2014 een goed jaar? Ja en nee.
Wellicht zal niemand het over zijn lippen krijgen om te zeggen dat z'n jaar subliem was en andersom zullen hopelijk niet te veel mensen denken dat hun jaar gevuld was met "zeik en klote". Een mix dus met goede momenten en minder leuke momenten.
Eigenlijk kunnen die minder leuke momenten nadien een bron vormen voor de goede momenten.
Uit vallen leer je opstaan.
Dit gevoel is niet alleen gereserveerd voor de sport/fanaat/competitie-beesten.
In een nabeschouwing is het altijd leuker om het te hebben over de goede momenten. Helaas moet ik vaststellen dat die eerder schaars waren in het jaar 2014.
Het jaar werd op gang geschoten met een ongelukkige val op de onderrug, dit veroorzaakt door (ongetwijfeld) de zwaartekracht en een mix van onhandigheid en een paar Duvels.
Daardoor zag ik een goede prestatie teniet gaan in Trèfles à 4 feuilles en Traim du Mont.
Op de Mont Saint Aubert kon ik uiteindelijk toch nog huiswaarts keren met een derde plaats.
Nadien kon ik door het domein "Het Leen" te Eeklo, een provenciaal domein, als eerste over de meet komen na 50km bos en blubber. Een leuk intermezzo en de eerste zege van het jaar.
Enkele weken nadien had ik terug wat pech tijdens de Trail des Poilus. De maag, en nadien de benen spruttelden volledig tegen waardoor ik in het departement 'le Nord' niet mijn podium ambities kon waarmaken.
'Crêtes des Spa', een trail die ik al 2 maal op mijn naam kon schrijven
Dit jaar mocht het niet zijn, net als vorige jaar liep het terug in 'de soep' door het verdwalen in het bos. Zwaar gefrustreerd keerde ik huiswaarst met een DSQ achter mijn naam.
La Bouillonante moest 'mijn' moment worden, mijn doel, simpel als eerst terug in het fort komen, wat uiteindelijk wel gelukt is.
Na minder dan een uur lag ik al terug in het fort, in een waar veldhospitaal. Na amper 3 kilometer wedstrijd was mijn linkerknie opengereten door een mix van snelheid, onhandigheid, geluk en een scherpe steen.
Wat nadien volgde was een periode van gedwongen rust, herstel en terug wat opbouw.
Een maand of drie later volgde terug mijn eerste trail.
Trail Val'heure: ook mijn laatste lange prikker voor de TDS. Was het door de frustratie of de opgekropte energie maar tijdens deze trail verliep alles naar behoren. Ik kon uiteindelijk met zeer ruime voorsprong als eerste binnenlopen.
Eind augustus ging ik terug naar Chamonix: dit jaar stond de TDS op het programma.
Met twijfels maar ook met hopen vol moed vertrok ik 's ochtends aan mijn avontuur, maar al snel bleek dat het afdalen niet echt lukte, het vertrouwen in de afdalingen was zoek en daardoor zakte ik telkens dieper weg in het classement. Uiteindelijk kon ik na 21 uur en een half als 86ste over de meet komen en blijkbaar nog als eerste Belg, als troostprijs.
Het herstel van de TDS verliep tamelijk spoedig. Een goede maand later startte ik in de trail van Lummen en kon daar makkelijk de wedstrijd controleren met winst als gevolg.
Als afsluiter wou ik 'OSO Olne Spa Olne' op mijn lijste zetten, maar helaas moest ik vroegtijdig vrede nemen met een tweede plaats en uiteindelijk met een derde plaats.
Het gevoel zat niet goed en de conditie was onvoldoende. Wel stelde ik vast dat het parcours 50 minuten sneller liep dan 3 jaar geleden en dit met dezelfde benen, toch een positief punt.
Dus uiteindelijk, als ik mijn jaar louter competitief bekijk mag ik zeggen dat het eerder een kwakkel jaar was. Mijn lichaam heeft zich volgens mij iets te veel bevonden in wachtkamers van dokters en specialisten.
