Dit weekend staat er terug een trail op het programmma, namelijk Trail des Poilus. Voor deze echte opener van mijn trailseizoen trek ik eventjes de taal-en landsgrens over. De wedstrijd zal beslecht worden op Frans grondgebied, daar waar 100-jaar geleden, duizenden en duizenden soldaten stierven aan de frontlinie gedurende de eerste grote Wereldoorlog.
Mijn opdracht bestaat eruit om zo snel mogelijk en liefst rapper dan al de rest een parcours af te leggen van 47 kilometers en dit met hier en daar een bult en een strook modder als hindernis. Van "den Duits", mortieren en granaten zal er dus geen sprake zijn. Wel snelle Fransen en een selectief parcours zullen mijn battle bepalen.
Mijn benen voelen alvast OK aan. Op training kan ik een lange tijd rondlopen zonder gehinderd te worden van uitputting- en uitdrogingsverschijnsels, hallucinaties behoren jammer genoeg ook niet tot mijn trainingsverschijnsels. Krampen en andere ook niet, dus kan ik van mezelf zeggen dat de benen Ok zijn.
Maar wedstrijden loop je niet alleen, zeker niet de trails die telkens maar aan populariteit winnen. Wedstrijden loop je tegen anderen, concurenten of vrienden van de buitensport. Veelal zijn het ook diegenen die de uistlag bepalen van de wedstrijd. Je kan met een paar stalen benen een top-20 plaats lopen en met een paar flanellen benen kan je een wedstrijd winnen.
Nu zondag vermoed ik dat ik met mijn benen die ik voor mijn doen "OK" vindt, zal lopen tegen gasten waarvan ik vindt, dat hun benen meer dan "OK" zijn dan die van mij. Het enige wat ik hieraan kan doen en zo lang mogelijk aanklampen en zo lang mogelijk het hun moeilijk maken om mij achter te laten en zo misschien mentaal een veer te breken.
Hoe dan ook de strijdlust is er terug en het kunnen en het willen zit weer op een behoorlijk niveau.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten