochelde traillopers.
Uiteindelijk was dit een mooie troostprijs, lopen in de mooie natuur samen met vrienden en zielgenoten is een ultieme beleving. Het heeft een vrij gevoel en laat alle stress/ontgoocheling wegvloeien
 |
| Trailrunning is pure fun en vrijheid!! |
vrijdag 17 mei 2013
De rechte lijn naar Annecy
Zondag 26 mei zal ik voor het ochtend krieken om 3u00 's nachts - wanneer de meesten nog in hun bed liggen of sommigen er nog moeten inkruipen - aan de start te staan te Annecy, om de Maxi-Trail tot een goed eind te brengen. Aldus dit zou de bedoeling moeten zijn.
Maar om al deze kilometers, een slordige 84, met een goeie 5000 hoogtemeters tot een goed eind te brengen, gaan vele kilometersvreten vooraf. Een twee-tal weken vooraf had ik nog een trainingskamp gepland rond de streek van ons Belgische hoogte punt de Baraque Fraiture en dan verwijs ik niet naar het Fritkot ter hoogte van de Afrit van Vielsalm. Nee, het doel was om in de Ardennen kilometers te malen in een mooie omgeving en vooral ook wat hoogtemeters te verzamelen. Aangezien het in Beernem een platte omgeving is, met uitzondering van een aantal bruggen is een Beernemse trailrunner hoegenaams eens verplicht om eens ander terrein op te zoeken.
Een ander niet onbelangrijk onderdeel van deze sportieve/familiale uitstap was ook de uitrusting voor de laatste maal uitproberen. Met in het bijzonder de voeding, dankzij" Overstims" werd de Fruitée appel-peer getest en goedgekeurd en de Perf'n délice Chocolade-munt(after eight, super lekker), uiteraard kwamend energy gel's ook aan bod en de hydrixir longue distance verrijkt met de Care plus ORS. Op zich is trailrunning ook wel een beetje vreten en zuipen, in de volksmond genoemd sneukeltoertocht. Finaal komt het daar eigenlijk wel op neer zo snel mogelijk van A naar B. Maar om die afstand te overbruggen dient men zich te voorzien van spijs en drank net zoals bij een sneukeltoertocht of zelf kroegentocht. Niet onbelangrijk is dat men zich niet te veel voorziet van al dat lekkers, zodoende dat braakneigingen en diaree niet tot het plan behoren. In grote lijnen verschillen dus kroegentocht en andere niet zodanig veel van ultra-trailrunning.
Om verder aan te sluiten met vergelijkingen heb ik ook mijn nieuwe wandel/loopstokken Black Diamond Ultra Distance getest (Met dank aan Elements). Deze zouden moeten dienen om zo snel mogelijk een groot hoogtevershil te overbruggen en niet als krukken om nadien mij te ondersteunen terwijl ik van de ene kant van de anderen kant van de weg zwalp ten gevolge van blaren-verzuurde bovenbenen en spontane krampen in de onderste ledematen en eventueel net erboven. Het gene wat mij bijzonder opviel was dat deze 3-ledige carbon stokjes een pluim waren en enorm makelijk in en uit klapten.
Ze pasten trouwens enorm goed aan de nieuwe hydratatie pack van Ultra Spire Omega. Het is ook dat zakje dat op de rug gebonden is van boegbeeld en ambasadrice van Patagonia Krissy Moehl. De Ultra Spire Omega is een super licht ding en biedt voldoende plaats voor een drinkzak van 2 liter en plaats voor alle andere, vaak verplichte items op een ultra trail.
Qua schoeisel was de zaak reeds eerder beslist, de schoenen die mij over 84 km zouden moeten dragen zijn de Patagonia Gamut trailschoen. Het is een trailschoen die je beschemt tegen een onstabiele ondergrond en je voldoende grip biedt op en neerwaarts. Dit allemaal zonder af te doen van het leuke afrollen van de schoen. De schoen zit mij perfect comfortabel rond de voet en ik hoop dat hij mijn bondgenoot mag zijn gedurende mijn avontuur rond de Lac van Annecy.
Tot zover de eerste lezing van Thomas
Maar om al deze kilometers, een slordige 84, met een goeie 5000 hoogtemeters tot een goed eind te brengen, gaan vele kilometersvreten vooraf. Een twee-tal weken vooraf had ik nog een trainingskamp gepland rond de streek van ons Belgische hoogte punt de Baraque Fraiture en dan verwijs ik niet naar het Fritkot ter hoogte van de Afrit van Vielsalm. Nee, het doel was om in de Ardennen kilometers te malen in een mooie omgeving en vooral ook wat hoogtemeters te verzamelen. Aangezien het in Beernem een platte omgeving is, met uitzondering van een aantal bruggen is een Beernemse trailrunner hoegenaams eens verplicht om eens ander terrein op te zoeken.
