Het jaar 2016 loopt zowaar op zijn eind. Met nog enkele uren te gaan blik ik even terug op mijn sportief 2016.
De rode lijn in 2016 zal misschien teveel en overdreven geweest zijn. Een drukke wedstrijdagenda zorgde er dit jaar voor dat ik veel aan de start verscheen, maar dat de kwaliteit die ik leverde tussen start en finish minder was.
Mijn hoogtepunt, naar mijn gevoel, was de eco trail Paris. Een wedstrijd die gemaakt is op mijn lijf: gewoon 80K lopen en nog eens lopen. Van start tot finish.
Op de Lavaredo Ultra Trail voelde ik me ook in mijn sas. Daar was ik in staat om de 119 kilometers netjes in te delen zodoende dat ik tijdens de laatste afdaling richting Cortina terug de benen vond om proper af te dalen.
En terug eind augustus begaf ik me richting Chamonix om mij voor de 2de maal te wagen aan de CCC: een slordige 100 kilometers rond het Mont-Blanc massief. Daar was het vooral de aanwezigheid van mijn gezin die ervoor zorgden dat ik er naar mijn zeggen een goede beurt maakte.
Voor de rest was het jaar zowat gevuld met het 'net-niet-genoeg-gevoel'.
Het nadeel waarbij de 'atleet' zelf zijn planning maakt is dat het gevaar sluipt van steeds opnieuw proberen, keer na keer en dan tot de constatatie komen van 'net niet'.
De fout die ik hier maakte is zowel een beginnersfout als een fout van een oude rot in het vak. Te veel en te weinig rust.
Een menselijke fout aldus voor egostrelende typen die zichzelf beter willen voordoen dan het gros van het volk. Misschien wel typerend voor de beoefenaar van individuele sporten met een competitief kantje.
Voor het nieuwe jaar heb ik mij dit jaar voorgenomen om de zaken wat rustiger aan te pakken. Een minder druk programma op de ultra's zou ervoor moeten zorgen dat mijn lichaam en geest wat scherper staan het komende jaar. Meer een mix van korter en langer werk.
Voor het langere werk trek zoals gewoonlijk over de landgrens namelijk richting La Palma (Transvulcania) en Zwitserland (Eiger 101).
Voor de rest wordt het jaar ingepland met lopen (snel en traag), kracht- en sprongoefeningen en vooral met fun.
Langs deze weg wel ik iedereen een jaar vol voorspoed, een goede fysieke en mentale gezondheid, leuke uitdagingen en vooral veel fun toe wensen.
Dank aan:
www.trakks.be
www.compressport.com
www.overstims.com
www.patagonia.com
www.suunto.com
www.adidas.com
voor de ondersteuning en het vertrouwen!
zaterdag 31 december 2016
maandag 12 september 2016
een mooie reis of een mooie race
Reeds voor de 4de maal op rij zakte ik eind augustus af richting Chamonix-Mont Blanc.
Mijn opdracht bestond eruit om zo goed en zo snel mogelijk het traject Courmayeur-Champex-Chamonix te voltooien op eigen krachten.
Tussen Courmayeur en Chamonix lagen zo'n 101 geaccidenteerde kilometers en een 5-tal beklimmingen, goed voor een som van 6100 hoogtemeters.
Tussen Courmayeur en Chamonix lagen zo'n 101 geaccidenteerde kilometers en een 5-tal beklimmingen, goed voor een som van 6100 hoogtemeters.
Mijn voorbereiding op deze hoogmis verliep niet zogenaamd over een super sportief parcours. Ik volgde een atypische voorbereiding met als wetenschap dat ik deze proef zou afhandelen als een sportieve wandeling, 'a walk in the parc'.
Uiteraard wist ik dat ik kon rekenen op een stevige basis en wat ervaring in 'zulks'.
Première dit jaar was de aanwezigheid van mijn voltallige gezin. Vrouwlief en kinderen waren mee om me te helpen schreeuwen over de bergen.
Voordien had ik even snel gerekend en berekend wat het ideale scenario zou zijn.
Was het optimisme of was het overmoed, maar uit mijn niet-gediplomeerde-mathematische-studie berekende ik dat ik slechts 15 uur zou nodig hebben voor deze proef. Dus het doel was simpel: finishen voor middernacht na mijn 'walk in the parc'.
Eénmaal aangekomen in Chamonix bleek het dat het eerder bikiniweer was ipv. loopweer.
Een loopje van een uurtje zou nog net door de beugel kunnen, maar toch geen beulenwerk van uren lang en voor sommigen dagenlang...
Neen, de klimatologische omstandigheden waren optimaal voor barbeque, golf, hot-tube, en slecht bier drinken. Aangezien niet van bovengenoemde op mijn programma stond koos ik dan toch om mijn lijf af te peigeren tussen berg en dal.
De koers werd op gang geschoten om 9u00 op Italiaanse bodem in Courmayeur.
Aan de start, alleen maar blije gezichten, ieder met zijn eigen doel (de één wat sneller dan de ander). Maar allen met eenzelfde doel voor ogen: zo snel mogelijk die halve lus rond de Mont Blanc voltooien.
Na wat volksliederen en de obligate show werd de eerste wave losgelaten.
De start verliep tamelijk rustig er werd vooraan een stevig maar doenbaar tempo ontwikkeld. Ik nestelde mij dus in de voorhoede en liet me meedrijven.
Helaas moest ik na een 10-tal minuten eventjes een korte sanitaire stop inlassen en zo verdween de kop van de wedstrijd. Na de plaspauze bevond ik mij dan in de grote groep die niet veel later een lang lint werd richting Tête de la Tronche, de eerste klim van de dag.
Tijdens die eerste klim verliep alles zeer rustig...lekker aanschuiven richting col.
Maar met de wetenschap dat de trip nog zéér lang en zéér heet zou worden had ik er geen erg in dat ik momenteel niet het gewenste tempo kon lopen/wandelen.
Eénmaal boven zag ik dat ik (volgens mijn vooropgestelde plan) al flink wat minuten achterstand had op mijn schema.
Geen paniek, controle... Lekker verder bollen en overal waar kan verfrissen.
Ik denk dat dit ongeveer de rode draad was tijdens mijn trip naar Chamonix; lekker verder bollen en controle behouden.
Ik had het gevoel rustig de controle te kunnen bewaren en goed om te kunnen gaan met de hitte.
De ervaring en de parcourskennis speelden hier in mijn voordeel. Ik kon netjes de stukjes aan elkaar naaien en wist waar ik in "de oven" zou belanden en waar er verfrissingspunten zouden zijn.
In Champex-Lac zag ik voor de eerste maal mijn vrouw en kinderen. Op dat moment was de sub 15 uur nog in bereik. Een zoen, verse kleren, wat soep en wat nieuwe Overstims gels en terug ervandoor. De benen en de kop waren nog OK.
Van zodra ik de tent uit was wist ik dat er nu een lang stuk aankwam waar je kon doorlopen. Ik wist dat je daar veel tijd kan winnen of verliezen. Wonderwel slaagde ik erin om op mijn Suunto Peak3 een actuele snelheid van een 12km/u te toveren. Het was zalig om te ondervinden dat ik mijn wedstrijd goed had ingedeeld.
In Trient zag ik de familie terug. Leuke verrassing was Tom De Beukelaer die langs het parcours stond foto's te trekken van getekende lijven. In Trient opnieuw hetzelfde ritueel: verse kleren, wat frisdrank (een lekkere Sprite), soep en nieuwe gels.
Na het verlaten van Trient zette ik mijn hoofdlamp op, klaar om de duister in te duiken.
Was het de duisternis of waren het eerste tekens van vermoeidheid maar plots weigerden de maag en benen. Eerste dip...
De maag sloeg toe en de benen wilden niet meer zo snel die berg op. Heel snel ging het...
Ik twijfelde om even een zitpauze in te lassen, maar besloot om eventjes het gewoon wat rustiger aan te doen. Ik schakelde over op slentermodus. Met een maag die paraplu was besloot ik toch om zachtjes te blijven drinken en gels in mijn maag te spuiten. Op dat moment zat ik volledig aan de Overstims Coup de Fouet.
Na wat gebabbel met mijn lotgenoten vond ik dan plots de moed terug om een versnelling bij te schakelen.
De stukken waar ik vorige jaren aan het doodgaan was waren nu leuk beloopbaar naar beneden. Ik ben nog steeds geen meester-daler. Maar de afdalingen kon ik mooi gecontroleerd afwerken in loop modus.
Aangekomen te Vallorcine zag ik mijn supporters terug. Mijn gezin, Didier, Caroline, Gert, Tom en de kids. De mentaal was nog dik in orde. Ik was nog zeer helder van geest en de wil om te lopen naar Chamonix was nog groot. Enig minpunt was dat ik tot de vaststelling was gekomen dat sub 15 uur niet meer tot het doel behoorde.
Na Vallorcine en een schoenenwissel (Adidas Terrex Agravic-->Adidias Ultra Boost) kon ik mijn lijf nog steeds plaatsen in de gewenste loop modus.
Eénmaal aan de voet van Tête aux Vents wist ik dat de laatste grote hindernis aan mijn voeten lag.
De beklimming naar de Col viel terug goed mee.
Maar wanneer je boven op de col staat is het nog een oneindig lang technisch stuk tussen de rosten naar de allerlaatste checkpoint La Flégère. Het stuk tussen de col en La Flégère was terug eentje tegen mijn tanden. Ik slaagde er niet in om een aardig tempo te maken en werd bijgehaald van diegenen die ik plat liep bergop.
Bij het bereiken van La Flégère kon ik de meet al ruiken.
Een korte snedige afdaling, 900 negatieve hoogtemeters met flanellen benen is geen pretje. Maar na meer dan 16 uur kon ik definitief herenigd worden met mijn kroost.
De laatste honderd meter werden afgelegd met Elle en Bes. Een mooi moment, een moment om te koesteren, met mijn 2 dochters over de meet in Chamonix en mijn vrouw Leen die mij opwachtte.
