De laatste wapenfeiten 2016

Laatste wapenfeiten dateren reeds van enkele weken geleden. 
Niet zo lang geleden heb ik mijn trailseizoen afgesloten/geschoten en dit in de HouffaTRAKKS trail.

Twee weken voordien had ik reeds wat kruit verschoten in de Luxemburgse klassieker 'Uewersauer trail'. 
De Uewersauer trail is een aanrader voor diegenen die houden van een snel beloopbaar parcours doorheen een schitterend decor en waarvan de organisatie top is.
Ik had na mijn UTMB syndroom mijn zinnen gezet op deze Luxemburgse klassieker omdat ik vooraf wist dat de bezetting in deze koers tamelijk stevig is, en ik zo nog snel wat ITRA-punten wou sprokkelen.

Na een vlotte start was er vrij snel een afscheiding vooraan. 
De eerste 2 kilometers waren zeer makkelijk beloopbaar, waardoor het tempo vooraan hoog lag.   
De eerste technische, steile afdaling meldde zich en daar moest ik onmiddellijk de kop laten gaan. 
In een mum van tijd was de voeling met de kop van de wedstrijd volledig weg en viel ik op een 5de plaats. 
Deze 5de plaats zou mijn deel worden in deze mooie wedstrijd.  Na afloop kon ik best tevreden zijn met mijn sportieve prestatie.  Ik kon de motor netjes laten draaien op cruise control, op de tussenstukken, en kon probleemloos bijschakelen op de stukjes bergop. 
En tijdens de wedstrijd vond ik het plezier terug om naar beneden te lopen.  Een opsteker dus.

Twee weken later had mijn hoofdsponsor Trakks zijn kamp opgezet in Houffalize.  Trakks was één van de hoofdpartners van  de X-trails winter editie.
De X-trails is een meerdaags sportief feest waar er kan gekozen worden uit verschillende afstanden.  Voor mij was een eendaagse wedstrijd voldoende om mijn ADHD-peil terug weer onder controle te krijgen. 
Ik koos echter wel voor de langste afstand, de 50K. 
Een logische keuze als je weet dat mijn motor beperkt is in toerental. 
Ik beschik over een zware diesel met een grote tank.  Rekening houdende met deze wetenschap dacht ik voordien dat ik wel aardig uit de voeten zou komen op zo'n parcours. 
Maar ik had er wel geen rekening mee gehouden dat er 2 snelle hengsten aan de start zouden staan die over een veel vinnigere en sportievere motor beschikten dan bij mezelf. 
Twee puur-sang-snelle- benzinemotoren waarvan hun maximale toerental het tweevoud is dan het mijne. 

Bij de start trapten Boris Rolin (latere winnaar) en Vincent Siringo keihard op de gas. 
Ze trokken onmiddellijk de kraan open. 
Voor mijn zwaardere carrosserie en wat loggere motor was dit moordend. 
De stoom schoot uit mijn oren en uit mijn gat. 
Ik voelde het donderen in Keulen en was zo snel op achtervolgen aangewezen. 
Eventjes dacht/hoopte ik dat ze zich vooraan zouden verslikken in het hoge tempo.  Maar niets was minder waar.  Al vrij snel werd het duidelijk dat die 2 volbloeden elkaar motiveerden om te blijven 'gaan'.
Het tijdsverschil tussen de snelsten en de eerste achtervolger werd steeds groter.
Toen besloot ik om mezelf niet in de vernieling te lopen en gewoon gezellig te cruisen door het landschap.  Wat uiteindelijk een wijze beslissing was...
Zo kon ik vrij comfortabel beslag leggen op de derde plaats. 
Bij deze had ik een eind gezongen aan mijn winteroffensief.

Enkele vaststellingen tegen het eind van het jaar: 
Mijn zomerse voorbereiding voor de UTMB heeft dus duidelijk ferm in mijn snelheid gehakt.... of is het mijn lichaam die zich zowaar wat moet onderwerpen aan de eerste fysieke ouderdomstekenen.  Mentaal blijkt alles nog in orde te zijn want mijn humor bestaat nog steeds uit de humor van een doorsnee puber die buldert van het lachen bij het leedvermaak van zijn medemens die ergens tegenaan knalt of vanaf valt. 
Dus daar heeft het ouderdom proces zich nog niet gemanifesteerd. 
Ik hoop echter dat ik nog lang kan verder dijen op het elan van een puber in zijn midlife met een sportieve droom voor ogen.

Houffa TRAKKS trail voorbeschouwing

Zoals afgesproken zal ik dit weekend mijn sportief trail seizoen afsluiten in de Houffa Trakks trail.

Zoals de naam het laat vermoeden speelt zich dit af in het Zuiden van onze Ardennen meer bepaald in Houffalize en wordt deze trail ondersteund door hoe kan het ook anders de "trailrunshop" Trakks.

Ik hoop er samen met een bont gezelschap het mooie weer te maken vooraan in de koers van de 50K.
Een omloop van 50K met een typisch Ardens karakter, korte maar krakkende klimmetjes, een gladde onstabiele ondergrond door de aanwezigheid van tonnen spekgladde  modder en een tapijt van bladeren met "ik weet niet wat eronder zit".  Deze omloop zou ons moeten doen krakken in volle finale.

De weercondities zin op en top een mix van winter en herfst.  Vochtig, koud en nat.  Hoe koud of hoe nat dit nu allemaal zal aanvoelen in het heetst van de strijd is de "Grote" vraag om voor het correcte kleding ensemble te kiezen.  Ik volg alvast de raad op van tante Kaat en kies voor verschillende laagjes.

Hoe de benen en het lijf voelen?  Prima?  Ik heb er voor gekozen om mijn winter offensief af te sluiten in een tweeluik.  Een 2-tal weken geleden heb ik deelgenomen aan de Uewersauer trail.  De trail van Luxemburg.  Na een vlotte en snelle start kon ik netjes beslag leggen op een 5de plaats.  Deze 5de plaats zou niet meer wijzigen tot op de meet.  Ik kon netjes gecontroleerd mij wedstrijd uit lopen.  Gecontroleerd-diegenen voor mij waar véél te snel voor mijn capaciteiten, en achter had ik 2 jagers die ik mooi kon afhouden-. 
Met een 2-tal weekjes om te bekomen hoop ik dat ik voldoende gerust-geprepareerd ben voor mijn laatste trail van 2015.  De conditie is prima en hopelijk ben ik nog fit genoeg om met scherp te schieten. 

Nadien volgt een korte periode van rust en planning naar 2016.  Voor 2016 is er alvast een kleine wijziging op sportief-ondersteunend vlak.  Meer nieuws volgt...  Maar nu eerst knallen!

winter offensief

Het Alpensyndroom is reeds sinds lange tijd verwerkt en jawel, zonder blijvende letsels, iets waar ik eind augustus niet zo zeker van was. 
Daags na mijn UTMB avontuur/ellende had ik nog last van olifantenpootjes beter gekend in de Vlaamse rusthuizen als oude-wijve-enkels.
En vooral het belangrijkste: de honger was weg. 
Niet de honger naar vast en vloeibaar voedsel.  Nee, die honger was groter dan ooit.
Mijn stembanden werden gesmeerd met verscheidene alcoholformules en mijn honger werd gestild in de betere pita- en kebabzaken over gans Vlaanderen die ik bezocht tijdens mijn NMBS treindiensten.
De honger naar het lopen was verdwenen... Oeps! 
Niet dat het mij op dat moment veel kon schelen. 
Het feit dat ik een tochtje door het Alpenmassief tot een 'goed' eind had gebracht was voor mij voldoende. Voor herhaling was dit op dat moment de ver-van-mijn-bed-show.

Maar soms moet je je zwakheden ombuigen in je sterktes.
Deze wijsheid kreeg ik reeds mee van in "die beginne". 
Daar ik het geheugen heb van een zeef en het IQ van een dementerende hamster vergeet ik vaak en hoegenaamd snel. 
Na een aantal weken mij gerold te hebben in zelfmedelijden en mijn wonden gelikt te hebben was ik vergeten wat de sensatie was op een berg na uren en uren.
Een paar weken later begon ik zelf wat  te lopen om daarna lichtjes aan een schema te volgen om te testen of mijn enkel zou stand houden. 
Blijkbaar is mijn Koreaanse carrosserie gemaakt in een kogelvrije uitvoering die best wel tegen een stootje kan. 

Na evaluatie besloot ik terug de trainingen aan te pakken als serieus, terug weer voor echt. 
Het feit dat ik een maand eerder enkele woorden in mijn mond had genomen als: 'nooit en zeker nooit meer, shit en f*ck' was ik inderdaad vergeten.
Trainen en hard werken zonder doel werkt niet motiverend. 
Een doel kan hier zeer ruim geïnterpreteerd worden; je goed voelen in je vel, gewicht verliezen of in mijn geval de som van gewicht verliezen en mij goed voelen in mijn vel, vermenigvuldigd met dwangmatigheid en proberen te scoren om daarna mijn ego te kunnen strelen.

