terug de veters aantrekken

Na mijn noodgedwongen rust van een 20-tal dagen kan ik terug de veters wat strakker aanbinden  van mijn loopsletsen.
Twintig dagen lang heb ik mij gespecialiceerd in het parcours tussen bed en zetel daarin zaten wel een 4-tal hoogtemeters met een stijgingspercentage waar vele traillopers zouden van gaan duizelen.
Twintig dagen lang heb ik vooral in horizontale positie gelegen, met een linker been recht en stijf.  Twintig dagen lang heb ik mij vervolmaakt in het mixen van gin, tonic, wijn, bier en andere distillaten, dit overigens met "sexy gerechjes" en ander gegrild vlees.  Gelukkig waren de weergoden mij gunstig gezind en kon ik mijn vel laten bruinen in terug een horizontale positie, daar waar dit anders gebeurt in een of andere sportpositie.  Twintig dagen lang dus een lam-tam-futloos bestaan.
Maar nu na twintig dagen overdreven rust en 1 kilo zwaarder-ik prijs de God, om slechts die ene kilo-kan ik terug zachtjes gaan zweven in de bossen.  Twintig dagen heb ik mij voortbewogen op deze planeet zonder enige zweeffase, telkens was er wel nog ergens contact met de grond/zetel/stoel/bed.  Het is ongeloofelijk hard om te moeten constateren dat de gewone simpele duurloopjes een straffe uitdaging geworden zijn.  Na een half uurtje joggen beginnen de bovenbenen reeds te protesteren en begint de zuurtegraad in de 4-koppige dijspier op te lopen tot alarmfase II .  De motor sputtert gelukkig nog niet tegen, maar de carrosserie heeft blijkbaar problemen met de belasting die ik mijn lijf opleg.  De zweep bovenhalen en mijn lijf de sporen geven zoals ze doen met volbloed renpaarden zou geen wijze beslissing zijn.  De zachte aanpak, een loopje met mijn Madame.  Kortom een gezonde opbouw zal hier dus van cruciaal belang zijn.  Niet gooien met kilometers, geen kilometers malen, geen vermoeidheid opbouwen.  Maar een mix van duurloopjes, krachtoefeningen, fietsen, zwemmen en vooral goed herstellen.  Mijn duurvermogen zou ik terug opbouwen met de fiets tussen de benen.  En de kwaliteit zou ik ergens terugzoeken op de looppiste en bos.
Na een maand zou ik mij dan terug eens willen wagen in de Ardennen en de Alpen, dit echter zonder enig startschot, borstnummer of finishlijn.  Gewoon terug de draad opnemen op eigen ritme.  Terug op avontuur trekken voor een paar dagen en genieten van de endorfine en de natuur.
En zo hoop ik om tegen eind augustus klaar te zijn voor mijn "nieuwe start".

