2014 een goed jaar? Ja en nee.
Wellicht zal niemand het over zijn lippen krijgen om te zeggen dat z'n jaar subliem was en andersom zullen hopelijk niet te veel mensen denken dat hun jaar gevuld was met "zeik en klote". Een mix dus met goede momenten en minder leuke momenten.
Eigenlijk kunnen die minder leuke momenten nadien een bron vormen voor de goede momenten.
Uit vallen leer je opstaan.
Dit gevoel is niet alleen gereserveerd voor de sport/fanaat/competitie-beesten.
In een nabeschouwing is het altijd leuker om het te hebben over de goede momenten. Helaas moet ik vaststellen dat die eerder schaars waren in het jaar 2014.
Het jaar werd op gang geschoten met een ongelukkige val op de onderrug, dit veroorzaakt door (ongetwijfeld) de zwaartekracht en een mix van onhandigheid en een paar Duvels.
Daardoor zag ik een goede prestatie teniet gaan in Trèfles à 4 feuilles en Traim du Mont.
Op de Mont Saint Aubert kon ik uiteindelijk toch nog huiswaarts keren met een derde plaats.
Nadien kon ik door het domein "Het Leen" te Eeklo, een provenciaal domein, als eerste over de meet komen na 50km bos en blubber. Een leuk intermezzo en de eerste zege van het jaar.
Enkele weken nadien had ik terug wat pech tijdens de Trail des Poilus. De maag, en nadien de benen spruttelden volledig tegen waardoor ik in het departement 'le Nord' niet mijn podium ambities kon waarmaken.
'Crêtes des Spa', een trail die ik al 2 maal op mijn naam kon schrijven
Dit jaar mocht het niet zijn, net als vorige jaar liep het terug in 'de soep' door het verdwalen in het bos. Zwaar gefrustreerd keerde ik huiswaarst met een DSQ achter mijn naam.
La Bouillonante moest 'mijn' moment worden, mijn doel, simpel als eerst terug in het fort komen, wat uiteindelijk wel gelukt is.
Na minder dan een uur lag ik al terug in het fort, in een waar veldhospitaal. Na amper 3 kilometer wedstrijd was mijn linkerknie opengereten door een mix van snelheid, onhandigheid, geluk en een scherpe steen.
Wat nadien volgde was een periode van gedwongen rust, herstel en terug wat opbouw.
Een maand of drie later volgde terug mijn eerste trail.
Trail Val'heure: ook mijn laatste lange prikker voor de TDS. Was het door de frustratie of de opgekropte energie maar tijdens deze trail verliep alles naar behoren. Ik kon uiteindelijk met zeer ruime voorsprong als eerste binnenlopen.
Eind augustus ging ik terug naar Chamonix: dit jaar stond de TDS op het programma.
Met twijfels maar ook met hopen vol moed vertrok ik 's ochtends aan mijn avontuur, maar al snel bleek dat het afdalen niet echt lukte, het vertrouwen in de afdalingen was zoek en daardoor zakte ik telkens dieper weg in het classement. Uiteindelijk kon ik na 21 uur en een half als 86ste over de meet komen en blijkbaar nog als eerste Belg, als troostprijs.
Het herstel van de TDS verliep tamelijk spoedig. Een goede maand later startte ik in de trail van Lummen en kon daar makkelijk de wedstrijd controleren met winst als gevolg.
Als afsluiter wou ik 'OSO Olne Spa Olne' op mijn lijste zetten, maar helaas moest ik vroegtijdig vrede nemen met een tweede plaats en uiteindelijk met een derde plaats.
Het gevoel zat niet goed en de conditie was onvoldoende. Wel stelde ik vast dat het parcours 50 minuten sneller liep dan 3 jaar geleden en dit met dezelfde benen, toch een positief punt.
Dus uiteindelijk, als ik mijn jaar louter competitief bekijk mag ik zeggen dat het eerder een kwakkel jaar was. Mijn lichaam heeft zich volgens mij iets te veel bevonden in wachtkamers van dokters en specialisten.
Wel kan ik zeggen dat ik mentaal een héél stuk sterker ben geworden. Door al de tegenslag heb ik hiermee leren omgaan.
In de langere wedstrijden waarbij het niet altijd naar wens verliep ben ik blijven geloven in mirakels, over het water lopen behoort nog steeds niet tot mijn kunnen maar verrijzen uit de doden, dat is mij al meerdere malen gelukt.
Bij deze gelegenheid wil ik uiteraard de mensen danken die hierin gesteund hebben. Bedankt voor de steun en het vertrouwen ook op de moeilijke momenten
-De mensen van Elements bvba, verdeler van o.a. Patagonia.
-De mensen van Overstims sports nutrition.
-Mijn familie en gezin die mij onvoorwaardelijk steunen.
zondag 28 december 2014
donderdag 11 december 2014
courir pour le plaisir
Twee ingrediënten waar ik een lichte voorliefde voor heb. Courir, lopen en dan liefst in de natuur en als het kan over een geaccidenteerd terrein en dan kom ik automatisch uit bij het tweede element "plaisir". Lopen voor de "leute" zoals men hier in West-Vlaanderen zou zeggen. Dit was de naam van de organisatie die terug instond voor de organisatie van de ultra Olne Spa Olne of OSO voor de insiders.
OSO is een klassieker onder de traillopers in België, het is zo'n wedstrijd waarvan vele competitie traillopers hem op hun palmares willen, waaronder mezelf inclusief. Het logische gevolg is dan dat je daar nooit als enige aan de start staat met het idee om als eerste over de finish te bollen. Waardoor er wel altijd enkele betere lopers de weg naar Olne vinden.
Vooraf was het bij mezelf de vraag of ik voldoende volume had getraind de laatste maand, mijn laatste mooie training in de Ardennen dateerde reeds van 4 weken voor de wedstrijd, weeks nadien stond er nog een 3-uren loop op het programma en de rest stond eerder in het teken van kwaliteit en recuperatie. Kwaliteit, iets waarover je zeker moet beschikken in een wedstrijd als OSO gezien zijn makkelijk lopend parcours, het is zo'n parcours waarbij je flink de gas mag intrappen. Recuperatie, belangrijk bij een ultra of hoe dan ook bij elke wedstrijd, goed uitgerust aan de start staan is half gewonnen. Volume, één van de hoofd ingrediënten bij een ultra. Kwaliteit, recuperatie en volume dus dit zijn de basis elementen op het welslagen van zulks avontuur.
Van bij de start slopen Pascal Van Norden en ik er op onze kousenvoeten van door. We hielden er een mooi gecontroleerd tempo op aan. Snel genoeg om de anderen voor te blijven en nog ruim in de comfort zone. Een scenario waarop ik had gehoopt, een kleine kopgroep die dan later uit elkaar zou vallen. Maar al snel bleek dat Pascal beschikte over meer vermogen bergopwaarts, ik voelde dat ik niet mijn super dag zou hebben. De stukken bergop waarbij je op kracht naar boven loopt verliepen niet naar wens, de benen liepen snel vol en de plattere stukken pruttelde de motor tegen om bij te schakelen. Ik voelde dat Pascal zeker een klasse of twee beter was dan mij. Ik besloot dan maar om mijn eigen ritme te zoeken en te zoeken naar mijn comfort zone, een tempo waarvan ik wist dat mijn lijf dit wel nog enkele uren kon uit zingen. Gelukkig kreeg vrij snel een nieuwe loopmaat, Mathieu Deville, hij zou mijn nieuwe compagnon zijn gedurende de drie volgende uren. Normaal knoop ik urenlange conversatie op met mijn gezellen, maar deze keer bleef het tamelijk stil. Hier en daar een teken om de andere te waarschuwen en af en toe een kort woordje maar geen lange conversaties. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik er op dat moment de energie niet voor had, voor mezelf was het proberen om mij in de goede setting te houden, proberen te focussen op de goede zaken.
Na het marathon punt, daar waar ik enkele jaren voordien ook brak, gebeurde hetzelfde. Op een moeilijk beloopbaar pad omwille van de stenen en een lichte helling, blokkeerden de benen en brak de geest. Mijn ervaring wist dat een dipje niet de genadeslag hoefde te zijn, gewoon proberen te eten en te drinken en rustig het goede ritme proberen te vinden. Wat uiteindelijk dan ook lukte, niet veel later bereikte ik dan de volgende verzorgingspost. Daar besloot ik om de tijd te nemen om voldoende te eten en te drinken, wat warme soep, bekers cola, sportdrank, zout krakers en wat peperkoek. Na het verlaten van de post was het nog iets meer dan 20 kilometers met deze wetenschap liet ik mij dan gecontroleerd binnenrollen, de nummers 1 en 2 waren al hopeloos weg en de dichtste achtervolgers kon ik nergens bespeuren.
Uiteindelijk kwam ik na 5u42' binnen goed voor een 3de plaats.
Nadien komt dan de vraag of je tevreden bent met het resultaat. In eerste instantie kan ik daar alleen positief op antwoorden, ik was blij dat ik binnen was en een warme douche kon nemen. Het is opmerkelijk hoe je niet alleen de vuiligheid van je afspoelt maar ook de vermoeidheid. Het warme water heeft een enorme helende werking.
Nadien volgt dan de echte evaluatie en daarop moet ik negatief antwoorden. Ik kan niet zeggen van mezelf dat een goede wedstrijd heb gelopen en dit omwille van verschillende redenen. 1) Al snel bleek dat mijn benen niet beschikten over het normale vermogen om bergop te lopen 2) Na 3u30' ben ik hard door het ijs gezakt wat eigenlijk veel te vroeg is. Er ontbrak mij dus degelijke kracht, kwaliteit en duur.
Laat dit een goeie les zijn voor de toekomst. Mijn lijf is er zo één die nood heeft aan volume. Ik beschik niet over de talenten om losjes uit de pols iets uit de benen te toveren. Ik ben eerder zo'n Brabants werkpaard geen darteld veulen. Voor het volgende jaar zal ik hiermee rekening houden. Maar nu eerst even rustiger aan.
Als brandstof:
Overstims Malto, 3 dagen voordien (1.5liter)
Overstims Gato Sport en Malto ontbijt
Overstims Warm'up, één uur voor de start
Overstims Antioxidant en Energix Gel vloeibaar, tjdens
Overstims Cafein gel, tijdens
Overstims Hydrixir Lange Afstand, tijdens
Leffe blond, nadien
OSO is een klassieker onder de traillopers in België, het is zo'n wedstrijd waarvan vele competitie traillopers hem op hun palmares willen, waaronder mezelf inclusief. Het logische gevolg is dan dat je daar nooit als enige aan de start staat met het idee om als eerste over de finish te bollen. Waardoor er wel altijd enkele betere lopers de weg naar Olne vinden.
Vooraf was het bij mezelf de vraag of ik voldoende volume had getraind de laatste maand, mijn laatste mooie training in de Ardennen dateerde reeds van 4 weken voor de wedstrijd, weeks nadien stond er nog een 3-uren loop op het programma en de rest stond eerder in het teken van kwaliteit en recuperatie. Kwaliteit, iets waarover je zeker moet beschikken in een wedstrijd als OSO gezien zijn makkelijk lopend parcours, het is zo'n parcours waarbij je flink de gas mag intrappen. Recuperatie, belangrijk bij een ultra of hoe dan ook bij elke wedstrijd, goed uitgerust aan de start staan is half gewonnen. Volume, één van de hoofd ingrediënten bij een ultra. Kwaliteit, recuperatie en volume dus dit zijn de basis elementen op het welslagen van zulks avontuur.
Van bij de start slopen Pascal Van Norden en ik er op onze kousenvoeten van door. We hielden er een mooi gecontroleerd tempo op aan. Snel genoeg om de anderen voor te blijven en nog ruim in de comfort zone. Een scenario waarop ik had gehoopt, een kleine kopgroep die dan later uit elkaar zou vallen. Maar al snel bleek dat Pascal beschikte over meer vermogen bergopwaarts, ik voelde dat ik niet mijn super dag zou hebben. De stukken bergop waarbij je op kracht naar boven loopt verliepen niet naar wens, de benen liepen snel vol en de plattere stukken pruttelde de motor tegen om bij te schakelen. Ik voelde dat Pascal zeker een klasse of twee beter was dan mij. Ik besloot dan maar om mijn eigen ritme te zoeken en te zoeken naar mijn comfort zone, een tempo waarvan ik wist dat mijn lijf dit wel nog enkele uren kon uit zingen. Gelukkig kreeg vrij snel een nieuwe loopmaat, Mathieu Deville, hij zou mijn nieuwe compagnon zijn gedurende de drie volgende uren. Normaal knoop ik urenlange conversatie op met mijn gezellen, maar deze keer bleef het tamelijk stil. Hier en daar een teken om de andere te waarschuwen en af en toe een kort woordje maar geen lange conversaties. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik er op dat moment de energie niet voor had, voor mezelf was het proberen om mij in de goede setting te houden, proberen te focussen op de goede zaken.
Na het marathon punt, daar waar ik enkele jaren voordien ook brak, gebeurde hetzelfde. Op een moeilijk beloopbaar pad omwille van de stenen en een lichte helling, blokkeerden de benen en brak de geest. Mijn ervaring wist dat een dipje niet de genadeslag hoefde te zijn, gewoon proberen te eten en te drinken en rustig het goede ritme proberen te vinden. Wat uiteindelijk dan ook lukte, niet veel later bereikte ik dan de volgende verzorgingspost. Daar besloot ik om de tijd te nemen om voldoende te eten en te drinken, wat warme soep, bekers cola, sportdrank, zout krakers en wat peperkoek. Na het verlaten van de post was het nog iets meer dan 20 kilometers met deze wetenschap liet ik mij dan gecontroleerd binnenrollen, de nummers 1 en 2 waren al hopeloos weg en de dichtste achtervolgers kon ik nergens bespeuren.
Uiteindelijk kwam ik na 5u42' binnen goed voor een 3de plaats.
Nadien komt dan de vraag of je tevreden bent met het resultaat. In eerste instantie kan ik daar alleen positief op antwoorden, ik was blij dat ik binnen was en een warme douche kon nemen. Het is opmerkelijk hoe je niet alleen de vuiligheid van je afspoelt maar ook de vermoeidheid. Het warme water heeft een enorme helende werking.