Wel kan ik zeggen dat ik mentaal een héél stuk sterker ben geworden. Door al de tegenslag heb ik hiermee leren omgaan.
In de langere wedstrijden waarbij het niet altijd naar wens verliep ben ik blijven geloven in mirakels, over het water lopen behoort nog steeds niet tot mijn kunnen maar verrijzen uit de doden, dat is mij al meerdere malen gelukt.
Bij deze gelegenheid wil ik uiteraard de mensen danken die hierin gesteund hebben. Bedankt voor de steun en het vertrouwen ook op de moeilijke momenten
-De mensen van Elements bvba, verdeler van o.a. Patagonia.
-De mensen van Overstims sports nutrition.
-Mijn familie en gezin die mij onvoorwaardelijk steunen.
zondag 28 december 2014
donderdag 11 december 2014
courir pour le plaisir
Twee ingrediënten waar ik een lichte voorliefde voor heb. Courir, lopen en dan liefst in de natuur en als het kan over een geaccidenteerd terrein en dan kom ik automatisch uit bij het tweede element "plaisir". Lopen voor de "leute" zoals men hier in West-Vlaanderen zou zeggen. Dit was de naam van de organisatie die terug instond voor de organisatie van de ultra Olne Spa Olne of OSO voor de insiders.
OSO is een klassieker onder de traillopers in België, het is zo'n wedstrijd waarvan vele competitie traillopers hem op hun palmares willen, waaronder mezelf inclusief. Het logische gevolg is dan dat je daar nooit als enige aan de start staat met het idee om als eerste over de finish te bollen. Waardoor er wel altijd enkele betere lopers de weg naar Olne vinden.
Vooraf was het bij mezelf de vraag of ik voldoende volume had getraind de laatste maand, mijn laatste mooie training in de Ardennen dateerde reeds van 4 weken voor de wedstrijd, weeks nadien stond er nog een 3-uren loop op het programma en de rest stond eerder in het teken van kwaliteit en recuperatie. Kwaliteit, iets waarover je zeker moet beschikken in een wedstrijd als OSO gezien zijn makkelijk lopend parcours, het is zo'n parcours waarbij je flink de gas mag intrappen. Recuperatie, belangrijk bij een ultra of hoe dan ook bij elke wedstrijd, goed uitgerust aan de start staan is half gewonnen. Volume, één van de hoofd ingrediënten bij een ultra. Kwaliteit, recuperatie en volume dus dit zijn de basis elementen op het welslagen van zulks avontuur.
Van bij de start slopen Pascal Van Norden en ik er op onze kousenvoeten van door. We hielden er een mooi gecontroleerd tempo op aan. Snel genoeg om de anderen voor te blijven en nog ruim in de comfort zone. Een scenario waarop ik had gehoopt, een kleine kopgroep die dan later uit elkaar zou vallen. Maar al snel bleek dat Pascal beschikte over meer vermogen bergopwaarts, ik voelde dat ik niet mijn super dag zou hebben. De stukken bergop waarbij je op kracht naar boven loopt verliepen niet naar wens, de benen liepen snel vol en de plattere stukken pruttelde de motor tegen om bij te schakelen. Ik voelde dat Pascal zeker een klasse of twee beter was dan mij. Ik besloot dan maar om mijn eigen ritme te zoeken en te zoeken naar mijn comfort zone, een tempo waarvan ik wist dat mijn lijf dit wel nog enkele uren kon uit zingen. Gelukkig kreeg vrij snel een nieuwe loopmaat, Mathieu Deville, hij zou mijn nieuwe compagnon zijn gedurende de drie volgende uren. Normaal knoop ik urenlange conversatie op met mijn gezellen, maar deze keer bleef het tamelijk stil. Hier en daar een teken om de andere te waarschuwen en af en toe een kort woordje maar geen lange conversaties. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik er op dat moment de energie niet voor had, voor mezelf was het proberen om mij in de goede setting te houden, proberen te focussen op de goede zaken.