Het tijdstip wanneer precies ik mijn ego streel valt meestal samen met het tijdstip wanneer ik over de meet rol in één of andere wedstrijd. 
Dus ik diende gewoon nog een wedstrijd te prikken om mij te kunnen blijven motiveren om beter te doen. 
Na een zéér exacte studie van de wedstrijdkalender in combinatie met de consumatie van meerdere zware bieren besloot ik om het nog eens te proberen in Uewersauer en 2 weken nadien op de Houffa-Trakks trail. 
Jawel, ik zal nog 2 keer proberen om het beste van mezelf te geven op 2 trails waar er zal gelopen worden.
Tweemaal moet de afstand van 50 kilometers overwonnen worden en dit liefst natuurlijk zo snel mogelijk. 
Na het bekijken van het profiel en de tijden van de jaren voordien valt het op dat er stevig wordt doorgelopen in beide wedstrijden.

Om mijn lijf te prepareren voor dit snellere werk heb ik mijn trainingsaanpak wat moeten aanpassen.  Mijn trainingsschema begon terug te lijken op een  marathonschema met meerdere obligate bezoeken aan de atletiekpiste, waar er nauwkeurig rondetijden gecheckt werden en het daarbij veel te hoge tempo naar mijn gevoel. 
In het begin voelden de trainingen eerst terug aan als wat onwennig en het was zoeken naar de juiste inzet, maar na een aantal baanbezoeken was het telkens een uitdaging om het vooropgestelde schema alleen succesvol te kunnen afwerken. 
Dit alles probeer ik te combineren met duurlopen die terug voor marathonlopers onder de noemer normaal vallen. 
Om de zaak wat af te kruiden, plan ik zelf een paar crossen op het programma om me wakker te houden.
Kortom, dus toch nog een pikant winter offensief vooraleer we even de stekker eruit zullen trekken. 

Over sterven en doodgaan

Vrijdag 28 augustus rond de middag begint het stilaan door te dringen, binnen een aantal uur mag ik starten op de UTMB. 
DE UTMB,  iets waar ik jarenlang van gedroomd had.
Jaren lang koetserde ik de droom om ooit de volledige toer rond de Mont Blanc te mogen maken. 
Dat dit niet zonder slag of stoot zou verlopen was reeds van in den beginne in de sterren geschreven.  Voor iedere sterveling is 168 kilometers en 10 x 1000 hoogtemeters iets van het goeie teveel.  Zelf de volbloed raspaarden en hyperkinetische springhanen zouden zich op dit meesterstuk wel eens kunnen verslikken.
Daar ik mezelf had geklasseerd tussen die gewone stervelingen en de hyperkinetische spring-ras-volbloed-dingen, had ik vooraf toch één zéér ambitieus plan op poten gezet.  Dit plan was eigenlijk zeer simpel: gewoon de linker voor de rechter voet zetten en dit met een frequentie die hoger ligt dan het tikken van de klok.  Zoals je ziet een zéér simpel plan maar de uitvoering hiervan...
Zoals bij meerder uitvoeringen, van meerdere Masterplannen kan de uitvoering hiervan bepaalde en/of onbepaalde vertraging oplopen.

Vrijdag 28 augstus 16u00, begeef ik mij richting start, 2 uur voor de start.  120 minuten op voorhand om een goede startplaats te kunnen bemachtigen. 
Met de wetenschap dat ik niet alleen die tocht zal doen maar vergezeld worden van zo'n 2299 zielsgenoten, weet ik dat het niet onverstandig is mij iets op voorhand te installeren aan de startlijn.

Vrijdag 28 augustus 17u30: nog een half uur te gaan voor de start. 
De speakers van dienst houden het publiek en de lopers warm.  De spanning wordt opgebouwd alsook de temperatuur in het startvak.  Bij sommigen parelt het zweet nu reeds van hun gelaat en er werd nog geen millimeter gelopen. 
Maar de speakers doen hun werk exellent: de menigte gaat bijna uit zijn dak, de spanning bereikt bijna zijn kookpunt/climax.

doortocht Saint-Gervais met Elle
 

Vrijdag 28 augustus 18u00. 
De climax...
Op klokslag 18u00 worden honderden dol enthousiaste lopers geëjaculeerd.  Het circus wordt losgelaten. 
Muziek, gejoel, geschreeuw, toeters en bellen en een ongeziene zee van mensen vormen een muur van lawaai waardoor de lopers zich een baan zoeken. 
Nooit gezien en nooit ervaren. Zo'n sensatie... maar tijd om stil te staan is er niet.  We worden vooruit geschreeuwd en delen high-en low fives uit. 
We hebben maar enkele passen gelopen en worden al bejubeld als echte kampioenen. 
Deze sensatie herhaalt zich wanneer de stoet door een bergdorpje trekt...tot het vallen van de nacht.

Vrijdag 28 augustus 22u00. 
De nacht biedt zich aan, de toeschouwers beginnen lichtjes maar zeker uit te doven.  Ik begin mij mentaal klaar te maken voor 8 uur duisternis en de eerste grote klim die naar de Refuge du Bonhomme leidt. 
Tijdens "daylight" is dit een waanzinnig mooie klim. Links van de klim ligt het Mont Blanc massief en op de rechterkant is een mooie wand te bezichtigen.  Maar op dat moment probeer ik mij te focussen op de juiste balans tussen "go with the flow" en "keeping my own pace". 
Dit lukt mij wonderlijk wel vrij goed, en zo kan ik gedurende de nacht mij zachtjes laten meedrijven met de kudde over berg en dal.

Zaterdag 29 augustus 06u00.  Ik heb reeds Courmayeur verlaten.  Na een korte stop in het sportcenter duw ik mezelf verder richting Grand Col Ferret. 
De eerste kilometers na Courmayeur kondigen zich aan "OK".
Eerst wat hoogtemeters maken om daarna tamelijk horizontaal te blijven rennen. 
Tussen Courmayeur en Arnuva kan ik in een lekker ontspannen ritme komen.  De nacht had wel hier en daar een litteken van vermoeidheid achtergelaten, maar complete paniek is er op dat moment zeker niet.  Lekker cruisen door de bergen en vooral lekker in de schaduw.

Zaterdag 29 augustus 10u00. 
Ik bevind mij ergens op Grand Col Ferret, zopas heb ik mijn lijf de berg opgeduwd.  Mijn lichaam begint nu reeds tekens te vertonen van vermoeidheid, mijn geest begint problemen te ondervinden om mezelf te motiveren.  Ik begin mezelf vragen te stellen waarom.. 
Waarom, ben ik begonnen aan dit waanzinnige idee?

Zaterdag 29 augustus 11u00.
Ik bevind mij ergens tussen Grand Col Ferret en La Fouly. 
"Kut" mijn drinken is op en de weg naar La Fouly is nog lang, te lang om te doen in de hitte zonder drankvoorraad.  Tijdens mijn weg naar Fouly begin ik panisch te zoeken naar water.
 "Kut" ik bevind mij op de Zuid flank.  Op dit moment kantel ik volledig om, mijn mentale veer breekt.  Ik wil niet meer afzien ik wil straks de wagen in in Champex.  Maar eerst naar La Fouly.

Zaterdag 29 augustus 12u00             
La Fouly.  Als een uitgewrongen dweil slenter ik de ravito binnen.  Mijn lichaam is op en overhit.  Ik ontdoe mij van mijn bovenkleren en neem een geïmproviseerde douche.  Het koude water werkt helend op mijn overgekookt lijf.  De frisse douche doet zijn werk en ik slaag erin om mijn lichaam af te koelen.  In slow motion drink ik bekers cola en eet ik wat soep. 
Na enkele minuten raap ik terug mijn moed samen en vertrek met koud doorweekte kleren.  Nog nooit zo'n zalig gevoel ervaren om met natte kleren te kunnen wandelen.  Na enkele minuten verplicht ik mezelf om terug naar loop modus over te gaan richting Champex.

Zaterdag 29 augustus 14u00
Ik strompel de tent van Champex-Lac binnen, ondertussen in het aangename gezelschap van mijn team (Jan, Manu, Maurice en dochterlief Elle). 
De sfeer en het pretgehalte bevindt zich zwaar onder het vriespunt ondanks de hitte. 
Het doel is bereikt.  Champex-Lac,  hier zou ik in de wagen stappen en mij laten rijden tot Chamonix waar mij een welverdiende rust opwachtte.
Ik stamel en stotter als een volleerde kleuter dat ik wil kappen, 't is genoeg geweest.  Ik had de grens opgezocht, bereikt en reeds overschreden. 
Mijn lichaam en geest weigeren om nog urenlang gekweld te worden.  Helaas ziet Jan nog een klein vuurtje in mijn piepkleine oogjes branden. 
Hij overhaalt mij om terug alle moed samen te rapen en "het" erop te wagen richting Chamonix uiteindelijke.

