nemen zoals het komt

Plannen smeden is één zaak, de uitvoering daarvan dat is een andere zaak.  Niet zo simpel dus, is nogmaals gebleken.  Grootste storende factor was een samenloop van omstandigheden, 2 Duvels, een clubje (éénzitje) en de zwaartekracht.  Op een gezellige woensdag avond thuis met de vrouw aan tafel, besloot ik de zaak eens van een andere kant te bekijken.  Niet vanop een stoel tegenover, maar vanop de leuning van een clubje.  Dat er reeds 2 Duvels in mijn bloedbaan rondcirculeerden zal welicht bijzaak geweest zijn, hmmm.  Maar plots door onverklaarbare wijze gleed de rugleuning weg en de zwaartekracht zorgde ervoor dat ik niet onzacht op mijn rug terecht kwam.  Tot groot jolijt van vrouwlief...  haar buikspieren zullen welicht ook pijn gedaan hebben.
Maar door deze "samenloop van omstandigheden" werd er hopen roet in het eten gegooid om 4 dagen nadien een marathon te lopen in Olne -4 trèfles-.  Het Duvelse plan was daar om aan 90% toch nog een goed classement te lopen.  Om de week daarop alle troeven op tafel te smijten tijdens de Trail du Mont en de onverslaanbare Loquet het vuur aan de schenen te leggen.
Maar tijdens le 4 trèfle voelde ik reeds in eerste 200 meter bergafwaarts dat doorlopen hier geen optie zou zijn.  De strijdbijl en "my moment off glorie" werd snel vervangen door een vreedzaamtochtje met de vrienden doorheen een schitterend landschap.  Het werd een plezant onderonsje met veel gezever en gezever.  Verrassend bleek dat achteraf mijn naam op de 22ste plaats stond in het classement en een tijd van 3u47'.  Bijlange dan toch niet zo slecht gezien de zeer lage gevoelsintensiteit.  Maar plan dus niet geslaagd.
7 dagen erna stond de Trail du Mont op de agenda.  Na veel twijfelen of ik wel dan niet zou starten door de rug die steeds nog stijf aanvoelde besloot ik om het erop te wagen.  Met het doel om toch het beste ervan te maken, ambitie waren wel reeds bijgesteld.  De hoofdvogel afschieten zou er zeker deze editie niet inzitten.

start te Doornik "trail du Mont", blijkbaar is de omvang van mijn bovenbenen iets groter dan normaal

Deze editie van de Trail du Mont was een vernieuwde versie de eerste 6 kilometers was "urban trail" om daarna richting "le mont" te lopen.  Op het makkelijk beloopbare deel viel het wonderwel goed mee.  De kop van de wedstrijd kon ik niet volgen maar het moet gezegd zijn dat er ook velen mij niet konden volgen.  Ik liep toen ergens rond de 3de stelling in het gezelschap van Fabrice (Salamon team).  Naarmate de wedstrijd vorderde voelde ik dat mijn gezellen aan de rekker hingen en tijdens de eerste klim braken ze defenitief.  In mijn hoofd had ik reeds genoegen genomen met mijn derde stek en ik was tevreden over het gevoel in mijn rug.  Ik kon tamelijk vlot doorlopen.
Maar kort na de eerste serieuse afdalling begon de ellende technische passages en modder, modder, modder en nog eens modder.  Met de loopstijl van een pinguin probeerde ik mij te handhaven maar daar ondervond ik dat te weinig wendbaar was en te krampachtig liep.  Ontelbare malen heb ik de bodem geraakt de ene keer wat harder dan de andere keer en als toemaatje lag ik plots weer hard op de grond op de rug zoals in mijn woonkamer 10 dagen geleden.  Hier geen vrouwtje dat ligt de buikschudden van te lachen maar 2 lopers die mij voorbij snellen.  Die sectie was zeer bepalend voor mijn classement en mijn moraal.  Het "pret-gehalte" dook plots hard onder het vriespunt. Maar gelukkig kwamen er toch nog loopstroken en had ik niet alleen last van de modder.  In de finale kon ik toch nog 2 lopers terugnemen, zodoende dat ik als derde van de 30 kilometer over de meet kwam in zijn tasje uiensoep mocht opdrinken.

Nu een week verder zit de rug nog steeds muurvast en dus moeten we de zaken nemen zoals het komt.  Rustige duurlopen (kortjes en de langere) staan op het programma, maar het hevige werk zal ik tijdelijk schrappen.  Maar het afleren van ambitieuze plannen te smeden. No way!
Volgende plannen zijn trail te Eeklo georganiseerd door de Cava-lopers in het provenciaal domein het Leen.  Deze wedstrijd moet mij zeker liggen gezien de naam van de organiseerden vereniging en de lokatie.  Aangezien mijn vrouwtjelief "Leen-tje" noemt.  Kan het niet anders dat ik hinds een goed figuur zal slaan.

Sur les Traces des Ducs de Savoie

Aankomende zomer is het hoofddoel officieel bevestigd.  Wij mogen van start gaan op de TDS (sur les Traces des Ducs de Savoie), de start wordt gegeven in Courmayeur/Italië op woensdag 27/08 om 7u00.  Zoals vorig jaar mogen wij lopen in het prachtige decors met uitzicht op de Mont Blanc en nog zo véél ander moois.  De truc bestaat erin om een afstand te overbruggen van 119kilometers en 7250 positieve hoogtemeters en alleen proberen te genieten en gefocust blijven op de mooie zaken.
Volgens de organisatie zijn de "dipje gevoelige plaatsen"  arête du Mont-Favre (2435m), Col Chavannes (2603m), Col du Petit Saint-Bernard (2188), Passeur de Pralognan (2567m), Col de la Gitte (2322m) en last but not least Col du Tricot (2120m) daarna gaat het downhill richting les Houches waar de vrijwilligers hun "brom" nog kunnen aansteken en zo binnen te hollen in Chamonix.  't Ziet er dus naar uit dat dit gene "kattepis" is.

langs het parcours van de CCC 2013

Vorig jaar draaide mijn deelname aan de CCC uit op een ware nachtmerrie.  Enkele zaken die ik heb onthouden van Chamonix 2013:

-Start niet als je geen 100% bent

-Laat je niet zot maken in de eerste wedstrijdhelft, probeer te vergeten dat het een wedstrijd is.  Geniet maar blijf gefocust, verzorg jezelf.

-Kies zorgvuldig je materiaal!  Dankzij www.patagonia.com heb ik al de verplichte items en extra kunnen meenemen en had ik toch een minimum aan gewicht.  Kies voor licht topkwaliteits materiaal.  Het weer kan een doorslaggevend factor zijn.  Probeer je zo goed mogelijk te wapenen tegen de elementen.

-Let op je voeding.  Voeding is van levensbelang in zulke wedstrijden.  Dankzij www.overstims.com heb ik het traject toch nog kunnen uitslenteren alleen met kapotte benen.  De maag en het systeem waren nog ok na 19 uur hardlabeur.

-Probeer te trainen in de zelfde omgeving en test alles eerst uitvoerig uit.

Met deze zaken in het achterhoofd zal ik aan mijn voorbereiding starten en hoop ik op een goed resultaat in 2014.

See you in Chamonix!!

Courmayeur 2013 start CCC

 

de benen willen terug mee

Zoals alles op deze aardkloot gaat alles met ups and downs.  Afgelopen zomer bevond ik mij een redelijke down.  Nu zoals het spreekwoord het zegt; "na regen komt zonneschijn" zag het er eigenlijk zeer hoopgevend uit.  Want met de wetenschap dat het eigenlijk niet dieper kon zakken...  kon het eigenlijk alleen maar beteren kwestie van de zaak door een rose bril te bekijken.  Alleen één klein detail, wanneer.  Wanneer zou er licht aan de tunnel verschijnen.
Na een intensieve revalidatie met alleen opstaan en zonder vallen kon ik stilletjesaan terug aan lopen beginnen denken.  Meer zelfs ik registreerde mij voor de Houffatrail en liep die zelf uit zonder kleerscheuren,maar dan ook wel zonder potten te breken.  Een 8ste plaats moest mij tevreden stellen en gezien de context was dit zeker een bevredende plaats.

Op training 2-daagse in de Vogezen.  En test van de Osprey Talon 33, getest en goedgekeurd.  Lichtgewicht pack ideaal voor de veeleisende trekker waar gewicht en draagcomfort doorslaggevend zijn in keuze!

Om de snelheid en de weerstand wat op te krikken besloot ik ook mij terug in het veld te wagen.  In het begin verliep dit wat sputterachtig, de motor kon maar moeilijk op gang komen.  De benen verdroegen het snellere tempo niet.  Kortom dit was iets die ik terug wat tijd moest geven.  Op training werd er wat meer belang besteed aan zuivere kwaliteit en crossritme opdoen resulteerde in het feit dat ik stelselmatig, cross bij cross terug opschoof voorwaarts in het pak.  Diegenen die in mijn eerste cross voor mij waren, waren in mijn laatste cross minder talrijk.  Het gevoel dat je terug een tijdje lang mooi onder stoom kan komen zonder achteraf op de blaren te moeten zitten, is ook niet onbelangrijk.

sfeerbeeld cross Ertvelde RIEME
 

De benen willen terug mee-wat niet onbelangrijk is in het traillopen, en in het lopen algemeen-.  Met wat betere benen begint een mens terug weer wat stouter te worden en begint men terug plannen te smeden om terug eens trailkes te winnen, of beter gezegd de spirit is terug, om aan de start te staan met het doel om te winnen.  Welicht zal ik niet de enige zijn met zo'n bedoelingen.  Of de honger onmiddellijk wordt gestild zullen we zien in Olne waar ik hoop om mijn motor op 90% te kunnen laten draaien, om de week erop tijdens de Trail du Mont voluit zal proberen te lokale held en favoriet Thomas Loquet van de zege te houden.