Enkele nieuwtjes:
-Bandenkeuze: Adidas Terrex Agravic (slechts één blaar op linker kleine teen) en na wissel Adidas Ultra Boost (comfort)
-Nieuwe keuze dit jaar was het innemen van voedingssupplementen van Overstims BCAA voor en tijdens de race
-Brandstof, liters Overstims gels, bijna geen vaste voeding (1 Overstims amelix en 2 Overstims proteinrepen).
-Reguliere Compressport R2 gewisseld voor de Compressport Pro Swiss R2
-Gekozen om vaak van kleding te wisselen Patagonia Runners shirt met rits, Patagonia Capilene shirts, ...
Met dank aan voor de ondersteuning: Trakks (Christophe en Alex), Overstims (Didier Deridder en Caroline), Compressport, Patagonia, Adidias en Suunto.
Voordien had ik even snel gerekend en berekend wat het ideale scenario zou zijn.
Was het optimisme of was het overmoed, maar uit mijn niet-gediplomeerde-mathematische-studie berekende ik dat ik slechts 15 uur zou nodig hebben voor deze proef. Dus het doel was simpel: finishen voor middernacht na mijn 'walk in the parc'.
Eénmaal aangekomen in Chamonix bleek het dat het eerder bikiniweer was ipv. loopweer.
Een loopje van een uurtje zou nog net door de beugel kunnen, maar toch geen beulenwerk van uren lang en voor sommigen dagenlang...
Neen, de klimatologische omstandigheden waren optimaal voor barbeque, golf, hot-tube, en slecht bier drinken. Aangezien niet van bovengenoemde op mijn programma stond koos ik dan toch om mijn lijf af te peigeren tussen berg en dal.
De koers werd op gang geschoten om 9u00 op Italiaanse bodem in Courmayeur.
Aan de start, alleen maar blije gezichten, ieder met zijn eigen doel (de één wat sneller dan de ander). Maar allen met eenzelfde doel voor ogen: zo snel mogelijk die halve lus rond de Mont Blanc voltooien.
Na wat volksliederen en de obligate show werd de eerste wave losgelaten.
De start verliep tamelijk rustig er werd vooraan een stevig maar doenbaar tempo ontwikkeld. Ik nestelde mij dus in de voorhoede en liet me meedrijven.
Helaas moest ik na een 10-tal minuten eventjes een korte sanitaire stop inlassen en zo verdween de kop van de wedstrijd. Na de plaspauze bevond ik mij dan in de grote groep die niet veel later een lang lint werd richting Tête de la Tronche, de eerste klim van de dag.
Tijdens die eerste klim verliep alles zeer rustig...lekker aanschuiven richting col.
Maar met de wetenschap dat de trip nog zéér lang en zéér heet zou worden had ik er geen erg in dat ik momenteel niet het gewenste tempo kon lopen/wandelen.
Eénmaal boven zag ik dat ik (volgens mijn vooropgestelde plan) al flink wat minuten achterstand had op mijn schema.
Geen paniek, controle... Lekker verder bollen en overal waar kan verfrissen.
Ik denk dat dit ongeveer de rode draad was tijdens mijn trip naar Chamonix; lekker verder bollen en controle behouden.
Ik had het gevoel rustig de controle te kunnen bewaren en goed om te kunnen gaan met de hitte.
De ervaring en de parcourskennis speelden hier in mijn voordeel. Ik kon netjes de stukjes aan elkaar naaien en wist waar ik in "de oven" zou belanden en waar er verfrissingspunten zouden zijn.
In Champex-Lac zag ik voor de eerste maal mijn vrouw en kinderen. Op dat moment was de sub 15 uur nog in bereik. Een zoen, verse kleren, wat soep en wat nieuwe Overstims gels en terug ervandoor. De benen en de kop waren nog OK.
Van zodra ik de tent uit was wist ik dat er nu een lang stuk aankwam waar je kon doorlopen. Ik wist dat je daar veel tijd kan winnen of verliezen. Wonderwel slaagde ik erin om op mijn Suunto Peak3 een actuele snelheid van een 12km/u te toveren. Het was zalig om te ondervinden dat ik mijn wedstrijd goed had ingedeeld.
In Trient zag ik de familie terug. Leuke verrassing was Tom De Beukelaer die langs het parcours stond foto's te trekken van getekende lijven. In Trient opnieuw hetzelfde ritueel: verse kleren, wat frisdrank (een lekkere Sprite), soep en nieuwe gels.
Na het verlaten van Trient zette ik mijn hoofdlamp op, klaar om de duister in te duiken.
Was het de duisternis of waren het eerste tekens van vermoeidheid maar plots weigerden de maag en benen. Eerste dip...
De maag sloeg toe en de benen wilden niet meer zo snel die berg op. Heel snel ging het...
Ik twijfelde om even een zitpauze in te lassen, maar besloot om eventjes het gewoon wat rustiger aan te doen. Ik schakelde over op slentermodus. Met een maag die paraplu was besloot ik toch om zachtjes te blijven drinken en gels in mijn maag te spuiten. Op dat moment zat ik volledig aan de Overstims Coup de Fouet.
Na wat gebabbel met mijn lotgenoten vond ik dan plots de moed terug om een versnelling bij te schakelen.
De stukken waar ik vorige jaren aan het doodgaan was waren nu leuk beloopbaar naar beneden. Ik ben nog steeds geen meester-daler. Maar de afdalingen kon ik mooi gecontroleerd afwerken in loop modus.
Aangekomen te Vallorcine zag ik mijn supporters terug. Mijn gezin, Didier, Caroline, Gert, Tom en de kids. De mentaal was nog dik in orde. Ik was nog zeer helder van geest en de wil om te lopen naar Chamonix was nog groot. Enig minpunt was dat ik tot de vaststelling was gekomen dat sub 15 uur niet meer tot het doel behoorde.
Na Vallorcine en een schoenenwissel (Adidas Terrex Agravic-->Adidias Ultra Boost) kon ik mijn lijf nog steeds plaatsen in de gewenste loop modus.
Eénmaal aan de voet van Tête aux Vents wist ik dat de laatste grote hindernis aan mijn voeten lag.
De beklimming naar de Col viel terug goed mee.
Maar wanneer je boven op de col staat is het nog een oneindig lang technisch stuk tussen de rosten naar de allerlaatste checkpoint La Flégère. Het stuk tussen de col en La Flégère was terug eentje tegen mijn tanden. Ik slaagde er niet in om een aardig tempo te maken en werd bijgehaald van diegenen die ik plat liep bergop.
Bij het bereiken van La Flégère kon ik de meet al ruiken.
Een korte snedige afdaling, 900 negatieve hoogtemeters met flanellen benen is geen pretje. Maar na meer dan 16 uur kon ik definitief herenigd worden met mijn kroost.
De laatste honderd meter werden afgelegd met Elle en Bes. Een mooi moment, een moment om te koesteren, met mijn 2 dochters over de meet in Chamonix en mijn vrouw Leen die mij opwachtte.
Enkele nieuwtjes:
-Bandenkeuze: Adidas Terrex Agravic (slechts één blaar op linker kleine teen) en na wissel Adidas Ultra Boost (comfort)
-Nieuwe keuze dit jaar was het innemen van voedingssupplementen van Overstims BCAA voor en tijdens de race
-Brandstof, liters Overstims gels, bijna geen vaste voeding (1 Overstims amelix en 2 Overstims proteinrepen).
-Reguliere Compressport R2 gewisseld voor de Compressport Pro Swiss R2
-Gekozen om vaak van kleding te wisselen Patagonia Runners shirt met rits, Patagonia Capilene shirts, ...
Met dank aan voor de ondersteuning: Trakks (Christophe en Alex), Overstims (Didier Deridder en Caroline), Compressport, Patagonia, Adidias en Suunto.
zondag 11 september 2016
Adidas Terrex Agravic
Dat goed schoeisel een must have is tijdens het lopen van ultra trails staat als een paal boven water.
Goede schoenen zijn eigenlijk altijd van cruciaal belang. Of het nu de dagdagelijkse-, de sport- of de trail-schoenen zijn. Het is op dat punt waar ons lichaam steunt op de ondergrond waar het zich op bevindt.
Sinds kort heb ik kunnen kennismaken met een nieuw paar trailschoenen; De Adidas Terrex Agravic.
Wat onmiddellijk opvalt wanneer je de schoenen bekijkt is het gewicht. Het is een lichtgewicht schoen die aardig inspeelt op de algemene trend op de schoenenmarkt "lightweight" vele fabrikanten kiezen ervoor om telkens lichter modellen op de markt te plaatsten.
Wat ook onmiddellijk opvalt is het agressieve profiel van de onder zool. Het zijn als het ware tractor banden die onderaan gekleefd zijn. Deze agressieve onder zool vertaalt zich in een ongezien tractie/grip op zachte modder padden. De noppen op de onder zool zijn zodanig geplaatst dat de modder er niet blijft in vast kleven en zorgen ervoor dat je tijdens het lopen er geen hinder van ondervindt.
De materiaal keuze van de onder zool bestaat uit Continental rubber gekend van de bandenfabrikant. Het Continental rubber heeft een ongeziene grip op harde droge rotsen.
Als tussen zool heeft Adidas hier gekozen voor de Boost technologie. Dit vertaalt zich in een hoog comfort gehalte tijdens de lange trails. De demping is hier ongelofelijk. Volgens mij persoonlijk is dat de belangrijkste troef van deze schoen. Het gestel wordt op deze manier gespaard en zo worden ongemakken langer uitgesteld (pijnlijke gewrichten).
Wat het bovenwerk betreft valt hier weinig over te zeggen. Terug gewicht besparend materiaal die zeer goed ventileert en snel droogt. De top van de schoen kreeg wat versteviging om de tenen te beschermen bij een onverwacht aanraking van stenen of rotsen. Het bovenwerk ter hoogte van de voorvoet kreeg een soort plastic/silicone beschermingsrand dit tegen het natte gras.
