de rode draad

Gisteren na een slapeloze nacht vertrokken naar Bouillon, daar zou ik proberen om een gooi te doen naar een mooie ereplaats in de trails der trails der moeder aarde op het Belgische grondgebied.
Grote ambities en mooie plannen, maken de man of kraken de man...
Voor de start alles checken en dubbel checken, het parcours nog snel eens overlopen in de geest, want verkeerd lopen is dodelijke in volle finale.  Nog een warm up drink van Overstims en een energix gel en we zouden er klaar voor moeten zijn.  Gepakt in in mijn battle dress (Patagonia pro short en fore runners sleeveless en aan de voeten de Everlongs) begaf ik mij richting poort van het fort van ene Godfried.  Daar zou men ons knallen en zo op het parcours loslaten.  Maar eerst eens het deelnemers veld aanschouwen van op de eerste gelederen, daar viel het op de sfeer meer gespannen was dan bij een doorsnee trail.
Eenmaal men de start had gegeven-ik had geen schot of iets dergelijks gehoord, enkel een gast die wegliep en riep dat de start reeds was gegeven- begon de groep zich in beweging te zetten.  Ik meldde mij attent vooraan en liet de snellere lopers van de 35K begaan. Na 10 minuten wedstrijd had ik reeds vriendschap gesloten met een Franse student uit Grenoble die studeerde in België, hij bleek niet de eerste de beste want volgens het korte verhaal had hij zich reeds kunnen meten met de besten van deze planeet, net niet buitenaards dus en waarschijnlijk geen partij voor een gast van de Lage Landen.  Maar met het idee om mij niet zomaar naar de slachtbank te laten leiden besloot ik zijn spoor te volgen.
De eerste hindernis bood zich aan een klein pittig klimmetje gevolgd door een klein pittige afdaling waarna we door een beekje moesten rennen en springen om daarna....
Patat, hup in een fractie viel de wedstrijd voor mij in zijn definitieve plooi.  zoals iedereen sprong ik naar een steen in de beek om daarna even gracieus of eerder onhandig naar een andere hoop stenen te springen, om daarna de killer look terug op zetten en om flink door te "peren".  Helaas buiten mijn wil was ik in plaats over de beek in beek.  Iets was fout gegaan in dit korte niet moeilijke manoeuvre.  Ik was pats op mijn bek/smoel of beter gezegd op de linker knie gegaan en scherpe steen besloot om een eind te brengen aan mijn avontuur.  Eerste reflex was "miljard" nu al nat, terug recht krabben en vlammen.  Maar bij het eerste opzicht maakte de pijn in de knie plots plaats voor een ongemakkelijk gevoel in de maag.  Een hallucinant beeld mijn knie was in flarden gesneden in tweeën gehakt door een scherpe steen.  De strijdsgeest werd abrupt vervangen door een angst, een angst voor wat nu.  Dat de wedstrijd voorbij was was enkele seconden voorheen door mijn geest gegaan. Maar nu dook een panische angst op, van zal ik ooit nog kunnen lopen/wandelen.  Het gevoel en het zicht op mijn gapende knie, zorgde voor een ronddolende maag die op kotsen stond en de geest die eigenlijk gewoon de geest wou geven.
Van al dat negatieve heb ik wel een grote les geleerd, een les van menselijkheid, een les van het ongelofelijke medeleven van de lopers die hun klassement voor enige tijd in de frigo plaatsten.  Het raakte mij enorm dat velen mij hulp boden.  Zelf iemand die volledig zijn koers aan de kant schoof en mij begeleide richtlijn hulpverleners.
Dus weer een lesje in nederigheid geleerd, de gevaren schuilen in de kleine hoekjes.
Pech was de rode draad doorheen mijn voorjaar.  Nu bang afwachten naar het definitieve verdict van de dokter...

linker knie...  even uit competitie-modus