Terug van een koude douche

Afgelopen weekend stond er een piek gepland op de sportieve agenda, ik zou er deelnemen aan de Maxi Trail Annecy een wedstrijd van 84 kilometers en meer dan 5000 hoogtemeters.  Stevig werk dus.  Het hele voorjaar stond zowaar in teken van deze ultra trail.  En met de bekende kleine kwaaltjes erbij, vond ik dat ik mijn lijf genoeg geteisterd had, zowel fysiek als mentaal, om mij te prepareren voor deze race.  En vooral dat ik er klaar voor was. 
Maar of ik effectief klaar was voor meer dan 80 kilometers vermaak rond de Lac van Annecy zal niemand weten.  De organisatie annuleerde last-minute de race af 11 uur voor de start kreeg iedere deelnemer de officiële sms, waarbij de organistaie zich verontschuldigde en de race bevriest.  Sneeuw, modder, koude temperaturen en moeilijke omstandigheden zijn blijkbaar geen ingrediënten van een trailrun.

een mooi plaatje

Mooi alternatief was een magnifieke training in een magisch kader, het ene moment liepen we in op droge trails, daarna kwam de modder en daarna volgde een wit magisch sneeuwtapijt.  De bergen werden platgelopen door de vele ontgoochelde traillopers.
Uiteindelijk was dit een mooie troostprijs, lopen in de mooie natuur samen met vrienden en zielgenoten is een ultieme beleving.   Het heeft een vrij gevoel en laat alle stress/ontgoocheling wegvloeien

Trailrunning is pure fun en vrijheid!!

De rechte lijn naar Annecy

Zondag 26 mei zal ik voor het ochtend krieken om 3u00 's nachts - wanneer de meesten nog in hun bed liggen of sommigen er nog moeten inkruipen - aan de start te staan te Annecy, om de Maxi-Trail tot een goed eind te brengen.  Aldus dit zou de bedoeling moeten zijn.

Maar om al deze kilometers, een slordige 84, met een goeie 5000 hoogtemeters tot een goed eind te brengen, gaan vele kilometersvreten vooraf.  Een twee-tal weken vooraf had ik nog een trainingskamp gepland rond de streek van ons Belgische hoogte punt de Baraque Fraiture en dan verwijs ik niet naar het Fritkot ter hoogte van de Afrit van Vielsalm.  Nee, het doel was om in de Ardennen kilometers te malen in een mooie omgeving en vooral ook wat hoogtemeters te verzamelen.  Aangezien het in Beernem een platte omgeving is, met uitzondering van een aantal bruggen is een Beernemse trailrunner hoegenaams eens verplicht om eens ander terrein op te zoeken.

Een ander niet onbelangrijk onderdeel van deze sportieve/familiale uitstap was ook de uitrusting voor de laatste maal uitproberen.  Met in het bijzonder de voeding, dankzij" Overstims" werd de Fruitée appel-peer getest en goedgekeurd en de Perf'n délice Chocolade-munt(after eight, super lekker), uiteraard kwamend energy gel's ook aan bod en de hydrixir longue distance verrijkt met de Care plus ORS.  Op zich is trailrunning ook wel een beetje vreten en zuipen, in de volksmond genoemd sneukeltoertocht.  Finaal komt het daar eigenlijk wel op neer zo snel mogelijk van A naar B.  Maar om die afstand te overbruggen dient men zich te voorzien van spijs en drank net zoals bij een sneukeltoertocht of zelf kroegentocht.  Niet onbelangrijk is dat men zich niet te veel voorziet van al dat lekkers, zodoende dat braakneigingen en diaree niet tot het plan behoren.  In grote lijnen verschillen dus kroegentocht en andere niet zodanig veel van ultra-trailrunning.

njam, njam,...