Nadien volgt dan de echte evaluatie en daarop moet ik negatief antwoorden. Ik kan niet zeggen van mezelf dat een goede wedstrijd heb gelopen en dit omwille van verschillende redenen. 1) Al snel bleek dat mijn benen niet beschikten over het normale vermogen om bergop te lopen 2) Na 3u30' ben ik hard door het ijs gezakt wat eigenlijk veel te vroeg is. Er ontbrak mij dus degelijke kracht, kwaliteit en duur.
Laat dit een goeie les zijn voor de toekomst. Mijn lijf is er zo één die nood heeft aan volume. Ik beschik niet over de talenten om losjes uit de pols iets uit de benen te toveren. Ik ben eerder zo'n Brabants werkpaard geen darteld veulen. Voor het volgende jaar zal ik hiermee rekening houden. Maar nu eerst even rustiger aan.
Als brandstof:
Overstims Malto, 3 dagen voordien (1.5liter)
Overstims Gato Sport en Malto ontbijt
Overstims Warm'up, één uur voor de start
Overstims Antioxidant en Energix Gel vloeibaar, tjdens
Overstims Cafein gel, tijdens
Overstims Hydrixir Lange Afstand, tijdens
Leffe blond, nadien
 |
| sfeerbeeld OSO 2014 met de geliefde Patagonia Houdini |
vrijdag 21 november 2014
voorbeschouwing Olne Spa Olne
Binnen een goeie week brei ik een eind aan het sportieve jaar 2014. En dit in de klassieker Olne Spa Olne een snel beloopbaar parcours over net geen 70K, met hier en daar een bult om je uit het ritme te halen. Geen lange klimmen en uber technische afdalingen, een parcours dus voor de betere lopers.
Wel niet te onderschatten de afstand tussen start en aankomst. De afstand zorgt ervoor dat men toch beter wat behoedzaam start.
Of ik klaar ben om met een goed gevoel het jaar 2014 af te sluiten?
De laatste tijd heb ik me terug wat meer gefocust op kwaliteit en minder op volume. Ik ga ervan uit dat de basis van een paar maand niet volledig verdwenen kan zijn. Een aantal weken terug stonden lange duur trainingen op het schema die ik vlot kon verteren. Bewust heb ik dan het volume wat laten zakken en mij wat meer toegelegd op het snellere werk. Dit door onder andere door crossen mee te pikken. En stevige blokken in het schema op te nemen. Kracht, streching en stabilisatie oefeningen kwamen ook met regelmaat naar voren.
Of ik dus klaar ben om binnen een goeie week zo'n 330 minuten te lopen. Ik vermoed en hoop op positief antwoord. Mijn grootste concurrent zal vermoedelijk Pascal Van Norden zijn, concurrent of metgezel. In eerste instantie gezel, zoals afgeleiden van het woord, gezelschap, gezellig.
Nadien hoop ik in eerste instantie op een lekker warm stortbad gevolgd door een gezellige pint op de goede afloop.
De daarop volgende 2 weken zullen vooral in teken staan van rust en recuperatie.
Wel niet te onderschatten de afstand tussen start en aankomst. De afstand zorgt ervoor dat men toch beter wat behoedzaam start.
Of ik klaar ben om met een goed gevoel het jaar 2014 af te sluiten?
De laatste tijd heb ik me terug wat meer gefocust op kwaliteit en minder op volume. Ik ga ervan uit dat de basis van een paar maand niet volledig verdwenen kan zijn. Een aantal weken terug stonden lange duur trainingen op het schema die ik vlot kon verteren. Bewust heb ik dan het volume wat laten zakken en mij wat meer toegelegd op het snellere werk. Dit door onder andere door crossen mee te pikken. En stevige blokken in het schema op te nemen. Kracht, streching en stabilisatie oefeningen kwamen ook met regelmaat naar voren.
Of ik dus klaar ben om binnen een goeie week zo'n 330 minuten te lopen. Ik vermoed en hoop op positief antwoord. Mijn grootste concurrent zal vermoedelijk Pascal Van Norden zijn, concurrent of metgezel. In eerste instantie gezel, zoals afgeleiden van het woord, gezelschap, gezellig.
Nadien hoop ik in eerste instantie op een lekker warm stortbad gevolgd door een gezellige pint op de goede afloop.
De daarop volgende 2 weken zullen vooral in teken staan van rust en recuperatie.
dinsdag 7 oktober 2014
snelle kilometers
Een dikke maand verder, na mijn avontuur in de TDS. En een goeie maand verder bij de kiné.
Tussen Courmayeur en Chamonix moet ik ergens een overbelastingletsel opgelopen hebben. Blijkt dat ik te weinig vanuit de "poep" loop. Wie had dat gedacht dat het lichaamsdeel die bij mij hoofdzakelijk dient om bedwelmende gassen te produceren en mest te produceren die net onder de normen van het Mest Actie Plan vallen, nog een andere functie hebben. Blijkbaar loop ik te veel op mijn bovenbenen en dient die welriekende poep ervoor om mijn beweging mooi te kunnen geleiden. Bij mij niet harmonieus afgestelde spieren zou dit ervoor zorgen dat mijn loopbeweging wat inzakt, na mijn landingsfase, waardoor bepaalde spieren en pezen wat overbelast worden, zeker indien ze blootgesteld worden aan arbeid van +20 uur. Een mens zou van minder beginnen kraken en piepen. Bij mijn logische interpretatie valt dit onder te veel hooi op je vork willen nemen.
Maar nu wordt de koe bij hoorns gevat. Nu de dagen wat killer worden is het eigenlijk het geschikte moment om mijn carrosserie wat te verstevigen rond de poep en de rompzone. Vele grondoefeningen moeten van mij een beter, sterker en misschien zelf sneller mens maken.
Met deze gedachte in mijn achterhoofd liep ik afgelopen week nog eens een exacte 10K op het biljart vlakke parcours van de Berenloop en dit in mijn hometown Beernem. Na wat amusement en gespeel liet ik hinds een chrono opmeten van zo'n 35'30", net geen 17km/u. Wat tegenvallend maar logisch is gezien je mijn trainingen bekijkt van afgelopen maanden.
De week erna besloot ik om ergens in Lummen te starten in een 35K trail. Gezien Lummen zich niet geografisch situeert in het hooggebergte en aangezien er op de topografische kaart van Lummen en omstreken nergens hoogtelijnen zijn te bespeuren van +150m ging ik ervan uit dat het wederom snelle kilometers zouden worden. En inderdaad van bij het startshot werd mijn stilstaande fase abrupt gewijzigd naar een snelle loopfase en een eindje verder omgekeerd zonder veel erg. Een gladde modderplek zorgde ervoor dat ik de hechtingen opgelopen in La Bouillonante eens wou testen. Een onzachte knieval op linkerknie, met enkel een zwarte knie tot gevolg concludeerde dat de dokter prima werk had geleverd. Terug rechtgekrabbeld kon ik terug de gas diep intrappen, supersonische snelheden toonden mijn Garmin van 16 à 18 per uur, dat ik dit niet kon volhouden wist ik voorhand, maar door kwistig om te gaan met mijn energie wist ik reeds een aardig "gatje" te maken na de passage van de 10K. Door mijn koers zo in te delen liep ik eigenlijk tot aan de streep solo door het bos. De organisatoren zorgden er wel voor dat ik tijdens die 35K mij niet verveelde, de aaneenschakeling van vele leuke tracks zorgden ervoor dat mijn ritme niet echt volledig stil viel. Het rennen door smalle tracks inspireerden mijn benen om sneller te gaan. De wat mindere stukken kregen de benen wat meer rust.
Na 2u22' kon ik dan tevreden de meet bereiken. Het had deugd gedaan om nog eens door een ongekende streek, die nadien zeer mooi bleek te zijn, gerend te hebben, met een eerste plaats tot gevolg.
Het feit dat ik solo goed mijn tempo heb kunnen controleren heeft mij vertrouwen voor de toekomstige trails. Graag zou ik nog een 2-tal trail lopen om nadien het glas te heffen op het nieuwe jaar.
Tussen Courmayeur en Chamonix moet ik ergens een overbelastingletsel opgelopen hebben. Blijkt dat ik te weinig vanuit de "poep" loop. Wie had dat gedacht dat het lichaamsdeel die bij mij hoofdzakelijk dient om bedwelmende gassen te produceren en mest te produceren die net onder de normen van het Mest Actie Plan vallen, nog een andere functie hebben. Blijkbaar loop ik te veel op mijn bovenbenen en dient die welriekende poep ervoor om mijn beweging mooi te kunnen geleiden. Bij mij niet harmonieus afgestelde spieren zou dit ervoor zorgen dat mijn loopbeweging wat inzakt, na mijn landingsfase, waardoor bepaalde spieren en pezen wat overbelast worden, zeker indien ze blootgesteld worden aan arbeid van +20 uur. Een mens zou van minder beginnen kraken en piepen. Bij mijn logische interpretatie valt dit onder te veel hooi op je vork willen nemen.
Maar nu wordt de koe bij hoorns gevat. Nu de dagen wat killer worden is het eigenlijk het geschikte moment om mijn carrosserie wat te verstevigen rond de poep en de rompzone. Vele grondoefeningen moeten van mij een beter, sterker en misschien zelf sneller mens maken.
Met deze gedachte in mijn achterhoofd liep ik afgelopen week nog eens een exacte 10K op het biljart vlakke parcours van de Berenloop en dit in mijn hometown Beernem. Na wat amusement en gespeel liet ik hinds een chrono opmeten van zo'n 35'30", net geen 17km/u. Wat tegenvallend maar logisch is gezien je mijn trainingen bekijkt van afgelopen maanden.
De week erna besloot ik om ergens in Lummen te starten in een 35K trail. Gezien Lummen zich niet geografisch situeert in het hooggebergte en aangezien er op de topografische kaart van Lummen en omstreken nergens hoogtelijnen zijn te bespeuren van +150m ging ik ervan uit dat het wederom snelle kilometers zouden worden. En inderdaad van bij het startshot werd mijn stilstaande fase abrupt gewijzigd naar een snelle loopfase en een eindje verder omgekeerd zonder veel erg. Een gladde modderplek zorgde ervoor dat ik de hechtingen opgelopen in La Bouillonante eens wou testen. Een onzachte knieval op linkerknie, met enkel een zwarte knie tot gevolg concludeerde dat de dokter prima werk had geleverd. Terug rechtgekrabbeld kon ik terug de gas diep intrappen, supersonische snelheden toonden mijn Garmin van 16 à 18 per uur, dat ik dit niet kon volhouden wist ik voorhand, maar door kwistig om te gaan met mijn energie wist ik reeds een aardig "gatje" te maken na de passage van de 10K. Door mijn koers zo in te delen liep ik eigenlijk tot aan de streep solo door het bos. De organisatoren zorgden er wel voor dat ik tijdens die 35K mij niet verveelde, de aaneenschakeling van vele leuke tracks zorgden ervoor dat mijn ritme niet echt volledig stil viel. Het rennen door smalle tracks inspireerden mijn benen om sneller te gaan. De wat mindere stukken kregen de benen wat meer rust.
Na 2u22' kon ik dan tevreden de meet bereiken. Het had deugd gedaan om nog eens door een ongekende streek, die nadien zeer mooi bleek te zijn, gerend te hebben, met een eerste plaats tot gevolg.
Het feit dat ik solo goed mijn tempo heb kunnen controleren heeft mij vertrouwen voor de toekomstige trails. Graag zou ik nog een 2-tal trail lopen om nadien het glas te heffen op het nieuwe jaar.
 |
| Podium Lummen |
maandag 1 september 2014
The story...
Ultra trailrunning is een mentale oefening. Dit werd nogmaals bevestigd tussen Courmayeur en Chamonix.
Vooraf had ik een ambitieus plan op poten gezet met als doel rond 01u30 de klus klaren en daarna "potten" gaan pakken. In niet minder dan 18u30' zou ik hollen vanuit de Aosta vallei naar Chamonix, ambitieus maar haalbaar. Ambities maken een man sterker en het leven is aan de durvers, "do or die"
"no pain no gain", "suffer and glorie" met deze "wijze" woorden vertrok ik voor mijn koers.
Eénmaal we los gelaten werden te Courmayeur werden we vrijwel onmiddellijk de lucht ingekatapulteerd richting Col Chavannes met een knikje aan de Lac Combal. Tijdens dat eerste kleine knikje kreeg mijn zelfvetrouwen reeds ook een klein tikje. Het dalen verliep moeizaam, tijdens de eerste afdaling was ik een obstakel voor de snellere dalers. Meerder malen heb ik mij dan geparkeerd en de anderen voorbij laten zoeven
Na de eerste makkelijke afdaling volgde de korte klim naar de Col Chavannes. Toen verliep alles nog ongeveer naar wens. Alles onder controle, straks zou ik wel terug voorwaarts schuiven in het klassement.
Na Col Chavannes lag een autostrade, een stuk waar menig traillopers hun neus voor op trekken. Een mooie rechte strook van zo'n 9K licht en makkelijk lopend. Vooraf tijdens mijn verkenning wist ik dat ik hier met de rem op moest lopen, het gevaar sluipt in makkelijke stukken dat je tijdswinst niet opweegt tegen de spierschade. Meerdere malen checkte ik de GPS om te zien of ik niet te snel ging, na 10 minuten aan de gecontroleerde snelheid van 13 à 14 km/u besloot ik plots om een nog ongekende reden even de grond van naderbij te gaan bestuderen. Na een korte check zag ik dat het enkel wat schaafwondjes waren, maar belangrijker mijn "durven" had weer een gigantische dreun geïncasseerd. Het tempo werd plots herleid naar een magere 12km/u.
Achteraf bekeken heb ik tijdens mijn val niet alleen mijn beker verloren, maar vooral belangrijker mijn "fighting-spirit" als een geslagen hond heb ik mijn TDS nog uitgesukkeld.
Het bleek al snel dat de planning (zie boven) in de war was. De stukken die naar de "hemel" reken kon ik nog plaatsen onder de noemer "doenbaar" maar de stukken naar de "hel" verliepen inderdaad "hels".
