Mijn relaas van de feiten:
Iets voor 10u00 stroomt het kerkplein vol, de één voor een solo tocht van 30K de anderen voor een duo tocht van 20K. Maar één gemeenschappelijk feit, iedere tocht zou zich vooral afspelen door weide, gladdige modder en een stukje bos al intermezzo met het nodige glijwerk.
Na de start werd vooraan de gas volledig ingedrukt, twee younsters startten alsof het een korte cross was. Mijn wijze beslissing was, of was het eerder een fysieke beperking, om die veulens de laten schieten. Er waren volgens mijn toen 2 logische opties 1)Ze zijn veel te sterk, niets aan te doen. 2)Ze blazen kon kas op en vallen terug, wel iets aan te doen.
Na een 3-tal kilometers of een dikke 10 minuten???? vlogen we het bos in. Daar kregen we één van de vaste ingrediënten van de trail du Mont alvast op ons bord een stevige passage doorheen een onbeloopbaar bos volgens mijn inziens. Op en neer op een ondergrond waar zelf een beste 'Bart Swings' zelf uit evenwicht zou komen. Een leuke vaststelling was ginds tussen de modder en de blubber dat het gedeelte bergaf, terug opwaarts ging in mijn kunnen. Helaas éénmaal terug bergop stelde ik vast dat ik bleef steken en-of draaien in de bruine drek en het moeizaam terug bergopwaarts ging. Het was eerder kruipen en net niet rollen door de modder.
Na die passage was ik veruit uit de top-10 geslagen. Ik wist dat er nu een lang stuk moest volgen uit weide en boerenpadjes. Het podium zag ik in de verste verte nergens lopen. Maar met de wetenschap dat het nog een héél eind was naar de finish besloot ik om lekker onder stoom te komen en mijn eigen tempo te zoeken. Toen was het leuk lopen doordat ik iedere 5 à 10 minuten iemand kon remonteren en achterlaten.
Over half weg koers bleek ik toen terug podium kandidaat te zijn. Ik besloot toen om op de makkelijke stukken het tempo op te drijven zodoende dat ik stilaan mijn derde stek kon veilig stellen. Met een veilige voorsprong op mijn achtervolgers diende zich terug een technische glijpartij aan. Samen met de andere lopers van de 20K was dit een sinecure om enerzijds elegant te passeren en anderzijds mijn voorsprong niet te laten inlopen. Het werd een gezellig onderonsje waar vallen een onderdeel was van het opstaan.
Met de laatste kilometers in zicht besloot ik toen om rustig binnen te lopen met hier en daar een kwinkslag met mijn medelopers om uiteindelijk als derde solo binnen te lopen.
Nadien kon ik best tevreden zijn over mijn wedstrijd, niet zozeer door die 3de plaats maar veeleer uit het feit dat het dalen terug naar een aanvaardbaar niveau komt en dat mijn lijf en mijn geest er niet de brui aan gaven toen ik plots in verloren positie zat, maar dat ik mooi controleert tempo kon onderhouden. Verder vaststelling was dat op dergelijke korte afstanden ook betere/snellere lopers zich eens durven wagen aan het onbekende o zo mooie traillopen.
