woensdag 12 augustus 2015

Dromen...

Met nog iets meer dan een 20-tal dagen te gaan begin ik nu alvast af te tellen naar het verloop van de UTMB.
Vorige jaar, of enkele jaren geleden had ik dit ergens reeds gemarkeerd in mijn agenda als "belangrijk".  Zoals velen legde ik het parcours  CCC, TDS af om uiteindelijk te starten op de hoofdbrok: de UTMB.

De jaren voordien verliep de voorbereiding telkens wat verstoord. 
Zoals bij de CCC: enkele weken voordien nog in het gips, en met negatief advies van dokter en kinesist toch van start gegaan met als gevolg "out" voor een slordige 3 maand... Ai met de grote A.  Bij de voorbereiding vorig jaar met de TDS liep het ergens fout vroeg in de voorbereiding: een mislukte koprol die uiteindelijk een knieval werd, met een gapende wonde als gevolg en een blijvend souvenir op linkerknie, namelijk een horizontale tirette.  Gevolgd door een panische angst in de stukken bergafwaarts, wat niet echt handig bleek te zijn in de daaropvolgende trails.

Maar de fysieke schade bleef gelukkig beperkt, het was eerder de mentale schade die door mijn hoofd spookte vorig jaar tijdens die TDS, waar ik vele uren verloor in de afdalingen.
Dit jaar de hoofdbrok dus, de UTMB ofwel de Ultra Tour du Mont Blanc. 168 kilometer doorheen Frankrijk, Italië, Zwitserland om dan uiteindelijk weer aan te komen in Frankrijk. 
Onderweg worden een slordige 10 000 stijgende en 10 000 dalende hoogtemeters overwonnen.  Voor mijn simpele boerenverstand een cumul van  20 000 hoogtemeters. AAi met de dubbele AA.

Dit jaar echter, staan de Goden tot nog toe aan mijn kant. 
In plaats van dokters en ziekenhuizen werden het sportieve uitstappen naar betere oorden. 
Mijn tank van een lijf verdroegen de zware schema's zonder zich te verslikken en/of te verstikken.   Ik werd wel gewaar dat mijn topsnelheid wat afgenomen is waardoor ik in het bos een vogel voor de kat ben voor loslopende honden en ander soort wild. 
Echter daarentegen is mijn inhoud opgetrokken naar buitenaardse proporties waardoor ik nu in dat zelfde bos kan blijven hollen tot in het oneindige.  
Kortom, in die 3 jaar heb ik mijn lichaam van vroegere  "marathonman" kunnen transformeren naar de huidige "ultra-bossen-loper-man".
Welnu deze 'ultra-bossen-loper-man' zal eind deze maand zijn stoute-stoute schoenen aantrekken en een ambitieus plan op poten zetten om de UTMB tot een goed eind te brengen.
Het ambitieuze plan bestaat erin om het traject af te leggen met een supersonische snelheid van jawel 7 km/u of wellicht iets lager. 
De meeste laagland lopers zullen zich wellicht afvragen of die 7 km/u niet wat aan de tragere kant is... 
Voor mij zou die 7 zich vertalen in eeuwige roem en glorie.  Het parcours afleggen in minder dan 25 uur is slechts weinigen gegeven in ideale condities. 

Maar nu rest mij nog de zwaarste blok van mijn trainingsschema namelijk rustig blijven en blijven rusten.  Slaap inhalen of slaap opstappelen.  Geen zware trainingsblokken meer, maar eerder kortere loopjes om de benen onder spanning te houden en de focus te houden op het lopen.  Daarmee hoop ik dan  klaar te zijn om dan vervolgens de boog op te spannen en te brommen doorheen het mooie Alpen landschap.
samen met mijn grootste steun en toeverlaat

1 opmerking:

  1. onze bewondering is ongeloofelijk voor zo'n megaprestatie, zelfs de kindjes leven al mee!
    we zullen vanop afstand supporteren, enorm veel succes gewenst, ook aan de andere teamleden!
    als ge een dipke zou hebben tijdens de wedstrijd, denk eraan eens terug thuis zal de frisse duvel klaarstaan!

    BeantwoordenVerwijderen