Enige minpunt aan deze schoen is de keuze van de veters. Bij aankoop zal men de schoen treffen met ronde harde veters. Ronde veters lossen sneller dan platte veters, dus heb ik mijn schoenen voorzien van platte veters. Een kleine ingreep dus. Wat wel positief is aan de veters is de plaatsing van de veters. Vooraan en bovenaan staan de veters wat wijder en in de midden staan de veters wat dichter tegen elkaar. Dit resulteert in een stabiele schoen die comfortabel draagt.
Kortom: De Adidas Terrex Agravic is een top schoen voor het langere werk. Het is een schoen die zich goed thuis voelt op rotsachtig droog terrein alsook een vochtig modder terrein. De combinatie licht, snel, comfortabel en grip is één van de redenen waarom ik niet met één paar gebleven ben.
zondag 21 augustus 2016
Voorbeschouwing CCC
Net voor de zomer dit jaar liep ik de Lavaredo Ultra Trail: een ultra van een slordige 119 kilometers met 5800 hoogtemeters doorheen de prachtige Dolomieten.
In Cortina kon ik na 17 uur arbeid tamelijk fris de eindmeet overlopen. De dagen nadien verliep het herstel van lichaam en geest wonderwel zeer gezwind.
Daags nadien kon ik genieten van een bergwandeling in amicale sfeer met verzorger Piet en die afsluiten op gepaste wijze in een restaurant met op het menu een crême van 'k weet-niet-wat met opgevuld konijn. Dit uiteraard vergezeld met een flesje rood.
Dit was dan misschien de beloning na de Lavaredo Ultra Trail of was het startschot van een overdreven culinaire Bourgondische zomer.
Eénmaal thuis gekomen, werden de feestjes en drinks vlotjes aan elkaar geregen. Het culinaire Bourgondische karakter werd eerst enkel Bourgondisch (lees: te veel) om dan later te eindigen in een net-niet-sociaal-gestoord-eet-en-drinkgedrag (veel te veel).
Vooraf had ik mezelf voorgenomen om tijdens de zomermaanden geen dwangmatig trainingsschema af te werken. Familie, vrienden en "Carpe Diem" behoorden eerder tot mijn dagelijkse planning. Geen agenda die vol gekabbeld staat met D1, D2, D3 interval, fiets, STAB, ...
Neen, deze zomer zou ik mij voorbereiden op een atypische manier voor de hoogmis van het trailgebeuren op deze planeet.
Uiteraard sportte ik wel meer dan de doorsnee dertiger. Soms liep ik een trail als vervanging van de desolate duurlopen. Eentje liep ik in het Zuiden van Frankrijk op een hypertechnisch terrein met een 11de plaats als resultaat. En begin augustus kon ik nog eens met de bloemen gaan lopen voor vrouwlief in de Trail Val d'Heure. Leuke vaststelling tijdens deze trail was dat ik op hetzelfde parcours een tijdswinst boekte van meer dan 20 minuten ten opzichte van 2 jaar geleden.
Was het nu door de Olympisch spelen of was het eerder het naderen van D-day of whatever... Ik besloot om het feesten en het bijhorende gedrag een halt toe te roepen. Eventjes versterven en hopen op een verhoging van de VO2-max gerelateerd aan een verlaging van mijn lichaamsgewicht of simpelweg een daling van mijn vetpercentage gevolgd door een stijging van mijn X-factor. Kortom op zoek naar een beter 'lijn'. De kromme ter hoogte van het zwaartepunt proberen te veranderen in een rechte...
Met die laatste wijze beslissing en enkele leuke vaststellingen (de tijdswinst van - 20 minuten in de trail Val D'Heure, nog eens kunnen uitpakken op een snelle 10 miles van Wenduine) hoop ik dat ik toch met enige ambitie mag afreizen naar het 'Mekka van het trailgebeuren'.
Ik hoop (reken) op een sub 15 uur. Misschien ambitieus maar niet onmogelijk als de kaarten goed vallen op vrijdag 26 augustus.
Parcourskennis en ervaring spelen hier in mijn voordeel.
Enkele zaken die mij zouden moeten helpen in het welslagen van mijn doel:
- Bandenkeuze Adidas Terrex Agravic.
- Voeding: Overstims authentic bar, Overstims amelix, Overstims recup Bar, Overstims Hydrixir lange afstand, Overstims recup elite, Overstims BCCA, Overstims anti-oxydant gel, Overstims Coup de Fouet Overstims, Cafein Gel.
- Compressport Pro Swiss R2, Compressport trailrun short, Compressport pro trailrun socks.
- Patagonia Pro short, Patagonia Cap4, Patagonia Alpine Houdini, Patagonia Houdini pants, ...
- Suunto Ambit Peak 3
- Het ultieme wapen: de aanwezigheid van vrouw en kinderen.
Voor de thuisblijvers: je kan mijn stipje volgen vanaf vrijdag 26 augustus 09u00. BIB nummer 3099.
In Cortina kon ik na 17 uur arbeid tamelijk fris de eindmeet overlopen. De dagen nadien verliep het herstel van lichaam en geest wonderwel zeer gezwind.
Daags nadien kon ik genieten van een bergwandeling in amicale sfeer met verzorger Piet en die afsluiten op gepaste wijze in een restaurant met op het menu een crême van 'k weet-niet-wat met opgevuld konijn. Dit uiteraard vergezeld met een flesje rood.
Dit was dan misschien de beloning na de Lavaredo Ultra Trail of was het startschot van een overdreven culinaire Bourgondische zomer.
Eénmaal thuis gekomen, werden de feestjes en drinks vlotjes aan elkaar geregen. Het culinaire Bourgondische karakter werd eerst enkel Bourgondisch (lees: te veel) om dan later te eindigen in een net-niet-sociaal-gestoord-eet-en-drinkgedrag (veel te veel).
Vooraf had ik mezelf voorgenomen om tijdens de zomermaanden geen dwangmatig trainingsschema af te werken. Familie, vrienden en "Carpe Diem" behoorden eerder tot mijn dagelijkse planning. Geen agenda die vol gekabbeld staat met D1, D2, D3 interval, fiets, STAB, ...
Neen, deze zomer zou ik mij voorbereiden op een atypische manier voor de hoogmis van het trailgebeuren op deze planeet.
Uiteraard sportte ik wel meer dan de doorsnee dertiger. Soms liep ik een trail als vervanging van de desolate duurlopen. Eentje liep ik in het Zuiden van Frankrijk op een hypertechnisch terrein met een 11de plaats als resultaat. En begin augustus kon ik nog eens met de bloemen gaan lopen voor vrouwlief in de Trail Val d'Heure. Leuke vaststelling tijdens deze trail was dat ik op hetzelfde parcours een tijdswinst boekte van meer dan 20 minuten ten opzichte van 2 jaar geleden.
Was het nu door de Olympisch spelen of was het eerder het naderen van D-day of whatever... Ik besloot om het feesten en het bijhorende gedrag een halt toe te roepen. Eventjes versterven en hopen op een verhoging van de VO2-max gerelateerd aan een verlaging van mijn lichaamsgewicht of simpelweg een daling van mijn vetpercentage gevolgd door een stijging van mijn X-factor. Kortom op zoek naar een beter 'lijn'. De kromme ter hoogte van het zwaartepunt proberen te veranderen in een rechte...
Met die laatste wijze beslissing en enkele leuke vaststellingen (de tijdswinst van - 20 minuten in de trail Val D'Heure, nog eens kunnen uitpakken op een snelle 10 miles van Wenduine) hoop ik dat ik toch met enige ambitie mag afreizen naar het 'Mekka van het trailgebeuren'.
Ik hoop (reken) op een sub 15 uur. Misschien ambitieus maar niet onmogelijk als de kaarten goed vallen op vrijdag 26 augustus.
Parcourskennis en ervaring spelen hier in mijn voordeel.
Enkele zaken die mij zouden moeten helpen in het welslagen van mijn doel:
- Bandenkeuze Adidas Terrex Agravic.
- Voeding: Overstims authentic bar, Overstims amelix, Overstims recup Bar, Overstims Hydrixir lange afstand, Overstims recup elite, Overstims BCCA, Overstims anti-oxydant gel, Overstims Coup de Fouet Overstims, Cafein Gel.
- Compressport Pro Swiss R2, Compressport trailrun short, Compressport pro trailrun socks.
- Patagonia Pro short, Patagonia Cap4, Patagonia Alpine Houdini, Patagonia Houdini pants, ...
- Suunto Ambit Peak 3
- Het ultieme wapen: de aanwezigheid van vrouw en kinderen.
Voor de thuisblijvers: je kan mijn stipje volgen vanaf vrijdag 26 augustus 09u00. BIB nummer 3099.
donderdag 7 juli 2016
lavaredo ulratrail
Vrijdag 24/06/2016, 14u00:
Ik heb mij wat afgezonderd op mijn kamer. De benen moeten rusten en de machine moet nog volgetankt worden. Reeds 4 dagen slurp ik zo'n 2 liters Overstims Malto naar binnen. Dit drankje moet ervoor zorgen dat mijn spieren energie opstapelen voor wat komen zal...
Het begint zachtjes door te dringen: binnen een aantal uur sta ik aan de start van de Lavaredo ultra trail.
Hier heb ik lang op gewacht en vooral lang voor gewerkt.
Lange eenzame trainingen heb ik hiervoor afgewerkt, korte en langer interval's op de atletiek piste gedraaid. Dat allemaal met maar één doel: zo goed mogelijk aan de start verschijnen van deze nieuwe opdracht, 119 kilometers hobbelen met 5750 hoogtemeters.
Het sijpelt langzaam door, 'straks is het van dat'.
Vrijdag 24/06/2016, 19u00:
De mooie blauwe hemel over Cortina d'Ampezzo trekt langzaam maar zeker toe. Dreigende wolken verdrijven de zon. Stilte voor de storm.
Vrijdag 24/06/2016, 20u00:
Het water valt met bakken uit de hemel en er ontstaat een onweer.
De weermannen hadden gelijk. Damm, dit wordt er niet makkelijker op. Het idee om met een Patagonia Cap2 shirt te starten verandert naar het idee om de strijd te starten met een Patagonia Alpine Houdini.