Na het marathon punt, daar waar ik enkele jaren voordien ook brak, gebeurde hetzelfde. Op een moeilijk beloopbaar pad omwille van de stenen en een lichte helling, blokkeerden de benen en brak de geest. Mijn ervaring wist dat een dipje niet de genadeslag hoefde te zijn, gewoon proberen te eten en te drinken en rustig het goede ritme proberen te vinden. Wat uiteindelijk dan ook lukte, niet veel later bereikte ik dan de volgende verzorgingspost. Daar besloot ik om de tijd te nemen om voldoende te eten en te drinken, wat warme soep, bekers cola, sportdrank, zout krakers en wat peperkoek. Na het verlaten van de post was het nog iets meer dan 20 kilometers met deze wetenschap liet ik mij dan gecontroleerd binnenrollen, de nummers 1 en 2 waren al hopeloos weg en de dichtste achtervolgers kon ik nergens bespeuren.
Uiteindelijk kwam ik na 5u42' binnen goed voor een 3de plaats.
Nadien komt dan de vraag of je tevreden bent met het resultaat. In eerste instantie kan ik daar alleen positief op antwoorden, ik was blij dat ik binnen was en een warme douche kon nemen. Het is opmerkelijk hoe je niet alleen de vuiligheid van je afspoelt maar ook de vermoeidheid. Het warme water heeft een enorme helende werking.
Nadien volgt dan de echte evaluatie en daarop moet ik negatief antwoorden. Ik kan niet zeggen van mezelf dat een goede wedstrijd heb gelopen en dit omwille van verschillende redenen. 1) Al snel bleek dat mijn benen niet beschikten over het normale vermogen om bergop te lopen 2) Na 3u30' ben ik hard door het ijs gezakt wat eigenlijk veel te vroeg is. Er ontbrak mij dus degelijke kracht, kwaliteit en duur.
Laat dit een goeie les zijn voor de toekomst. Mijn lijf is er zo één die nood heeft aan volume. Ik beschik niet over de talenten om losjes uit de pols iets uit de benen te toveren. Ik ben eerder zo'n Brabants werkpaard geen darteld veulen. Voor het volgende jaar zal ik hiermee rekening houden. Maar nu eerst even rustiger aan.
Als brandstof:
Overstims Malto, 3 dagen voordien (1.5liter)
Overstims Gato Sport en Malto ontbijt
Overstims Warm'up, één uur voor de start
Overstims Antioxidant en Energix Gel vloeibaar, tjdens
Overstims Cafein gel, tijdens
Overstims Hydrixir Lange Afstand, tijdens
Leffe blond, nadien
OSO is een klassieker onder de traillopers in België, het is zo'n wedstrijd waarvan vele competitie traillopers hem op hun palmares willen, waaronder mezelf inclusief. Het logische gevolg is dan dat je daar nooit als enige aan de start staat met het idee om als eerste over de finish te bollen. Waardoor er wel altijd enkele betere lopers de weg naar Olne vinden.
Vooraf was het bij mezelf de vraag of ik voldoende volume had getraind de laatste maand, mijn laatste mooie training in de Ardennen dateerde reeds van 4 weken voor de wedstrijd, weeks nadien stond er nog een 3-uren loop op het programma en de rest stond eerder in het teken van kwaliteit en recuperatie. Kwaliteit, iets waarover je zeker moet beschikken in een wedstrijd als OSO gezien zijn makkelijk lopend parcours, het is zo'n parcours waarbij je flink de gas mag intrappen. Recuperatie, belangrijk bij een ultra of hoe dan ook bij elke wedstrijd, goed uitgerust aan de start staan is half gewonnen. Volume, één van de hoofd ingrediënten bij een ultra. Kwaliteit, recuperatie en volume dus dit zijn de basis elementen op het welslagen van zulks avontuur.