Met het idee dat de koers bijlange nog niet gelopen was besloot ik het toch rustig aan verder te doen en heelhuids te arriveren in Chamonix. Het ambitieuse plan en de rendez-vous om half twee te Chamonix waren reeds gaan vliegen. Toen wist ik reeds dat ik om half twee niet onder de douche zou staan, maar dat mijn getekende lijf zich ergens zou bevinden tussen de Col de Tricot en eindstreep, het liefst meer in de richting van de verlossende eindstreep.
Na 50K arriveerde ik in Bourg Saint Maurice, daar stond mijn team mij op te wachten aan de verzorgingspost. Jan, manu en kleine Maurice zorgden voor verse batterijen en nieuwe hoop. De strijd was nog bijlange niet gestreden, er zouden nog vele lijken vallen (waaronder ik 2 x letterlijk).
Een verse drinkzak en een handvol Coup de Fouets en anders lekkers die mij verder richting Passeur de Pralognan moesten stuwen, dit waren mijn ingrediënten om de volgende moeilijkste 12K te overbruggen. Voornamelijk ging het bergopwaarst richting Passeur en dus schoof ik ook wat meer op in het klassement, opwaarts, maar in een kleine afdaling schoof ik terug afwaarts. Dit scenario zou zich herhalen tot aan de meet van Chamonix.
Het heen en weer geschuif en het bengelen aan de rekker wil ik U besparen. Wel kan ik U meegeven dat door al dat geschuif en onhandig geklungel de moed steeds dieper in de schoenen zakte. Op zo'n momenten is de mentale weerbaarheid en de drang om te finishen de grootste drijfveer.
Door je lijf zo lang te tergen kom je plots uit je comfortzone, langzaam maar zeker dooft het licht uit. Er was totaal geen sprake meer van een persoon vol vertrouwen, wat overbleef was een persoon die klaar was voor de schroothoop.
Omstreeks 4u30 toen de kabouters nog praten en de mensen nog sliepen arriveerde ik als 87ste de eindmeet, 21u24' en 12 luttele seconden dit was de uitslag van een tocht van 119K en 7250 hoogtemeters tussen Courmayeur en Chamonix.
Ontgoocheld over het resultaat zeker, diep ontgoocheld. Een miscalculatie van zo'n 180 minuten is niet niets.
Tevreden van de eindmeet bereikt te hebben, meer dan zeker. De fysieke pijn weegt niet op tegen de mentale strijd die ik geleverd en gewonnen heb tegen mijzelf.
Mijn eindconclussie en eigenlijk belangrijker dan al die zever over schuiven en schuiven. De TDS is geen wedstrijd voor een laaglander die daalt als een persoon met een beperkte mobiliteit met (te) grote ambities.
Volgende keer beter, aan die woorden trek ik mij op...
Met dank aan www.overstims.com en www.patagonia.com
en vooral niet te vergeten Jan, Manu en Maurice voor de goede zorgen tijdens en na de wedstrijd. En aan iedereen die mij op een of andere manier geïnspireerd heeft tijdens mijn tocht...
Vooraf had ik een ambitieus plan op poten gezet met als doel rond 01u30 de klus klaren en daarna "potten" gaan pakken. In niet minder dan 18u30' zou ik hollen vanuit de Aosta vallei naar Chamonix, ambitieus maar haalbaar. Ambities maken een man sterker en het leven is aan de durvers, "do or die"
"no pain no gain", "suffer and glorie" met deze "wijze" woorden vertrok ik voor mijn koers.
Eénmaal we los gelaten werden te Courmayeur werden we vrijwel onmiddellijk de lucht ingekatapulteerd richting Col Chavannes met een knikje aan de Lac Combal. Tijdens dat eerste kleine knikje kreeg mijn zelfvetrouwen reeds ook een klein tikje. Het dalen verliep moeizaam, tijdens de eerste afdaling was ik een obstakel voor de snellere dalers. Meerder malen heb ik mij dan geparkeerd en de anderen voorbij laten zoeven
Na de eerste makkelijke afdaling volgde de korte klim naar de Col Chavannes. Toen verliep alles nog ongeveer naar wens. Alles onder controle, straks zou ik wel terug voorwaarts schuiven in het klassement.
Na Col Chavannes lag een autostrade, een stuk waar menig traillopers hun neus voor op trekken. Een mooie rechte strook van zo'n 9K licht en makkelijk lopend. Vooraf tijdens mijn verkenning wist ik dat ik hier met de rem op moest lopen, het gevaar sluipt in makkelijke stukken dat je tijdswinst niet opweegt tegen de spierschade. Meerdere malen checkte ik de GPS om te zien of ik niet te snel ging, na 10 minuten aan de gecontroleerde snelheid van 13 à 14 km/u besloot ik plots om een nog ongekende reden even de grond van naderbij te gaan bestuderen. Na een korte check zag ik dat het enkel wat schaafwondjes waren, maar belangrijker mijn "durven" had weer een gigantische dreun geïncasseerd. Het tempo werd plots herleid naar een magere 12km/u.
Achteraf bekeken heb ik tijdens mijn val niet alleen mijn beker verloren, maar vooral belangrijker mijn "fighting-spirit" als een geslagen hond heb ik mijn TDS nog uitgesukkeld.
Het bleek al snel dat de planning (zie boven) in de war was. De stukken die naar de "hemel" reken kon ik nog plaatsen onder de noemer "doenbaar" maar de stukken naar de "hel" verliepen inderdaad "hels".
Met het idee dat de koers bijlange nog niet gelopen was besloot ik het toch rustig aan verder te doen en heelhuids te arriveren in Chamonix. Het ambitieuse plan en de rendez-vous om half twee te Chamonix waren reeds gaan vliegen. Toen wist ik reeds dat ik om half twee niet onder de douche zou staan, maar dat mijn getekende lijf zich ergens zou bevinden tussen de Col de Tricot en eindstreep, het liefst meer in de richting van de verlossende eindstreep.
Na 50K arriveerde ik in Bourg Saint Maurice, daar stond mijn team mij op te wachten aan de verzorgingspost. Jan, manu en kleine Maurice zorgden voor verse batterijen en nieuwe hoop. De strijd was nog bijlange niet gestreden, er zouden nog vele lijken vallen (waaronder ik 2 x letterlijk).
Een verse drinkzak en een handvol Coup de Fouets en anders lekkers die mij verder richting Passeur de Pralognan moesten stuwen, dit waren mijn ingrediënten om de volgende moeilijkste 12K te overbruggen. Voornamelijk ging het bergopwaarst richting Passeur en dus schoof ik ook wat meer op in het klassement, opwaarts, maar in een kleine afdaling schoof ik terug afwaarts. Dit scenario zou zich herhalen tot aan de meet van Chamonix.
Het heen en weer geschuif en het bengelen aan de rekker wil ik U besparen. Wel kan ik U meegeven dat door al dat geschuif en onhandig geklungel de moed steeds dieper in de schoenen zakte. Op zo'n momenten is de mentale weerbaarheid en de drang om te finishen de grootste drijfveer.
Door je lijf zo lang te tergen kom je plots uit je comfortzone, langzaam maar zeker dooft het licht uit. Er was totaal geen sprake meer van een persoon vol vertrouwen, wat overbleef was een persoon die klaar was voor de schroothoop.
Omstreeks 4u30 toen de kabouters nog praten en de mensen nog sliepen arriveerde ik als 87ste de eindmeet, 21u24' en 12 luttele seconden dit was de uitslag van een tocht van 119K en 7250 hoogtemeters tussen Courmayeur en Chamonix.
Ontgoocheld over het resultaat zeker, diep ontgoocheld. Een miscalculatie van zo'n 180 minuten is niet niets.
Tevreden van de eindmeet bereikt te hebben, meer dan zeker. De fysieke pijn weegt niet op tegen de mentale strijd die ik geleverd en gewonnen heb tegen mijzelf.
Mijn eindconclussie en eigenlijk belangrijker dan al die zever over schuiven en schuiven. De TDS is geen wedstrijd voor een laaglander die daalt als een persoon met een beperkte mobiliteit met (te) grote ambities.
Volgende keer beter, aan die woorden trek ik mij op...
Met dank aan www.overstims.com en www.patagonia.com
en vooral niet te vergeten Jan, Manu en Maurice voor de goede zorgen tijdens en na de wedstrijd. En aan iedereen die mij op een of andere manier geïnspireerd heeft tijdens mijn tocht...
vrijdag 22 augustus 2014
countdown
Met nog enkele nachtjes slapen te gaan nadert het startschot van de TDS. 27 augustus iets voor 07u00 zullen de zenuwen door mijn keel gieren enkele minuten later zou alles op zijn plaats moeten vallen stap voor stap, dichter en hoger richting Chamonix. Dit zal echter niet gaan zonder slag of stoot. Met de wetenschap dat ik mijn lijf en geest met precisie heb afgesteld op die ene wedstrijd vertrek ik toch met enig zelfvertrouwen richting Alpen.
De wedstrijd op zich valt in te delen in 3 stukken.
Het voorgerecht:
Van start Courmayeur tot Bourg Saint Maurice, met als voornaamste pijnpunten Arete du Mont-Favre, Col Chavannes en de Col du Petit Saint Bernard. Een parcours die zich verraderlijk snel presenteert. Het grote gevaar van die eerste 50 makkelijke kilometers is het onderschatten van het vervolg...
La piece de la résistance:
Van Bourg Saint Maurice naar Les Contamines. Bij het verlaten van Bourg Saint Maurice wordt je gewoon op een berg geknald. Bijna 2000 positieve hoogtemeters zullen zelf de Goden en de half Goden laten piepen en kraken. Rond Passeur de Pralognan zal mijn gezond verstand??? mij moeten temperen om de technische secties zonder risico's te nemen.
Daarna aanschuiven aan het buffet aan Cormet de Rosselend om dan vervolgens te hollen-lees wandelen- over de Col de la Sauce, Col Est de la Gitte en de Col du Joly om vervolgens binnen te rollen in Les Contamines.
Het dessert:
Na het verlaten van Les Contamines zou ik in goede omstandigheden de nacht moeten induiken. Met als belangrijkste hindernis Col de Tricot. Daarna is het en zal het wellicht met mij alleen bergafwaarts gaan richting Chamonix.
De after party:
Eens over de meet kan het dansen beginnen.
Mijn lijf sleuren naar de laatste bevoorrading. Eenmaal het borstnummer weg is gaat alles plots veel trager en doet alles veel meer pijn, zoals je zak gaan zoeken en je naar de douches slepen. Eenmaal je terug "fris" ruikt, maar je vaststeld dat je voeten en benen volledig om zeep zijn, kan je ofwel de podoloog gaan zoeken om finaal hopelijk in je bed te belanden.
Waarom zovelen dit allemaal de max vinden.... God zal het weten, waarom zijn de bananen krom...
Hoe schat ik mezelf in... De grote ervaring van de pure Ultra ontbreken mij. Het voornaamste zal zijn om mij vooral bezig te houden met positieve zaken, mij wat laten mee voeren op de positieve golf en mij te focussen op het goeie ritme.
Ook mijn voedingsschema zou er voor moeten zorgen dat de tank niet leeg loopt.
Qua drank staat er op het menu Overstims hydrixir lange afstand, water, cola en soep.
In de aanvang fase probeer ik om wat vaste voedsel tot mij te nemen. Overstims chocolade bar en perf'n délice repen.
Naarmate de wedstrijd vordert zullen de Overstims energix en de antioxidant vloeibare gels en de cafeïne gel de belangrijkste brandstof vormen in verschillende smaken.
Op de stukken bergop zou de Overstims Coup de Fouet moeten zorgen voor instant energie.
Op de bevoorradingsposten zullen chips en zoutkoeken zorgen voor een aangename afwisseling.
Nadien volgt een periode van rust het plan is om de loop schoenen een 2-tal weken op de mat te laten staan. Maar eerst proberen te genieten van 120 zuivere kilometers.
De wedstrijd op zich valt in te delen in 3 stukken.
Het voorgerecht:
Van start Courmayeur tot Bourg Saint Maurice, met als voornaamste pijnpunten Arete du Mont-Favre, Col Chavannes en de Col du Petit Saint Bernard. Een parcours die zich verraderlijk snel presenteert. Het grote gevaar van die eerste 50 makkelijke kilometers is het onderschatten van het vervolg...
La piece de la résistance:
Van Bourg Saint Maurice naar Les Contamines. Bij het verlaten van Bourg Saint Maurice wordt je gewoon op een berg geknald. Bijna 2000 positieve hoogtemeters zullen zelf de Goden en de half Goden laten piepen en kraken. Rond Passeur de Pralognan zal mijn gezond verstand??? mij moeten temperen om de technische secties zonder risico's te nemen.
Daarna aanschuiven aan het buffet aan Cormet de Rosselend om dan vervolgens te hollen-lees wandelen- over de Col de la Sauce, Col Est de la Gitte en de Col du Joly om vervolgens binnen te rollen in Les Contamines.
Het dessert:
Na het verlaten van Les Contamines zou ik in goede omstandigheden de nacht moeten induiken. Met als belangrijkste hindernis Col de Tricot. Daarna is het en zal het wellicht met mij alleen bergafwaarts gaan richting Chamonix.
De after party:
Eens over de meet kan het dansen beginnen.
Mijn lijf sleuren naar de laatste bevoorrading. Eenmaal het borstnummer weg is gaat alles plots veel trager en doet alles veel meer pijn, zoals je zak gaan zoeken en je naar de douches slepen. Eenmaal je terug "fris" ruikt, maar je vaststeld dat je voeten en benen volledig om zeep zijn, kan je ofwel de podoloog gaan zoeken om finaal hopelijk in je bed te belanden.
Waarom zovelen dit allemaal de max vinden.... God zal het weten, waarom zijn de bananen krom...
Hoe schat ik mezelf in... De grote ervaring van de pure Ultra ontbreken mij. Het voornaamste zal zijn om mij vooral bezig te houden met positieve zaken, mij wat laten mee voeren op de positieve golf en mij te focussen op het goeie ritme.
Ook mijn voedingsschema zou er voor moeten zorgen dat de tank niet leeg loopt.
Qua drank staat er op het menu Overstims hydrixir lange afstand, water, cola en soep.
In de aanvang fase probeer ik om wat vaste voedsel tot mij te nemen. Overstims chocolade bar en perf'n délice repen.