Geen paniek. Ik bekijk rustig het klank- en lichtspel vanuit mijn kamer.
Wonderwel kan ik mezelf zeer rustig houden en is er van stress (nog) geen sprake.
Ik besluit om nog eens het parcours en het profiel te overlopen.
Geklop op de deur.
Ik had een aantal andere Belgische deelnemers uitgenodigd om even vlak voor de start tot rust te komen op onze hotelkamer. Aangezien de start op slechts 2 minuten van ons verwijdert was leek mij dit een goed idee.
Vrijdag 24/06/2016, 22u15:
Ik trek de deur toe van onze hotelkamer.
De spanning begint zich meer op te bouwen. Geen verlammende stress, maar een gezonde spanning die mijn geest plaatst in de juiste 'mood'.
Ik ben er klaar voor.
Ik nestel me samen met Vincent Siringo vooraan in het startvak. Ik probeer mij te focussen en geniet nu al van dit moment. Mijn zintuigen staan op scherp...
Net voor de start besluit ik om toch te lopen in mijn Patagonia Cap2 shirt in combinatie met een de Compressport arm sleeves.
Vrijdag 24/06/216, 23u00:
Het startschot!
De eerste kilometers verlopen over asfalt. Ik nestel mij vooraan in de kopgroep der favorieten... Het tempo ligt hoog, maar voelt ok. Ik focus me op mijn ademhaling. Rustig gecontroleerd laat ik mij meedrijven met deze snelle jongens.
De eerste klim kondigt zich aan. Al snel voel ik dat ik hier de rol moet lossen. Ik besluit om mijn eigen ultra tempo te lopen. Op cruisecontrole stuur ik mezelf richting eerste col, zo'n 500 hoogtemeters. Niet veel later zie ik Vincent mij voorbij lopen, een korte knik en een we wensen elkaar succes toe.
Na 500 hoogtemeters volgt de eerste afdaling. Voor mezelf is dit mijn zwakte.
Wonderwel vind ik het juiste ritme en kan ik rustig mee in de flow naar beneden hollen. Ik vorm geen obstakel meer voor snellere dalers. De eerste leuke vaststelling van de race...
Zaterdag 25/06//2016, 5u30:
De zon komt moeizaam op. Een combinatie van mist en wolken zorgt ervoor dat de zon moeilijkheden heeft om de duister te doorprikken.
Ondertussen heb ik reeds verzorgingspunt 3 bereikt: Rifugio Auronzo.
Mijn ultra tempo heeft ervoor gezorgd dat de lichaam en geest nog op scherp staan. Snel stort ik me op wat bekers warme soep, stokbrood, kaas en chocolade. Mijn maag aanvaardt deze rare combinatie van zout en zoet. Het stokbrood zou de maag gewoon wat moeten opvullen.
Plots zie ik tot mijn verbazing Vincent terug. Hij vertelt me de stekker uit de race te trekken.
Ik probeer hem snel te overtuigen om dit niet te doen, dat dit een onderdeel is van ultra trail lopen. Iedereen ondergaat wel één of meerdere down-momenten tijdens een race van meer dan 16 uur.
Ik besluit verder mijn weg verder te zetten richting finish.
Zaterdag 25/06/2016, 07u30:
De afstand van 67 kilometers en pakweg een dikke 3000 hoogtemeters beginnen bij mij ook zijn tol te eisen. Het vuur verdwijnt wat uit mijn ogen en jus loopt uit mijn benen.
Ondertussen heb ik mijn dropbag bereikt. Ik neem er rustig de tijd om van kleding te wisselen en vul mijn Overstims voorraad terug aan. Vanaf nu is het plan om over te schakelen naar enkel Overstims cafein gels en Overstims Protein bars. De cafeïne zou mijn geest moeten wakker houden en de proteïne zou de spierschade moeten beperken.
Snel prop ik mijn mond nog vol vooraleer ik terug op pad ga, bewust spaar ik de cola nog...
Na mijn rustige pit-stop willen benen niet meer in gang gaan. De motor weigert aan te slaan.
De zon heeft ondertussen de strijd met de wolken gewonnen. De temperatuur begint voelbaar te stijgen.
Ik besluit om stevig te wandelen en probeer daar waar mogelijk het lichaam af te koelen met stromend koud water.
Zaterdag 25/06/2016, 08u30:
Mijn geest heeft de eerste dip van de dag overleeft. Na regen komt altijd zonneschijn... de vraag is enkel wanneer...
Ik krijg terug controle over mijn tempo. Mijn Overstims cafein gels hebben terug hun dienst bewezen. De honger om te lopen zwelt terug aan. Ik bevind me bovenaan op de col Lerosa. Alles valt hier netjes in zijn plooi. Ik begin de afdaling met vernieuwde moed. Mijn benen draaien mooi mee. Ik hervind terug het plezier in het lopen en de schitterende omgeving geeft me vleugels.
Zaterdag 25/06/2016, 09u00:
Na mijn korte dip maak ik me op voor het zwaarste onderdeel van de race: 1000 hoogtemeters in de felle zon zonder bevoorradingspunten.
Door het feit dat ik net mijn vleugels had teruggevonden had ik het lumineuze idee om hier wat buskruit te verschieten, met als doel een voorwaartse beweging in het klassement.
Ik verlaat mijn gezellen en trek gecontroleerd maar toch stevig door.
Helaas niet veel verder staat mijn tank geparkeerd in de file...
Ik was beland in de start van de Cortina Trail. Op dat moment bevind ik me net op een singel track waar galant inhalen haast onmogelijk is. Voor mij zie ik een oneindig ver lint van mensen de berg op kruipen in een slakkengang. Frustratie alom...
Zaterdag 25/06/2016, 12u15:
Ik bereik bevoorrading Rifugio Col Gallina. De tol is volgens mij ruim 45' (27K in 4u45'). Ik zie mijn gemiddelde van 7,8 km/u smelten als sneeuw voor de zon.
Ontgoocheld en wat gefrustreerd zie ik mijn volk terug. Na wat gevloek en gesakker zet ik mijn weg verder. Piet, Klaas en Johan wensen mij succes.
Ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk de pas erin te houden maar ondervind dat dit onmogelijk is met zoveel volk op dit parcours.
Zaterdag 25/06/2016, 15u13:
Ik bereik de laatste bevoorrading met frissen benen en wakkere geest.
Nog 47' minuten om de finish te bereiken om onder de 17u te finishen. Ik twijfel even om de post over te slaan. Maar ik gok op bijtanken en wat snel een paar bekers cola.
Minder dan 45' rest er mij nog om de finish te bereiken... Een haalbare kaart. Ik stort mezelf naar beneden en zie dat ik op een technische afdaling een snelheid maak van bijna 12km/u. Ik sta volledig op scherp en neem wat minder galant de afdaling... Alles of niets...
Mijn bovenbenen werken en pompen. Ik krijg vleugels. Het plezier om iedereen voorbij te knallen op een technische afdaling is zalig. Ik pomp zelfvertrouwen uit het feit dat ik mijn machine mooi onder controle heb en dat ik me zo netjes naar beneden kan sturen.
Plots gaat het pad terug opwaarts. Mijn benen staan op ontploffen. Snel bergopwaarts lopen zit hier niet meer in. Mijn lijf weigert. Dit korte stukje zorgt ervoor dat ik de hoop verlies om te finishen onder de 17u00.
Zaterdag 25/06/2016, 16u05:
Ik loop het centrum van Cortina binnen. Het sijpelt binnen in mijn hoofd. De finish nemen ze niet meer af. Het zit erop. Net iets meer dan 17u00 heb ik mezelf min of meer onder controle kunnen houden.
Ik word onthaald in de hoofdstraat van Cortina als een held. Een paar minuten glorie. Ik geniet met volle teugen. Met enkele goede herinneringen zet ik mijn laatste voet over de meet.
Enkele bedenkingen...
Dankzij de juiste keuze aan materiaal heb ik dit tot een comfortabel goed eind kunnen brengen.
De schoenen keuze van de Adidas Terex Agravic zorgden ervoor dat ik comfortabel de finish kon bereiken. Een juiste schoenen/materiaal keuze kan in een ultra bepalend zijn. Ik koos bewust voor de Adidas Terex Agravic mede door zijn 'Boost' onderzool, deze schoen gaf mij de demping en het comfort nodig voor het welslagen van zo'n avontuur.
De Compressport Proracing Trail sock zorgde ervoor dat mijn voet gespaard bleef van blaren, en zorgde ook voor de nodige ondersteuning ter hoogte van het enkelgewricht.
Het welslagen van zo'n avonturen berust niet enkel op één persoon die zijn schoenen aantrekt en start met lopen. Het is een netwerk van personen die mij iedere dag ondersteunen in het vinden van inspiratie en moed. Dankzij het sportieve netwerk van het team van Trakks word ik ondersteund door het topmateriaal van Compressport, Suunto, Patagonia, Overstims en Adidas.
Maar vooral aan het thuisfront word ik dagdagelijks gesteund door mijn drie prinsesjes. Het is dankzij de onvoorwaardelijk steun die ik telkens maar opnieuw en opnieuw krijg van mijn vrouw Leen en de aanmoedigingen in goede en minder goede tijden die ik krijg van mijn dochters Elle en Bes. Het is dankzij die drie ongelooflijke meisjes, waar ik telkens kan herbronnen, waar ik telkens kan schuilen voor de storm, waar ik lief en leed kan delen.
Bedankt, bedankt, bedankt!!!!
Ik heb mij wat afgezonderd op mijn kamer. De benen moeten rusten en de machine moet nog volgetankt worden. Reeds 4 dagen slurp ik zo'n 2 liters Overstims Malto naar binnen. Dit drankje moet ervoor zorgen dat mijn spieren energie opstapelen voor wat komen zal...
Het begint zachtjes door te dringen: binnen een aantal uur sta ik aan de start van de Lavaredo ultra trail.
Hier heb ik lang op gewacht en vooral lang voor gewerkt.