Een ander niet onbelangrijk onderdeel van deze sportieve/familiale uitstap was ook de uitrusting voor de laatste maal uitproberen. Met in het bijzonder de voeding, dankzij" Overstims" werd de Fruitée appel-peer getest en goedgekeurd en de Perf'n délice Chocolade-munt(after eight, super lekker), uiteraard kwamend energy gel's ook aan bod en de hydrixir longue distance verrijkt met de Care plus ORS. Op zich is trailrunning ook wel een beetje vreten en zuipen, in de volksmond genoemd sneukeltoertocht. Finaal komt het daar eigenlijk wel op neer zo snel mogelijk van A naar B. Maar om die afstand te overbruggen dient men zich te voorzien van spijs en drank net zoals bij een sneukeltoertocht of zelf kroegentocht. Niet onbelangrijk is dat men zich niet te veel voorziet van al dat lekkers, zodoende dat braakneigingen en diaree niet tot het plan behoren. In grote lijnen verschillen dus kroegentocht en andere niet zodanig veel van ultra-trailrunning.
 |
| njam, njam,... |
Ze pasten trouwens enorm goed aan de nieuwe hydratatie pack van Ultra Spire Omega. Het is ook dat zakje dat op de rug gebonden is van boegbeeld en ambasadrice van Patagonia Krissy Moehl. De Ultra Spire Omega is een super licht ding en biedt voldoende plaats voor een drinkzak van 2 liter en plaats voor alle andere, vaak verplichte items op een ultra trail.
Qua schoeisel was de zaak reeds eerder beslist, de schoenen die mij over 84 km zouden moeten dragen zijn de Patagonia Gamut trailschoen. Het is een trailschoen die je beschemt tegen een onstabiele ondergrond en je voldoende grip biedt op en neerwaarts. Dit allemaal zonder af te doen van het leuke afrollen van de schoen. De schoen zit mij perfect comfortabel rond de voet en ik hoop dat hij mijn bondgenoot mag zijn gedurende mijn avontuur rond de Lac van Annecy.
 |
| The Patagonia Gamut trail shoe |
Tot zover de eerste lezing van Thomas
donderdag 2 mei 2013
De Loop van Vlaanderen
Zondag 28 april eerste editie van "De Loop van Vlaanderen" een loopwedstrijd in de streek waar hoe kan het ook anders de Ronde van Vlaanderen losbarst, de wielerklassieker onder de wielerklassiekers.
Voor de loop kon men kiezen uit de 1000m voor een banaan, 10 kilometer jogging en de prestatieloop over 25 en 50 kilometer. Mijn keuze ging uiteraard naar de lange versie, vijftigers zijn wedstrijden die mij liggen. Uit studie vooraf had ik uitgemaakt dat ik op de Koppenberg de eerste prik zou geven om daarna half weg op de Oude Kwaremont het verschil wou maken. Op papier haalbaar, maar in praktijk, kan dit uitdraaien op een sisser. Het verleden in mijn studentetijd toonde meermaals aan dat het plan niet overeenstemde met het behaalde resultaat.
Om 10u werd het startschot gegeven op de Markt te Oudenaarde. Het viel mij onmiddellijk op dat we daar met een massa stonden, allemaal met een gezamelijk doel, de Slag om de Vlaamse Ardennen.
De eerste 18 kilometer liep het parcours van de 25 en 50 samen door het glooiende landschap. In het aangename gezelschap liep ik samen wat te kwebbelen over koetjes en kalfjes en mijn ervarigen in het "trailrunnen" te delen.
Ongeveer rond kilometer 15 rees de Koppenberg uit het landschap, daar zou ik dus de forcing voeren om eens te testen hoe de benen waren van mijn medevluchter op de 50. Drie maal moest het "Beest van Melden" overstoken worden. De laatste keer over "de stenen" daar waar ene Fabian zowaar zijn ketting in tweeën stampte in de ene heroische koers, daar Fabian zijn Ronde brak, daar bleek ik reeds een minuutje genomen te hebben op mijn medevluchter (Yves Van Hoeck).
Na Koppenberg was er een overgangsfase een kilometer of vijf vlak om daarna volop in de Vlaamse heuvels te lopen. Ik was van plan om Yves te laten terugkomen in die platte kilometers, maar blijkbaar draaiden de benen onder mijn lijf uiterst soepel want eenmaal aan de voet van de Oude Kwaremont was ik blijkbaar nog wat uitgelopen. Iets later na de Paterberg die ik vrij snel genomen had, kon ik de koers controleren. Ik kon het mij veroorloven de druk wat van de ketel te halen op de vlakke stukken en hier en daar bergop nog eens flink door te trekken. De kilometers vlogen voorbij en plots was Oudenaarde in zicht. Over de Schelde en richting aankomst.
Aan de aankomst wachtte mij een zonovergoten Markt, vol van enthousiaste toeschouwers, zij bezorgden mij een onvergetelijk kippevelmoment. Dit was ongetwijfeld één van mijn mooiste aankomsten.
Dank aan de organisatie, aan de vele vrijwilligers langs het parcours. Dank aan mijn sponsors Patagonia en Overstims. Dank aan mijn familie die mij hierin reeds jarenlang steunen. Maar vooral dank aan de vele lopers die na mij over de finisch kwamen, moegestreden van hun "Loop van Vlaanderen". Zonder de vele andere lopers zou er geen sprake geweest zijn van zo'n mooie evenement.
Voor de loop kon men kiezen uit de 1000m voor een banaan, 10 kilometer jogging en de prestatieloop over 25 en 50 kilometer. Mijn keuze ging uiteraard naar de lange versie, vijftigers zijn wedstrijden die mij liggen. Uit studie vooraf had ik uitgemaakt dat ik op de Koppenberg de eerste prik zou geven om daarna half weg op de Oude Kwaremont het verschil wou maken. Op papier haalbaar, maar in praktijk, kan dit uitdraaien op een sisser. Het verleden in mijn studentetijd toonde meermaals aan dat het plan niet overeenstemde met het behaalde resultaat.
Om 10u werd het startschot gegeven op de Markt te Oudenaarde. Het viel mij onmiddellijk op dat we daar met een massa stonden, allemaal met een gezamelijk doel, de Slag om de Vlaamse Ardennen.
De eerste 18 kilometer liep het parcours van de 25 en 50 samen door het glooiende landschap. In het aangename gezelschap liep ik samen wat te kwebbelen over koetjes en kalfjes en mijn ervarigen in het "trailrunnen" te delen.
Ongeveer rond kilometer 15 rees de Koppenberg uit het landschap, daar zou ik dus de forcing voeren om eens te testen hoe de benen waren van mijn medevluchter op de 50. Drie maal moest het "Beest van Melden" overstoken worden. De laatste keer over "de stenen" daar waar ene Fabian zowaar zijn ketting in tweeën stampte in de ene heroische koers, daar Fabian zijn Ronde brak, daar bleek ik reeds een minuutje genomen te hebben op mijn medevluchter (Yves Van Hoeck).
Na Koppenberg was er een overgangsfase een kilometer of vijf vlak om daarna volop in de Vlaamse heuvels te lopen. Ik was van plan om Yves te laten terugkomen in die platte kilometers, maar blijkbaar draaiden de benen onder mijn lijf uiterst soepel want eenmaal aan de voet van de Oude Kwaremont was ik blijkbaar nog wat uitgelopen. Iets later na de Paterberg die ik vrij snel genomen had, kon ik de koers controleren. Ik kon het mij veroorloven de druk wat van de ketel te halen op de vlakke stukken en hier en daar bergop nog eens flink door te trekken. De kilometers vlogen voorbij en plots was Oudenaarde in zicht. Over de Schelde en richting aankomst.
Aan de aankomst wachtte mij een zonovergoten Markt, vol van enthousiaste toeschouwers, zij bezorgden mij een onvergetelijk kippevelmoment. Dit was ongetwijfeld één van mijn mooiste aankomsten.Dank aan de organisatie, aan de vele vrijwilligers langs het parcours. Dank aan mijn sponsors Patagonia en Overstims. Dank aan mijn familie die mij hierin reeds jarenlang steunen. Maar vooral dank aan de vele lopers die na mij over de finisch kwamen, moegestreden van hun "Loop van Vlaanderen". Zonder de vele andere lopers zou er geen sprake geweest zijn van zo'n mooie evenement.
 |
| de man die soigneerde gedurende de loop "Stuif" |
 |
| Hmmm, de eerste... |
zondag 21 april 2013
Voorbeschouwing Loop van Vlaanderen
Volgende week terug een vijftiger op het programma. Geen echte trail, en geen echte wegwedstrijd iets er tussen in, een Challenge dan maar.
Door het snellere parcours en lage technische gehalte verwacht ik toch enkele sterkere marathonlopers aan de start, die effe willen proeven van die groenere omgeving in plaats van te lopen tussen het beton.
Voor mezelf zal het een zaak zijn om me niet te verslikken in het tempo, het gevaar zal er in schuilen, door de snellere ondergrond en het snellere parcours er een snellere snelheid op na te houden. Klinkt allemaal zeer logisch, maar het probleem kan/zal zijn; de afstand, na een uurtje of 2 flink doordraven zou het kunnen zijn dat de motor en de carroserie begint tegen te pruttelen. Dus zal doseren terug de sleutel zijn.
Ik hoop mijn wedstrijd goed te kunnen indelen, een ideaal scenario zou zijn dat ik ergens halfweg ergens vooraan zou lopen om dan mijn plaats gecontroleerd te verdedigen. Wat die plaats ook moge zijn. Dat de beste moge winnen...
Door het snellere parcours en lage technische gehalte verwacht ik toch enkele sterkere marathonlopers aan de start, die effe willen proeven van die groenere omgeving in plaats van te lopen tussen het beton.
Voor mezelf zal het een zaak zijn om me niet te verslikken in het tempo, het gevaar zal er in schuilen, door de snellere ondergrond en het snellere parcours er een snellere snelheid op na te houden. Klinkt allemaal zeer logisch, maar het probleem kan/zal zijn; de afstand, na een uurtje of 2 flink doordraven zou het kunnen zijn dat de motor en de carroserie begint tegen te pruttelen. Dus zal doseren terug de sleutel zijn.
Ik hoop mijn wedstrijd goed te kunnen indelen, een ideaal scenario zou zijn dat ik ergens halfweg ergens vooraan zou lopen om dan mijn plaats gecontroleerd te verdedigen. Wat die plaats ook moge zijn. Dat de beste moge winnen...
zondag 31 maart 2013
CRETES DE SPA
Zaterdag 30 april, in het vet rood aangeduid om mijn kalender. Dit zou de dag zijn waar ik mijn onverwachte eerste zege van mijn trailleven zou verdedigen.