Om verder aan te sluiten met vergelijkingen heb ik ook mijn nieuwe wandel/loopstokken Black Diamond Ultra Distance getest (Met dank aan Elements).  Deze zouden moeten dienen om zo snel mogelijk een groot hoogtevershil te overbruggen en niet als krukken om nadien mij te ondersteunen terwijl ik van de ene kant van de anderen kant van de weg zwalp ten gevolge van blaren-verzuurde bovenbenen en spontane krampen in de onderste ledematen en eventueel net erboven.  Het gene wat mij bijzonder opviel was dat deze 3-ledige carbon stokjes een pluim waren en enorm makelijk in en uit klapten.
Ze pasten trouwens enorm goed aan de nieuwe hydratatie pack van Ultra Spire Omega.  Het is ook dat zakje dat op de rug gebonden is van boegbeeld en ambasadrice van Patagonia Krissy Moehl.  De Ultra Spire Omega is een super licht ding en biedt voldoende plaats voor een drinkzak van 2 liter en plaats voor alle andere, vaak verplichte items op een ultra trail.
Qua schoeisel was de zaak  reeds eerder beslist, de schoenen die mij over 84 km zouden moeten dragen zijn de Patagonia Gamut trailschoen.  Het is een trailschoen die je beschemt tegen een onstabiele ondergrond en je voldoende grip biedt op en neerwaarts.  Dit allemaal zonder af te doen van het leuke afrollen van de schoen.  De schoen zit mij perfect comfortabel rond de voet en ik hoop dat hij mijn bondgenoot mag zijn gedurende mijn avontuur rond de Lac van Annecy.

The Patagonia Gamut trail shoe

Tot zover de eerste lezing van Thomas

De Loop van Vlaanderen

Zondag 28 april eerste editie van "De Loop van Vlaanderen"  een loopwedstrijd in de streek waar hoe kan het ook anders de Ronde van Vlaanderen losbarst, de wielerklassieker onder de wielerklassiekers.
Voor de loop kon men kiezen uit de 1000m voor een banaan, 10 kilometer jogging en de prestatieloop over 25 en 50 kilometer.  Mijn keuze ging uiteraard naar de lange versie, vijftigers zijn wedstrijden die mij liggen.  Uit studie vooraf had ik uitgemaakt dat ik op de Koppenberg de eerste prik zou geven om daarna half weg op de Oude Kwaremont het verschil wou maken.  Op papier haalbaar, maar in praktijk, kan dit uitdraaien op een sisser.  Het verleden in mijn studentetijd toonde meermaals aan dat het plan niet overeenstemde met het behaalde resultaat.

Om 10u werd het startschot gegeven op de Markt te Oudenaarde.  Het viel mij onmiddellijk op dat we daar met een massa stonden, allemaal met een gezamelijk doel, de Slag om de Vlaamse Ardennen. 

De eerste 18 kilometer liep het parcours van de 25 en 50 samen door het glooiende landschap.  In het aangename gezelschap liep ik samen wat te kwebbelen over koetjes en kalfjes en mijn ervarigen in het "trailrunnen" te delen.

Ongeveer rond kilometer 15 rees de Koppenberg uit het landschap, daar zou ik dus de forcing voeren om eens te testen hoe de benen waren van mijn medevluchter op de 50.  Drie maal moest het "Beest van Melden" overstoken worden.  De laatste keer over "de stenen" daar waar ene Fabian zowaar zijn ketting in tweeën stampte in de ene heroische koers, daar Fabian zijn Ronde brak, daar bleek ik reeds een minuutje genomen te hebben op mijn medevluchter (Yves Van Hoeck).

Na Koppenberg was er een overgangsfase een kilometer of vijf vlak om daarna  volop in de Vlaamse heuvels te lopen.  Ik was van plan om Yves te laten terugkomen in die platte kilometers, maar blijkbaar draaiden de benen onder mijn lijf uiterst soepel want eenmaal aan de voet van de Oude Kwaremont was ik blijkbaar nog wat uitgelopen.  Iets later na de Paterberg die ik vrij snel genomen had, kon ik de koers controleren.  Ik kon het mij veroorloven de druk wat van de ketel te halen op de vlakke stukken en hier en daar bergop nog eens flink door te trekken.  De kilometers vlogen voorbij en plots was Oudenaarde in zicht.  Over de Schelde en richting aankomst.

Aan de aankomst wachtte mij een zonovergoten Markt, vol van enthousiaste toeschouwers, zij bezorgden mij een onvergetelijk kippevelmoment.  Dit was ongetwijfeld één van mijn mooiste aankomsten.

Dank aan de organisatie, aan de vele vrijwilligers langs het parcours.  Dank aan mijn sponsors Patagonia en Overstims.  Dank aan mijn familie die mij hierin reeds jarenlang steunen.  Maar vooral dank aan de vele lopers die na mij over de finisch kwamen, moegestreden van hun "Loop van Vlaanderen".  Zonder de vele andere lopers zou er geen sprake geweest zijn van zo'n mooie evenement.

de man die soigneerde gedurende de loop "Stuif"

Hmmm, de eerste...