Lange eenzame trainingen heb ik hiervoor afgewerkt, korte en langer interval's op de atletiek piste gedraaid. Dat allemaal met maar één doel: zo goed mogelijk aan de start verschijnen van deze nieuwe opdracht, 119 kilometers hobbelen met 5750 hoogtemeters.
Het sijpelt langzaam door, 'straks is het van dat'.
Vrijdag 24/06/2016, 19u00:
De mooie blauwe hemel over Cortina d'Ampezzo trekt langzaam maar zeker toe. Dreigende wolken verdrijven de zon. Stilte voor de storm.
Vrijdag 24/06/2016, 20u00:
Het water valt met bakken uit de hemel en er ontstaat een onweer.
De weermannen hadden gelijk. Damm, dit wordt er niet makkelijker op. Het idee om met een Patagonia Cap2 shirt te starten verandert naar het idee om de strijd te starten met een Patagonia Alpine Houdini.
Geen paniek. Ik bekijk rustig het klank- en lichtspel vanuit mijn kamer.
Wonderwel kan ik mezelf zeer rustig houden en is er van stress (nog) geen sprake.
Ik besluit om nog eens het parcours en het profiel te overlopen.
Geklop op de deur.
Ik had een aantal andere Belgische deelnemers uitgenodigd om even vlak voor de start tot rust te komen op onze hotelkamer. Aangezien de start op slechts 2 minuten van ons verwijdert was leek mij dit een goed idee.
Vrijdag 24/06/2016, 22u15:
Ik trek de deur toe van onze hotelkamer.
De spanning begint zich meer op te bouwen. Geen verlammende stress, maar een gezonde spanning die mijn geest plaatst in de juiste 'mood'.
Ik ben er klaar voor.
Ik nestel me samen met Vincent Siringo vooraan in het startvak. Ik probeer mij te focussen en geniet nu al van dit moment. Mijn zintuigen staan op scherp...
Net voor de start besluit ik om toch te lopen in mijn Patagonia Cap2 shirt in combinatie met een de Compressport arm sleeves.
Vrijdag 24/06/216, 23u00:
Het startschot!
De eerste kilometers verlopen over asfalt. Ik nestel mij vooraan in de kopgroep der favorieten... Het tempo ligt hoog, maar voelt ok. Ik focus me op mijn ademhaling. Rustig gecontroleerd laat ik mij meedrijven met deze snelle jongens.
De eerste klim kondigt zich aan. Al snel voel ik dat ik hier de rol moet lossen. Ik besluit om mijn eigen ultra tempo te lopen. Op cruisecontrole stuur ik mezelf richting eerste col, zo'n 500 hoogtemeters. Niet veel later zie ik Vincent mij voorbij lopen, een korte knik en een we wensen elkaar succes toe.
Na 500 hoogtemeters volgt de eerste afdaling. Voor mezelf is dit mijn zwakte.
Wonderwel vind ik het juiste ritme en kan ik rustig mee in de flow naar beneden hollen. Ik vorm geen obstakel meer voor snellere dalers. De eerste leuke vaststelling van de race...
Zaterdag 25/06//2016, 5u30:
De zon komt moeizaam op. Een combinatie van mist en wolken zorgt ervoor dat de zon moeilijkheden heeft om de duister te doorprikken.
Ondertussen heb ik reeds verzorgingspunt 3 bereikt: Rifugio Auronzo.
Mijn ultra tempo heeft ervoor gezorgd dat de lichaam en geest nog op scherp staan. Snel stort ik me op wat bekers warme soep, stokbrood, kaas en chocolade. Mijn maag aanvaardt deze rare combinatie van zout en zoet. Het stokbrood zou de maag gewoon wat moeten opvullen.
Plots zie ik tot mijn verbazing Vincent terug. Hij vertelt me de stekker uit de race te trekken.
Ik probeer hem snel te overtuigen om dit niet te doen, dat dit een onderdeel is van ultra trail lopen. Iedereen ondergaat wel één of meerdere down-momenten tijdens een race van meer dan 16 uur.
Ik besluit verder mijn weg verder te zetten richting finish.
Zaterdag 25/06/2016, 07u30:
De afstand van 67 kilometers en pakweg een dikke 3000 hoogtemeters beginnen bij mij ook zijn tol te eisen. Het vuur verdwijnt wat uit mijn ogen en jus loopt uit mijn benen.
Ondertussen heb ik mijn dropbag bereikt. Ik neem er rustig de tijd om van kleding te wisselen en vul mijn Overstims voorraad terug aan. Vanaf nu is het plan om over te schakelen naar enkel Overstims cafein gels en Overstims Protein bars. De cafeïne zou mijn geest moeten wakker houden en de proteïne zou de spierschade moeten beperken.
Snel prop ik mijn mond nog vol vooraleer ik terug op pad ga, bewust spaar ik de cola nog...
Na mijn rustige pit-stop willen benen niet meer in gang gaan. De motor weigert aan te slaan.
De zon heeft ondertussen de strijd met de wolken gewonnen. De temperatuur begint voelbaar te stijgen.
Ik besluit om stevig te wandelen en probeer daar waar mogelijk het lichaam af te koelen met stromend koud water.
Zaterdag 25/06/2016, 08u30:
Mijn geest heeft de eerste dip van de dag overleeft. Na regen komt altijd zonneschijn... de vraag is enkel wanneer...
Ik krijg terug controle over mijn tempo. Mijn Overstims cafein gels hebben terug hun dienst bewezen. De honger om te lopen zwelt terug aan. Ik bevind me bovenaan op de col Lerosa. Alles valt hier netjes in zijn plooi. Ik begin de afdaling met vernieuwde moed. Mijn benen draaien mooi mee. Ik hervind terug het plezier in het lopen en de schitterende omgeving geeft me vleugels.
Zaterdag 25/06/2016, 09u00:
Na mijn korte dip maak ik me op voor het zwaarste onderdeel van de race: 1000 hoogtemeters in de felle zon zonder bevoorradingspunten.
Door het feit dat ik net mijn vleugels had teruggevonden had ik het lumineuze idee om hier wat buskruit te verschieten, met als doel een voorwaartse beweging in het klassement.
Ik verlaat mijn gezellen en trek gecontroleerd maar toch stevig door.
Helaas niet veel verder staat mijn tank geparkeerd in de file...
Ik was beland in de start van de Cortina Trail. Op dat moment bevind ik me net op een singel track waar galant inhalen haast onmogelijk is. Voor mij zie ik een oneindig ver lint van mensen de berg op kruipen in een slakkengang. Frustratie alom...
Zaterdag 25/06/2016, 12u15:
Ik bereik bevoorrading Rifugio Col Gallina. De tol is volgens mij ruim 45' (27K in 4u45'). Ik zie mijn gemiddelde van 7,8 km/u smelten als sneeuw voor de zon.
Ontgoocheld en wat gefrustreerd zie ik mijn volk terug. Na wat gevloek en gesakker zet ik mijn weg verder. Piet, Klaas en Johan wensen mij succes.
Ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk de pas erin te houden maar ondervind dat dit onmogelijk is met zoveel volk op dit parcours.
Zaterdag 25/06/2016, 15u13:
Ik bereik de laatste bevoorrading met frissen benen en wakkere geest.
Nog 47' minuten om de finish te bereiken om onder de 17u te finishen. Ik twijfel even om de post over te slaan. Maar ik gok op bijtanken en wat snel een paar bekers cola.
Minder dan 45' rest er mij nog om de finish te bereiken... Een haalbare kaart. Ik stort mezelf naar beneden en zie dat ik op een technische afdaling een snelheid maak van bijna 12km/u. Ik sta volledig op scherp en neem wat minder galant de afdaling... Alles of niets...
Mijn bovenbenen werken en pompen. Ik krijg vleugels. Het plezier om iedereen voorbij te knallen op een technische afdaling is zalig. Ik pomp zelfvertrouwen uit het feit dat ik mijn machine mooi onder controle heb en dat ik me zo netjes naar beneden kan sturen.
Plots gaat het pad terug opwaarts. Mijn benen staan op ontploffen. Snel bergopwaarts lopen zit hier niet meer in. Mijn lijf weigert. Dit korte stukje zorgt ervoor dat ik de hoop verlies om te finishen onder de 17u00.
Zaterdag 25/06/2016, 16u05:
Ik loop het centrum van Cortina binnen. Het sijpelt binnen in mijn hoofd. De finish nemen ze niet meer af. Het zit erop. Net iets meer dan 17u00 heb ik mezelf min of meer onder controle kunnen houden.
Ik word onthaald in de hoofdstraat van Cortina als een held. Een paar minuten glorie. Ik geniet met volle teugen. Met enkele goede herinneringen zet ik mijn laatste voet over de meet.
Enkele bedenkingen...
Dankzij de juiste keuze aan materiaal heb ik dit tot een comfortabel goed eind kunnen brengen.
De schoenen keuze van de Adidas Terex Agravic zorgden ervoor dat ik comfortabel de finish kon bereiken. Een juiste schoenen/materiaal keuze kan in een ultra bepalend zijn. Ik koos bewust voor de Adidas Terex Agravic mede door zijn 'Boost' onderzool, deze schoen gaf mij de demping en het comfort nodig voor het welslagen van zo'n avontuur.
De Compressport Proracing Trail sock zorgde ervoor dat mijn voet gespaard bleef van blaren, en zorgde ook voor de nodige ondersteuning ter hoogte van het enkelgewricht.
Het welslagen van zo'n avonturen berust niet enkel op één persoon die zijn schoenen aantrekt en start met lopen. Het is een netwerk van personen die mij iedere dag ondersteunen in het vinden van inspiratie en moed. Dankzij het sportieve netwerk van het team van Trakks word ik ondersteund door het topmateriaal van Compressport, Suunto, Patagonia, Overstims en Adidas.
