Get ready for Eiger

De valiezen staan klaar in de gang om in te laden richting Grindelwald.
Alles netjes uitgekozen en klaargemaakt om dit weekend de Eiger Ultra trail tot een goed eind te brengen.

De Eiger ultra trail in cijfers: 101 horizontale kilometers en 6700 verticale hoogtemeters.
Weliswaar omhoog en omlaag dus dit maakt de som van 13 400 hoogtemeters.

Mijn objectief in cijfers is simpel sub 15u.
Start om 04u30, dus aankomst voor 19u30.
Netjes op tijd voor het zomeraperitief en de aansluitende maaltijd.

Dat mijn 'hardwear' in orde is, daar laat ik geen twijfel over, ik kies immers voor de Adidas Terrex Agravic (stilaan mijn vaste partner tijdens het langere agressievere werk).

Mijn voedingsplan is ook reeds gefinetuned.
Sponsor Overstims zal ervoor moeten zorgen dat mijn lijf blijft draaien op suikers, zouten en vocht. Zoals vaak kies ik in de eerste helft van de wedstrijd voor het lichtere kauwwerk: chocolade bar amelix en Perf'n Fruit.
Vanaf de tweede helft ga ik resoluut over naar de vloeibare vorm: energix, antioxidant gel, cafein gel en coup de Fouet tijdens mijn, hopelijk zo min mogelijke, dipjes.

Op gebied van kleding kies ik voor een T-shirt en niet een singlet van Patagonia.
Een T-shirt biedt immers ietwat meer bescherming tegen de zon en schuring.

Hopla... aan schoeisel, voeding en kleding mag het dus niet liggen.
Zijn die dikke billen in orde?
Vind ik mijn mojo terug tijdens de lange downhills?
Zijn de kuiten klaar om bergop te stuiven?

Wat mijn dikke billen betreft: door ons extreem warm weer  (laatste tijd) heb ik mijn loopschoenen vaak geruild voor de fietsschoenen met de daarbij horende fiets uiteraard.
Uiteindelijk een wijze beslissing, want zo werd ik niet gekookt en gefrituurd tijdens onze hittegolf.

Meer zelf ...de fiets gaf me plezier en de nodig afkoeling.
Hoe harder je gaat, hoe plezanter en hoe meer wind.
Ook mooi meegenomen is het feit dat je op die manier je bovenbenen en het 'systeem' laat draaien gedurende een langere periode zonder je zelf in de volledige vernieling te rijden.
Dus mijn dikke billen zouden ok moeten zijn...

Vind ik mijn mojo terug in de afdaling?
Dit onderdeel is van cruciaal belang tijdens het lopen van trails.
Kom ik als een opgespannen, ongecontroleerd projectiel naar beneden met de eeuwig schrik om 'zwaar op de bakkes te gaan' of loop ik gecontroleerd de lange technische trail afwaarts en imiteer ik de steenbok of eerder het marmotje.

Een dikke maand geleden had ik het voorrecht om terug een toertje te draaien rond de Mont Blanc. Dit in het gezelschap van mijn Trakks vriendjes Christophe en Tom.
Naast het vele klimmen hebben we uiteraard ook veel gedaald.
Het dalen was voor mij de grootste mentale en fysieke opsteker.
Ik had terug het gevoel gevonden om snel en gecontroleerd bergafwaarts te hollen.

Dus hoop ik om straks tijdens de downhills in de Eiger trail tijd te winnen in plaats van kostbare tijd en plaats te verliezen.

Rest er me nog enkel mijn kuiten.  Het moet nu reeds 12 weken zijn dat ik looptrainingen ook vervang door lange fitness bezoeken.
Ieder bezoek kost me ongeveer een 2-tal daguren, 120 minuten lang probeer ik mij dan vooral te focussen op kracht en kracht/duur.
Ik hoop dat deze investering zich mag vertalen in een onuitputtelijke kracht tijdens mijn lange klimmen.  Mentaal zal dit wellicht ook wel zijn vruchten afwerpen.

Dus als ik mijn eindafrekening maak, kan het niet anders dat dit een schot in de roos zou moeten worden....

Vergeet ik er dan wel bij te zeggen dat ik blijkbaar niet meer bestand ben tegen extreme warme temperaturen.
Dat mijn spijsverteringsstelsel er soms de brui durft aan te geven tijdens wedstrijden.
Dat ik mij mentaal soms laat doen tijdens de ultra, lange en eenzame lopen.
Soms kom ik in een negatieve spiraal terecht waar ik me soms terecht afvraag wat ik hier uren 'loop' te doen.