Van bij de start slopen Pascal Van Norden en ik er op onze kousenvoeten van door. We hielden er een mooi gecontroleerd tempo op aan. Snel genoeg om de anderen voor te blijven en nog ruim in de comfort zone. Een scenario waarop ik had gehoopt, een kleine kopgroep die dan later uit elkaar zou vallen. Maar al snel bleek dat Pascal beschikte over meer vermogen bergopwaarts, ik voelde dat ik niet mijn super dag zou hebben. De stukken bergop waarbij je op kracht naar boven loopt verliepen niet naar wens, de benen liepen snel vol en de plattere stukken pruttelde de motor tegen om bij te schakelen. Ik voelde dat Pascal zeker een klasse of twee beter was dan mij. Ik besloot dan maar om mijn eigen ritme te zoeken en te zoeken naar mijn comfort zone, een tempo waarvan ik wist dat mijn lijf dit wel nog enkele uren kon uit zingen. Gelukkig kreeg vrij snel een nieuwe loopmaat, Mathieu Deville, hij zou mijn nieuwe compagnon zijn gedurende de drie volgende uren. Normaal knoop ik urenlange conversatie op met mijn gezellen, maar deze keer bleef het tamelijk stil. Hier en daar een teken om de andere te waarschuwen en af en toe een kort woordje maar geen lange conversaties. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik er op dat moment de energie niet voor had, voor mezelf was het proberen om mij in de goede setting te houden, proberen te focussen op de goede zaken.
Na het marathon punt, daar waar ik enkele jaren voordien ook brak, gebeurde hetzelfde. Op een moeilijk beloopbaar pad omwille van de stenen en een lichte helling, blokkeerden de benen en brak de geest. Mijn ervaring wist dat een dipje niet de genadeslag hoefde te zijn, gewoon proberen te eten en te drinken en rustig het goede ritme proberen te vinden. Wat uiteindelijk dan ook lukte, niet veel later bereikte ik dan de volgende verzorgingspost. Daar besloot ik om de tijd te nemen om voldoende te eten en te drinken, wat warme soep, bekers cola, sportdrank, zout krakers en wat peperkoek. Na het verlaten van de post was het nog iets meer dan 20 kilometers met deze wetenschap liet ik mij dan gecontroleerd binnenrollen, de nummers 1 en 2 waren al hopeloos weg en de dichtste achtervolgers kon ik nergens bespeuren.
Uiteindelijk kwam ik na 5u42' binnen goed voor een 3de plaats.
Nadien komt dan de vraag of je tevreden bent met het resultaat. In eerste instantie kan ik daar alleen positief op antwoorden, ik was blij dat ik binnen was en een warme douche kon nemen. Het is opmerkelijk hoe je niet alleen de vuiligheid van je afspoelt maar ook de vermoeidheid. Het warme water heeft een enorme helende werking.
Nadien volgt dan de echte evaluatie en daarop moet ik negatief antwoorden. Ik kan niet zeggen van mezelf dat een goede wedstrijd heb gelopen en dit omwille van verschillende redenen. 1) Al snel bleek dat mijn benen niet beschikten over het normale vermogen om bergop te lopen 2) Na 3u30' ben ik hard door het ijs gezakt wat eigenlijk veel te vroeg is. Er ontbrak mij dus degelijke kracht, kwaliteit en duur.
Laat dit een goeie les zijn voor de toekomst. Mijn lijf is er zo één die nood heeft aan volume. Ik beschik niet over de talenten om losjes uit de pols iets uit de benen te toveren. Ik ben eerder zo'n Brabants werkpaard geen darteld veulen. Voor het volgende jaar zal ik hiermee rekening houden. Maar nu eerst even rustiger aan.
Als brandstof:
Overstims Malto, 3 dagen voordien (1.5liter)
Overstims Gato Sport en Malto ontbijt
Overstims Warm'up, één uur voor de start
Overstims Antioxidant en Energix Gel vloeibaar, tjdens
Overstims Cafein gel, tijdens
Overstims Hydrixir Lange Afstand, tijdens
Leffe blond, nadien
 |
| sfeerbeeld OSO 2014 met de geliefde Patagonia Houdini |
Abonneren op:
Posts (Atom)