Maar vooral aan het thuisfront word ik dagdagelijks gesteund door mijn drie prinsesjes. Het is dankzij de onvoorwaardelijk steun die ik telkens maar opnieuw en opnieuw krijg van mijn vrouw Leen en de aanmoedigingen in goede en minder goede tijden die ik krijg van mijn dochters Elle en Bes. Het is dankzij die drie ongelooflijke meisjes, waar ik telkens kan herbronnen, waar ik telkens kan schuilen voor de storm, waar ik lief en leed kan delen.
Bedankt, bedankt, bedankt!!!!
woensdag 22 juni 2016
voorbeschouwing Lavaredo Ultra trail
Na wat windstilte op mijn blog, zowat een 3-tal maand (laatste update Parijs) bouw ik op naar een nieuwe climax : Lavaredo Ultra Trail.
Dit nieuwe avontuur zou mijn 2de piek -euhm- moeten worden van het jaar 2016. Uiteraard is er een wezenlijk verschil tussen "zou moeten" (toekomstige tijd), "zijn-is" (tegenwoordige tijd) en "had ik maar" (verleden tijd).
Gedurende die drie maanden heb ik mij terug gefocust op volume, hoogtemeters en proberen trainen in ruiger gebied.
Tijdens die drie maanden kwam ik meermaals aan de start van nationale trails. Dit logischerwijs met wat minder succes dan de vorige jaren. Dit jaar koos ik voor meer wedstrijden op de kalender maar telkens voorafgaand met zware trainingsblokken. Een bewuste keuze om reeds met vermoeide benen aan de start te staan. Uiteraard minder leuk nadien, om te moeten vaststellen dat de frisheid ontbreekt om mee vooraan de wedstrijd hard te maken. Minder leuk maar effectieve trainingen. En bovenal trainingen die mijn mentale weerbaarheid zou moeten aanscherpen.
Aangezien het uitlopen van ultra trails vooral een "mentale zaak" is ben ik tevreden met die bewuste keuze. Ongetwijfeld zal ik gedurende die 119 kilometers de strijd met mijn eigen zwakheden en beperkingen van het moment moeten aangaan. "Na regen komt zonneschijn", "alles komt goed" dit zijn één van de woorden die ik mezelf zal moeten toefluisteren tijdens één van die momenten. Of gewoon energie proberen te tanken uit de omgeving.
Het parcours zelf kondigt zich aan als een minder technisch terrein, makkelijker beloopbaar met minder agressieve hellingen. Eigenlijk een parcours die beantwoord aan mijn profiel.
De weersvoorspellingen zien er niet ideaal uit warm en vochtig met hier en daar een donderslag.
Aangezien het niveau van deze wedstrijd buitenaards is, is het voor mij makkelijker om mijn wedstrijd in te delen. De start is 23u00, we lopen dus allen door de nacht. Mijn doel is om gedurende die nacht de focus te houden op "controle", gecontroleerd mijn eigen "ultra tempo" zoeken. Om het half uur iets vast eten (Overstims amelix) en voldoende te drinken.
Ik hoop om ergens rond half negen het checkpoint 4 (66K) te bereiken. Daar hoop ik om fris aan te komen en een ontbijt te kunnen nemen en eventueel mijn kleding te wisselen.
Vanaf dan kan het andere wedstrijd worden. De vochtige warmte zal wellicht ook zijn rol spelen, genoeg hydrateren en afkoelen zal de boodschap zijn. En proberen om de maag onder controle te houden. Als die 2 zaken goed verlopen zou alles mooi in zijn plooi moeten vallen.
Uiteindelijk hoop ik om ergens rond apero tijd terug te zijn in Cortina.
Enkele onmisbare tools:
bandenkeuze: Adidas Terrex Agravic
Hydra pack: Compressport Ultrun
brandstof: Overstims gamma Amelix, energix-antioxydant-cafein-sportgel, hydrixir lange afstand, ...
Compressie materiaal: Compressport R2-trailrunshort-armsleeves
Technische kleding: Patagonia Alpine Houdini jacket, Houdini pants, Short-sleeved 4 runner zip-neck, ...
Sporthorloge: Suunto Peak3
foto's met dank aan Geoffrey Meuli
voorbeschouwing Lavaredo Ultra trail
Na wat windstilte op mijn blog, zowat een 3-tal maand (laatste update Parijs) bouw ik op naar een nieuwe climax : Lavaredo Ultra Trail.
Dit nieuwe avontuur zou mijn 2de piek -euhm- moeten worden van het jaar 2016. Uiteraard is er een wezenlijk verschil tussen "zou moeten" (toekomstige tijd), "zijn-is" (tegenwoordige tijd) en "had ik maar" (verleden tijd).
Gedurende die drie maanden heb ik mij terug gefocust op volume, hoogtemeters en proberen trainen in ruiger gebied.
Tijdens die drie maanden kwam ik meermaals aan de start van nationale trails. Dit logischerwijs met wat minder succes dan de vorige jaren. Dit jaar koos ik voor meer wedstrijden op de kalender maar telkens voorafgaand met zware trainingsblokken. Een bewuste keuze om reeds met vermoeide benen aan de start te staan. Uiteraard minder leuk nadien, om te moeten vaststellen dat de frisheid ontbreekt om mee vooraan de wedstrijd hard te maken. Minder leuk maar effectieve trainingen. En bovenal trainingen die mijn mentale weerbaarheid zou moeten aanscherpen.
Aangezien het uitlopen van ultra trails vooral een "mentale zaak" is ben ik tevreden met die bewuste keuze. Ongetwijfeld zal ik gedurende die 119 kilometers de strijd met mijn eigen zwakheden en beperkingen van het moment moeten aangaan. "Na regen komt zonneschijn", "alles komt goed" dit zijn één van de woorden die ik mezelf zal moeten toefluisteren tijdens één van die momenten. Of gewoon energie proberen te tanken uit de omgeving.
Het parcours zelf kondigt zich aan als een minder technisch terrein, makkelijker beloopbaar met minder agressieve hellingen. Eigenlijk een parcours die beantwoord aan mijn profiel.
De weersvoorspellingen zien er niet ideaal uit warm en vochtig met hier en daar een donderslag.
Aangezien het niveau van deze wedstrijd buitenaards is, is het voor mij makkelijker om mijn wedstrijd in te delen. De start is 23u00, we lopen dus allen door de nacht. Mijn doel is om gedurende die nacht de focus te houden op "controle", gecontroleerd mijn eigen "ultra tempo" zoeken. Om het half uur iets vast eten (Overstims amelix) en voldoende te drinken.
Ik hoop om ergens rond half negen het checkpoint 4 (66K) te bereiken. Daar hoop ik om fris aan te komen en een ontbijt te kunnen nemen en eventueel mijn kleding te wisselen.
Vanaf dan kan het andere wedstrijd worden. De vochtige warmte zal wellicht ook zijn rol spelen, genoeg hydrateren en afkoelen zal de boodschap zijn. En proberen om de maag onder controle te houden. Als die 2 zaken goed verlopen zou alles mooi in zijn plooi moeten vallen.
Uiteindelijk hoop ik om ergens rond apero tijd terug te zijn in Cortina.
Enkele onmisbare tools:
bandenkeuze: Adidas Terrex Agravic
Hydra pack: Compressport Ultrun
brandstof: Overstims gamma Amelix, energix-antioxydant-cafein-sportgel, hydrixir lange afstand, ...
Compressie materiaal: Compressport R2-trailrunshort-armsleeves
Technische kleding: Patagonia Alpine Houdini jacket, Houdini pants, Short-sleeved 4 runner zip-neck, ...
Sporthorloge: Suunto Peak3
zondag 27 maart 2016
Op het menu van 19 maart stond: 'Een slordige 80 kilometers afmaken met zo'n 1500 hoogtemeters'. Geen belangrijke hindernissen, enkel lopen, proberen te genieten en vooral zo snel mogelijk lopen.
Proberen genieten van het feit dat je ergens onderweg bent, bestemming eindmeet.
Het parcours van de 'eco trail Paris' is niet echt om duimen en vingers van af te likken. De wedstrijd heeft veel weg van een bosloop met hier en daar wat op en neer.
Een reden te meer dus om zo snel mogelijk te lopen.
De moeilijkheid van de Eco trail Paris zit hem eigenlijk in de makkelijkheid.
Een rollend parcours onder de voeten nodigt uit om snel te lopen, veel te snel, met alle gevolgen vermenigvuldigd met het aantal nog te lopen kilometers.
Met de wetenschap dat tussen start en finish zo'n 80 kilometers liggen kan dit er voor zorgen dat voor menig deelnemers dit onverwachts veel pijn kan doen.
Met de voorkennis van vorige editie wist ik dat ik mijn kansen op slagen kon verdubbelen door mijn startsnelheid te halveren.
Bij de start koos ik er voor om mij bewust niet op de frontlinie te plaatsen.
Ik plaatste mij ergens op de vijfde rij, lekker beschut tegen de koude wind.
Van bij het startschot liet ik mij gewillig inhalen door meerdere lopers.
Ik besloot om zeker niet te panikeren en mij niet zot te laten maken. Ook niet nadat de kop van de wedstrijd zich in een paar minuten koers reeds onmeetbaar ver van mij had verwijderd.
In no time was de kop gaan vliegen en bleef ik ter plaatse trappelen.
Ik had vooraf het plan om mij de eerste 4 uur van de wedstrijd koest te houden want de prijzen worden uitgedeeld op de eerste etage van de Eifeltoren (of beter gezegd in mijn geval bij de lokale Italiaan).
Ik liep gefocust op hartslag 145, dit is mijn zone waar ik uren en uren in zou moeten kunnen lopen.
Verstand op nul, motor op automatische piloot...
Net voor de eerste bevoorrading begon het profiel lichtjes te hellen.
Op dat moment, waar anderen wat gas terugnamen, kon ik mooi gecontroleerd op de klimmetjes huppelen. Dit was dan misschien het keerpunt in de wedstrijd.
Vanaf hier kon ik mijn geïnvesteerde kalmte verzilveren in plaatsten voorwaarts in het klassement .
Toen was het belangrijk om kalm te blijven. Gulzigheid leidt tot verslikken.
Ik probeerde me te focussen op mijn hartslag en het daar bijhorende ritme .