Naarmate de wedstrijd vordert zullen de Overstims energix en de antioxidant vloeibare gels en de cafeïne gel de belangrijkste brandstof vormen in verschillende smaken.
Op de stukken bergop zou de Overstims Coup de Fouet moeten zorgen voor instant energie.
Op de bevoorradingsposten zullen chips en zoutkoeken zorgen voor een aangename afwisseling.
Nadien volgt een periode van rust het plan is om de loop schoenen een 2-tal weken op de mat te laten staan. Maar eerst proberen te genieten van 120 zuivere kilometers.
maandag 4 augustus 2014
so far so good
Dat lopen en in het bijzonder de ultra versie ervan voor de helft "mental skils" vergt en de rest de benen en de pure kracht. Heb ik afgelopen weekend kunnen ervaren.
Dit weekend stond de laatste lange duur loop van om en bij de 5 uur op het schema. Het leek mij een uitmuntend idee om dit te laten plaats vinden in een trail , deze van Val d'Heure.
Op papier zag het er een makkelijke klus uit 56 lopende kilometers met slechts 1500 hoogtemeters.
Het grote nadeel van wedstrijden is dat je in feite te snel loopt om een goeie training af te werken. Door de mentale zwakheid en de fysieke sterkte worden de eerste kilometers vaak te snel gelopen. Uiteraard wordt dit logischerwijs omgedraaid, vraag is wanneer, wanneer moet je mentaal sterk zijn om je fysieke zwakte te kunnen negeren. En vooral, belangrijk, wat je kan je doen om dit kantel momenten zo lang mogelijk uit te stellen.... Inderdaad, door trager te starten, dus door mentaal sterk te zijn in de begin fase, om dan later in eind fase minder zwakheden te moeten tonen...
Om een lang, te lang verhaal bij mij inziens kort te maken. Het was broeiend heet, veel te heet voor veel denk- en loopwerk. Tot 2 maal heb een slordige 6 kilometers moeten overbruggen zonder een spetter drank. Tijdens de eerste ronde was ik iets sneller door mijn Overstims lange afstand gegaan, na 30K waren de bidons leeg en liepen de benen vol. Na 36K bevoorrading genomen en terug 2 volle bidons. Maar over halfweg was de drank reeds verdwenen in mijn overgekookte lijf. Hoofdpijn, sufheid en lustloosheid waren bijgevolg mijn deel. Niet de ideale ingrediënten om je lijf te blijven voortstuwen. Pompende beats of joelende meisjes kunnen de pijn verzachten. Maar bij gebrek aan beiden was ik aangewezen op mijn geest. Op dat moment had ik noch de perverse hallucinaties van ontblote joelende groupies en/of de beats en "the girls" van Tomorrowland. Op dat moment besloot ik, of was het een automatisme om mijn overgekookte geest af te sluiten en mij slechts te focussen op het goede ritme.
In minder dan 5 uur om precies te zijn in 4u57'12" bereikte ik dan toch de finish, anderen hadden er minimum een kwartier meer voor nodig. blijkbaar was ik niet de enige die problemen had met de hitte.
Na afloop de rekening kunnen maken. Niet alleen in horeca aangelegenheden, maar vooral bij sportieve aangelegenheden blijkt dat mijn vochtballans op pijl houden van cruciaal belang is.
Tijdens de wedstrijd dronk ik volgende:
- 4 * 60cl Overstims hydrixir longue distance
-1 * 60 cl water
-5 bekers (1 liter) water
- 2 overstims energix vloeibare gel
-2 overstims antioxydant vloeibare gel
- 1 overstims coup de fouet vloeibare gel
- 1 overstims Cafein Gel
Nu de benen langzaam klaar beginnen maken voor hun tocht van Courmayeur naar Chamonix. Rust en mind-feeding zullen hier de hoofdbrok vormen.
Dit weekend stond de laatste lange duur loop van om en bij de 5 uur op het schema. Het leek mij een uitmuntend idee om dit te laten plaats vinden in een trail , deze van Val d'Heure.
Op papier zag het er een makkelijke klus uit 56 lopende kilometers met slechts 1500 hoogtemeters.
Het grote nadeel van wedstrijden is dat je in feite te snel loopt om een goeie training af te werken. Door de mentale zwakheid en de fysieke sterkte worden de eerste kilometers vaak te snel gelopen. Uiteraard wordt dit logischerwijs omgedraaid, vraag is wanneer, wanneer moet je mentaal sterk zijn om je fysieke zwakte te kunnen negeren. En vooral, belangrijk, wat je kan je doen om dit kantel momenten zo lang mogelijk uit te stellen.... Inderdaad, door trager te starten, dus door mentaal sterk te zijn in de begin fase, om dan later in eind fase minder zwakheden te moeten tonen...
Om een lang, te lang verhaal bij mij inziens kort te maken. Het was broeiend heet, veel te heet voor veel denk- en loopwerk. Tot 2 maal heb een slordige 6 kilometers moeten overbruggen zonder een spetter drank. Tijdens de eerste ronde was ik iets sneller door mijn Overstims lange afstand gegaan, na 30K waren de bidons leeg en liepen de benen vol. Na 36K bevoorrading genomen en terug 2 volle bidons. Maar over halfweg was de drank reeds verdwenen in mijn overgekookte lijf. Hoofdpijn, sufheid en lustloosheid waren bijgevolg mijn deel. Niet de ideale ingrediënten om je lijf te blijven voortstuwen. Pompende beats of joelende meisjes kunnen de pijn verzachten. Maar bij gebrek aan beiden was ik aangewezen op mijn geest. Op dat moment had ik noch de perverse hallucinaties van ontblote joelende groupies en/of de beats en "the girls" van Tomorrowland. Op dat moment besloot ik, of was het een automatisme om mijn overgekookte geest af te sluiten en mij slechts te focussen op het goede ritme.
In minder dan 5 uur om precies te zijn in 4u57'12" bereikte ik dan toch de finish, anderen hadden er minimum een kwartier meer voor nodig. blijkbaar was ik niet de enige die problemen had met de hitte.
Na afloop de rekening kunnen maken. Niet alleen in horeca aangelegenheden, maar vooral bij sportieve aangelegenheden blijkt dat mijn vochtballans op pijl houden van cruciaal belang is.
Tijdens de wedstrijd dronk ik volgende:
- 4 * 60cl Overstims hydrixir longue distance
-1 * 60 cl water
-5 bekers (1 liter) water
- 2 overstims energix vloeibare gel
-2 overstims antioxydant vloeibare gel
- 1 overstims coup de fouet vloeibare gel
- 1 overstims Cafein Gel
Nu de benen langzaam klaar beginnen maken voor hun tocht van Courmayeur naar Chamonix. Rust en mind-feeding zullen hier de hoofdbrok vormen.
zaterdag 2 augustus 2014
op zoek naar ...
Afgelopen weken heb ik mijn vrije tijd kunnen vullen met het optimaliseren van mijn lijf om eind augustus, zo fit en zo sterk mogelijk aan de start te staan in Courmayeur. 27 augustus om 07u00 plaatselijke tijd schieten ze daar de TDS op gang.
De TDS een ultra vanuit Italië naar het Blankenberge van de Alpen Chamonix Mont Blanc.
Daartussen liggen zo n 120 kilometers en een slordige 7250 hoogtemeters. De moeite dus om een degelijke voorbereiding te overwegen. Niet simpel voor een inwoner van het platte, zonder hoogtemeters laagliggende Beernem.
Een degelijke voorbereiding vereist dus het nodige denkwerk waar je je vakantie wilt door brengen, de platte Belgische kust, de Franse Cote d' Azur of een tropisch eilandje. Mijn oog was des tijds gevallen op de Franse charme van de Mont Ventoux. Vanuit ons basis kamp Vaison la Romaine opereerde ik op zoek naar leuke single tracks en wat hoogtemeters. Een obligaat bezoek aan de top van die Ventoux mocht zeker niet ontbreken op het programma.
Een aantal weken later stond het parcours van de TDS op het schema. Doel was een gezonde mix van sport en spel. De voornaamste herinnering van deze trip was dat het wel degelijk om een ultra ging. Vele kilometers gecombineerd met duizelingwekkende hoogtemeters en technische passages.
De belangrijkste les was een les in nederigheid, deze koers zou moeten gelopen worden met het nodige respect voor de bergen. Te vroeg het gaspedaal indrukken zou leiden tot kortstondige glorie gevolgd door een ultra lange lijdensweg.
Deze twee uitstappen zouden mijn verhaal eind augustus een positievere noot moeten geven dan vorig jaar .
Met deze wijze wetenschap trek ik eind augustus naar Courmayeur. Deze week ben ik nog aktief tijdens de trail Val d' Heure, een nationale trail over 56 kilometers over vermoedelijk een makkelijk terrein. Dit zou mijn laatste lange training zijn. Daarna wordt het de benen verzorgen en de geest voeden.
De TDS een ultra vanuit Italië naar het Blankenberge van de Alpen Chamonix Mont Blanc.
Daartussen liggen zo n 120 kilometers en een slordige 7250 hoogtemeters. De moeite dus om een degelijke voorbereiding te overwegen. Niet simpel voor een inwoner van het platte, zonder hoogtemeters laagliggende Beernem.
Een degelijke voorbereiding vereist dus het nodige denkwerk waar je je vakantie wilt door brengen, de platte Belgische kust, de Franse Cote d' Azur of een tropisch eilandje. Mijn oog was des tijds gevallen op de Franse charme van de Mont Ventoux. Vanuit ons basis kamp Vaison la Romaine opereerde ik op zoek naar leuke single tracks en wat hoogtemeters. Een obligaat bezoek aan de top van die Ventoux mocht zeker niet ontbreken op het programma.
Een aantal weken later stond het parcours van de TDS op het schema. Doel was een gezonde mix van sport en spel. De voornaamste herinnering van deze trip was dat het wel degelijk om een ultra ging. Vele kilometers gecombineerd met duizelingwekkende hoogtemeters en technische passages.
De belangrijkste les was een les in nederigheid, deze koers zou moeten gelopen worden met het nodige respect voor de bergen. Te vroeg het gaspedaal indrukken zou leiden tot kortstondige glorie gevolgd door een ultra lange lijdensweg.
Deze twee uitstappen zouden mijn verhaal eind augustus een positievere noot moeten geven dan vorig jaar .
Met deze wijze wetenschap trek ik eind augustus naar Courmayeur. Deze week ben ik nog aktief tijdens de trail Val d' Heure, een nationale trail over 56 kilometers over vermoedelijk een makkelijk terrein. Dit zou mijn laatste lange training zijn. Daarna wordt het de benen verzorgen en de geest voeden.
vrijdag 27 juni 2014
42,195k asfalt en beton
Oorspronkelijk broedde ik op het idee om de GR57 te lopen tussen Angleur en Gouvy, goed voor zo'n 185 kilometers loopplezier in de Ardennen met de Ourthe als belangrijkste gids. Voor het traject tussen Angleur en Gouvy had ik gerekend op 2 dagen en eventueel een optie op een halve dag.
Maar omwille van professionele redenen kon dit feestje niet doorgaan. Last minute werd alles afgeblazen.
Mijn kas opwreten was één optie, meedoen aan de voetbalgekte was een andere optie. Of starten op de avond marathon te Torhout. Aangezien Torhout op een steenworp van mijn "home-Town" Beernem ligt was de keuze snel gemaakt. Ik had er in mijn vroegere leven als "marathon loper" nog nooit aan de start gestaan. Dus was dus nog een reden om de asfalt banen van het Houtland te verkennen tussen Torhout en Ruddervoorde. Deze nationale baan zou de set zijn van het slagveld van "de nacht van Vlaanderen".
Met de wetenschap dat ik vroeger lange weken trainde en veel te zien was op de piste om intervallen af te werken aan super sonische snelheden en kilometer maalde voor dat ene doel, zo snel mogelijk 42,195K lopen met het verstand op nul. Wist ik dat mijn voorbereiding die voorbereiding was van een student die zijn blok gesleten had op een exotisch eiland of aan één of andere toog. Met slechts 3 weken trainingsarbeid na een periode van blessure, wist ik dat de almachtige Goden mij zéér gunstig moesten gezind zijn om een top prestatie te leveren
De afstand zou niet het grootste probleem zijn, maar de snelheid vooraan waar snelle jongens en heren zich proberen te meten met elkaar en lopen tegen de klok. Daar zou het schoentje gaan wringen. Dus had ik mezelf voorgenomen om mijn strijd te leveren op de 2de of 3de linie.
De eerste wedstrijd helft verliep verbazend zeer goed, ik liep bij de eerste doortocht op schema van 2u40'. Maar bij het verlaten van de eerste ronde voelde ik reeds dat ik aan de rekker zou gaan hangen. Ik voelde dat mijn benen net iets minder voorzien waren van buskruit, mijn 2 gezellen hadden wellicht een betere voorbereiding af kunnen werken. Na 32K en wat geklungel (door mijn toedoen) in de drankpost moest ik een gaatje laten van een 20-tal meters. Menig marathonlopers zullen wellicht weten dat op die moment gaatjes toelopen van slechts 20-meter bloed, zweet en krampen kosten. Met dit in het achterhoofd en vooral door de mentale tik om te moeten "lossen" liet ik mijn 2 gezellen begaan.
Voor het verdere verloop had ik gevreesd voor de spreekwoordelijke man met de hamer. Gelukkig viel de klap mee, ik kon mij blijven focussen op het juiste ritme, of net iets onder het juiste ritme. Maar hoe dan ook de focus bleef er en systematisch nam ik mijn sportgels binnen op de geplande momenten. Zo verloor ik niet de controle en kon ik makkelijk nog binnenlopen aan een 14 a 15km/u.
Een chrono van onder de 2u45', daarmee kon ik huiswaarts keren. Een mentale opsteker en nu verder werken richting Alpen.
Gedurende de marathon heb ik volgende producten opgenomen:
-Overstims Hydrixir Antioxydant (smaak mojito)
-Overstims Energix vloeibaar sportgel
-Overstims Antioxydant sportgel vloeibaar
-Overstims coup de foute vloeibaar instant energie sportgel
Vooraf:
3 dagen vooraf Overstims Malto antioxydant, 2 liter daags
Een uur vooraf Overstims Warm' up
Nadien:
Overstims recup
Maar omwille van professionele redenen kon dit feestje niet doorgaan. Last minute werd alles afgeblazen.