De tijd tussen Champex en Chamonix duurt moordend lang.
Na het meesterwerk van Chamonix-Courmayeur die plots een wending kreeg naar drama-horror en uiteindelijk requiem werd, wordt het een veel te lange "finale".
De plaats waar ik voordien het "wijze" plan had om nog te genieten van de vergezichten op de Tête aux Vents werd jammer genoeg maar zéér zekerlijk geruild voor gejammer en gesakker op nen berg.  De uitputting is op dit moment zelfs zo extreem dat het gigantische vormen begint aan te nemen en dat ik zowaar hallucinaties meemaak.  Ik zie stinkdieren, mensen en theepotten die blijkbaar niet tot dit decors behoren maar een ziekte beeld is van mijn compleet uitgeputte lijf. 
Toch wat ontgoocheld over mijn hallucinaties... nadien had ik liever toch wat anders gezien dan stinkdieren en theepotten op nen berg, hierbij dwaal ik dan af naar een zekere Heidi in de bergen , in +18jaar versie.

Zaterdag 29 augustus 24u00 Chamonix. 
Na 17 uur lopen en 13 uur strompelen kan ik zowaar na 30 uur terug arriveren op plaats waar het begon.  Na 30 uur kan ik samen met dochterlief Elle, ditmaal niet de startboog, maar de aankomstboog onder lopen.  Compleet verdwaasd van deze planeet, maar doodgelukkig kan ik neerstranden te Chamonix-Mont Blanc.  Een kleine miscalculatie van een slordige 6 uur kan op dit moment mijn "feestje" niet verderven.  "je suis completement emerdé" geef ik nog mee aan de speaker van dienst. 
Voor mij is dit de felste veldslag die ik geleverd heb tegen mezelf, niet tegen een ander maar samen met anderen.  Geen ingewikkelde rekensommen maken voor een goede plaats in het klassement.  Maar een strijd op leven en dood met enkel en alleen mezelf als tegenstander. 

met dank aan het Team (Jan, Maurice, Manu en Elle)

Dromen...

Met nog iets meer dan een 20-tal dagen te gaan begin ik nu alvast af te tellen naar het verloop van de UTMB.
Vorige jaar, of enkele jaren geleden had ik dit ergens reeds gemarkeerd in mijn agenda als "belangrijk".  Zoals velen legde ik het parcours  CCC, TDS af om uiteindelijk te starten op de hoofdbrok: de UTMB.

De jaren voordien verliep de voorbereiding telkens wat verstoord. 
Zoals bij de CCC: enkele weken voordien nog in het gips, en met negatief advies van dokter en kinesist toch van start gegaan met als gevolg "out" voor een slordige 3 maand... Ai met de grote A.  Bij de voorbereiding vorig jaar met de TDS liep het ergens fout vroeg in de voorbereiding: een mislukte koprol die uiteindelijk een knieval werd, met een gapende wonde als gevolg en een blijvend souvenir op linkerknie, namelijk een horizontale tirette.  Gevolgd door een panische angst in de stukken bergafwaarts, wat niet echt handig bleek te zijn in de daaropvolgende trails.

Maar de fysieke schade bleef gelukkig beperkt, het was eerder de mentale schade die door mijn hoofd spookte vorig jaar tijdens die TDS, waar ik vele uren verloor in de afdalingen.
Dit jaar de hoofdbrok dus, de UTMB ofwel de Ultra Tour du Mont Blanc. 168 kilometer doorheen Frankrijk, Italië, Zwitserland om dan uiteindelijk weer aan te komen in Frankrijk. 
Onderweg worden een slordige 10 000 stijgende en 10 000 dalende hoogtemeters overwonnen.  Voor mijn simpele boerenverstand een cumul van  20 000 hoogtemeters. AAi met de dubbele AA.

Dit jaar echter, staan de Goden tot nog toe aan mijn kant. 
In plaats van dokters en ziekenhuizen werden het sportieve uitstappen naar betere oorden. 
Mijn tank van een lijf verdroegen de zware schema's zonder zich te verslikken en/of te verstikken.   Ik werd wel gewaar dat mijn topsnelheid wat afgenomen is waardoor ik in het bos een vogel voor de kat ben voor loslopende honden en ander soort wild. 
Echter daarentegen is mijn inhoud opgetrokken naar buitenaardse proporties waardoor ik nu in dat zelfde bos kan blijven hollen tot in het oneindige.  
Kortom, in die 3 jaar heb ik mijn lichaam van vroegere  "marathonman" kunnen transformeren naar de huidige "ultra-bossen-loper-man".
Welnu deze 'ultra-bossen-loper-man' zal eind deze maand zijn stoute-stoute schoenen aantrekken en een ambitieus plan op poten zetten om de UTMB tot een goed eind te brengen.
Het ambitieuze plan bestaat erin om het traject af te leggen met een supersonische snelheid van jawel 7 km/u of wellicht iets lager. 
De meeste laagland lopers zullen zich wellicht afvragen of die 7 km/u niet wat aan de tragere kant is... 
Voor mij zou die 7 zich vertalen in eeuwige roem en glorie.  Het parcours afleggen in minder dan 25 uur is slechts weinigen gegeven in ideale condities. 

Maar nu rest mij nog de zwaarste blok van mijn trainingsschema namelijk rustig blijven en blijven rusten.  Slaap inhalen of slaap opstappelen.  Geen zware trainingsblokken meer, maar eerder kortere loopjes om de benen onder spanning te houden en de focus te houden op het lopen.  Daarmee hoop ik dan  klaar te zijn om dan vervolgens de boog op te spannen en te brommen doorheen het mooie Alpen landschap.

samen met mijn grootste steun en toeverlaat

Full time running

Met de intrede van de zomer van 2015 besloot ik dit jaar om mezelf te verwennen op sportief vlak.  Een korte en krachtige trainingsstage op Mallorca gevolgd door een langere periode rondom het Gardameer (Italië). 

Het Gardameer een grote "vijver" op zo'n dikke 100K van Milano. Deze vijver biedt elke zomer verfrissing aan duizenden toeristen die hun dagen slijten met het likken van gelato, nippen van een Lugano en/of Bardolino wijn en het zuipen van één of ander ondermaats Duits gerstenat die ze ginds klasseren onder de edele naam "bier".  De eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat ook ikzelf bovenstaande activiteiten op mijn dagelijks agenda plaatste, met plezier.  Weliswaar met dat kleine detail dat ik mij voornam om eerst de arbeid te verrichten, die ik nodig achtte om een aantal weken zo snel en economisch mogelijk een berg of meervoud bergen op-en-af- te hollen. 
Blijkbaar houden Italianen en de en toen aanwezige toeristen niet echt van wandelen-lopen in de natuur.  De meesten die zich eventjes in een sportplunje hezen, waagden zich niet verder dan de oevers van het Gardameer.  Eenmaal 1000 meter van de oevers van het Gardameer werd je ondergedompeld in het desolate.  De paadjes waar ik menig kilometers slijtte en lichaamsvocht verloor waren op dat moment exclusief voor mezelf, zonde, ... 
Het karakter van de paadjes kon ik veelal vergelijken met de paadjes die je vindt in de Alpen.  Mooie stabiele tracks met een geaccidenteerd karakter.  Af en toe ging het pad waanzinnig steil bergop-af wat zorgde voor de leuke afwisseling.
Dit was dus mijn trainingshabitat gedurende 2 mooie weken.  De ideale plaats om mijn lijf klaar te stomen voor 170K "van dadde". 
Op de stukken bergopwaarts was het zoeken naar het juiste ritme.  Sommige dagen verplichte ik mezelf om zo lang mogelijk te blijven lopen, wat zich vertaalde in een korte niet elegante zweeffase, verhoogde hartslag en kuiten die op ontploffen staan -moordend-.  Waarop ik andere dagen eerder koos om zo economisch mogelijk zo veel mogelijk hoogtemeters te winnen in een zo'n kort mogelijke tijd.  Het ultra tempo dus, proberen om je lichaam op gecontroleerde wijze zo snel mogelijk over de berg heen te brengen, zonder al te veel schade toe te brengen aan het systeem.
Eenmaal bovenop gaat het naar beneden.  Dit is in een trail één van die cruciale momenten.  Daar worden vaak de wedstrijden gewonnen of verloren.  Het is daar een zaak om terug "gecontroleerd" de berg af te hollen zonder chronische en traumatische schade op te lopen.  De truc zou erin bestaan om gebruik te maken van de zwaartekracht en je spieren zo veel mogelijk te laten sparen.  Voor mezelf is dit nog één van mijn zwaktes waarop ik de laatste tijd wat meer accent op legde tijdens de trainingen.  Het viel op dat de ene dag niet de andere was.  De ene dag kon ik wat eleganter de berg af komen door mezelf gewoon te volgen in het naar beneden vloeien.  Waarop het de andere dag soms ietwat krampachtiger verliep en de stukken bergafwaarts volledig op de kracht liep, verloren kracht die je op andere momenten handig kan gebruiken.