Na 4 uur koers kon ik op zoek/jacht te gaan naar mijn voorliggers.
Helaas op dat moment lopen er geen "Jannekes en Miekes" meer voor je.
Slechts enkele kon ik remonteren op weg naar de finish, en zo kwam ik dan als 14de aan op het eerste verdiep van de 'ijzeren Dame'.
Moe, maar niet volledig uitgewrongen, kon ik terugkijken op een prima ingedeelde wedstrijd. Misschien, na een grondige bestudering tussen bar en barkruk, kon ik vaststellen dat een iets optimistischer start er misschien zou toe geleid hebben tot een 11de stek of, wie weet, tot een DNF... Al bij al dus, op zeker gespeeld en voor mijn doen... gewonnen...
Voeding:
- Overstims hydrixir antioxidant sportdrank
- 4 x Overstims fruit'n Perf
- 4 x Overstims Antioxidant vloeibare gel
- 4 x Overstims Cafeïne gel
Kleding:
- Compressport Trailrunshort
- Patagonia strider Pro short
- Patagonia Cap 1 baseline
- Patagonia Cap2 lightweight shirt
- Compressport arm sleeves.
- Compressport Pro trailrunsocks
- Compressport Pro Swiss R2
Hydrapack:
- Compressport Ultrunpack
Schoenkeuze:
- Mike Terra Kiger 2
Proberen genieten van het feit dat je ergens onderweg bent, bestemming eindmeet.
Het parcours van de 'eco trail Paris' is niet echt om duimen en vingers van af te likken. De wedstrijd heeft veel weg van een bosloop met hier en daar wat op en neer.
Een reden te meer dus om zo snel mogelijk te lopen.
De moeilijkheid van de Eco trail Paris zit hem eigenlijk in de makkelijkheid.
Een rollend parcours onder de voeten nodigt uit om snel te lopen, veel te snel, met alle gevolgen vermenigvuldigd met het aantal nog te lopen kilometers.
Met de wetenschap dat tussen start en finish zo'n 80 kilometers liggen kan dit er voor zorgen dat voor menig deelnemers dit onverwachts veel pijn kan doen.
Met de voorkennis van vorige editie wist ik dat ik mijn kansen op slagen kon verdubbelen door mijn startsnelheid te halveren.
Bij de start koos ik er voor om mij bewust niet op de frontlinie te plaatsen.
Ik plaatste mij ergens op de vijfde rij, lekker beschut tegen de koude wind.
Van bij het startschot liet ik mij gewillig inhalen door meerdere lopers.
Ik besloot om zeker niet te panikeren en mij niet zot te laten maken. Ook niet nadat de kop van de wedstrijd zich in een paar minuten koers reeds onmeetbaar ver van mij had verwijderd.
In no time was de kop gaan vliegen en bleef ik ter plaatse trappelen.
Ik had vooraf het plan om mij de eerste 4 uur van de wedstrijd koest te houden want de prijzen worden uitgedeeld op de eerste etage van de Eifeltoren (of beter gezegd in mijn geval bij de lokale Italiaan).
Ik liep gefocust op hartslag 145, dit is mijn zone waar ik uren en uren in zou moeten kunnen lopen.
Verstand op nul, motor op automatische piloot...
Net voor de eerste bevoorrading begon het profiel lichtjes te hellen.
Op dat moment, waar anderen wat gas terugnamen, kon ik mooi gecontroleerd op de klimmetjes huppelen. Dit was dan misschien het keerpunt in de wedstrijd.
Vanaf hier kon ik mijn geïnvesteerde kalmte verzilveren in plaatsten voorwaarts in het klassement .
Toen was het belangrijk om kalm te blijven. Gulzigheid leidt tot verslikken.
Ik probeerde me te focussen op mijn hartslag en het daar bijhorende ritme .
Na 4 uur koers kon ik op zoek/jacht te gaan naar mijn voorliggers.
Helaas op dat moment lopen er geen "Jannekes en Miekes" meer voor je.
Slechts enkele kon ik remonteren op weg naar de finish, en zo kwam ik dan als 14de aan op het eerste verdiep van de 'ijzeren Dame'.
Moe, maar niet volledig uitgewrongen, kon ik terugkijken op een prima ingedeelde wedstrijd. Misschien, na een grondige bestudering tussen bar en barkruk, kon ik vaststellen dat een iets optimistischer start er misschien zou toe geleid hebben tot een 11de stek of, wie weet, tot een DNF... Al bij al dus, op zeker gespeeld en voor mijn doen... gewonnen...
Voeding:
- Overstims hydrixir antioxidant sportdrank
- 4 x Overstims fruit'n Perf
- 4 x Overstims Antioxidant vloeibare gel
- 4 x Overstims Cafeïne gel
Kleding:
- Compressport Trailrunshort
- Patagonia strider Pro short
- Patagonia Cap 1 baseline
- Patagonia Cap2 lightweight shirt
- Compressport arm sleeves.
- Compressport Pro trailrunsocks
- Compressport Pro Swiss R2
Hydrapack:
- Compressport Ultrunpack
Schoenkeuze:
- Mike Terra Kiger 2
zondag 21 februari 2016
Modder lopen
Het jaar 2016 is reeds voor meer dan één twaalfde gepasseerd.
Januari is de maand waar ik rustig aan uit mijn schelp kruip. Mijn winter-rust-modus probeer ik rustig om te schakkelen naar run-modus.
Echter volledig liggen slapen heb ik deze winter en de winters voordien niet gedaan.
Meestal duik ik in de donkere maanden het veld in met een paar spikes om supersonische snelheden van een cavia te ontwikkelen.
De maand januari is ook de maand waar ik rustig eens de motor en carrosserie wil uitdagen. Niet extreem, maar gewoon eens zien wat de gevolgen zijn van mijn overtollig winterspek.
Zoals gewoonlijk trok ik in deze periode richting Mont Saint Aubert om de 'trail du Mont' tot een goed eind (proberen) te brengen.
Voordien had ik reeds in mijn achtertuin meegelopen met de Bostrail. Helaas had moeder natuur en de parcoursbouwer erover beslist dat dit geen 'walk in the parc' zou worden.
Een overvloed aan modder zorgde ervoor dat uiteindelijk niet de betere loper maar de betere schaatser op sommige secties beter uit de voeten kwam.
Niet dat schaatsen één van mijn verborgen specialiteiten is, neen, gelukkig waren er ook nog beloopbare stukken waar ik dan rustig mijn brommer kon aansteken.
Uiteindelijk, na veel drek en modder kon ik rustig binnenlopen als eerste in de sporthal van Aalter.
De trail du Mont...als ik denk aan Trail du Mont volgt het woord 'modder' als een reflex.
Met deze wetenschap koos ik niet voor tractor schoenen in tegenstelling tot iedereen, maar een lichte trail schoen, de 'Nike Terra Kiger 3'.
Mijn onlogisch brein besloot, wanneer er teveel slijk en blubber is, je met het grootste profiel nog geen grip krijgt in deze glibberigere massa.
Voor mijn bandenkeuze greep ik dus naar een licht profiel om vlotter te kunnen lopen op de makkelijke stukken.
Na een vlotte start kon ik mij rustig vooraan nestelen.
Eerst was er een kleine aanloop ronde om daarna aan het echte werk te beginnen. Een korte sectie blubber zorgde ervoor zoals gewoonlijk dat ik volledig de kop moet lossen en op achtervolgen was aangewezen.
De ervaring heeft mij reeds geleerd dat paniek niet de weg is naar het succes. De strijd zou bijlange nog niet gestreden zijn.
Op de zwaardere stukken probeerde ik wat mijn vermogen te laten draaien en op de ietwat technischere glijstukken probeerde ik de schade wat te bepreken. Halfweg liep ik zo gecontroleerd virtueel in derde stelling.
Aangezien de organisatie er dit jaar voor gekozen had om het laatste deel in het duister af te leggen stak ik mijn hoofdlamp aan.
Een handig voor- of nadeel bij een lamp is dat je vaak een mooi overzicht hebt wat zich afspeelt net voor en achter je in het wedstrijdverloop.
In volle finale kon ik dankzij het betere zicht en het blijven duwen bergop nog een verrassingsspurt uit de benen toveren en zo beslag leggen op de 2de plaats.
Nu rest er mij nog een stevige blok waarin volume en pacing op de voorgrond treden.
Mijn 3-wekenblok zal ik afsluiten met een stevige duurloop op de North-C-Trail, om daarna fit te geraken voor de Eco Trail van Paris.
Januari is de maand waar ik rustig aan uit mijn schelp kruip. Mijn winter-rust-modus probeer ik rustig om te schakkelen naar run-modus.
Echter volledig liggen slapen heb ik deze winter en de winters voordien niet gedaan.
Meestal duik ik in de donkere maanden het veld in met een paar spikes om supersonische snelheden van een cavia te ontwikkelen.
De maand januari is ook de maand waar ik rustig eens de motor en carrosserie wil uitdagen. Niet extreem, maar gewoon eens zien wat de gevolgen zijn van mijn overtollig winterspek.
 |
| Provinciaal Kampioenschap M35 brons |
Zoals gewoonlijk trok ik in deze periode richting Mont Saint Aubert om de 'trail du Mont' tot een goed eind (proberen) te brengen.
Voordien had ik reeds in mijn achtertuin meegelopen met de Bostrail. Helaas had moeder natuur en de parcoursbouwer erover beslist dat dit geen 'walk in the parc' zou worden.
Een overvloed aan modder zorgde ervoor dat uiteindelijk niet de betere loper maar de betere schaatser op sommige secties beter uit de voeten kwam.
Niet dat schaatsen één van mijn verborgen specialiteiten is, neen, gelukkig waren er ook nog beloopbare stukken waar ik dan rustig mijn brommer kon aansteken.
Uiteindelijk, na veel drek en modder kon ik rustig binnenlopen als eerste in de sporthal van Aalter.
De trail du Mont...als ik denk aan Trail du Mont volgt het woord 'modder' als een reflex.