Mijn kas opwreten was één optie, meedoen aan de voetbalgekte was een andere optie. Of starten op de avond marathon te Torhout. Aangezien Torhout op een steenworp van mijn "home-Town" Beernem ligt was de keuze snel gemaakt. Ik had er in mijn vroegere leven als "marathon loper" nog nooit aan de start gestaan. Dus was dus nog een reden om de asfalt banen van het Houtland te verkennen tussen Torhout en Ruddervoorde. Deze nationale baan zou de set zijn van het slagveld van "de nacht van Vlaanderen".
Met de wetenschap dat ik vroeger lange weken trainde en veel te zien was op de piste om intervallen af te werken aan super sonische snelheden en kilometer maalde voor dat ene doel, zo snel mogelijk 42,195K lopen met het verstand op nul. Wist ik dat mijn voorbereiding die voorbereiding was van een student die zijn blok gesleten had op een exotisch eiland of aan één of andere toog. Met slechts 3 weken trainingsarbeid na een periode van blessure, wist ik dat de almachtige Goden mij zéér gunstig moesten gezind zijn om een top prestatie te leveren
De afstand zou niet het grootste probleem zijn, maar de snelheid vooraan waar snelle jongens en heren zich proberen te meten met elkaar en lopen tegen de klok. Daar zou het schoentje gaan wringen. Dus had ik mezelf voorgenomen om mijn strijd te leveren op de 2de of 3de linie.
De eerste wedstrijd helft verliep verbazend zeer goed, ik liep bij de eerste doortocht op schema van 2u40'. Maar bij het verlaten van de eerste ronde voelde ik reeds dat ik aan de rekker zou gaan hangen. Ik voelde dat mijn benen net iets minder voorzien waren van buskruit, mijn 2 gezellen hadden wellicht een betere voorbereiding af kunnen werken. Na 32K en wat geklungel (door mijn toedoen) in de drankpost moest ik een gaatje laten van een 20-tal meters. Menig marathonlopers zullen wellicht weten dat op die moment gaatjes toelopen van slechts 20-meter bloed, zweet en krampen kosten. Met dit in het achterhoofd en vooral door de mentale tik om te moeten "lossen" liet ik mijn 2 gezellen begaan.
Voor het verdere verloop had ik gevreesd voor de spreekwoordelijke man met de hamer. Gelukkig viel de klap mee, ik kon mij blijven focussen op het juiste ritme, of net iets onder het juiste ritme. Maar hoe dan ook de focus bleef er en systematisch nam ik mijn sportgels binnen op de geplande momenten. Zo verloor ik niet de controle en kon ik makkelijk nog binnenlopen aan een 14 a 15km/u.
Een chrono van onder de 2u45', daarmee kon ik huiswaarts keren. Een mentale opsteker en nu verder werken richting Alpen.
Gedurende de marathon heb ik volgende producten opgenomen:
-Overstims Hydrixir Antioxydant (smaak mojito)
-Overstims Energix vloeibaar sportgel
-Overstims Antioxydant sportgel vloeibaar
-Overstims coup de foute vloeibaar instant energie sportgel
 |
| for performances |
Vooraf:
3 dagen vooraf Overstims Malto antioxydant, 2 liter daags
Een uur vooraf Overstims Warm' up
Nadien:
Overstims recup
zaterdag 24 mei 2014
terug de veters aantrekken
Na mijn noodgedwongen rust van een 20-tal dagen kan ik terug de veters wat strakker aanbinden van mijn loopsletsen.
Twintig dagen lang heb ik mij gespecialiceerd in het parcours tussen bed en zetel daarin zaten wel een 4-tal hoogtemeters met een stijgingspercentage waar vele traillopers zouden van gaan duizelen.
Twintig dagen lang heb ik vooral in horizontale positie gelegen, met een linker been recht en stijf. Twintig dagen lang heb ik mij vervolmaakt in het mixen van gin, tonic, wijn, bier en andere distillaten, dit overigens met "sexy gerechjes" en ander gegrild vlees. Gelukkig waren de weergoden mij gunstig gezind en kon ik mijn vel laten bruinen in terug een horizontale positie, daar waar dit anders gebeurt in een of andere sportpositie. Twintig dagen lang dus een lam-tam-futloos bestaan.
Maar nu na twintig dagen overdreven rust en 1 kilo zwaarder-ik prijs de God, om slechts die ene kilo-kan ik terug zachtjes gaan zweven in de bossen. Twintig dagen heb ik mij voortbewogen op deze planeet zonder enige zweeffase, telkens was er wel nog ergens contact met de grond/zetel/stoel/bed. Het is ongeloofelijk hard om te moeten constateren dat de gewone simpele duurloopjes een straffe uitdaging geworden zijn. Na een half uurtje joggen beginnen de bovenbenen reeds te protesteren en begint de zuurtegraad in de 4-koppige dijspier op te lopen tot alarmfase II . De motor sputtert gelukkig nog niet tegen, maar de carrosserie heeft blijkbaar problemen met de belasting die ik mijn lijf opleg. De zweep bovenhalen en mijn lijf de sporen geven zoals ze doen met volbloed renpaarden zou geen wijze beslissing zijn. De zachte aanpak, een loopje met mijn Madame. Kortom een gezonde opbouw zal hier dus van cruciaal belang zijn. Niet gooien met kilometers, geen kilometers malen, geen vermoeidheid opbouwen. Maar een mix van duurloopjes, krachtoefeningen, fietsen, zwemmen en vooral goed herstellen. Mijn duurvermogen zou ik terug opbouwen met de fiets tussen de benen. En de kwaliteit zou ik ergens terugzoeken op de looppiste en bos.
Na een maand zou ik mij dan terug eens willen wagen in de Ardennen en de Alpen, dit echter zonder enig startschot, borstnummer of finishlijn. Gewoon terug de draad opnemen op eigen ritme. Terug op avontuur trekken voor een paar dagen en genieten van de endorfine en de natuur.
En zo hoop ik om tegen eind augustus klaar te zijn voor mijn "nieuwe start".
Twintig dagen lang heb ik mij gespecialiceerd in het parcours tussen bed en zetel daarin zaten wel een 4-tal hoogtemeters met een stijgingspercentage waar vele traillopers zouden van gaan duizelen.
Twintig dagen lang heb ik vooral in horizontale positie gelegen, met een linker been recht en stijf. Twintig dagen lang heb ik mij vervolmaakt in het mixen van gin, tonic, wijn, bier en andere distillaten, dit overigens met "sexy gerechjes" en ander gegrild vlees. Gelukkig waren de weergoden mij gunstig gezind en kon ik mijn vel laten bruinen in terug een horizontale positie, daar waar dit anders gebeurt in een of andere sportpositie. Twintig dagen lang dus een lam-tam-futloos bestaan.
Maar nu na twintig dagen overdreven rust en 1 kilo zwaarder-ik prijs de God, om slechts die ene kilo-kan ik terug zachtjes gaan zweven in de bossen. Twintig dagen heb ik mij voortbewogen op deze planeet zonder enige zweeffase, telkens was er wel nog ergens contact met de grond/zetel/stoel/bed. Het is ongeloofelijk hard om te moeten constateren dat de gewone simpele duurloopjes een straffe uitdaging geworden zijn. Na een half uurtje joggen beginnen de bovenbenen reeds te protesteren en begint de zuurtegraad in de 4-koppige dijspier op te lopen tot alarmfase II . De motor sputtert gelukkig nog niet tegen, maar de carrosserie heeft blijkbaar problemen met de belasting die ik mijn lijf opleg. De zweep bovenhalen en mijn lijf de sporen geven zoals ze doen met volbloed renpaarden zou geen wijze beslissing zijn. De zachte aanpak, een loopje met mijn Madame. Kortom een gezonde opbouw zal hier dus van cruciaal belang zijn. Niet gooien met kilometers, geen kilometers malen, geen vermoeidheid opbouwen. Maar een mix van duurloopjes, krachtoefeningen, fietsen, zwemmen en vooral goed herstellen. Mijn duurvermogen zou ik terug opbouwen met de fiets tussen de benen. En de kwaliteit zou ik ergens terugzoeken op de looppiste en bos.
Na een maand zou ik mij dan terug eens willen wagen in de Ardennen en de Alpen, dit echter zonder enig startschot, borstnummer of finishlijn. Gewoon terug de draad opnemen op eigen ritme. Terug op avontuur trekken voor een paar dagen en genieten van de endorfine en de natuur.
En zo hoop ik om tegen eind augustus klaar te zijn voor mijn "nieuwe start".
donderdag 8 mei 2014
de rode draad
Gisteren na een slapeloze nacht vertrokken naar Bouillon, daar zou ik proberen om een gooi te doen naar een mooie ereplaats in de trails der trails der moeder aarde op het Belgische grondgebied.
Grote ambities en mooie plannen, maken de man of kraken de man...
Voor de start alles checken en dubbel checken, het parcours nog snel eens overlopen in de geest, want verkeerd lopen is dodelijke in volle finale. Nog een warm up drink van Overstims en een energix gel en we zouden er klaar voor moeten zijn. Gepakt in in mijn battle dress (Patagonia pro short en fore runners sleeveless en aan de voeten de Everlongs) begaf ik mij richting poort van het fort van ene Godfried. Daar zou men ons knallen en zo op het parcours loslaten. Maar eerst eens het deelnemers veld aanschouwen van op de eerste gelederen, daar viel het op de sfeer meer gespannen was dan bij een doorsnee trail.
Eenmaal men de start had gegeven-ik had geen schot of iets dergelijks gehoord, enkel een gast die wegliep en riep dat de start reeds was gegeven- begon de groep zich in beweging te zetten. Ik meldde mij attent vooraan en liet de snellere lopers van de 35K begaan. Na 10 minuten wedstrijd had ik reeds vriendschap gesloten met een Franse student uit Grenoble die studeerde in België, hij bleek niet de eerste de beste want volgens het korte verhaal had hij zich reeds kunnen meten met de besten van deze planeet, net niet buitenaards dus en waarschijnlijk geen partij voor een gast van de Lage Landen. Maar met het idee om mij niet zomaar naar de slachtbank te laten leiden besloot ik zijn spoor te volgen.
De eerste hindernis bood zich aan een klein pittig klimmetje gevolgd door een klein pittige afdaling waarna we door een beekje moesten rennen en springen om daarna....
Patat, hup in een fractie viel de wedstrijd voor mij in zijn definitieve plooi. zoals iedereen sprong ik naar een steen in de beek om daarna even gracieus of eerder onhandig naar een andere hoop stenen te springen, om daarna de killer look terug op zetten en om flink door te "peren". Helaas buiten mijn wil was ik in plaats over de beek in beek. Iets was fout gegaan in dit korte niet moeilijke manoeuvre. Ik was pats op mijn bek/smoel of beter gezegd op de linker knie gegaan en scherpe steen besloot om een eind te brengen aan mijn avontuur. Eerste reflex was "miljard" nu al nat, terug recht krabben en vlammen. Maar bij het eerste opzicht maakte de pijn in de knie plots plaats voor een ongemakkelijk gevoel in de maag. Een hallucinant beeld mijn knie was in flarden gesneden in tweeën gehakt door een scherpe steen. De strijdsgeest werd abrupt vervangen door een angst, een angst voor wat nu. Dat de wedstrijd voorbij was was enkele seconden voorheen door mijn geest gegaan. Maar nu dook een panische angst op, van zal ik ooit nog kunnen lopen/wandelen. Het gevoel en het zicht op mijn gapende knie, zorgde voor een ronddolende maag die op kotsen stond en de geest die eigenlijk gewoon de geest wou geven.
Van al dat negatieve heb ik wel een grote les geleerd, een les van menselijkheid, een les van het ongelofelijke medeleven van de lopers die hun klassement voor enige tijd in de frigo plaatsten. Het raakte mij enorm dat velen mij hulp boden. Zelf iemand die volledig zijn koers aan de kant schoof en mij begeleide richtlijn hulpverleners.
Dus weer een lesje in nederigheid geleerd, de gevaren schuilen in de kleine hoekjes.
Pech was de rode draad doorheen mijn voorjaar. Nu bang afwachten naar het definitieve verdict van de dokter...
Grote ambities en mooie plannen, maken de man of kraken de man...
Voor de start alles checken en dubbel checken, het parcours nog snel eens overlopen in de geest, want verkeerd lopen is dodelijke in volle finale. Nog een warm up drink van Overstims en een energix gel en we zouden er klaar voor moeten zijn. Gepakt in in mijn battle dress (Patagonia pro short en fore runners sleeveless en aan de voeten de Everlongs) begaf ik mij richting poort van het fort van ene Godfried. Daar zou men ons knallen en zo op het parcours loslaten. Maar eerst eens het deelnemers veld aanschouwen van op de eerste gelederen, daar viel het op de sfeer meer gespannen was dan bij een doorsnee trail.
Eenmaal men de start had gegeven-ik had geen schot of iets dergelijks gehoord, enkel een gast die wegliep en riep dat de start reeds was gegeven- begon de groep zich in beweging te zetten. Ik meldde mij attent vooraan en liet de snellere lopers van de 35K begaan. Na 10 minuten wedstrijd had ik reeds vriendschap gesloten met een Franse student uit Grenoble die studeerde in België, hij bleek niet de eerste de beste want volgens het korte verhaal had hij zich reeds kunnen meten met de besten van deze planeet, net niet buitenaards dus en waarschijnlijk geen partij voor een gast van de Lage Landen. Maar met het idee om mij niet zomaar naar de slachtbank te laten leiden besloot ik zijn spoor te volgen.
De eerste hindernis bood zich aan een klein pittig klimmetje gevolgd door een klein pittige afdaling waarna we door een beekje moesten rennen en springen om daarna....
Patat, hup in een fractie viel de wedstrijd voor mij in zijn definitieve plooi. zoals iedereen sprong ik naar een steen in de beek om daarna even gracieus of eerder onhandig naar een andere hoop stenen te springen, om daarna de killer look terug op zetten en om flink door te "peren". Helaas buiten mijn wil was ik in plaats over de beek in beek. Iets was fout gegaan in dit korte niet moeilijke manoeuvre. Ik was pats op mijn bek/smoel of beter gezegd op de linker knie gegaan en scherpe steen besloot om een eind te brengen aan mijn avontuur. Eerste reflex was "miljard" nu al nat, terug recht krabben en vlammen. Maar bij het eerste opzicht maakte de pijn in de knie plots plaats voor een ongemakkelijk gevoel in de maag. Een hallucinant beeld mijn knie was in flarden gesneden in tweeën gehakt door een scherpe steen. De strijdsgeest werd abrupt vervangen door een angst, een angst voor wat nu. Dat de wedstrijd voorbij was was enkele seconden voorheen door mijn geest gegaan. Maar nu dook een panische angst op, van zal ik ooit nog kunnen lopen/wandelen. Het gevoel en het zicht op mijn gapende knie, zorgde voor een ronddolende maag die op kotsen stond en de geest die eigenlijk gewoon de geest wou geven.
Van al dat negatieve heb ik wel een grote les geleerd, een les van menselijkheid, een les van het ongelofelijke medeleven van de lopers die hun klassement voor enige tijd in de frigo plaatsten. Het raakte mij enorm dat velen mij hulp boden. Zelf iemand die volledig zijn koers aan de kant schoof en mij begeleide richtlijn hulpverleners.
Dus weer een lesje in nederigheid geleerd, de gevaren schuilen in de kleine hoekjes.
Pech was de rode draad doorheen mijn voorjaar. Nu bang afwachten naar het definitieve verdict van de dokter...
 |
| linker knie... even uit competitie-modus |
donderdag 1 mei 2014
voorbeschouwing "la bouillonante"
Dit weekend staat op het menu de moeder der trials, la Bouillonante. Een trail die al een tijdje op mijn lijstje stond. Gezien zijn reputatie, mocht deze niet ontbreken op het lijstje van "been there done that".
Het moet wel gezegd zijn dat deze trail in de planning met een dikke rode bol was aangeduid. Hier heb ik naar toe gewerkt. Na de bittere pil van Spa doorgespoeld te hebben. Heb ik mij vrij snel terug kunnen focussen op de verdere planning. Een paar stevige weken, met een paar uitstapjes richting Ardennen en de piste, zouden moeten volstaan om zaterdag er eens flink tegen aan te gaan.
Maar helaas zijn volume en vermogen niet voldoende als ingrediënten voor een geslaagd recept. Het zijn zeker zonder twijfel de hoofdbestanddelen voor succes, maar het verleden heeft mij reeds geleerd dat er nog zoiets bestaat als ongecontroleerde bewegingen en een mix van zwaartekracht, stenen rotsen en te grote hoogteverschillen, die kunnen leiden tot blauwe plekken, schaafwonden en erger de lappenmand. Ook optische alertheid kan van cruciaal belang zijn, pijlen en linten super sonisch voorbijzoeven kan ook leiden tot vele ergernis en tijdverlies of erger indien dit zou kunnen leiden tot tijdwinst dan leidt dit tot DSQ.
Het zal er dus op aan komen om ten alle tijde wakker te blijven tijdens mijn avontuur op en rond de burcht van Godfried.
Het moet wel gezegd zijn dat deze trail in de planning met een dikke rode bol was aangeduid. Hier heb ik naar toe gewerkt. Na de bittere pil van Spa doorgespoeld te hebben. Heb ik mij vrij snel terug kunnen focussen op de verdere planning. Een paar stevige weken, met een paar uitstapjes richting Ardennen en de piste, zouden moeten volstaan om zaterdag er eens flink tegen aan te gaan.
Maar helaas zijn volume en vermogen niet voldoende als ingrediënten voor een geslaagd recept. Het zijn zeker zonder twijfel de hoofdbestanddelen voor succes, maar het verleden heeft mij reeds geleerd dat er nog zoiets bestaat als ongecontroleerde bewegingen en een mix van zwaartekracht, stenen rotsen en te grote hoogteverschillen, die kunnen leiden tot blauwe plekken, schaafwonden en erger de lappenmand. Ook optische alertheid kan van cruciaal belang zijn, pijlen en linten super sonisch voorbijzoeven kan ook leiden tot vele ergernis en tijdverlies of erger indien dit zou kunnen leiden tot tijdwinst dan leidt dit tot DSQ.
Het zal er dus op aan komen om ten alle tijde wakker te blijven tijdens mijn avontuur op en rond de burcht van Godfried.
woensdag 2 april 2014
Crêtes des Spa
Afgelopen weekend zou ik een gooi doen naar een derde zege te Spa. Drie op een rij zou mooi zijn. Vooraf wist ik dat ik rekening moest houden met Huub en Fabian. Het zou mij dus niet op een dienblad gepresenteerd worden.
Op training voelden de benen goed aan. Poilus was reeds verwerkt, daar moet één of andere buikinfectie de boosdoener geweest zijn, voor winst moet alles van een leien dakje verlopen...
De weken voordien had ik vooral de nadruk gelegd op kwaliteit om met scherp te kunnen schieten. Qua inhoud maakte ik mij weinig zorgen. Het zou er op aankomen om de snellere benen van een concurent te kunnen pareren.
De editie 2014 zou er een eentje worden overgoten met zon. Voeding zou hier dus een grote rol spelen. In de bidons zat de Overstims Hydrixir Longue Distance afwisseldende smaken citroen en munt, dit om de oververzadiging tegen te gaan. Als gels zouden de Antioxidant en de energix gels mij moeten over de 55km helpen. Voor de pikantere delen had ik ook een paar coup de fouet (instant energie) en voor de finale wat cafein gels.
De dagen voordien had ik mijn lijf al vol gegoten met het goddelijke Malto antioxidant. En op de wedstrijd dag stond een gatosport op het ontbijt. Aan de start nog een warm'up drank. Dus ik zou er volledig klaar voor zijn.
Van bij de start vertrok Huub als een speer. Ik liet onmiddellijk het gat vallen, met de wetenschap als hij dit zo kan uitzingen is hij zeker de onverdiende winaar, of de andere mogelijkheid was dat hij hier reeds vroeg een ganse batterij bommen aan het (ver)smijten was. Natuurlijk heeft Huub zijn jeugdige leeftijd in het voordeel en hij liep steeds verder uit. Na 30 km wedstrijd had hij een 6-tal minuten voorsprong verzameld. Geen reden tot paniek, geen man overboord. Want er stonden nog 25 kilometers op het menu. Uit de vorige edities wist ik dat de laatste 15 kilometers zeer makkelijk lopen en daar zou ik mijn duivels ontbinden. Daar was het plan om het vuur vanuit mijn gat te laten vlammen. Ik wist dat je daar met frisse benen makelijk tegen de 15-16km/u kan lopen.
Helaas heeft dit laatste niet kunnen zijn, geen finale, geen vuur uit mijn gat, wel uit mijn oren toen ik vaststelde dat ik ergens mislopen was. Ik had ergens een afslag gemist en zo een ravito gemist en zo ook een 3-tal kilometers te weinig gelopen. Zodoende dat ik ongewild in eerste positie lag/stond/wachte/vloekte... Ik moest wachten op Huub en zo besloten we van de finale een gezondheidswandeling te maken. Zo hadden we de tijd om te lachen en te grappen. Ondertussen had ik reeds vernomen dat ik niet in het classement zou komen, wat zonde was maar ook eerlijk. Als je afwijkt van je route wordt je uit koers gesmeten, zo simpel is dat.
Aan de finish een raar scenario nummer 2 DSQ, nummer 3 DSQ en nummer 4 die opschuift naar een tweede plaats, kwestie van economisch met je krachten om te springen ;-) Traillopen is dus meer dan hardlopen, goed uit je doppen kijken is even belangrijk...
Maar met een goed gemoed kon ik huiswaarst keren. Met het idee dat ik weer kan meespelen voor winst is voor mij even belangrijk. De benen voelden goed aan de tank was bijlange nog niet leeg. En het allerbelangrijkste, uiteindelijk heb ik een zeer mooie dag beleefd te Spa. Een uitdagend parcours en jagen op een jonge hengst. Met dit in het achterhoofd kan ik mij nu terug focusen op La Bouilonante, waar ik hopelijk op het rechte pad blijf...
Op training voelden de benen goed aan. Poilus was reeds verwerkt, daar moet één of andere buikinfectie de boosdoener geweest zijn, voor winst moet alles van een leien dakje verlopen...
De weken voordien had ik vooral de nadruk gelegd op kwaliteit om met scherp te kunnen schieten. Qua inhoud maakte ik mij weinig zorgen. Het zou er op aankomen om de snellere benen van een concurent te kunnen pareren.
De editie 2014 zou er een eentje worden overgoten met zon. Voeding zou hier dus een grote rol spelen. In de bidons zat de Overstims Hydrixir Longue Distance afwisseldende smaken citroen en munt, dit om de oververzadiging tegen te gaan. Als gels zouden de Antioxidant en de energix gels mij moeten over de 55km helpen. Voor de pikantere delen had ik ook een paar coup de fouet (instant energie) en voor de finale wat cafein gels.
De dagen voordien had ik mijn lijf al vol gegoten met het goddelijke Malto antioxidant. En op de wedstrijd dag stond een gatosport op het ontbijt. Aan de start nog een warm'up drank. Dus ik zou er volledig klaar voor zijn.
Van bij de start vertrok Huub als een speer. Ik liet onmiddellijk het gat vallen, met de wetenschap als hij dit zo kan uitzingen is hij zeker de onverdiende winaar, of de andere mogelijkheid was dat hij hier reeds vroeg een ganse batterij bommen aan het (ver)smijten was. Natuurlijk heeft Huub zijn jeugdige leeftijd in het voordeel en hij liep steeds verder uit. Na 30 km wedstrijd had hij een 6-tal minuten voorsprong verzameld. Geen reden tot paniek, geen man overboord. Want er stonden nog 25 kilometers op het menu. Uit de vorige edities wist ik dat de laatste 15 kilometers zeer makkelijk lopen en daar zou ik mijn duivels ontbinden. Daar was het plan om het vuur vanuit mijn gat te laten vlammen. Ik wist dat je daar met frisse benen makelijk tegen de 15-16km/u kan lopen.
Helaas heeft dit laatste niet kunnen zijn, geen finale, geen vuur uit mijn gat, wel uit mijn oren toen ik vaststelde dat ik ergens mislopen was. Ik had ergens een afslag gemist en zo een ravito gemist en zo ook een 3-tal kilometers te weinig gelopen. Zodoende dat ik ongewild in eerste positie lag/stond/wachte/vloekte... Ik moest wachten op Huub en zo besloten we van de finale een gezondheidswandeling te maken. Zo hadden we de tijd om te lachen en te grappen. Ondertussen had ik reeds vernomen dat ik niet in het classement zou komen, wat zonde was maar ook eerlijk. Als je afwijkt van je route wordt je uit koers gesmeten, zo simpel is dat.
Aan de finish een raar scenario nummer 2 DSQ, nummer 3 DSQ en nummer 4 die opschuift naar een tweede plaats, kwestie van economisch met je krachten om te springen ;-) Traillopen is dus meer dan hardlopen, goed uit je doppen kijken is even belangrijk...
Maar met een goed gemoed kon ik huiswaarst keren. Met het idee dat ik weer kan meespelen voor winst is voor mij even belangrijk. De benen voelden goed aan de tank was bijlange nog niet leeg. En het allerbelangrijkste, uiteindelijk heb ik een zeer mooie dag beleefd te Spa. Een uitdagend parcours en jagen op een jonge hengst. Met dit in het achterhoofd kan ik mij nu terug focusen op La Bouilonante, waar ik hopelijk op het rechte pad blijf...
woensdag 12 maart 2014
Trail des Poilus
Met de eerste zonnestralen en de eerste warmte trok ik richting région Pas de Calais, dit voor mijn début op de trail des Poilus. Een 47 km lange trail met een hoop modder naar het schijnt. Trail des Poilus moest ook de echte opener zijn van mijn trailseizoen. Goed begonnen is half gewonnen, met deze boodschap in het achterhoofd trok ik richting Lens-Arras.
Op het eerste zicht volgens de horizonlijn zou dit een makkelijke opdracht worden. Geen zware hoogteverschillen en nergens een wolkje te bespeuren. Dit zou wel eens een zeer mooie dag kunnen worden. "Zou" en "kunnen" een wereld van verschil, het werd inderdaad een mooie zonnige dag, maar het "kunnen" bleef ondermaats.
Halfweg wedstrijd begonnen de problemen, door problemen met mijn vochtopname, liep de "jus" stelselmatig uit mijn lijf. Met nog 25 kilometers te gaan zag het ernaar uit dat het toch niet mijn dagje zou worden. Een maag die comleet het noorden kwijt was, darmen die denken dat ze een orgel zijn en flanellen benen waren mijn deel.
Compleet uitgeteld en uitgedroogd kon ik toch de finish bereiken, of dit nu weer verstandig was in mijn opbouw, laat ik in het midden. Experten van de wetenschap zullen wellicht zeggen dat dit niet zo verstandig was, maar diezelfden zullen wellicht ook de vraag stellen, bij het lopen van afstanden van 50 kilometers en meer.
Grote les van dit weekend was: Ik ben een bidon-loper en geen hydratatiepack loper. Het lopen met bidons heeft mij een beter overzicht van hoeveel ik precies drink en niet onbelangrijk met bidons kan je wel eens van smaakje wisselen.
Nu nog zorgen voor snelle en fitte benen voor binnen 2 weken.
Op het eerste zicht volgens de horizonlijn zou dit een makkelijke opdracht worden. Geen zware hoogteverschillen en nergens een wolkje te bespeuren. Dit zou wel eens een zeer mooie dag kunnen worden. "Zou" en "kunnen" een wereld van verschil, het werd inderdaad een mooie zonnige dag, maar het "kunnen" bleef ondermaats.
Halfweg wedstrijd begonnen de problemen, door problemen met mijn vochtopname, liep de "jus" stelselmatig uit mijn lijf. Met nog 25 kilometers te gaan zag het ernaar uit dat het toch niet mijn dagje zou worden. Een maag die comleet het noorden kwijt was, darmen die denken dat ze een orgel zijn en flanellen benen waren mijn deel.