De tussenstukken probeerde ik om wat door te "brommeren" netjes op gevoel D2 blijven lopen. Lekker de omgeving opnemen en je geest in de positieve setting plaatsen en zuipen véél zuipen en eten.  Ervoor zorgen dat de tank gevuld blijft, een lege tank resulteert in weinig goeds.  Dankzij Overstims kon ik hier gebruik maken van een mix van brandstoffen om de motor te laten blijven draaien.
Helaas de ontnuchtering volgt, geen kater ditmaal maar het besef dat dit mooie lied niet kon blijven duren.  Na 2 weken Italië trokken we met onze sleurhut terug Belgenland om daar nog eventjes te kunnen genieten van het statuut Full time pro-sporter/papa om straks het Full time pro-sporter terug weer om te ruilen zoals iedereen in Full time werknemer/papa.

Het zit hem in de kleine dingen:

-Opgepast bij het lopen in het bos, bescherm jezelf tegen teken. Compressie materiaal kan hier ook een beschermende functie hebben tegen teken en indien het klimaat het toelaat zijn lange mouwen een extra bescherming.  Tip, Care Plus heeft ook een crême op de markt die ons gedurende enkele uren beschermt tegen de teek.

-Verzorg je voeten goed.  Knip netjes je teennagels, onverzorgde teennagels zorgen voor veel ongemakken in afdalingen en te lange teennagels vernielen je dure sokken.  Behandel je ondervoeten af en toe met een rasp.  Zorg voor een soepele huid.  Eelt is een voorbode van pijnlijke blaren.

-Bescherm jezelf tegen schuur-brand-plekken.  Alles op een ultra wordt uitvergroot.  Het kleine ongemakje van schuurwondjes zijn op kortere trails overbrugbaar.  Op het langere werk is het een zaak om zo lang mogelijk in de comfortzone te blijven.  Brand-en schuur-wonden zijn hier niet op hun plaats.  Ik gebruik de zalf van Overstims anti-frotte.

-Bij het lopen zwellen de voeten op.  Het kan handig zijn bij het lopen van een ultra dat je bij de aanschaf van een nieuw paar schoenen, je er rekening mee houdt dat je voeten kunnen opzwellen.  De één is daar wat gevoeliger voor dan een ander.  Te strakke schoenen zorgen hier voor een ongemakkelijk gevoel en wellicht blaren...  Kies dus eventueel voor een wat ruimere schoen.

-Spaar niet op kleding.  Zoals eerder gezegd op een ultra wordt alles uitvergroot.  De kleine ongemakjes worden grote ongemakken.  Kies voor top kleding, ik kies voor de uiterst technische kleding van Patagonia die perfecte mix biedt van ventilatie, isolatie en pasvorm.  En dit vaak uitgevoerd in een pluimgewicht uitvoering.

-Experimenteer op trainingen, maar niet op wedstrijden.
Experimenteer kan je hier héél breed zien, maar inderdaad velen zullen denken aan voeding.  Dankzij de steun van Overstims kan ik praktisch dagelijks mijn lichaam laten aanpassen en gewennen.  Plots veranderen van gewoontes vlak voor een wedstrijd lijkt mij niet zo'n strak plan.  Maar in de lange voorbereiding is er ruimte genoeg om volop te proberen en te proberen.  Test eens een nieuw paar schoenen, sportdrank, regenjack,...  Probeer eens een andere trainingsaanpak, gewoonte, ritme, ...

-Schenk tijdens een ultra voldoende aandacht aan de opname van zout.  Niet alleen voldoende vocht, maar ook voldoende zout voorkomt spierkramp.  Neem voldoende zout op.  Dit kan op verschillende manieren, ORS-Care Plus, zoutpillen, Bouillonblokjes, drinken van soep, ...

-Misschien de belangrijkste tip, zet je "mind" in de juiste "setting", probeer niet te vechten "tegen" iets of iemand.  Maar plaats jezelf in de "Zen-mode", laat alles op je afkomen, probeer zolang mogelijk in je comfort-zone te blijven.

Mallorca

Zoals alle wannabe toppers die hun dagen slijten op exotische bestemmingen besloot ik om samen met boezemvriend en trainingspartner Bert richting de Balearen te trekken Mallorca om een trainingsstage af te werken.  Even op afzondering zodoende dat je je 100% kan focussen op trainen en rusten.
Trainen is één van mijn favoriete tijdverdrijven en zeker als het niet solo is en dan nog op een mooi Eiland onder de Spaanse zon.  Dat trainen niet echt een straf is voor mijn geest en dat mijn bulldozer lijf de arbeid goed verteerd is wellicht één van mijn sterktes.  Dit in combinatie met een ijzeren maag die zowel Duvels en sportdrank-Overstims- verteerd is ook één van mijn troeven. Het Duvel gedeelte buiten beschouwing dan, laat dit eerder een zwakte zijn.

Juist Mallorca, daar waar we gebleven.  Niet het trainen van playa-discotheca-playa  met de daarbij horende randanimatie en spijs en drank, maar het prepareren van lijf en geest voor de komende 3 maanden om tegen eind augustus eindelijk op waarde te kunnen lopen rond die Mont Blanc, dit stond op het programma.

De keuze van Mallorca was ook gekozen voor zijn onstabiele ondergrond, met vele losliggende stenen die het vaak moeilijk maken om tempo op te maken.  Dat dit een werk punt is voor mezelf is tijdens en nadien gebleken.  De technische afdalingen waar souplesse en durf een must is voelde ik dat ik nog steeds met "ei" in mijn broek naar beneden hol.  Belangrijk was dat ik het werkwoord "hollen" kan gebruiken en niet "bollen".  De afdaling in zeer technische secties behoren verre van mijn specialiteiten, maar het was een succes dat ik heelhuids van de bergen kon "hollen" aan een aanvaardbaar ritme.

Naast het rond cruisen in de bergen stond verder nog op het programma, snorkelen en zwemmen in de Middellandse Zee.   En nadien konden we gebruik maken van de sportfaciliteiten van het hotel en zwommen we dagelijks na de trainingen wat los in het zwembad waar keurig baantjes lagen.
De evaluatie van onze eerste trainingsstage in de Spaanse zon was een voltreffer.  Je volop kunnen/mogen concentreren op je hobby is een uitzonderlijke luxe.  De technische secties hebben van mij nog steeds geen berggeit gemaakt, maar het geloof en de durf begint stilaan terug te komen om op lange afdalingen de schade te kunnen beperken.

Tijdens de zomermaanden zal ik mij nu wat gerichter kunnen bezig houden met het ultra werk met alle bijhorende  nevenactiviteiten die mij sterker zouden moeten maken, rompstabiliteit, kracht en streching.  Geen competitie zodanig dat ik mij kan houden aan mijn plan. De enige wedstrijd die nog op het programma staat is de 1/4 triatlon van Brugge, niet echt een wedstrijd maar eerder een weddenschap met minimale training maar met maximale inzet.

Dorst?