Op de website werd ik aangekondigd als de te kloppen man, éénmaal toegekomen te Spa werd dit nog meer duidelijker. Het onthaal van Golazo was proffesioneel en een paar kort intervieuwtje net voor de start. Dit is totaal nieuw voor mij, vorig seizoen kon ik gerust als een "nobody" mij tussen de menigte mengen. Maar blijkbaar is de dikke loopchinees reeds gekend in het trailmilieu.
Na het start schot meldde ik mij onmiddellijk vooraan met nog twee medevluchters, na een dik uur waren we plots met zijn vieren, onder impuls van vooral mijn drie medevluchters werd het tempo voelbaar verhoogd, ik verslikte me eventjes en volgen was toen de beste beslissing. Eenmaal terug het juiste ritme gevonden te hebben besloot ik om ook het tempo wat op te voeren, dit is nu het leukste als je in de kop van de wedstrijd bent, elkaar voor de kl*ten lopen.
Kort na de 1ste bevoorrading zou de zwaartste klim van de dag volgen, daar was mijn plan om de kaarten op tafel te smijten en ervoor te zorgen dat er zeker een paar mannetjes de rol zouden moeten lossen. Bovenaan aangekomen bleven we over met een duo, de sympathieke Huub was mijn medevluchter. In het leuke gezelschap van de Hollander vlogen de kilometers voorbij.
Toen plots ik opmerkte dat mijn medevluchter zijn enige drankbidon verloren had, wist ik dat ik zonder ongelukken zegezeker was. Het zou gewoon een kwestie van tijd zijn. Niemand kan na 35 kilometers traillopen nog verder 20 kilometers lopen zonder drankvoorraad.
Maar niet veel verder bleek er sabotage in het spel te zijn, iemand had over 3 kilometer alle strikken verwijderd waardoor alles terug kwam en onze voorsprong teniet was.
Het vervolg was voor mij een ware triller, kort voor de meet zat ik nog in een totaal verloren positie. Overal begon mijn lichaam te protesteren en schoten krampen in de kuiten. Op dat moment was een opgave zeer nabij. Alsof het nog niet genoeg was viel ik halsoverkop in een diepe plas ijswater, na wat gevloek en getier. Kon mijn lichaam weer onder stoom komen, gedreven door adrenaline en emotie koos ik voor de resolute aanval, het was erop of eronder. Een stevige versnelling zorgde ervoor dat ik onmiddellijk een gat had van zo'n 100 meter, maar de meet lag nog ver. Ik zag het gatje steeds kleiner worden en bij het horen van de speaker en de muziek liepen de benen compleet vol. Mijn riante voorsprong van 100 meter was slechts een 20-tal meter. Een spurt na 55 kilometers door berg en dal is moordend, zeker als je over de piste loopt en de achtervolger doodleuk over het gras loopt. Gelukkig dat er nog zoiets bestaat als "no pain no gain", de laatste 100 meter deed ieder spiervezeltje in mijn moegestreden lichaam pijn, maar die pijn moest ik verbijten. Toen ik de meet overschreed kon alles van mij af vallen. Krampen van mijn tenen tot mijn oren en de emoties die ik niet meer onder controle had.
Dit was de strafste overwinning, hier kan ik met zekerheid zeggen dat de sterkste heeft gewonnen. Met een riante voorsprong, niet op de meet, maar nummer twee en drie zullen wel weten wat ik bedoel, als ik zeg dat ik eigenlijk met twee vingers in de neus had moeten winnen.
Op de website werd ik aangekondigd als de te kloppen man, éénmaal toegekomen te Spa werd dit nog meer duidelijker. Het onthaal van Golazo was proffesioneel en een paar kort intervieuwtje net voor de start. Dit is totaal nieuw voor mij, vorig seizoen kon ik gerust als een "nobody" mij tussen de menigte mengen. Maar blijkbaar is de dikke loopchinees reeds gekend in het trailmilieu.
Na het start schot meldde ik mij onmiddellijk vooraan met nog twee medevluchters, na een dik uur waren we plots met zijn vieren, onder impuls van vooral mijn drie medevluchters werd het tempo voelbaar verhoogd, ik verslikte me eventjes en volgen was toen de beste beslissing. Eenmaal terug het juiste ritme gevonden te hebben besloot ik om ook het tempo wat op te voeren, dit is nu het leukste als je in de kop van de wedstrijd bent, elkaar voor de kl*ten lopen.
Kort na de 1ste bevoorrading zou de zwaartste klim van de dag volgen, daar was mijn plan om de kaarten op tafel te smijten en ervoor te zorgen dat er zeker een paar mannetjes de rol zouden moeten lossen. Bovenaan aangekomen bleven we over met een duo, de sympathieke Huub was mijn medevluchter. In het leuke gezelschap van de Hollander vlogen de kilometers voorbij.
Toen plots ik opmerkte dat mijn medevluchter zijn enige drankbidon verloren had, wist ik dat ik zonder ongelukken zegezeker was. Het zou gewoon een kwestie van tijd zijn. Niemand kan na 35 kilometers traillopen nog verder 20 kilometers lopen zonder drankvoorraad.
Maar niet veel verder bleek er sabotage in het spel te zijn, iemand had over 3 kilometer alle strikken verwijderd waardoor alles terug kwam en onze voorsprong teniet was.