Kortom, ik heb mijn best gedaan om me zo goed mogelijk klaar te stomen voor deze opdracht.
Terug heb ik urenlang mijn gezin verlaten om in  het bos, het asfalt, de gym, het buitenland en zelf mijn tuin en slaapkamer te vertoeven  om mezelf te wijden als een echte wannabee trail loper.
Of dit zal lonen... Het weer en de juiste omstandigheden in mijn mind-set zullen wellicht bepalen of ik al dan niet een goed resultaat zal lopen.

Een andere aanpak

In het eerste kwartaal van dit jaar heb ik me, tijdens mijn sportieve vrije tijd, vooral bezig gehouden met lopen. Lopen en nog meer lopen...  Hardlopen, joggen, sprinten en tempolopen...
Dit alles tot doel om finaal een snelle 100 kilometer te kunnen knallen.
Het strakke plan bleef rechtop staan gedurende de eerste 4 uur van de wedstrijd, maar naarmate de tijd verstreek liep de jus uit mijn benen en mijn volledige lijf.
Gevolg was dat de loopbeweging onderbroken werd door wandelsessies en dit verschijnsel komt de eind chrono echter niet ten goede.

Een getekend lichaam kwam over de meet met honderd loop/wandel-kilometers in 7 uur en 55 luttele minuten.
Mijn strakke plan en ego hadden dus een flinke deuk gekregen pakweg halfweg koers.
Fysiek en mentaal diende ik eventjes van deze opdoffer te bekomen.
Nadien volgde al snel een zelfevaluatie en zag ik in waar het fout is gegaan.
Mijn grote fout was blijkbaar dat ik teveel zeer lange tempo duurlopen had gelopen en te weinig tijd maakte voor het tragere werk.  Daardoor viel mijn lichaam uit na een dikke 4 uur.

Met de lente en de zomer in het verschiet besloot ik om eens een andere aanpak te proberen.
Tijdens een 'eureka-moment' tussen pils en tripel besloot ik om mijn loopschoenen wat meer te laten rusten.
Ik bezocht de lokale fitness en besloot om tussen de gorilla's te gaan trainen.  Niet met het doel om mijn biceps dezelfde omvang te doen krijgen als mijn dikke bilspieren.  Nee, het doel van mijn 2-wekelijkse bezoeken aan de gymschool was om mijn lijf terug zo snel mogelijk een berg over te krijgen en uiteraard op het tempo van een steenbok of een bergmarmot de berg af te dalen.
Met deze aanpak hoop ik ook om misschien wat frisser rond te huppelen.
De mix van mijn onregelmatig leven en een 'wannabe-topsporter' zijn leiden er soms toe dat ik me voel als een uitgewrongen dweil.

Volgende weekend treed ik terug aan tijdens de hoogmis van het nationale trailgebeuren: 'La Bouillonnante'.
In Bouillon heeft men besloten om de wedstrijd te reduceren tot een pittige 50 kilometer (iets waarvoor ik hen dankbaar ben).
50 kilometers zullen meer dan genoeg zijn om het testosterongehalte eventjes lam te leggen.
Mijn doel rond het fort van die ene Godfried is om de klus te klaren in een uurtje of 5.
Voor de snelle baanloper klinkt dit wellicht meer dan belachelijk, een gemiddelde van om en bij de 10 km/u, maar de kenners onder ons weten dat dit waarschijnlijk geen kattenpis zal zijn.

Drie weken daarna hoop ik om de Transvulcania tot een goed eind te brengen.
Deze wedstrijd is terug een afspraak met de Goden van deze planeet.
Een slordige 70-tal  kilometers en een 4000-tal hoogtemeters zouden de hoofdingrediënten moeten vormen voor dolle pret op het vulkanische eiland La Palma .
Volgens mij is het niet de afstand en de hoogtemeters die de grote moeilijkheid zullen vormen van deze wedstrijd, maar de temperatuur verschillen van start en finish, de wisselende ondergrond, vulkanisch los zand en de rotsen.
Daar heb als enige doel om me volledig te focussen op de magie van het eiland.
De rest komt wel vanzelf.

Hoe een snelle 100 kilometer lopen

Hoe een snelle 100 kilometer lopen...

Hoe loop je een '100-platte-asfalt-kilometerrace', en het liefst zo snel mogelijk?
Dit was de vraag die ik stelde bij mezelf een aantal maanden geleden.