Zondag was het een zomerse dag in de Ardennen met temperaturen die hoog boven de 20° piekten was het een zalige dag om aan buitensport te doen, wandelen, kayak, petanque, ... en ja zelf lopen.
In Aywaille organiseerde men voor de tiende maal de Ohm trail.  Een uitdagende en zware trail die alles bezit om binnen een 10-tal jaar hun 20ste editie te vieren.
Dat het een zonnige dag zou worden hadden Frank en Sabine reeds van tevoren aangekondigd zodoende dat men zich vooraf kon voorbereiden...
Door mijn jarenlange ervaring in de duursport en de daarbij horende rituelen had ik mezelf al goed geprepareerd.  Het vaste ritueel met in de hoofdrol Overstims startte ik op van 3 dagen tevoren.  Met de wetenschap dat het wel eens een warmere dag zou kunnen worden verrijkte ik mijn Overstims Malto met wat ORS van Care Plus.  Wat kledij betrof koos ik voor licht maar geen singlet.  Mijn Patagonia Runners shirt zou mij in eerste instantie moeten beschermen tegen de zonnestralen, het grote voordeel van een shirt met mouwen is dat je je lichaam toch beter beschermt tegen de zon.
Met deze voorbereiding besloot ik om mij niet 100% te geven maar om gecontroleerd te lopen, reden hiervan is een aansluiting van een mooie trainingsstage op Mallorca-met flanellen benen kan je niets uitrichten op trainingsstage-.
Van bij de start zag ik dat de groep traag op gang kwam en nam toen het commando. Ik leidde een mooie groep die op de eerste klim na een paar honderd meter uiteenspatte.  Gecontroleerd huppelde ik naar boven en voelde dat ik het gezelschap had van een stevige gezel. Een Spanjaard of moet ik zeggen Catalaan, hij zou een tijdje mijn partner zijn.  Ik voelde dat de kerel een paar klassen sterker was dan ikzelf maar blijkbaar had hij geen zin in een eenzame solo tocht doorheen de Ardennen.  Na een leuke babbel bleek mijn gezel vriend en trainingspartner te zijn van de Spaanse goden en resideert hij in Font Romeu de trainingsplek waar alle Olympiaden heen trekken om zich voor te bereiden op hun goud, zilver of brons.  Met deze wetenschap bleef ik mijn plan volgen, gewoon gecontroleerd lopen en mij geen "reet" en/of "scheet" aan te trekken dat ik eigenlijk een paar maten te klein was voor mijn compagnon.  Grappig, leuk en tof dat hij telkens wachtte als hij te ver uitliep.
Op het moment dat het parcours van de 50, het parcours van 20 en 35 kruiste was het zover.  Hij etaleerde hoe je een berg moet oplopen en vervolgens moet aflopen.  In no-time was de vogel gaan vliegen.  In feite heb ik die gast zelf niet naar beneden zien lopen omdat hij al op die 400m een voorsprong op mij nam van 200m.  Geen moment heb ik proberen aandringen want dit zou trouwens toch maar leidden tot zelfmoord.  Ik bleef me dus gewoon verder focussen op mijn eigen ritme en bleef eten en drinken.
Op de 3de bevoorradingspost zag ik plots het onwaarschijnlijke mijn Catalaanse vriend lag onder de douche, hij had zich netjes neergestreken onder de bidon met drinkwater en had het kraantje opengedraaid en liet het water zo over zijn oververhit lijf stromen. Blijkbaar had hij de Belgische zon wat onderschat en liep hij zo tegen de muur. Na mezelf volgegoten te hebben met cola en mijn Overstims soft flasks -die ik thuis netjes had opgevuld met de Overstims Hydrxir Lange afstand poeder-op te vullen met water.  Vertrok ik dan maar alleen verder.
Een half uurtje later bleek mijn Catalaans vriend terug aansluiting gevonden te hebben met mij.  En liep hij terug verder uit.  Nog steeds liep ik op dit moment op cruisecontrole wel begon ik ook wat de benen te voelen en besloot dan maar om op sommige plaatsen het dribbelen te ruilen voor het wandelen.
Toen de Suunto Ambit3 meer dan 50K aangaf wist ik dat ik bijna binnen was.  Een korte afdaling richting Amblève en toen zag ik terug het onwaarschijnlijke.  De Catalaan was compleet verslagen door de Belgische zon.  Compleet verward en zo verdwaasd als 20 junks lag hij tussen de trappen.  Vriendinnen Barbara en Leen -die de 20 liepen-waren er blijkbaar als eerst bij en verzorgde de kerel zo goed mogelijk.  Hij slurpte hun water op maar blijkbaar was hij dermate uitgedroogd dat van lopen/waggelen/vallen geen sprake meer was.  Blijven liggen en wachten op de ambulance dus.  Barbara en Leen lieten mij verder lopen en zo liep ik dan zelf wat verdwaasd verder als eerste over de streep.
Nadien maak je dan de balans op en merk je op dat het niet alleen de benen zijn die het verschil kunnen maken.  Mijn sterkte was deze dag dat ik alles netjes volgens plan heb afgewerkt.  Geen paniek bij het opmerken van een véél sterkere kandidaat.  Mij mooi kunnen houden aan mijn voedingsplan, om de 45' een Overstims Fruit'n Perf en een halve liter Overstims Hydrixir lange afstand en op de verzorgingsposten zo veel mogelijk water en cola binnen gieten. Na 3u30' overschakelen naar de Overstims cafein gel en wat Coup de Fouets.
Straks mag ik in Mallorca terug wat voeling leren krijgen met wat technische secties om nadien de machine scherper te zetten in de Italiaanse bergen.  Ik duik dus eventjes uit de competitie  om mij 200% te kunnen focussen op UTMB eind augustus.

Voorbeschouwing Ohm Trail

Komend weekend trek ik richting "La redoute", Aywaille, om terug een trail af te haspelen. Niet zomaar een trailke maar de Ohm-Trail, het is daar waar ik een aantal jaar geleden kennis maakte met deze mooie sport, liefde op het eerste zicht.
Dit jaar zorgt de organisatie voor een parcours van 50K, aanleiding hiervan is de 10de editie.  Het belooft terug een zware omloop te worden met aaneengeregen bulten en klimmen. Niet alleen op-en-neer fanaten zullen zich hier kunnen uitleven, maar ook technische tracks zullen wellicht op het menu staan.  Kortom  een wedstrijd die alles bezit.
Of ik terug klaar ben om mij terug in de strijd te mengen? La bouillonante is wonderwel snel verteerd, na een pauze was de honger terug groot om de loopsletsen aan te trekken. De afgelopen weken heb ik reeds een mooi programma kunnen afwerken, een mooie mix van kwaliteit en kwantiteit. En bovenal staat mijn geest in de juiste setting.
Met een ijzeren geest en een aanvaardbare fysieke conditie kan ik dus terug richting front trekken. 

De bandenkeuze zal wellicht de Asics Fuji Racer worden een lichte trailschoen die de ondergrond goed aanvoelt waardoor dat agressief lopen een plezier is.

Wat kleding betreft hoop ik op zon waardoor ik kan aantreden in de Patagonia Air Flow Singlet indien de zon niet van de partij is zal het wellicht terug de Patagonia Short-Sleeved Fore Runnner Shirt worden.

Brandstof wordt terug de Overstims Hydrixir Lange Afstand en de Overstims Fruit'nPerf en de Overstims Cafein gel. Nadien moet de Overstims Recup ervoor zorgen dat ik enkele dagen later terug het juiste ritme kan vinden in Mallorca.

Suunto Ambit3 Peak

Dankzij www.Trakks.be en www.Suunto.com ben ik nu de trotse eigenaar van nieuw "Top-speelgoed".  De Suunto Ambit3 Peak is een krachtig GPS uurwerk met een autonomie om U tegen te zeggen (50u met actieve GPS).
In het begin had ik wat schrik dat het "ding" veel te complex zou zijn voor mijn IQ en mijn geduld.  Maar zelfs voor een holbewoner is deze Suunto uiterst gebruiksvriendelijk.  Heel veel ervaring heb ik nog niet met mijn nieuw speelgoed maar tijdens mijn eerste fiets- en looptrainingen merkte ik op dat je handig met de middelste knop kan scrollen door de functionaliteiten tijdens de activiteit en dat alles zéér duidelijk wordt weergeven op de display.
Ik vermoed wel dat ik wel de nodige assistentie zal nodig hebben om alle functies van dit kleine computertje rond de pols onder de knie te hebben.  Tijdens de OHM-trail (eerst geplande trail) zal ik de navigatie functie testen, zodoende dat fout lopen niet op het plan staat...
Meer nieuws volgt...

What a day

Dat het na de Eco Trail Paris koffie dik kijken was hoe de form zou zijn was het grote vraagteken voor het verloop van La Bouillonante. 
Nadien had ik vooral rust ingebouwd en daarna schoot er niet veel tijd meer over om grote blokken te maken, indien ik me een "killer look" aan de start wou verschijnen in plaats van een uitgewrongen dweil.

Mijn verhaal verliep als volgt:

De dagen voordien waren zowaar een feest aangezien ik mijn lijf mocht vol gieten met drank (non alcoholisch) en mocht vreten als een varken.  Eén van mijn grote zwaktes, spijs en drank.  Ik consumeerde dagelijks zo'n 2 liters Overstims Malto om zo een energievoorraad goed voor een  heel leger op te stappelen in de spieren.  Om het vocht beter op te houden, gebruikte ik de Care Plus ORS die normaal gebruikt wordt bij baby's en uitdrogende gedementeerde oudjes die last hebben van winderigheid in combinatie met een te vloeibare stoelgang-beter gekend als schijterij in de volksmond-.  Om het feestje compleet te maken werkte ik dagelijks een kommetje of kom chips naar binnen terug onder het motto "zout houdt het vocht vast" hmmm...  Voor de rest probeerde ik om een verder gezond kolhydraatrijk dieet te volgen, bestaande uit rijst, pasta en brood. 

De dag van de wedstrijd verliep mooi vlot.  Vaderlief had ik reeds de opdracht gegeven om het juiste BIB-nummer op te halen in Bouillon zodoende dat ik op een ontspannen manier mij kon begeven richting Bouillon in "Zen-modus".   Na een snelle kus en een knuffel van vrouwlief zou ik er klaar voor moeten zijn.