Het vervolg was voor mij een ware triller, kort voor de meet zat ik nog in een totaal verloren positie. Overal begon mijn lichaam te protesteren en schoten krampen in de kuiten. Op dat moment was een opgave zeer nabij. Alsof het nog niet genoeg was viel ik halsoverkop in een diepe plas ijswater, na wat gevloek en getier. Kon mijn lichaam weer onder stoom komen, gedreven door adrenaline en emotie koos ik voor de resolute aanval, het was erop of eronder. Een stevige versnelling zorgde ervoor dat ik onmiddellijk een gat had van zo'n 100 meter, maar de meet lag nog ver. Ik zag het gatje steeds kleiner worden en bij het horen van de speaker en de muziek liepen de benen compleet vol. Mijn riante voorsprong van 100 meter was slechts een 20-tal meter. Een spurt na 55 kilometers door berg en dal is moordend, zeker als je over de piste loopt en de achtervolger doodleuk over het gras loopt. Gelukkig dat er nog zoiets bestaat als "no pain no gain", de laatste 100 meter deed ieder spiervezeltje in mijn moegestreden lichaam pijn, maar die pijn moest ik verbijten. Toen ik de meet overschreed kon alles van mij af vallen. Krampen van mijn tenen tot mijn oren en de emoties die ik niet meer onder controle had.
Dit was de strafste overwinning, hier kan ik met zekerheid zeggen dat de sterkste heeft gewonnen. Met een riante voorsprong, niet op de meet, maar nummer twee en drie zullen wel weten wat ik bedoel, als ik zeg dat ik eigenlijk met twee vingers in de neus had moeten winnen.
zondag 24 maart 2013
Voorbeschouwing Crêtes de Spa
Aanstaande zaterdag 30 maart is de eerste belangrijke afspraak er van het jaar. Deze is te Spa, rond 9u00 wordt er de start gegeven van de Crêtes de Spa, een trail over 55 kilometers en 1700 hoogtemeters. En vorige jaar gewonnen door... jawel mezelf buiten alle verwachtingen in.
Dit jaar verwacht ik meer tegenstand en vermoed ik dat ze mij niet zomaar zullen laten lopen.
Vorige jaar was de edite ook wat groener, dit jaar vrees ik voor een wit koud landschap overgoten met veel smeltwater die zal omgebaggerd worden in een grote modderpoel, reden te meer om vooraan post te vatten. Het zal een zaak zijn om met juiste ingesteldheid te vertrekken, men zal moeten rekening houden met minder scherpere tijden en aan de bevoorrading zal er meer warmere drank gedronken worden dan bij een zonovergoten lente editie. Kortom ik hou rekening met een zéér zware editie.
Wat betreft de fysieke paraatheid maak ik voor mezelf niet veel zorgen. De benen zitten goed, ze hangen nog steeds onderaan het bekken en het lopen gaat nog steeds vlot eerst de linkse en dan de rechtse voet. Zelf op training maken ze tempo's van meer dan 20km/u. Mijn benen zijn dezelfde als die van vorige jaar. Maar ik denk dat er zaterdagochtend aan de start nog veel van zulke benen zullen staan trappelen om als eerste over de finisch te lopen, misschien staat er wel een sneller paar...
Nadeel of voordeel zou kunnen zijn dat ik 3 kg minder wintervet om het lijf heb. Messcherp zou ik mezelf niet omschrijven, maar het gaat bergafwaarts op de weegschaal, wat zou moeten resulteren in een verhoogd vermogen bergopwaarts. Of in een laagje textiel meer in Syberische omstandigheden.
In ieder geval ik heb er zin in... Weliswaar meer in een groene lente editie, maar de weergoden zullen een winterse witte kersteditie verkiezen. En daar de Goden en geestelijken meer inspraak hebben op klimaat en bierbrouwen, zal Crêtes de Spa 2013 een witte, met modder overgoten editie worden.
Het zal aan ons lopers een zaak zijn om te proberen te genieten van dit witte landschap met al zijn charmes; raclette, gluwwein, sleeën, vallen en weer opstaan en vooral die warme douche. Hopelijk staan we met velen aan de start om 9u00.
Ik groet U Thomas de pinguin.
Dit jaar verwacht ik meer tegenstand en vermoed ik dat ze mij niet zomaar zullen laten lopen.
Vorige jaar was de edite ook wat groener, dit jaar vrees ik voor een wit koud landschap overgoten met veel smeltwater die zal omgebaggerd worden in een grote modderpoel, reden te meer om vooraan post te vatten. Het zal een zaak zijn om met juiste ingesteldheid te vertrekken, men zal moeten rekening houden met minder scherpere tijden en aan de bevoorrading zal er meer warmere drank gedronken worden dan bij een zonovergoten lente editie. Kortom ik hou rekening met een zéér zware editie.
Wat betreft de fysieke paraatheid maak ik voor mezelf niet veel zorgen. De benen zitten goed, ze hangen nog steeds onderaan het bekken en het lopen gaat nog steeds vlot eerst de linkse en dan de rechtse voet. Zelf op training maken ze tempo's van meer dan 20km/u. Mijn benen zijn dezelfde als die van vorige jaar. Maar ik denk dat er zaterdagochtend aan de start nog veel van zulke benen zullen staan trappelen om als eerste over de finisch te lopen, misschien staat er wel een sneller paar...
