OSO is een klassieker onder de traillopers in België, het is zo'n wedstrijd waarvan vele competitie traillopers hem op hun palmares willen, waaronder mezelf inclusief. Het logische gevolg is dan dat je daar nooit als enige aan de start staat met het idee om als eerste over de finish te bollen. Waardoor er wel altijd enkele betere lopers de weg naar Olne vinden.
Vooraf was het bij mezelf de vraag of ik voldoende volume had getraind de laatste maand, mijn laatste mooie training in de Ardennen dateerde reeds van 4 weken voor de wedstrijd, weeks nadien stond er nog een 3-uren loop op het programma en de rest stond eerder in het teken van kwaliteit en recuperatie. Kwaliteit, iets waarover je zeker moet beschikken in een wedstrijd als OSO gezien zijn makkelijk lopend parcours, het is zo'n parcours waarbij je flink de gas mag intrappen. Recuperatie, belangrijk bij een ultra of hoe dan ook bij elke wedstrijd, goed uitgerust aan de start staan is half gewonnen. Volume, één van de hoofd ingrediënten bij een ultra. Kwaliteit, recuperatie en volume dus dit zijn de basis elementen op het welslagen van zulks avontuur.
Van bij de start slopen Pascal Van Norden en ik er op onze kousenvoeten van door. We hielden er een mooi gecontroleerd tempo op aan. Snel genoeg om de anderen voor te blijven en nog ruim in de comfort zone. Een scenario waarop ik had gehoopt, een kleine kopgroep die dan later uit elkaar zou vallen. Maar al snel bleek dat Pascal beschikte over meer vermogen bergopwaarts, ik voelde dat ik niet mijn super dag zou hebben. De stukken bergop waarbij je op kracht naar boven loopt verliepen niet naar wens, de benen liepen snel vol en de plattere stukken pruttelde de motor tegen om bij te schakelen. Ik voelde dat Pascal zeker een klasse of twee beter was dan mij. Ik besloot dan maar om mijn eigen ritme te zoeken en te zoeken naar mijn comfort zone, een tempo waarvan ik wist dat mijn lijf dit wel nog enkele uren kon uit zingen. Gelukkig kreeg vrij snel een nieuwe loopmaat, Mathieu Deville, hij zou mijn nieuwe compagnon zijn gedurende de drie volgende uren. Normaal knoop ik urenlange conversatie op met mijn gezellen, maar deze keer bleef het tamelijk stil. Hier en daar een teken om de andere te waarschuwen en af en toe een kort woordje maar geen lange conversaties. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik er op dat moment de energie niet voor had, voor mezelf was het proberen om mij in de goede setting te houden, proberen te focussen op de goede zaken.
Na het marathon punt, daar waar ik enkele jaren voordien ook brak, gebeurde hetzelfde. Op een moeilijk beloopbaar pad omwille van de stenen en een lichte helling, blokkeerden de benen en brak de geest. Mijn ervaring wist dat een dipje niet de genadeslag hoefde te zijn, gewoon proberen te eten en te drinken en rustig het goede ritme proberen te vinden. Wat uiteindelijk dan ook lukte, niet veel later bereikte ik dan de volgende verzorgingspost. Daar besloot ik om de tijd te nemen om voldoende te eten en te drinken, wat warme soep, bekers cola, sportdrank, zout krakers en wat peperkoek. Na het verlaten van de post was het nog iets meer dan 20 kilometers met deze wetenschap liet ik mij dan gecontroleerd binnenrollen, de nummers 1 en 2 waren al hopeloos weg en de dichtste achtervolgers kon ik nergens bespeuren.
Uiteindelijk kwam ik na 5u42' binnen goed voor een 3de plaats.
Nadien komt dan de vraag of je tevreden bent met het resultaat. In eerste instantie kan ik daar alleen positief op antwoorden, ik was blij dat ik binnen was en een warme douche kon nemen. Het is opmerkelijk hoe je niet alleen de vuiligheid van je afspoelt maar ook de vermoeidheid. Het warme water heeft een enorme helende werking.
Nadien volgt dan de echte evaluatie en daarop moet ik negatief antwoorden. Ik kan niet zeggen van mezelf dat een goede wedstrijd heb gelopen en dit omwille van verschillende redenen. 1) Al snel bleek dat mijn benen niet beschikten over het normale vermogen om bergop te lopen 2) Na 3u30' ben ik hard door het ijs gezakt wat eigenlijk veel te vroeg is. Er ontbrak mij dus degelijke kracht, kwaliteit en duur.
Laat dit een goeie les zijn voor de toekomst. Mijn lijf is er zo één die nood heeft aan volume. Ik beschik niet over de talenten om losjes uit de pols iets uit de benen te toveren. Ik ben eerder zo'n Brabants werkpaard geen darteld veulen. Voor het volgende jaar zal ik hiermee rekening houden. Maar nu eerst even rustiger aan.
Als brandstof:
Overstims Malto, 3 dagen voordien (1.5liter)
Overstims Gato Sport en Malto ontbijt
Overstims Warm'up, één uur voor de start
Overstims Antioxidant en Energix Gel vloeibaar, tjdens
Overstims Cafein gel, tijdens
Overstims Hydrixir Lange Afstand, tijdens
Leffe blond, nadien
 |
| sfeerbeeld OSO 2014 met de geliefde Patagonia Houdini |
juist jouw verslag gelezen. 5.42 is een straffe tijd voor OSO.
BeantwoordenVerwijderenIkzelf heb hem 22x gelopen. mijn best tijd is 6.15 maar toen was het 63,5km. Ik begrijp niet hoe je zulk een avontuur als competitie kunt zien. Uit ondervinding vind ik dat lopers als U
na een 7 tal jaren opgebrand zijn. Ikzelf heb nog steeds plezier in het lopen en geniet van de natuur. Zondag 12-01-2020 heb ik met Le Trefle daar in Olne mijn 100ste 42km. gelopen. Ook deze marathon heb ik al 18x gelopen. Het is voor mij altijd leuk en super plezant om naar Olne te rijden. Voor de kleinere lopen als de 1/2marathon, Spa-Olne, Le Trefle en OSO. Maar ik weet in 1997 stonden er met OSO slechts een 100tal deelnemers aan de start. Nu een 7à 800 tal. Als je dit leest mag je altijd reageren op mijn email
adres: paul.celis@proximus.be. Voor de rest wens ik je nog veel trail plezier en groet ik U.