Rond middernacht verlieten we het Fort en waren we vertrokken voor een goeie 104K.  Vooraf had ik mij voorgenomen om te wachten tot zonsopgang om er dan alleen proberen van tussenuit te muizen.  In de beginfase bevond ik mij in een aangenaam groepje van een 6-tal personen.  Dit bleek het ideale scenario te zijn van mijn vooropgestelde  plan.  Maar na een uur besloot ik  om op zoek te gaan naar de vroege vluchters.  Niet veel later liepen we met een trio aan de kop van de wedstrijd.
Na de passage van de eerste bevoorradingspost moesten mijn medevluchters vrij snel een gaatje laten op de stukken bergopwaarts. Met de wetenschap dat de meet bijlange nog niet in zicht was besloot ik toch om stilletjes weg te glippen.  Mijn benen en motor slaagden erin om "en dansant" weg te glippen in de nacht.  Mijn modus stond nog steeds op "eco" en de focus messcherp om mij zo te houden aan mijn voeding, ieder uur een Overstims Fruit'n Perf  aangevuld met de Overstims Hydrixir LD.  Op de vraag of een eenzame donkere tocht saai is kan ik negatief antwoorden.  Gedurende de nacht was ik steeds bezig met mijn wedstrijdindeling en contant check-ups te doen van allerhande (parcours-energievoorraad-vocht-urinekleur en peptalk).
Net voor zonsopgang kon ik  halfweg bevoorraden  (post2) en zag toen voor het eerst mijn eerste achtervolger terug.  Maar bij het verlaten van de post was ik terug solo op weg naar Bouillon. 
Na doortocht post 3, hoorde ik dat ik slechts een slordige 4 minuten voorsprong had.  Met de parcourskennis wist ik dat de finale terug wat technischer zou zijn en een 4-tal minuten konden zo smelten als sneeuw voor de zon.  Vanaf dit moment schakelde ik over op "sport modus" en gelukkig bevond ik mij toen op makkelijk terrein waar ik rustig kon op doorbrommeren.  En zo mijn voorsprong kon uitbouwen op een comfortabele 15 minuten.

Uiteindelijk begint het  dan door te sijpelen dat de buit binnen is.  Na meer dan 100 kilometers en héél wat hoogtemeters bereikte ik dan terug de plaats waar ik een dikke 11 uur geleden vertrokken was.  Met dat verschil dat nu het fort vol stond met mensen en er een zekere ambiance vanaf droop.  Deze keer geen kramp, maar een krop in de keel die mij eventjes aan de grond nagelde.  Met het idee dat ik de emoties de baas was, smeet ik nog een spurtje uit linker en rechter kuit en kon zo in de armen vallen van vrouw.  Waar ik een traan liet van geluk maar nadien toch mijn mannelijkheid bevestigde met een "oer kreet".  La Bouillonante.... schrijf hem maar op...

Enkele belangrijke ingrediënten:
Fuel:
Overstims hydrixir Lange Afstand (sportdrank)
Overstims Fruit'n Perf (energiegommen-
Overstims Coup d'Fouet (instant energie gel)
Overstims Cafein Gel (energie gel met cafeïne)

Tractie:
Adidas Riot 6 met dank aan Trakks
Een ietwat zwaardere trailschoen voor de loper die op zoek is naar comfort.  De demping en de stevige onderzool zorgt ervoor dat je niet veel opmerkt van harde oneffenheden in het terrein.
Het voordeel maar ook het nadeel is dat de schoen naar mijn zeggen veel ruimte biedt aan de tenen waardoor hij iets minder stabiel aanvoelt.  Wat betreft modder is hij zeker ook geen hoogvlieger.
De trails waar ik terug zou kiezen voor de Adidas Riot 6 is een ultra (>10 uur), droge omloop, niet al te technisch parcours.

Textiel:
Na veel getwijfel toch gekozen voor een Patagonia Cap2 shirt en niet voor de Cap4 expedition light weight.  De Patagonia Cap2 Shirt was de goede keuze om mijn lijf gedurende de ganse nacht warm te houden en voldoende de ventileren.  De Cap4 zou te warm geweest zijn (ideaal voor in droge en koude omstandigheden)
En uiteraard mijn geliefde Patagonia Houdini jacket, een waterafstotend jasje die lekker je lichaamswarmte binnenhoud.

En waarschijnlijk het belangrijkste ingrediënt de "drive" en wilskracht om te willen slagen.

Met bijzondere dank aan de gebroeders Declerq verdeler van Patagonia, Care Plus e.a. , Didier Deridder van Overstims en aan Christophe Thomas en zijn team van Trakks.  Bedankt allen voor het de steun en het vertrouwen.

En vooral bedankt voor de onvoorwaardelijke steun en liefde van mijn gezin, die mij blijven steunen in al mijn idiote zottigheden en beslissingen (op sportief vlak).

Nu eventjes de riem eraf...

Voorbeschouwing La Bouillonante

Na Parijs staat La Bouillonante op het programma en deze kondigt zich binnen enkele dagen aan.
De organisatie koos er dit jaar voor om een ultra op het programma te plaatsen voor diegenen met reuze honger-een blijvend zwak van mijzelf, gecombineerd met een onwaarschijnlijke dorst- de ultra afstand bedraagt 104K bloed, zweet en tranen gecombineerd met een slordige 4000 positieve en jawel evenveel negatieve hoogtemeters.  Aangezien mijn topsnelheid niet meer onder de noemer ultrasoon valt-en of dit ooit zou geweest zijn- was bepalend voor de keuze van het lange werk.  Hier hoop ik dat mijn diesel motor en tank carrosserie het kan halen van nerveuse al dan niet Arabische volbloeden of dekhengsten in het algemeen, die zich wat verslikken in de omvang van deze hap.
Deze wedstrijd wordt tevens het strijdtoneel om de Belgische titel "Traillopen Lange Afstand" en zou meteen ook de selectiewedstrijd worden van het wereldkampioenschap te Annecy Frankrijk.  En dit jawel enkele weken later, slik...
Dat ik ambities koester om voluit te gaan voor de gouden Belgische plak kan ik niet ontkennen. Maar dit zal wellicht niet zonder slag of stoot verlopen.  Ik verwacht vooral weerwerk van mijn Waalse broeders die zich aan de andere kant van Samber en Maas hebben voorbereid en dit zal wellicht in hun voordeel spelen.  Aangezien merendeel van mijn trainingen zich hebben afgespeeld in het vlakke Vlaanderen, jawel zo plat als een pannekoek.  Uiteraard heb ik meerdere malen mijn geliefde trainingshabitat gewisseld voor de Ardennen en andere plaatsen waar er mooie tracks te vinden zijn.  Maar de hoop die ik koester in het welslagen van volgende opdracht berust zich in het feit dat ik een maand geleden mijn motor gedurende 6u30 heb kunnen laten draaien aan een aardige intensiteit en kon arriveren net buiten de top-10 op den Eifeltoren.  Of die eco trail Paris nu in mijn voordeel zal spelen dat zal binnen een aantal dagen weten.
Meer hierover....

Eco Trail Paris

Afgelopen weekend heb ik het eerste kwartaal 2015 afgesloten te Parijs en dit tijdens de Eco Trail.  Een loop en wandelgebeuren in en vooral rond de Franse hoofdstad.  Dit loopgebeuren moest trouwens ook mijn piek worden voor het eerste kwartaal.  De maanden voordien had ik mijn lijf blootgesteld aan waanzinnige lange duurlopen, tempo's en hier en daar een test en vooral aan sport in het algemeen.  De ingebouwde rust van een 2-tal weken moest alles terug op zijn plaats laten vallen om dan in Parijs zo snel mogelijk op die Eifel toren te hollen en niet te vergeten die slordige 78 kilometers voordien af te malen.
Voordien had ik grondig mijn huiswerk gemaakt en wist ik wat er ongeveer op het menu stond.  Een tamelijk snelle omloop waarbij afstand/tempo het voornaamste struikelblok zou worden.  Dat de ondergrond er hard en kurkdroog zou bijliggen had ik geconcludeerd omdat er in de 2 weken voordien geen druppel neerslag was gevallen in en rond Parijs.  Last minute deed ik dan nog een stop aan het Zoniënwoud  bij Trakks en haalde er snel een paar snelle baan schoenen op, de New Ballance RC 1400 en lichtgewicht schoen die eerder is gefabriceerd om tegen de klok te lopen in één of andere stadsmarathon dan voor een trail.  Het viel dan ook op aan de start dat ik zowat de enige was met een paar weg wedstrijdschoenen aan zijn voeten gebonden.  Maar nadien gezien was dat één van de beslissende keuzes van de dag.
Vooraf had ik een voedingsplan gemaakt die mij verplichte om om de 10K te eten om zo het energie pijl op OK te houden en niet te vroegtijdig aan mijn reserves te knabbelen.  Nieuw deze keer zou ik deze "trail" niet lopen op mijn gekende Overstims gels, maar met de nieuwe Overstims Fruit'n Perf een fruitpasta met een aangename smaak en hoge energie waarde.
De moeilijkheid in deze proef is zowaar de koers niet te onderschatten.  Van bij de start zorgde een plaspauze ervoor dat ik volledig de kop miste, dit was dan alweer in mijn voordeel.  Ik zou mij dus niet verslikken in het te snelle tempo vooraan.  Maar liet mij meedrijven in de massa aan een gecontroleerd tempo van zo'n 14km/u, die uiteindelijk ook te snel was dan de geplande 13.5km/u.
Na meer dan een uur wedstrijd waarbij ik licht voorwaarts schoof in het klassement had ik de eerste dame te pakken. 
Na een kilometer of 20 begon het terrein wat zwaarder te worden en vanaf dan had ik het gevoel dat ik steeds meer volk aan het terugpakken was.  Na de eerste bevoorrading had ik het gevoel om terug echt weer in de wedstrijd te zitten.  Na de eerste post stond de moraal plots niet meer op "economy" maar op "sport" alles die bergop was kon ik vlot al lopend nemen en telkens wat volk achterlaten.  Toen het besef kwam dat ik uitzicht had op een top-20 plaatste ik mezelf in "fighting-mode" ,yes het draaide allemaal nog bijzonder soepel.  Zo liep ik van checkpoint naar checkpoint en ongelooflijk, ik bleef zachtjes voorwaarts schuiven in het klassement. 
Aan de laatste bevoorrading liep ik in 11de stelling.  Vanaf dit moment wist ik dat het nu platte kilometers zouden worden.  Met het idee dat we bijna binnen waren besloot ik om het erop te wagen en te jagen op de top-10.  Het lijf voelde op dit moment nog goed aan en zo kon ik vlot blijven ronddraaien.  Maar uiteindelijk bleek dat ik mij tevreden moest stellen met een 11de stek.
Nadien volgde een gelukzalig gevoel omdat ik wist dat alles prima verlopen was.  De spierpijn nam ik er met plezier bij.  Mijn hoofddoel was geslaagd de eco trail Paris lopen rond de 6u30'.