Nadeel of voordeel zou kunnen zijn dat ik 3 kg minder wintervet om het lijf heb. Messcherp zou ik mezelf niet omschrijven, maar het gaat bergafwaarts op de weegschaal, wat zou moeten resulteren in een verhoogd vermogen bergopwaarts. Of in een laagje textiel meer in Syberische omstandigheden.
In ieder geval ik heb er zin in... Weliswaar meer in een groene lente editie, maar de weergoden zullen een winterse witte kersteditie verkiezen. En daar de Goden en geestelijken meer inspraak hebben op klimaat en bierbrouwen, zal Crêtes de Spa 2013 een witte, met modder overgoten editie worden.
Het zal aan ons lopers een zaak zijn om te proberen te genieten van dit witte landschap met al zijn charmes; raclette, gluwwein, sleeën, vallen en weer opstaan en vooral die warme douche. Hopelijk staan we met velen aan de start om 9u00.
Ik groet U Thomas de pinguin.
woensdag 13 maart 2013
Trail de Chimay
Dit weekend 10 maart van start gegaan in de "Trail de Chimay", een veel belovende naam, gezien mijn voorliefde voor het godelijke gerstenat. Het betrof een wedstrijd over 35 kilometers met slechts een 400-tal hoogtemeters, chique-plat eigenlijk. Een snel parcours dus...
Na de start waren wij vrijwel met een duo koplopers ene Fransman en ene Beernemenaar, de Fransman was een marathonloper goed voor een 2u30' voor hem was het dus "une belle sortie" voor de andere, mezelf dus, was het op zoek gaan naar de eerste zege van het seizoen. Het zag er naar uit dat we aan elkaar gewaagd waren en dat we nog een tijdje met elkaar zouden optrekken.
Tot plots een combinatie van slijk, modder, weinig grip en vooral zwaartekracht roet in het eten strooide voor mij, voor de andere was het een signaal om ervan door te gaan. Na wat gekrabbel en gesukkel en nogmaals in de modder te rollen was de Franse vogel gaan vliegen. Toen was het gezellige onderonsje afgelopen en startte ik de achtervolging, blijkbaar soms te onvoorzichtig want er weerklonken meermaals Vlaamse vloeken in het bos, tengevolge van ...
Hoe dan ook tijdens het verdere verloop had ik niet het gevoel in de problemen te komen, ik kon mooi onder stoom blijven en dit gaf als resultaat dat ik een 50-tal seconden te laat over de finish kwam.
Ontgoocheld en tevreden keerde ik terug richting Beernem. Ontgoocheld, omwille dat er misschien meer in zat en tevreden omdat ik al bij al de wedstrijd gelopen had die ik in mijn hoofd had, gewoon 35 kilometer flink doorlopen zonder "leeg" over de meet te komen. En uiteraard tevreden met de lekkker Chimay...
Na de start waren wij vrijwel met een duo koplopers ene Fransman en ene Beernemenaar, de Fransman was een marathonloper goed voor een 2u30' voor hem was het dus "une belle sortie" voor de andere, mezelf dus, was het op zoek gaan naar de eerste zege van het seizoen. Het zag er naar uit dat we aan elkaar gewaagd waren en dat we nog een tijdje met elkaar zouden optrekken.
Tot plots een combinatie van slijk, modder, weinig grip en vooral zwaartekracht roet in het eten strooide voor mij, voor de andere was het een signaal om ervan door te gaan. Na wat gekrabbel en gesukkel en nogmaals in de modder te rollen was de Franse vogel gaan vliegen. Toen was het gezellige onderonsje afgelopen en startte ik de achtervolging, blijkbaar soms te onvoorzichtig want er weerklonken meermaals Vlaamse vloeken in het bos, tengevolge van ...
Hoe dan ook tijdens het verdere verloop had ik niet het gevoel in de problemen te komen, ik kon mooi onder stoom blijven en dit gaf als resultaat dat ik een 50-tal seconden te laat over de finish kwam.
Ontgoocheld en tevreden keerde ik terug richting Beernem. Ontgoocheld, omwille dat er misschien meer in zat en tevreden omdat ik al bij al de wedstrijd gelopen had die ik in mijn hoofd had, gewoon 35 kilometer flink doorlopen zonder "leeg" over de meet te komen. En uiteraard tevreden met de lekkker Chimay...
maandag 4 maart 2013
De Gouden Beer
Dit jaar werd ik voorgedragen door tainingsmaatje Hannes Vandermoere, mijn resultaten waren verschillende podiumplaatsen in verschillende trailruns en een paar eerste plaatsen.
Andere kanshebbers waren Hannes Vandermoere (tri-atleet) en Barbara Maveau (atletiek 1500m 5000m). Barbara die mijn topfavoriete was voor de gouden Beer haalde het net niet, vermoedelijk is Barabara nog niet gekend genoeg in de Beernemse kringen, doch haar prestaties van Europees niveau zijn.
Het was een nipte spurt met Hannes, Barbara en mezelf en finaal was het ikzelf die met de "Gouden Beer" huiswaarts mocht keren.
Het kunstwerkje staat nu te pronken in de woonkamer en is een teken van waardering voor mijn prestaties op sportief vlak door de Beernemenaren. Met oprechte dank aan mijn vrouwtje Leen en de twee kindjes Elle en Bes. Uiteraard ook dank aan mijn familie en vrienden die mij hierin reeds jarenlang steunden. Ook sponsors Elements verdeler van o.a. Patagonia en Running Center Brugge mag ik zeker niet vergeten te vermelden voor de ondersteuning en het vertrouwen.
Nu zijn alle pijlen gericht op de toekomst, dit jaar 2013 zou een beetje het verlengde moeten worden van vorig jaar, maar met 2 ultra's op het programma namelijk; Maxi-Trail Annecy en C.C.C.
Dit weekend start ik in de Trail de Chimay als voorbereiding voor de Crête de Spa, eind maart waar ik mijn eerste plaats fel wil verdedigen.
Andere kanshebbers waren Hannes Vandermoere (tri-atleet) en Barbara Maveau (atletiek 1500m 5000m). Barbara die mijn topfavoriete was voor de gouden Beer haalde het net niet, vermoedelijk is Barabara nog niet gekend genoeg in de Beernemse kringen, doch haar prestaties van Europees niveau zijn.
Het was een nipte spurt met Hannes, Barbara en mezelf en finaal was het ikzelf die met de "Gouden Beer" huiswaarts mocht keren.
Het kunstwerkje staat nu te pronken in de woonkamer en is een teken van waardering voor mijn prestaties op sportief vlak door de Beernemenaren. Met oprechte dank aan mijn vrouwtje Leen en de twee kindjes Elle en Bes. Uiteraard ook dank aan mijn familie en vrienden die mij hierin reeds jarenlang steunden. Ook sponsors Elements verdeler van o.a. Patagonia en Running Center Brugge mag ik zeker niet vergeten te vermelden voor de ondersteuning en het vertrouwen.
Nu zijn alle pijlen gericht op de toekomst, dit jaar 2013 zou een beetje het verlengde moeten worden van vorig jaar, maar met 2 ultra's op het programma namelijk; Maxi-Trail Annecy en C.C.C.
Dit weekend start ik in de Trail de Chimay als voorbereiding voor de Crête de Spa, eind maart waar ik mijn eerste plaats fel wil verdedigen.
dinsdag 26 februari 2013
Kortemark loopt
Afgelopen weekend heb ik mij nog eens gemeten met de stratelopers te Kortemark. Daar werd een wegwedstrijd beslecht over 20 vlakke kilometers. Ik had mij vooraf voorgenomen om mij over de streep te gooien in minder dan 1u10'. Dit zou een goeie test zijn om te zien hoe het gesteld is met de conditie.
s' Ochtends lag er een flink sneeuwtapijt en dit werd er niet beter op. Starten of thuisblijven? Starten dus en warm induffelen zou de boodschap zijn. Eenmaal toegekomen in Kortemark en na wat loslopen bleek het nog allemaal mee te vallen.
Om 15u werd het startschot gegeven en zoals gewoonlijk een snelle start en alle snellere lopers melden zich vooraan. Drie ronden waarvan één kleintje en twee grote dienden afgelegd te worden. Na een rondje zat iedereen ongeveer op zijn plaats, ik had het geluk dat ik op sleeptouw werd genomen door een sterk lopende Christophe Deketelaere of was het nu zijn tweelingsbroer Peter. In ieder geval hij was de man die de stukken tegenwind voor zijn rekening nam.
Ongeveer halfweg koers moest ik eraf na een kleine versnelling en werd ik nog voorbij gelopen door het duo Dewaele en Vandenheede. Finaal kwam ik binnen in 1u09'45" en volgens Garmin had ik een gemiddelde erop van 17.5km/u. Operatie geslaagd dus.
Ik kon tevreden huiswaarts keren met een goed gevoel en een 11de plaats. De benen kunnen gedurende langere tijd een hogere intensiteit aan, maar ik moet wel nog passen bij enkele tussen prikken.
s' Ochtends lag er een flink sneeuwtapijt en dit werd er niet beter op. Starten of thuisblijven? Starten dus en warm induffelen zou de boodschap zijn. Eenmaal toegekomen in Kortemark en na wat loslopen bleek het nog allemaal mee te vallen.
Om 15u werd het startschot gegeven en zoals gewoonlijk een snelle start en alle snellere lopers melden zich vooraan. Drie ronden waarvan één kleintje en twee grote dienden afgelegd te worden. Na een rondje zat iedereen ongeveer op zijn plaats, ik had het geluk dat ik op sleeptouw werd genomen door een sterk lopende Christophe Deketelaere of was het nu zijn tweelingsbroer Peter. In ieder geval hij was de man die de stukken tegenwind voor zijn rekening nam.
Ongeveer halfweg koers moest ik eraf na een kleine versnelling en werd ik nog voorbij gelopen door het duo Dewaele en Vandenheede. Finaal kwam ik binnen in 1u09'45" en volgens Garmin had ik een gemiddelde erop van 17.5km/u. Operatie geslaagd dus.
Ik kon tevreden huiswaarts keren met een goed gevoel en een 11de plaats. De benen kunnen gedurende langere tijd een hogere intensiteit aan, maar ik moet wel nog passen bij enkele tussen prikken.
dinsdag 19 februari 2013
Tijd voor het echte werk.