Compleet uitgeteld en uitgedroogd kon ik toch de finish bereiken, of dit nu weer verstandig was in mijn opbouw, laat ik in het midden. Experten van de wetenschap zullen wellicht zeggen dat dit niet zo verstandig was, maar diezelfden zullen wellicht ook de vraag stellen, bij het lopen van afstanden van 50 kilometers en meer.
Grote les van dit weekend was: Ik ben een bidon-loper en geen hydratatiepack loper. Het lopen met bidons heeft mij een beter overzicht van hoeveel ik precies drink en niet onbelangrijk met bidons kan je wel eens van smaakje wisselen.
Nu nog zorgen voor snelle en fitte benen voor binnen 2 weken.
donderdag 6 maart 2014
voorbeschouwing Trail des Poilus
Dit weekend staat er terug een trail op het programmma, namelijk Trail des Poilus. Voor deze echte opener van mijn trailseizoen trek ik eventjes de taal-en landsgrens over. De wedstrijd zal beslecht worden op Frans grondgebied, daar waar 100-jaar geleden, duizenden en duizenden soldaten stierven aan de frontlinie gedurende de eerste grote Wereldoorlog.
Mijn opdracht bestaat eruit om zo snel mogelijk en liefst rapper dan al de rest een parcours af te leggen van 47 kilometers en dit met hier en daar een bult en een strook modder als hindernis. Van "den Duits", mortieren en granaten zal er dus geen sprake zijn. Wel snelle Fransen en een selectief parcours zullen mijn battle bepalen.
Mijn benen voelen alvast OK aan. Op training kan ik een lange tijd rondlopen zonder gehinderd te worden van uitputting- en uitdrogingsverschijnsels, hallucinaties behoren jammer genoeg ook niet tot mijn trainingsverschijnsels. Krampen en andere ook niet, dus kan ik van mezelf zeggen dat de benen Ok zijn.
Maar wedstrijden loop je niet alleen, zeker niet de trails die telkens maar aan populariteit winnen. Wedstrijden loop je tegen anderen, concurenten of vrienden van de buitensport. Veelal zijn het ook diegenen die de uistlag bepalen van de wedstrijd. Je kan met een paar stalen benen een top-20 plaats lopen en met een paar flanellen benen kan je een wedstrijd winnen.
Nu zondag vermoed ik dat ik met mijn benen die ik voor mijn doen "OK" vindt, zal lopen tegen gasten waarvan ik vindt, dat hun benen meer dan "OK" zijn dan die van mij. Het enige wat ik hieraan kan doen en zo lang mogelijk aanklampen en zo lang mogelijk het hun moeilijk maken om mij achter te laten en zo misschien mentaal een veer te breken.
Hoe dan ook de strijdlust is er terug en het kunnen en het willen zit weer op een behoorlijk niveau.
Mijn opdracht bestaat eruit om zo snel mogelijk en liefst rapper dan al de rest een parcours af te leggen van 47 kilometers en dit met hier en daar een bult en een strook modder als hindernis. Van "den Duits", mortieren en granaten zal er dus geen sprake zijn. Wel snelle Fransen en een selectief parcours zullen mijn battle bepalen.
Mijn benen voelen alvast OK aan. Op training kan ik een lange tijd rondlopen zonder gehinderd te worden van uitputting- en uitdrogingsverschijnsels, hallucinaties behoren jammer genoeg ook niet tot mijn trainingsverschijnsels. Krampen en andere ook niet, dus kan ik van mezelf zeggen dat de benen Ok zijn.
Maar wedstrijden loop je niet alleen, zeker niet de trails die telkens maar aan populariteit winnen. Wedstrijden loop je tegen anderen, concurenten of vrienden van de buitensport. Veelal zijn het ook diegenen die de uistlag bepalen van de wedstrijd. Je kan met een paar stalen benen een top-20 plaats lopen en met een paar flanellen benen kan je een wedstrijd winnen.
Nu zondag vermoed ik dat ik met mijn benen die ik voor mijn doen "OK" vindt, zal lopen tegen gasten waarvan ik vindt, dat hun benen meer dan "OK" zijn dan die van mij. Het enige wat ik hieraan kan doen en zo lang mogelijk aanklampen en zo lang mogelijk het hun moeilijk maken om mij achter te laten en zo misschien mentaal een veer te breken.
Hoe dan ook de strijdlust is er terug en het kunnen en het willen zit weer op een behoorlijk niveau.
zaterdag 1 maart 2014
eerste bloemen van het seizoen
Vorig weekend werd er in het Meetjesland te Eeklo voor de eerste maal een cava-trail-loop georganiseerd in het provinciaal domein "het Leen". Genoeg redenen dus voor mij om mij daar te melden. Ik koos voor de langste afstand (45), aangezien 2 weken later een belangrijke afspraak op de agenda staat namelijk "Trail des Poilus" in het Noorden van Frankrijk. Een leuke lange duurtraining dus, niet diep gaan was de boodschap. Leuk en lang, dit zouden de basis ingrediënten worden van deze zaterdag voormiddag.
-Lang- Een dikke 3u20' kan je al eens plaatsen onder de noemer lang. 200 minuten door het bos joggen, van de ene bruine-glij-blubber partij naar de andere modder-slijk-strook.
-Leuk- Ik kan moeilijk ontkennen, dat aan de kop van een wedstrijd lopen leuk is. Iedereen vindt winnen leuk. Maar belangrijker was dat ik plezier beleefde in het schuiven in de modder. De modder die anders niet mijn bondgenoot is, vormde nu het hoofdbestanddeel van mijn experiment: "hoe verplaats ik mij zo snel mogelijk door de modder". Modder en slijk genoeg om dit gedurende die 45 kilometers uitvoerig te testen. Ik teste de Bart Swings move-schaatsen-, de korte hoge passen, het simpel krachtig baggeren en de grote krachtige zweef passen. Die laatsten bleken het meest doeltreffend te zijn om het bruine slijk te verschalken. Krachtig op de armen trekken, knieen iets hoger en een mooie pas creeëren. Dat was dus het leuke aan het aangename koppelen.
Uiteindelijk kon ik dus als eerste over de meet gaan en een boeket bloemen meenemen voor vrouwlief. En een eerste zege presenteren aan mijn officiële partner vanaf nu Overstims. In het verleden kon ik reeds beroep doen op de nationale agent, maar die zorgde ervoor dat ik vanaf dit jaar officieel kan deel uitmaken van de Overstims familie. Merci Didier
-Lang- Een dikke 3u20' kan je al eens plaatsen onder de noemer lang. 200 minuten door het bos joggen, van de ene bruine-glij-blubber partij naar de andere modder-slijk-strook.
-Leuk- Ik kan moeilijk ontkennen, dat aan de kop van een wedstrijd lopen leuk is. Iedereen vindt winnen leuk. Maar belangrijker was dat ik plezier beleefde in het schuiven in de modder. De modder die anders niet mijn bondgenoot is, vormde nu het hoofdbestanddeel van mijn experiment: "hoe verplaats ik mij zo snel mogelijk door de modder". Modder en slijk genoeg om dit gedurende die 45 kilometers uitvoerig te testen. Ik teste de Bart Swings move-schaatsen-, de korte hoge passen, het simpel krachtig baggeren en de grote krachtige zweef passen. Die laatsten bleken het meest doeltreffend te zijn om het bruine slijk te verschalken. Krachtig op de armen trekken, knieen iets hoger en een mooie pas creeëren. Dat was dus het leuke aan het aangename koppelen.
Uiteindelijk kon ik dus als eerste over de meet gaan en een boeket bloemen meenemen voor vrouwlief. En een eerste zege presenteren aan mijn officiële partner vanaf nu Overstims. In het verleden kon ik reeds beroep doen op de nationale agent, maar die zorgde ervoor dat ik vanaf dit jaar officieel kan deel uitmaken van de Overstims familie. Merci Didier
maandag 10 februari 2014
Sportdranken en sportgels slurpen
Bij het terug langer worden van de dagen, stijgen rechtevenredig mijn langere duurlopen. Daar de langere trails om de hoek wachten, stijgt het trainingsvolume terug zienderogen. Nu durven we weer uitzetten voor duurloopkes van 3 à 4 uur.
Vandaag heb ik terug meer dan 50 kilometers versleten, dit gaf mij de gelegenheid om terug weer wat meer met mijn sportvoeding bezig te zijn. Sportvoeding is voor mij en waarschijnelijk voor iedere duursporter van levensbelang. Het vormt trouwens de bron van energie tijdens de inspanning.
Tijdens mijn langere duurlopen profiteer ik ervan om mijn lichaam gewent te maken aan de sportdranken, gels en repen. Eigenlijk draait alles om adaptatie, je lichaam laten omgaan met langere duurbelastingen en je lichaam gewent maken aan het innemen van sportvoeding tijdens die lange duur. Dankzij www.overstims.com kan ik tijdens mijn trainingen hier uitvoerig mee experimenteren.
Ik kan gedurende die langere lopen rekenen op de Hydrixir long distance (sportdrank), daar waar ik anders bij kortere loopjes mij hydrateer met de Hydrixir Antioxydant.
De verschillende gels en repen (te veel om op te noemen) zijn belangrijke energiebronen, ook hier zorg ik ervoor dat mijn systeem die produkten reeds goed kent, zodat ik tijdens trails geen ongemaken ervaar.
Het komt er dus eigenlijk op aan dat je tijdens iedere lange duurtraining je lichaam voorziet van die produkten die je wenst te nemen tijdens je trails. Op die manier zorg je ervoor dat je niet voor onaangename verassingen komt te staan. Wat niet onbelangrijk is dat het nemen van die bepaalde sportvoeding ervoor zorgt dat je je trainingen beter en langer kan afwerken, bovendien zal je ook beter recuperen na de training indien je voldoende aandacht besteed aan je sportvoeding.
Vandaag heb ik terug meer dan 50 kilometers versleten, dit gaf mij de gelegenheid om terug weer wat meer met mijn sportvoeding bezig te zijn. Sportvoeding is voor mij en waarschijnelijk voor iedere duursporter van levensbelang. Het vormt trouwens de bron van energie tijdens de inspanning.
Tijdens mijn langere duurlopen profiteer ik ervan om mijn lichaam gewent te maken aan de sportdranken, gels en repen. Eigenlijk draait alles om adaptatie, je lichaam laten omgaan met langere duurbelastingen en je lichaam gewent maken aan het innemen van sportvoeding tijdens die lange duur. Dankzij www.overstims.com kan ik tijdens mijn trainingen hier uitvoerig mee experimenteren.
Ik kan gedurende die langere lopen rekenen op de Hydrixir long distance (sportdrank), daar waar ik anders bij kortere loopjes mij hydrateer met de Hydrixir Antioxydant.
De verschillende gels en repen (te veel om op te noemen) zijn belangrijke energiebronen, ook hier zorg ik ervoor dat mijn systeem die produkten reeds goed kent, zodat ik tijdens trails geen ongemaken ervaar.
Het komt er dus eigenlijk op aan dat je tijdens iedere lange duurtraining je lichaam voorziet van die produkten die je wenst te nemen tijdens je trails. Op die manier zorg je ervoor dat je niet voor onaangename verassingen komt te staan. Wat niet onbelangrijk is dat het nemen van die bepaalde sportvoeding ervoor zorgt dat je je trainingen beter en langer kan afwerken, bovendien zal je ook beter recuperen na de training indien je voldoende aandacht besteed aan je sportvoeding.
donderdag 30 januari 2014
nemen zoals het komt
Plannen smeden is één zaak, de uitvoering daarvan dat is een andere zaak. Niet zo simpel dus, is nogmaals gebleken. Grootste storende factor was een samenloop van omstandigheden, 2 Duvels, een clubje (éénzitje) en de zwaartekracht. Op een gezellige woensdag avond thuis met de vrouw aan tafel, besloot ik de zaak eens van een andere kant te bekijken. Niet vanop een stoel tegenover, maar vanop de leuning van een clubje. Dat er reeds 2 Duvels in mijn bloedbaan rondcirculeerden zal welicht bijzaak geweest zijn, hmmm. Maar plots door onverklaarbare wijze gleed de rugleuning weg en de zwaartekracht zorgde ervoor dat ik niet onzacht op mijn rug terecht kwam. Tot groot jolijt van vrouwlief... haar buikspieren zullen welicht ook pijn gedaan hebben.
Maar door deze "samenloop van omstandigheden" werd er hopen roet in het eten gegooid om 4 dagen nadien een marathon te lopen in Olne -4 trèfles-. Het Duvelse plan was daar om aan 90% toch nog een goed classement te lopen. Om de week daarop alle troeven op tafel te smijten tijdens de Trail du Mont en de onverslaanbare Loquet het vuur aan de schenen te leggen.
Maar tijdens le 4 trèfle voelde ik reeds in eerste 200 meter bergafwaarts dat doorlopen hier geen optie zou zijn. De strijdbijl en "my moment off glorie" werd snel vervangen door een vreedzaamtochtje met de vrienden doorheen een schitterend landschap. Het werd een plezant onderonsje met veel gezever en gezever. Verrassend bleek dat achteraf mijn naam op de 22ste plaats stond in het classement en een tijd van 3u47'. Bijlange dan toch niet zo slecht gezien de zeer lage gevoelsintensiteit. Maar plan dus niet geslaagd.
7 dagen erna stond de Trail du Mont op de agenda. Na veel twijfelen of ik wel dan niet zou starten door de rug die steeds nog stijf aanvoelde besloot ik om het erop te wagen. Met het doel om toch het beste ervan te maken, ambitie waren wel reeds bijgesteld. De hoofdvogel afschieten zou er zeker deze editie niet inzitten.
Deze editie van de Trail du Mont was een vernieuwde versie de eerste 6 kilometers was "urban trail" om daarna richting "le mont" te lopen. Op het makkelijk beloopbare deel viel het wonderwel goed mee. De kop van de wedstrijd kon ik niet volgen maar het moet gezegd zijn dat er ook velen mij niet konden volgen. Ik liep toen ergens rond de 3de stelling in het gezelschap van Fabrice (Salamon team). Naarmate de wedstrijd vorderde voelde ik dat mijn gezellen aan de rekker hingen en tijdens de eerste klim braken ze defenitief. In mijn hoofd had ik reeds genoegen genomen met mijn derde stek en ik was tevreden over het gevoel in mijn rug. Ik kon tamelijk vlot doorlopen.