Met deze wetenschap koos ik niet voor tractor schoenen in tegenstelling tot iedereen, maar een lichte trail schoen, de 'Nike Terra Kiger 3'.
Mijn onlogisch brein besloot, wanneer er teveel slijk en blubber is, je met het grootste profiel nog geen grip krijgt in deze glibberigere massa.
Voor mijn bandenkeuze greep ik dus naar een licht profiel om vlotter te kunnen lopen op de makkelijke stukken.
Na een vlotte start kon ik mij rustig vooraan nestelen.
Eerst was er een kleine aanloop ronde om daarna aan het echte werk te beginnen. Een korte sectie blubber zorgde ervoor zoals gewoonlijk dat ik volledig de kop moet lossen en op achtervolgen was aangewezen.
De ervaring heeft mij reeds geleerd dat paniek niet de weg is naar het succes. De strijd zou bijlange nog niet gestreden zijn.
Op de zwaardere stukken probeerde ik wat mijn vermogen te laten draaien en op de ietwat technischere glijstukken probeerde ik de schade wat te bepreken. Halfweg liep ik zo gecontroleerd virtueel in derde stelling.
 |
| doorkomst aanlooplus trail du Mont 2de plaats |
Aangezien de organisatie er dit jaar voor gekozen had om het laatste deel in het duister af te leggen stak ik mijn hoofdlamp aan.
Een handig voor- of nadeel bij een lamp is dat je vaak een mooi overzicht hebt wat zich afspeelt net voor en achter je in het wedstrijdverloop.
In volle finale kon ik dankzij het betere zicht en het blijven duwen bergop nog een verrassingsspurt uit de benen toveren en zo beslag leggen op de 2de plaats.
Nu rest er mij nog een stevige blok waarin volume en pacing op de voorgrond treden.
Mijn 3-wekenblok zal ik afsluiten met een stevige duurloop op de North-C-Trail, om daarna fit te geraken voor de Eco Trail van Paris.
vrijdag 1 januari 2016
Een korte terugblik
Het einde van 2015 is reeds gepasseerd.
Tijd eens om eens achteruit te kijken, in grote lijnen, wat dit jaar op sportief gebied inhield voor een wannabe zoals ik en mezelf.
Om het simpel te houden had ik mijn sportief jaar 2015 uitgetekend vooraf met een paar speer- en piekmomenten met in de aanloop daarvan wat sportief/amusement/ik-wil-niet-alleen lopen/momenten.
Qua speer en piek stond in de sterren geschreven dat ik vlijmscherp en barstens vol vertrouwen aan de meet moest staan in Parijs, namelijk bij de eco-trail, en daarna bij de ultra versie van La Bouillonante om dan in rechte lijn toe te werken naar het walhalla voor ultra-traillopers: de UTMB.
Nadien zou ik proberen om het jaar in schoonheid af te sluiten in een 2-luik Euwerwauer en de Houffa Trakks trail.
Nadien kon ik mezelf belonen of eerder straffen met obligate rust. Eventjes de riem eraf...
Het belonen zit hem dan eigenlijk eerder in het mentale aspect, waarbij ik mijn geest wat rust gun om niet telkens te moeten puzzelen met trainingen, gezinsleven, fulltime werk en sociale leven.
Een straf, die pauze, want sporten in de buitenlucht is voor mij een vorm van ademen.
Doe ik het niet, dan klopt het niet. Het is een noodzaak geworden in mijn leven. Met alle afkickverschijnsels tot gevolg wat zich vertaalt in gezelligheid opzoeken in bierkroegen...dat zich onmiddellijk vertaalt in een "plus" op de weegschaal.
Van al dat gerust en die gezelligheid ben ik uiteindelijk gekomen tot een macro-planning van mijn sportief jaar 2016.
Het eerste grote doel zou terug ergens op de eerste etage van de Eifeltoren moeten liggen en 80 kilometer ervoor.
Mijn betrachting is om met een nog beter gevoel te finishen in de Eco trail Paris.
Daarna zoek ik terug het terrein op in de Ardennen: de eerste maal in La Bouillonante en de tweede maal in de Trail des trappiste (100K).
Niet veel later, een slordige 5 weken daarna, trek ik richting Italië voor de Ultra trail Lavaredo. Een eerste kennismaking met de Dolemieten.
En ten slotte om de zomer af te sluiten zal ik eind augustus aan de start staan in Courmayeur om terug de CCC te lopen.
Tijdens het najaar hoop ik om samen met een mooi team de tricolore te mogen gaan vertegenwoordigen in Portugal tijdens het WK trail.
Een nieuw begin en een terugblijk is ook altijd een moment om een dankjewel te zeggen tegen de mensen die me omgeven en me begeleiden in het nastreven van mijn dromen.
Sinds vorig jaar werk ik samen met Christophe, de bezieler van Trakks.
Dankzij Trakks kon ik dit jaar rekenen op de steun van Suunto, en vanaf volgend jaar komt daar ook
Compressport bij.
Het team van Elements met aan het hoofd de gebroeders Declerq die mij al steunen van "in die beginne" met het merk Patagonia.
Voor al mijn sportvoeding kan ik ook al een aantal jaar terugvallen op kennis en de steun van Didier met Overstims.
Door het blijvende vertrouwen en de steun van mijn commerciële partners vind ik de kracht om op moeilijke momenten door te zetten.
Maar mijn gezin is uiteindelijk mijn grootste steun, de plaats waar ik weg kan met emoties: tranen van geluk of ontgoochelingen...
Het zijn mijn dochters Elle en Bes die mij blijven mentaal motiveren als ik in een ultra door het ijs dreig te zakken. Het is mijn vrouw Leen die mij 100% steunt, verzorgt en mijn wonden likt. Mijn vrouw is de grote motor achter thomastrailrunner.
Dank ook aan mijn trouwste supporters, mijn ouders, die overal op post staan.
Dank al diegenen die mij vergezelden en diegenen die mijn pad kruisten en me een glimlach gaven tijdens één van mijn lange trainingen.
Dank aan iedereen die gelooft dat je van sporten een beter mens wordt.
Tijd eens om eens achteruit te kijken, in grote lijnen, wat dit jaar op sportief gebied inhield voor een wannabe zoals ik en mezelf.
Om het simpel te houden had ik mijn sportief jaar 2015 uitgetekend vooraf met een paar speer- en piekmomenten met in de aanloop daarvan wat sportief/amusement/ik-wil-niet-alleen lopen/momenten.
Qua speer en piek stond in de sterren geschreven dat ik vlijmscherp en barstens vol vertrouwen aan de meet moest staan in Parijs, namelijk bij de eco-trail, en daarna bij de ultra versie van La Bouillonante om dan in rechte lijn toe te werken naar het walhalla voor ultra-traillopers: de UTMB.
Nadien zou ik proberen om het jaar in schoonheid af te sluiten in een 2-luik Euwerwauer en de Houffa Trakks trail.
Nadien kon ik mezelf belonen of eerder straffen met obligate rust. Eventjes de riem eraf...
Het belonen zit hem dan eigenlijk eerder in het mentale aspect, waarbij ik mijn geest wat rust gun om niet telkens te moeten puzzelen met trainingen, gezinsleven, fulltime werk en sociale leven.
Een straf, die pauze, want sporten in de buitenlucht is voor mij een vorm van ademen.
Doe ik het niet, dan klopt het niet. Het is een noodzaak geworden in mijn leven. Met alle afkickverschijnsels tot gevolg wat zich vertaalt in gezelligheid opzoeken in bierkroegen...dat zich onmiddellijk vertaalt in een "plus" op de weegschaal.
Van al dat gerust en die gezelligheid ben ik uiteindelijk gekomen tot een macro-planning van mijn sportief jaar 2016.
Het eerste grote doel zou terug ergens op de eerste etage van de Eifeltoren moeten liggen en 80 kilometer ervoor.
Mijn betrachting is om met een nog beter gevoel te finishen in de Eco trail Paris.
Daarna zoek ik terug het terrein op in de Ardennen: de eerste maal in La Bouillonante en de tweede maal in de Trail des trappiste (100K).
Niet veel later, een slordige 5 weken daarna, trek ik richting Italië voor de Ultra trail Lavaredo. Een eerste kennismaking met de Dolemieten.
En ten slotte om de zomer af te sluiten zal ik eind augustus aan de start staan in Courmayeur om terug de CCC te lopen.
Tijdens het najaar hoop ik om samen met een mooi team de tricolore te mogen gaan vertegenwoordigen in Portugal tijdens het WK trail.
Een nieuw begin en een terugblijk is ook altijd een moment om een dankjewel te zeggen tegen de mensen die me omgeven en me begeleiden in het nastreven van mijn dromen.
Sinds vorig jaar werk ik samen met Christophe, de bezieler van Trakks.
Dankzij Trakks kon ik dit jaar rekenen op de steun van Suunto, en vanaf volgend jaar komt daar ook
Compressport bij.
Het team van Elements met aan het hoofd de gebroeders Declerq die mij al steunen van "in die beginne" met het merk Patagonia.
Voor al mijn sportvoeding kan ik ook al een aantal jaar terugvallen op kennis en de steun van Didier met Overstims.
Door het blijvende vertrouwen en de steun van mijn commerciële partners vind ik de kracht om op moeilijke momenten door te zetten.
Maar mijn gezin is uiteindelijk mijn grootste steun, de plaats waar ik weg kan met emoties: tranen van geluk of ontgoochelingen...
Het zijn mijn dochters Elle en Bes die mij blijven mentaal motiveren als ik in een ultra door het ijs dreig te zakken. Het is mijn vrouw Leen die mij 100% steunt, verzorgt en mijn wonden likt. Mijn vrouw is de grote motor achter thomastrailrunner.
Dank ook aan mijn trouwste supporters, mijn ouders, die overal op post staan.
Dank al diegenen die mij vergezelden en diegenen die mijn pad kruisten en me een glimlach gaven tijdens één van mijn lange trainingen.
Dank aan iedereen die gelooft dat je van sporten een beter mens wordt.
Abonneren op:
Posts (Atom)