Na een wat kalmere winterperiode en na wat sneeuw en ijzel is het tijd geworden om terug te gaan denken aan een voorjaar en de zomer (die nog veraf is). De crossen behoren tot het verleden, de trails zijn de nieuwe doelen.
Nu zal het volume wat omhoog getrokken worden en wat heuveltraining zal frequenter op de agenda staan. Ook de fiets mag vanonder het stof, de bedoeling van de fietstrainingen zullen zijn om lange periodes "het systeem" te laten draaien zonder "het gestel" te veel te belasten. Met andere woorden trainingen kunnen afwerken van meer dan 5 uur en toch nog kunnen spreken van trainingsopbouw en geen afbraak.
Uiteraard zullen zeer lange duurlopen ook op het schema staan, de benen moeten een duurloop van 4 uur vlot kunnen verwerken. Het doel is vooral dit voorjaar, om trails van rond de 50 kilometers vlot te kunnen lopen aan een hogere snelheid, afhankelijk van het parcours. En het niveau van 2012 te evenaren en liefst wat omhoog te krikken.
Na een wat kalmere winterperiode en na wat sneeuw en ijzel is het tijd geworden om terug te gaan denken aan een voorjaar en de zomer (die nog veraf is). De crossen behoren tot het verleden, de trails zijn de nieuwe doelen.
Nu zal het volume wat omhoog getrokken worden en wat heuveltraining zal frequenter op de agenda staan. Ook de fiets mag vanonder het stof, de bedoeling van de fietstrainingen zullen zijn om lange periodes "het systeem" te laten draaien zonder "het gestel" te veel te belasten. Met andere woorden trainingen kunnen afwerken van meer dan 5 uur en toch nog kunnen spreken van trainingsopbouw en geen afbraak.
Uiteraard zullen zeer lange duurlopen ook op het schema staan, de benen moeten een duurloop van 4 uur vlot kunnen verwerken. Het doel is vooral dit voorjaar, om trails van rond de 50 kilometers vlot te kunnen lopen aan een hogere snelheid, afhankelijk van het parcours. En het niveau van 2012 te evenaren en liefst wat omhoog te krikken.
Voorlopig trail programma voorjaar:
Zondag 10/03 Trail Chimay
Zaterdag 30/03 Crête de Spa
Zondag 28/04 Loop van Vlaanderen
Zondag 26/05 Maxi-Trail Annecy
Zondag 26/05 Maxi-Trail Annecy
maandag 18 februari 2013
Zondag 17 februari heb ik mijn korte cross-seizoen afgesloten, te Izegem. Het was een zéér zware modderige omloop. Een trage start was dus aangewezen. Eigenlijk had ik er compleet mijn start gemist en mij wat laten wegdrummen. Typisch voor crosslopen is een zeer hevige start, na het startschot is het een zaak om zo snel mogelijk je vooraan te kunnen positioneren. Makelijk gezegd dan gedaan want zo denkt iedereen er over, zodat de cross meestal begint met een spurtje. Niet simpel voor een Buffel die houdt van het langere werk.
Maar na regen komst zonneschijn en na een rondje geduw en getrek kon ik mooi in mijn ritme komen en kon zo wat opschuiven richting voorwaarts. Na een 7-tal kilometers modder en modder en een strookje gras kon ik als tiende master binnenlopen.
Tevreden over de weinige crossen die ik gelopen heb dit jaar (3) ideaal om eens tegen je "bakkes" te krijgen, daar wordt je dan sterker van...
Maar na regen komst zonneschijn en na een rondje geduw en getrek kon ik mooi in mijn ritme komen en kon zo wat opschuiven richting voorwaarts. Na een 7-tal kilometers modder en modder en een strookje gras kon ik als tiende master binnenlopen.
Tevreden over de weinige crossen die ik gelopen heb dit jaar (3) ideaal om eens tegen je "bakkes" te krijgen, daar wordt je dan sterker van...
vrijdag 8 februari 2013
De benen beginnen terug weer een beetje hun draai te vinden. Na enkele crossjes en de eerste trail (zie verslagen) begint de conditie en de kwaliteit terug wat vorm te krijgen.
Nu nog hard werken om het volume nog wat op te krikken richting Annecy. Dit zou de eerste grote afspraak moeten zijn met de "groten van deze planeet".
sfeer foto cross
Nu nog hard werken om het volume nog wat op te krikken richting Annecy. Dit zou de eerste grote afspraak moeten zijn met de "groten van deze planeet".
sfeer foto cross
vrijdag 11 januari 2013
Het nieuwe jaar is reeds op gang geschoten. Voor 2013 zijn de goede voornemens om wat slanker aan de start te verschijnen, ik moet opletten op mijn voeding.
Het trainingsvolume begint stilaan weer over de 100 kilometers te draaien en dit wordt goed verwerkt. De geplande trainingen kan ik vlot afwerken.
foto X-trail Wiltz 2012
Het trainingsvolume begint stilaan weer over de 100 kilometers te draaien en dit wordt goed verwerkt. De geplande trainingen kan ik vlot afwerken.
foto X-trail Wiltz 2012
Abonneren op:
Posts (Atom)