de rode draad

Gisteren na een slapeloze nacht vertrokken naar Bouillon, daar zou ik proberen om een gooi te doen naar een mooie ereplaats in de trails der trails der moeder aarde op het Belgische grondgebied.
Grote ambities en mooie plannen, maken de man of kraken de man...
Voor de start alles checken en dubbel checken, het parcours nog snel eens overlopen in de geest, want verkeerd lopen is dodelijke in volle finale.  Nog een warm up drink van Overstims en een energix gel en we zouden er klaar voor moeten zijn.  Gepakt in in mijn battle dress (Patagonia pro short en fore runners sleeveless en aan de voeten de Everlongs) begaf ik mij richting poort van het fort van ene Godfried.  Daar zou men ons knallen en zo op het parcours loslaten.  Maar eerst eens het deelnemers veld aanschouwen van op de eerste gelederen, daar viel het op de sfeer meer gespannen was dan bij een doorsnee trail.
Eenmaal men de start had gegeven-ik had geen schot of iets dergelijks gehoord, enkel een gast die wegliep en riep dat de start reeds was gegeven- begon de groep zich in beweging te zetten.  Ik meldde mij attent vooraan en liet de snellere lopers van de 35K begaan. Na 10 minuten wedstrijd had ik reeds vriendschap gesloten met een Franse student uit Grenoble die studeerde in België, hij bleek niet de eerste de beste want volgens het korte verhaal had hij zich reeds kunnen meten met de besten van deze planeet, net niet buitenaards dus en waarschijnlijk geen partij voor een gast van de Lage Landen.  Maar met het idee om mij niet zomaar naar de slachtbank te laten leiden besloot ik zijn spoor te volgen.
De eerste hindernis bood zich aan een klein pittig klimmetje gevolgd door een klein pittige afdaling waarna we door een beekje moesten rennen en springen om daarna....
Patat, hup in een fractie viel de wedstrijd voor mij in zijn definitieve plooi.  zoals iedereen sprong ik naar een steen in de beek om daarna even gracieus of eerder onhandig naar een andere hoop stenen te springen, om daarna de killer look terug op zetten en om flink door te "peren".  Helaas buiten mijn wil was ik in plaats over de beek in beek.  Iets was fout gegaan in dit korte niet moeilijke manoeuvre.  Ik was pats op mijn bek/smoel of beter gezegd op de linker knie gegaan en scherpe steen besloot om een eind te brengen aan mijn avontuur.  Eerste reflex was "miljard" nu al nat, terug recht krabben en vlammen.  Maar bij het eerste opzicht maakte de pijn in de knie plots plaats voor een ongemakkelijk gevoel in de maag.  Een hallucinant beeld mijn knie was in flarden gesneden in tweeën gehakt door een scherpe steen.  De strijdsgeest werd abrupt vervangen door een angst, een angst voor wat nu.  Dat de wedstrijd voorbij was was enkele seconden voorheen door mijn geest gegaan. Maar nu dook een panische angst op, van zal ik ooit nog kunnen lopen/wandelen.  Het gevoel en het zicht op mijn gapende knie, zorgde voor een ronddolende maag die op kotsen stond en de geest die eigenlijk gewoon de geest wou geven.
Van al dat negatieve heb ik wel een grote les geleerd, een les van menselijkheid, een les van het ongelofelijke medeleven van de lopers die hun klassement voor enige tijd in de frigo plaatsten.  Het raakte mij enorm dat velen mij hulp boden.  Zelf iemand die volledig zijn koers aan de kant schoof en mij begeleide richtlijn hulpverleners.
Dus weer een lesje in nederigheid geleerd, de gevaren schuilen in de kleine hoekjes.
Pech was de rode draad doorheen mijn voorjaar.  Nu bang afwachten naar het definitieve verdict van de dokter...

linker knie...  even uit competitie-modus
 

voorbeschouwing "la bouillonante"

Dit weekend staat op het menu de moeder der trials, la Bouillonante.  Een trail die al een tijdje op mijn lijstje stond.   Gezien zijn reputatie, mocht deze niet ontbreken op het lijstje van "been there done that".
Het moet wel gezegd zijn dat deze trail in de planning met een dikke rode bol was aangeduid.  Hier heb ik naar toe gewerkt.  Na de bittere pil van Spa doorgespoeld te hebben.  Heb ik mij vrij snel terug kunnen focussen op de verdere planning.  Een paar stevige weken, met een paar uitstapjes richting Ardennen en de piste, zouden moeten volstaan om zaterdag er eens flink tegen aan te gaan.
Maar helaas zijn volume en vermogen niet voldoende als ingrediënten voor een geslaagd recept.  Het zijn zeker zonder twijfel de hoofdbestanddelen voor succes, maar het verleden heeft mij reeds geleerd dat er nog zoiets bestaat als ongecontroleerde bewegingen en een mix van zwaartekracht, stenen rotsen en te grote hoogteverschillen, die kunnen leiden tot blauwe plekken, schaafwonden en erger de lappenmand.  Ook optische alertheid kan van cruciaal belang zijn, pijlen en linten super sonisch voorbijzoeven kan ook leiden tot vele ergernis en tijdverlies of erger indien dit zou kunnen leiden tot tijdwinst dan leidt dit tot DSQ.
Het zal er dus op aan komen om ten alle tijde wakker te blijven tijdens mijn avontuur op en rond de burcht van Godfried.