De brandstof:
Overstims hydrixir Long Distance
Overstims Fruit'n Perf rode vruchten en mojito met cafeïne

Schoenen keuze
New Ballance RC 1400 (met dank aan Trakks)

Kleding
T-shirt Patagonia Cap2 met een singlet erboven
Eén van mijn favorieten de Patagonia Pro short (de vele zakjes zijn voor mij superhandig voor mijn voeding) en eronder een compressieshort
Een andere favoriet de Patagonia Houdini jacket (niet nodig gehad, wel onmiddellijk na de aankomst boven op de Eiffeltoren)

voorbeschouwing Parijs

Volgende activiteit is een uitje richting Parijs, de lichtstad, stad van de geliefden.  Normaal gesproken zou er, mag er van liefde niet veel, of zelf geen sprake zijn toch zeker niet van het consumeren van de lichamelijke vorm hiervan.  Aangezien vrouwlief thuis blijft, passend op onze kroost zou het ongepast zijn om mij te verdiepen in het bedrijven van de liefde met één of andere schone.
Het doel van mijn bezoek van de Franse hoofdstad kent een ander doel, namelijk de Eco trail Paris tot een goed eind brengen.  En uiteraard mijn liefde voor de sport en het verminken van mijn kleine teen.
Wat is die eco trail Paris precies?  Een 'snelle' omloop op onverhard terrein met kleine hellingen rond Parijs om dan te eindigen op de Eifeltoren.  De moeilijkheid in deze beproeving zal wellicht voor mij en de velen anderen de afstand van een slordige 80 kilometers worden tussen start en finish. Het gevaar van het parcours zal zich onmiddellijk bij de start reeds aanbieden, namelijk een tamelijk biljartvlak parcours waardoor het voor velen de kunst zal zijn om niet te kwistig met de energie om te gaan.  Het zal zéér verleidelijk zijn om in het eerste kwart van de wedstrijd de benen te laten vergalopperen.  Om dan later de rekening cash te betalen bij het ingaan van "uur"4 waarbij benen, maag en hoofd blokkeren en protesteren en weigeren om het getergde lijf voorwaarts te slepen.
 Bij nadere prospectie en uitvogelen van het parcours en het bijhorende profiel hiervan dunkt me dat de klappen zullen uitgedeeld worden tussen bevoorradingspost 1 en 3.  Men kan dus duidelijk spreken van een aan- en uit-loopstrook en er netjes tussenin de hoofdbrok daar waar de meeste hoogtemeters te vinden zijn.
Tot een goed eind brengen...  Mijn doel in Parijs, is om te klus te klaren in een 6u30' of minder als het God beliefd.

Proeven van de prille lentezon

Of ik hierin zal slagen?  Mijn voorbereiding verliep zoals gepland met een paar testen die positief verliepen.  Helaas op het einde van mijn laatste week had ik wat last van te gevoelige hamstrings waardoor ik wat meer rust en bepaalde trainingen heb moeten aanpassen.  Wat de impact hiervan zal zijn is koffiedik kijken.

Net voor de start van de North C Trail

Voor de voordeur van Trakks (Zonienwoud)

 

The North C Trail

Zoals  eerder werd gevreesd door mijzelf, dient mijn corpus van 174 cm kort en 74 Kg zwaar gedragen op een bescheiden eerder kleine voet van 41.5 er niet toe bij om een snelle strand race laat staan duinen race te lopen.
Vooraf had ik voor mezelf uitgemaakt dat ik het tegendeel wou bewijzen, ik zou immers het onmogelijke proberen, de duinen plat te lopen.  Ik was met ambitie richting Noordzee strand getrokken om mezelf vol te tanken met vertrouwen om zo mijn voorjaarsseizoen te laten verder deinen op het positieve elan.
Vlak na de start werden we onmiddellijk  richting duinen gestuurd en daar kon ik nog door mijn frisse benen de wetten van de fysica omzeilen.  Toen bleek dat we  met een trio zouden op pad gaan doorheen het mooie achterland van de Belgische Westkust.  Na een uurtje wedstrijd en na mijn korte doorlichting wist ik dat ik mocht rekenen op  2 sterke medevluchters.  Ergens voor halfweg koers bleken we nog met duo aan de kop te lopen.  Het tempo werd mooi strak gehouden en na een uur of twee moest ik jammerlijk vast stellen dat mijn carrosserie zich stilaan begon vast te rijden in het mulle zand.  In de secties mul zand begon ik aan de rekker te hangen van mijn medevluchter maar op de hardere stukken kon ik dan mooi weer zelf wat tempo maken.
Na de 2de bevoorrading aan kilometerpunt 29 begon ik te twijfelen, proberen om te versnellen en een mentale tik toedienen vooraleer we terug in het mulle zand zouden belanden, waar ik zwaar in het nadeel was of nog wat wachten.  Met de wetenschap dat het nog een eind naar de meet was besloot ik mijn versnelling nog wat uit te stellen.  Maar een 10-tal minuten later was er van versnellen plots geen sprake meer. 
Rond kilometer 32 bevonden we ons blijkbaar ergens in de Romeinse vlakte, een natuurpark met zand,veel zand en vooral los zand.  Daar was ik terug in het nadeel en moest dan snel de rol vooraan lossen.  Al snel zag ik mijn medevluchter steeds kleiner en kleiner worden en plots was hij zelf volledig uit mijn zicht verdwenen.  Op zo'n momenten vullen de benen zich onherroepelijk met het bevreesde melkzuur en loopt de fighting-spirit letterlijk uit je lijf.  Na een korte plaspauze en wandelpauze besloot ik om mezelf niet zomaar gewonnen te geven.  De weg naar de meet was op dit moment nog ongeveer even lang voor ons beiden.  Er kon nog van alles gebeuren tussen hier en de finish.  De lange duinenpassage was voor mij zowel een zware fysieke als mentale oefening. 
Eenmaal op het strand gearriveerd zag ik in de verste verte niemand meer lopen.  En na het keerpunt op het strand wist ik zo'n 7 minuten achterlag op een nog fris lopende Rudolf.  Toen wist ik dat een tweede plaats het hoogst haalbare zou worden voor deze dag.  En zo kon ik dan gecontroleerd binnen lopen.

Op de vraag of ik wat ontgoocheld was moet ik positief antwoorden, het is altijd leuker om als eerste over de meet te lopen.  Maar als niet lichtvoetige strandloper heb ik mij dan toch nog kunnen motiveren om terug uit een dipje te kruipen.  En uiteindelijk een mooie training heb kunnen afwerken. 
Voor de volgende week staan er nog wat trainingen op het programma om dan een 10-tal dagen verplichtte  rust te moeten ondergaan om fris te kunnen starten aan de Eco Trail Paris.

zandbaklopen

Aanstaande weekend zal ik me verdiepen in het zand-strand-lopen.
Het zand-stand associeer ik eerder met liggen dan met lopen.  Met dat kleine verschil het tijdstip van het jaar.  Eind februari zal mijn oog wellicht niet vallen op één of andere zeemeermin die weinig aan de verbeelding laat ontgaan.  Eind februari zal er niet te veel gelegen worden aan het Noordzee strand.  Op het einde van de winter zal eerder gewandeld worden al dan niet met de trouwe viervoeter met of zonder leiband.  Daar waar enkele maanden later, menig volk dicht op elkaar en zelf op sommige plaatsen in de duinen ook in elkaar zullen liggen.  Maar zoals bij zoveel komt eerst de inspanning en pas later de ontspanning.  Dus moet/mag er eerst gelopen worden over het Noordzee strand om dan in de zomermaanden jezelf en je lief te trakteren op de ontspanning.
Hoe precies mijn kaarten zullen geschud zijn voor het onderdeel zand lopen weet ik in de verste verte niet.   Het enige wat ik in het verleden kon vaststellen tijdens mijn crossen, dat ik tijdens de zandbakpassages niet echt de ster van het veld bleek te zijn.  Ook stelde ik vast wanneer ik tijdens de zomermaanden op één of ander strand lig te bakken en plots de weidde zee moet opzoeken, dat ik niet beschik  over het normale vermogen tijdens mijn spurt naar de verlossing. 
Ik vermoed dat mijn carrosserie van een Oost Duitse tank hiervan aan de basis ligt van het probleem anderzijds kan de motor van diezelfde Oost Duitse tank wel tegen een stootje en kan het ding urenlang blijven gaan.  Het zal dus een zaak worden om mezelf niet vast te rijden in het mulle zand en daar waar kan gelopen dan ook ten volle de machinekamer te laten draaien om zo de anderen wat onder druk te zetten.  Het mag wel gezegd zijn dat ik sinds de nieuwe jaargang me goed heb toegelegd in het deel volume draaien en het "run Forest run" onderdeel.  Ik hoop dan ook van harte dat dit in mijn voordeel zal pleiten tijdens de eerste editie van de North C trail.