Maar kort na de eerste serieuse afdalling begon de ellende technische passages en modder, modder, modder en nog eens modder. Met de loopstijl van een pinguin probeerde ik mij te handhaven maar daar ondervond ik dat te weinig wendbaar was en te krampachtig liep. Ontelbare malen heb ik de bodem geraakt de ene keer wat harder dan de andere keer en als toemaatje lag ik plots weer hard op de grond op de rug zoals in mijn woonkamer 10 dagen geleden. Hier geen vrouwtje dat ligt de buikschudden van te lachen maar 2 lopers die mij voorbij snellen. Die sectie was zeer bepalend voor mijn classement en mijn moraal. Het "pret-gehalte" dook plots hard onder het vriespunt. Maar gelukkig kwamen er toch nog loopstroken en had ik niet alleen last van de modder. In de finale kon ik toch nog 2 lopers terugnemen, zodoende dat ik als derde van de 30 kilometer over de meet kwam in zijn tasje uiensoep mocht opdrinken.
Nu een week verder zit de rug nog steeds muurvast en dus moeten we de zaken nemen zoals het komt. Rustige duurlopen (kortjes en de langere) staan op het programma, maar het hevige werk zal ik tijdelijk schrappen. Maar het afleren van ambitieuze plannen te smeden. No way!
Volgende plannen zijn trail te Eeklo georganiseerd door de Cava-lopers in het provenciaal domein het Leen. Deze wedstrijd moet mij zeker liggen gezien de naam van de organiseerden vereniging en de lokatie. Aangezien mijn vrouwtjelief "Leen-tje" noemt. Kan het niet anders dat ik hinds een goed figuur zal slaan.
Maar door deze "samenloop van omstandigheden" werd er hopen roet in het eten gegooid om 4 dagen nadien een marathon te lopen in Olne -4 trèfles-. Het Duvelse plan was daar om aan 90% toch nog een goed classement te lopen. Om de week daarop alle troeven op tafel te smijten tijdens de Trail du Mont en de onverslaanbare Loquet het vuur aan de schenen te leggen.
Maar tijdens le 4 trèfle voelde ik reeds in eerste 200 meter bergafwaarts dat doorlopen hier geen optie zou zijn. De strijdbijl en "my moment off glorie" werd snel vervangen door een vreedzaamtochtje met de vrienden doorheen een schitterend landschap. Het werd een plezant onderonsje met veel gezever en gezever. Verrassend bleek dat achteraf mijn naam op de 22ste plaats stond in het classement en een tijd van 3u47'. Bijlange dan toch niet zo slecht gezien de zeer lage gevoelsintensiteit. Maar plan dus niet geslaagd.
7 dagen erna stond de Trail du Mont op de agenda. Na veel twijfelen of ik wel dan niet zou starten door de rug die steeds nog stijf aanvoelde besloot ik om het erop te wagen. Met het doel om toch het beste ervan te maken, ambitie waren wel reeds bijgesteld. De hoofdvogel afschieten zou er zeker deze editie niet inzitten.
 |
| start te Doornik "trail du Mont", blijkbaar is de omvang van mijn bovenbenen iets groter dan normaal |
Deze editie van de Trail du Mont was een vernieuwde versie de eerste 6 kilometers was "urban trail" om daarna richting "le mont" te lopen. Op het makkelijk beloopbare deel viel het wonderwel goed mee. De kop van de wedstrijd kon ik niet volgen maar het moet gezegd zijn dat er ook velen mij niet konden volgen. Ik liep toen ergens rond de 3de stelling in het gezelschap van Fabrice (Salamon team). Naarmate de wedstrijd vorderde voelde ik dat mijn gezellen aan de rekker hingen en tijdens de eerste klim braken ze defenitief. In mijn hoofd had ik reeds genoegen genomen met mijn derde stek en ik was tevreden over het gevoel in mijn rug. Ik kon tamelijk vlot doorlopen.
Maar kort na de eerste serieuse afdalling begon de ellende technische passages en modder, modder, modder en nog eens modder. Met de loopstijl van een pinguin probeerde ik mij te handhaven maar daar ondervond ik dat te weinig wendbaar was en te krampachtig liep. Ontelbare malen heb ik de bodem geraakt de ene keer wat harder dan de andere keer en als toemaatje lag ik plots weer hard op de grond op de rug zoals in mijn woonkamer 10 dagen geleden. Hier geen vrouwtje dat ligt de buikschudden van te lachen maar 2 lopers die mij voorbij snellen. Die sectie was zeer bepalend voor mijn classement en mijn moraal. Het "pret-gehalte" dook plots hard onder het vriespunt. Maar gelukkig kwamen er toch nog loopstroken en had ik niet alleen last van de modder. In de finale kon ik toch nog 2 lopers terugnemen, zodoende dat ik als derde van de 30 kilometer over de meet kwam in zijn tasje uiensoep mocht opdrinken.
Nu een week verder zit de rug nog steeds muurvast en dus moeten we de zaken nemen zoals het komt. Rustige duurlopen (kortjes en de langere) staan op het programma, maar het hevige werk zal ik tijdelijk schrappen. Maar het afleren van ambitieuze plannen te smeden. No way!
Volgende plannen zijn trail te Eeklo georganiseerd door de Cava-lopers in het provenciaal domein het Leen. Deze wedstrijd moet mij zeker liggen gezien de naam van de organiseerden vereniging en de lokatie. Aangezien mijn vrouwtjelief "Leen-tje" noemt. Kan het niet anders dat ik hinds een goed figuur zal slaan.
woensdag 15 januari 2014
Sur les Traces des Ducs de Savoie
Aankomende zomer is het hoofddoel officieel bevestigd. Wij mogen van start gaan op de TDS (sur les Traces des Ducs de Savoie), de start wordt gegeven in Courmayeur/Italië op woensdag 27/08 om 7u00. Zoals vorig jaar mogen wij lopen in het prachtige decors met uitzicht op de Mont Blanc en nog zo véél ander moois. De truc bestaat erin om een afstand te overbruggen van 119kilometers en 7250 positieve hoogtemeters en alleen proberen te genieten en gefocust blijven op de mooie zaken.
Volgens de organisatie zijn de "dipje gevoelige plaatsen" arête du Mont-Favre (2435m), Col Chavannes (2603m), Col du Petit Saint-Bernard (2188), Passeur de Pralognan (2567m), Col de la Gitte (2322m) en last but not least Col du Tricot (2120m) daarna gaat het downhill richting les Houches waar de vrijwilligers hun "brom" nog kunnen aansteken en zo binnen te hollen in Chamonix. 't Ziet er dus naar uit dat dit gene "kattepis" is.
Vorig jaar draaide mijn deelname aan de CCC uit op een ware nachtmerrie. Enkele zaken die ik heb onthouden van Chamonix 2013:
-Start niet als je geen 100% bent
-Laat je niet zot maken in de eerste wedstrijdhelft, probeer te vergeten dat het een wedstrijd is. Geniet maar blijf gefocust, verzorg jezelf.
-Kies zorgvuldig je materiaal! Dankzij www.patagonia.com heb ik al de verplichte items en extra kunnen meenemen en had ik toch een minimum aan gewicht. Kies voor licht topkwaliteits materiaal. Het weer kan een doorslaggevend factor zijn. Probeer je zo goed mogelijk te wapenen tegen de elementen.
-Let op je voeding. Voeding is van levensbelang in zulke wedstrijden. Dankzij www.overstims.com heb ik het traject toch nog kunnen uitslenteren alleen met kapotte benen. De maag en het systeem waren nog ok na 19 uur hardlabeur.
-Probeer te trainen in de zelfde omgeving en test alles eerst uitvoerig uit.
Met deze zaken in het achterhoofd zal ik aan mijn voorbereiding starten en hoop ik op een goed resultaat in 2014.
See you in Chamonix!!
Volgens de organisatie zijn de "dipje gevoelige plaatsen" arête du Mont-Favre (2435m), Col Chavannes (2603m), Col du Petit Saint-Bernard (2188), Passeur de Pralognan (2567m), Col de la Gitte (2322m) en last but not least Col du Tricot (2120m) daarna gaat het downhill richting les Houches waar de vrijwilligers hun "brom" nog kunnen aansteken en zo binnen te hollen in Chamonix. 't Ziet er dus naar uit dat dit gene "kattepis" is.
 |
| langs het parcours van de CCC 2013 |
Vorig jaar draaide mijn deelname aan de CCC uit op een ware nachtmerrie. Enkele zaken die ik heb onthouden van Chamonix 2013:
-Start niet als je geen 100% bent
-Laat je niet zot maken in de eerste wedstrijdhelft, probeer te vergeten dat het een wedstrijd is. Geniet maar blijf gefocust, verzorg jezelf.
-Kies zorgvuldig je materiaal! Dankzij www.patagonia.com heb ik al de verplichte items en extra kunnen meenemen en had ik toch een minimum aan gewicht. Kies voor licht topkwaliteits materiaal. Het weer kan een doorslaggevend factor zijn. Probeer je zo goed mogelijk te wapenen tegen de elementen.
-Let op je voeding. Voeding is van levensbelang in zulke wedstrijden. Dankzij www.overstims.com heb ik het traject toch nog kunnen uitslenteren alleen met kapotte benen. De maag en het systeem waren nog ok na 19 uur hardlabeur.
-Probeer te trainen in de zelfde omgeving en test alles eerst uitvoerig uit.
Met deze zaken in het achterhoofd zal ik aan mijn voorbereiding starten en hoop ik op een goed resultaat in 2014.
See you in Chamonix!!
 |
| Courmayeur 2013 start CCC |
maandag 13 januari 2014
de benen willen terug mee
Zoals alles op deze aardkloot gaat alles met ups and downs. Afgelopen zomer bevond ik mij een redelijke down. Nu zoals het spreekwoord het zegt; "na regen komt zonneschijn" zag het er eigenlijk zeer hoopgevend uit. Want met de wetenschap dat het eigenlijk niet dieper kon zakken... kon het eigenlijk alleen maar beteren kwestie van de zaak door een rose bril te bekijken. Alleen één klein detail, wanneer. Wanneer zou er licht aan de tunnel verschijnen.
Na een intensieve revalidatie met alleen opstaan en zonder vallen kon ik stilletjesaan terug aan lopen beginnen denken. Meer zelfs ik registreerde mij voor de Houffatrail en liep die zelf uit zonder kleerscheuren,maar dan ook wel zonder potten te breken. Een 8ste plaats moest mij tevreden stellen en gezien de context was dit zeker een bevredende plaats.
Om de snelheid en de weerstand wat op te krikken besloot ik ook mij terug in het veld te wagen. In het begin verliep dit wat sputterachtig, de motor kon maar moeilijk op gang komen. De benen verdroegen het snellere tempo niet. Kortom dit was iets die ik terug wat tijd moest geven. Op training werd er wat meer belang besteed aan zuivere kwaliteit en crossritme opdoen resulteerde in het feit dat ik stelselmatig, cross bij cross terug opschoof voorwaarts in het pak. Diegenen die in mijn eerste cross voor mij waren, waren in mijn laatste cross minder talrijk. Het gevoel dat je terug een tijdje lang mooi onder stoom kan komen zonder achteraf op de blaren te moeten zitten, is ook niet onbelangrijk.
De benen willen terug mee-wat niet onbelangrijk is in het traillopen, en in het lopen algemeen-. Met wat betere benen begint een mens terug weer wat stouter te worden en begint men terug plannen te smeden om terug eens trailkes te winnen, of beter gezegd de spirit is terug, om aan de start te staan met het doel om te winnen. Welicht zal ik niet de enige zijn met zo'n bedoelingen. Of de honger onmiddellijk wordt gestild zullen we zien in Olne waar ik hoop om mijn motor op 90% te kunnen laten draaien, om de week erop tijdens de Trail du Mont voluit zal proberen te lokale held en favoriet Thomas Loquet van de zege te houden.
Na een intensieve revalidatie met alleen opstaan en zonder vallen kon ik stilletjesaan terug aan lopen beginnen denken. Meer zelfs ik registreerde mij voor de Houffatrail en liep die zelf uit zonder kleerscheuren,maar dan ook wel zonder potten te breken. Een 8ste plaats moest mij tevreden stellen en gezien de context was dit zeker een bevredende plaats.
 |
| Op training 2-daagse in de Vogezen. En test van de Osprey Talon 33, getest en goedgekeurd. Lichtgewicht pack ideaal voor de veeleisende trekker waar gewicht en draagcomfort doorslaggevend zijn in keuze! |
Om de snelheid en de weerstand wat op te krikken besloot ik ook mij terug in het veld te wagen. In het begin verliep dit wat sputterachtig, de motor kon maar moeilijk op gang komen. De benen verdroegen het snellere tempo niet. Kortom dit was iets die ik terug wat tijd moest geven. Op training werd er wat meer belang besteed aan zuivere kwaliteit en crossritme opdoen resulteerde in het feit dat ik stelselmatig, cross bij cross terug opschoof voorwaarts in het pak. Diegenen die in mijn eerste cross voor mij waren, waren in mijn laatste cross minder talrijk. Het gevoel dat je terug een tijdje lang mooi onder stoom kan komen zonder achteraf op de blaren te moeten zitten, is ook niet onbelangrijk.
 |
| sfeerbeeld cross Ertvelde RIEME |
De benen willen terug mee-wat niet onbelangrijk is in het traillopen, en in het lopen algemeen-. Met wat betere benen begint een mens terug weer wat stouter te worden en begint men terug plannen te smeden om terug eens trailkes te winnen, of beter gezegd de spirit is terug, om aan de start te staan met het doel om te winnen. Welicht zal ik niet de enige zijn met zo'n bedoelingen. Of de honger onmiddellijk wordt gestild zullen we zien in Olne waar ik hoop om mijn motor op 90% te kunnen laten draaien, om de week erop tijdens de Trail du Mont voluit zal proberen te lokale held en favoriet Thomas Loquet van de zege te houden.
Abonneren op:
Posts (Atom)