Meerdere malen heb ik de kaap van de 100 kunnen overschrijden, maar dit nooit in supersonische omstandigheden.
Veelal was het een mix van: moeilijk technisch terrein, duizenden positieve en negatieve hoogtemeters en een 'Benidorm-klimaat', waardoor het tempo zich ver boven de 5 minuten de kilometer bevond.

Hoe snel kan ik een platte 100 lopen...
Hoe transformeer ik een John Deere naar een Rolls Royce.

Eerst en vooral zou inhoud de basis zijn van DE formule.
Dit kon geen probleem zijn voor mezelf dacht ik...
De grootste moeilijkheid en vijand was op dit gebied ons Belgisch klimaat gedurende de wintermaanden.  Meerdere malen wou ik vluchten naar warme, Mediterrane oorden.
Mijn lijf schreeuwde om vitamine D en mijn barometer sloeg vaak tilt bij het bekijken van het weerbericht.
Misschien had ik dit wat onderschat, grote volume's maken in winterland.

Het enorme verschil met hoe ik anders train was het beoogde wedstrijdtempo.
Vaak komt mijn gemiddelde eindsnelheid overeen met de snelheid van een doorsnee bomma (al dan niet met looprekje).  Nu zou het andere koek worden...
Mijn plan was om mijn motor en mijn carrosserie te laten draaien op roulantie en dit aan een tempo van om en bij de 4'20" de lopende kilometer, en dit liefst zo'n dikke 7 uur aan één stuk.
Het laatste stukje, daar moest ik nog wat op verzinnen en zou wellicht afhangen van de 'goesting van 't moment'.

Het feit dus dat ik hier met een denkbeeldige chrono in mijn aars loop, zorgde ervoor dat mijn trainingen er compleet anders uit zagen dan de jaren voordien.
Na overleg met verschillende 'Meesters in de Kunst' besloot ik om regelmatig snelle, lange, extensieve lopen op te nemen in mijn wekelijkse gewoonten.
In plaats van rustig te joggen door bos en veld, zocht ik nu veelal het harde, zwarte, snelle asfalt op, vergezeld van mijn Suunto om netjes mijn snelheid te registreren.
Deze oefeningen zoevden voorbij en op die manier vloog het weekvolume de hoogte in.
Het grote gevaar hier was dat men er aardig inhakt en eigenlijk zwaar in de vermoeidheid gaat gaan lopen.  Finaal ook het basisrecept op overbelastingsverschijnselen om tenslotte in de lappenmand te belanden.
Met deze wetenschap besloot ik mijn focus strak te houden.
Ik besloot om een vroegtijdige Vasten in te lassen:  geen alcohol resulteert in mindere verbale onzin en vooral in een betere nachtrust, finaal dus minder kans op blessures.  Ook besloot ik om de snoepkast van mijn vertrouwde sponsor dagelijks aan te spreken.
Voedingssupplementen, recovery drankjes en puddings kunnen er momenteel nog voor zorgen dat ik zo goed als dagelijks één of meerdere trainingen kan afwerken als een dwangmatige neuroot.

Tot nu toe ben ik aardig tevreden over de inhoud en het resultaat van mijn ommezwaai.
Twee maal kon ik op een zwaardere omloop de marathon afstand afleggen aan een gemiddelde snelheid boven de 14.5km/u.
Zo slaagde ik erin om tijdens de Bostrail in Aalter het hoofd koel te houden en mijn eigen vooropgestelde vaste tempo te lopen.  Daardoor kon ik pas later in de wedstrijd de leiding nemen en houden.
Enkele weken later ging ik van start op de Cavaloop in Eeklo en daar besloot ik om gewoon de kop van de wedstrijd te volgen om te zien waar het schip zou stranden.  Na goed 37 wedstrijdkilometers kon ik me tenslotte losmaken van mijn laatste loopgezel en zo dus terug met de bloemen huiswaarts keren.
Tweemaal op het hoogste trapje staan gaf een mentale opkikker in een periode waar ik volop toewerk naar een hoger doel.  Het gaf me vertrouwen en dankbare vleugels die me hielpen om verder te werken naar dat ene doel.
Met nog exact één maand te gaan staat er niets meer op het programma met een borstnummer aan.
Nu volgt nog één zware week, daarna een weekje met al 2 dagen rust.
En daarop volgt een periode waarin alles in teken staat om zo fris en zo goed mogelijk aan de start te verschijnen in Hamme.