Cavaloop

Afgelopen weekend stond de cavaloop op het programma, vooraf had ik mij voorgenomen om ginds in het provinciaal domein Het Leen niet te kwistig om te springen met het onderdeel "Lopen".
Mijn briljant plan bestond eruit om de zaken te bekijken als training en niet zozeer als "om het eerste".  Zo briljant als mijn plan zo zwak de uitvoering van mijn strakke plan.
Vooraf stond dus op het schema 3u30' D2 maar zoals eerder gemeld werd dit plan naar de prullenmand verwezen mede door volgende.
1)Aanwezigheid van dochterlief.
2)Toch maar niet zomaar een zege uit handen laten gaan.
3)Maar eerlijkheidshalve, éénmaal de combinatie van volgende ingrediënten borstnummer, startsignaal en andere lopers zich aanbied is het moeilijk om toch dan niet mijn "kunnen" te proberen te etaleren.
Van bij de start meldden zich onmiddellijk 4 podiumkandidaten ééntje te veel dus om een 3-traps podium te vullen.  De eerste ronde verliep tamelijk vlot en zo kwamen we door met z'n vieren aan een gemiddelde van een mooie 15km/u. 
Halfweg de tweede ronde besloot ik om lichtjes aan de boom te schudden waardoor we met een trio overbleven. Er heerste een aangename sfeer in het selecte groepje en konden het goed met elkaar vinden.

Bij het ingaan van de derde ronde besloot ik eens flink door te trekken.  Ik trok het tempo de lucht in waardoor we onmiddellijk met een duo liepen en een twintigtal minuten later kon ik me eindelijk los maken en een kleine voorsprong maken. 
De laatste ronde kon ik vlot controleren zodoende dat ik fris kon binnenlopen nog net onder de 3 uur.
Dit was een mentale opsteker en uiteindelijk een goede training voor de eco trail Paris.
Volgende test en wedstrijd wordt de North C Trail te Koksijde om daarna het voorjaar af te sluiten op de Eifeltoren

 

 

blubber

Afgelopen weekend kon je mij voor de 3de maal aan de start vinden van de Trail du Mont.  Een korte trail van 30K in het kleine Mont Saint Aubert een deelgemeente van Doornik.  Het typerende aan dit gehucht is dat het zich bevindt op de top van de Mont Aubert, 'top' klinkt veelbelovend maar eerder is dit een heuvel in het beginnende glooiende landschap.  Maar de organisatie en parcoursbouwers slagen er ieder jaar in om een trail te presenteren die naam trail waardig is.

Mijn relaas van de feiten:

Iets voor 10u00 stroomt het kerkplein vol, de één voor een solo tocht van 30K de anderen voor een duo tocht van 20K.  Maar één gemeenschappelijk feit, iedere tocht zou zich vooral afspelen door weide, gladdige modder en een stukje bos al intermezzo met het nodige glijwerk.
Na de start werd vooraan de gas volledig ingedrukt, twee younsters startten alsof het een korte cross was.  Mijn wijze beslissing was, of was het eerder een fysieke beperking, om die veulens de laten schieten.  Er waren volgens mijn toen 2 logische opties 1)Ze zijn veel te sterk, niets aan te doen. 2)Ze blazen kon kas op en vallen terug, wel iets aan te doen.
Na een 3-tal kilometers of een dikke 10 minuten???? vlogen we het bos in.  Daar kregen we één van de vaste ingrediënten van de trail du Mont alvast op ons bord een stevige passage doorheen een onbeloopbaar bos volgens mijn inziens.  Op en neer op een ondergrond waar zelf een beste 'Bart Swings' zelf uit evenwicht zou komen.  Een leuke vaststelling was ginds tussen de modder en de blubber dat het gedeelte bergaf, terug opwaarts ging in mijn kunnen.  Helaas éénmaal terug bergop stelde ik vast dat ik bleef steken en-of draaien in de bruine drek en het moeizaam terug bergopwaarts ging.  Het was eerder kruipen en net niet rollen door de modder. 
Na die passage was ik veruit uit de top-10 geslagen.  Ik wist dat er nu een lang stuk moest volgen uit weide en boerenpadjes.  Het podium zag ik in de verste verte nergens lopen.  Maar met de wetenschap dat het nog een héél eind was naar de finish besloot ik om lekker onder stoom te komen en mijn eigen tempo te zoeken.  Toen was het leuk lopen doordat ik iedere 5 à 10 minuten iemand kon remonteren en achterlaten.
Over half weg koers bleek ik toen terug podium kandidaat te zijn.  Ik besloot toen om op de makkelijke stukken het tempo op te drijven zodoende dat ik stilaan mijn derde stek kon veilig stellen.  Met een veilige voorsprong op mijn achtervolgers diende zich terug een technische glijpartij aan.  Samen met de andere lopers van de 20K was dit een sinecure om enerzijds elegant te passeren en anderzijds mijn voorsprong niet te laten inlopen.  Het werd een gezellig onderonsje waar vallen een onderdeel was van het opstaan.

Met de laatste kilometers in zicht besloot ik toen om rustig binnen te lopen met hier en daar een kwinkslag met mijn medelopers om uiteindelijk als derde solo binnen te lopen.
Nadien kon ik best tevreden zijn over mijn wedstrijd, niet zozeer door die 3de plaats maar veeleer uit het feit dat het dalen terug naar een aanvaardbaar niveau komt en dat mijn lijf en mijn geest er niet de brui aan gaven toen ik plots in verloren positie zat, maar dat ik mooi controleert tempo kon onderhouden.  Verder vaststelling was dat op dergelijke korte afstanden ook betere/snellere lopers zich eens durven wagen aan het onbekende o zo mooie traillopen.

Trail du Mont

Dit weekend start ik het nieuwe trailseizoen 2015 terug rond de streek van Doornik om exact te zijn zal ik toeren draaien rond de Mont Saint Aubert.  Een klein gehucht met een klein bergje/heuvel.
Klein maar fijn, de organisatie benut elke hoogtemeter en sturen ons langs verschillende flanken de 'Mont' op.  Het is een leuke mix van trappen, boerewegeltjes, bos, wei en modderstroken. 
Het parcours telt slechts 30K een korte trail dus, niet echt mijn ding.  Door de korte afstand zal het tempo logischerwijs hoger liggen dan bij een langere trail.  Het zal voor een zaak zijn om niet te verzuipen tussen het jonge geweld die het gaspedaal stevig zullen indrukken.  Ik hoop enerzijds dat mijn crossen ervoor zullen zorgen dat ik de jonge veulens kan bijhouden in die startfase.  De ervaring leert mij dat na een paar snelle kilometers het tempo terugvalt naar het aanvaardbare.  Daar hoop ik dan om ergens in de kop van de koers te zitten, om dan te zien hoe de kaarten verdeeld zijn.

De weersomstandigheden (vrieskoude/mist/...) maken de keuze van kleding niet makkelijk, niet te warm en niet te koud.
Een punt is al zeker er wordt gelopen in lange broek en met de Patagonia Cap4 expedition lightweight Beanie op mijn hoofd om het hoofd koel en warm te houden.  Waarschijnlijk zal ik kiezen voor 3 lagen; Patagonia capilene1 silkweight shirt, Patagonia All Weather shirt en daarop een Patagonia sleeveless jacket. Onderaan kies ik voor de vertrouwde Patagonia Pro short omwille van zijn handige opbergzakjes.
Voor de schoenen kies ik voor de Asics Fuji racer een lichtgewicht trailschoen die ondanks zijn gewicht toch voldoende stabiliteit en tractie biedt.
Qua voeding zal ik Overstims Hydrixir kiezen met enkele Energix en Antioxidant  vloeibare gels aangevuld met een cafein gel.