Na meer dan een half jaar alles in functie te doen voor de ene wedstrijd, slaat het noodlot toe en sta ik non-sportief wegens een verzwikte enkel. Dit gebeurde op een 4-tal weken van D-day.
Dokters durden geen uitspraak doen of het haalbaar zou zijn om met dit letsel een ultra-trail te lopen. Misschien kan het ook liggen aan het feit dat dokters en mensen van de wetenschap, dus geleerde mensen, niet geloven in het feit dat 100 km lopen "gezond" kan zijn voor een menselijk lichaam. Hoe dan ook naarmate de tijd vorderde en dus ook het geneesingsprocces kon ik stilletjes de trainingen hervatten na een 2-tal weken verplichtte rust. Dat het kalf al verdronken was of eerder verzopen dat wist ik al. Dus verloren trainingsarbeid inhalen was onmogelijk, gezien de enkel nog steeds geen 100% is en vooral dat het dom zou zijn. Toen ik de vraag stelde, of mijn lichaam en vooral dan mijn rechter enkel een zware belasting zou aankunnen. Daar kon de kinesist geen positief antwoord op geven.
Een evenement opgeven van tevoren die je meer dan een jaar gepland hebt dat wil ik niet doen. Met aangepaste ambities aan de start staan en levend en wel de finish bereiken te Chamonix, lijkt mij een leuk alternatief. Genieten van het feit dat je als gewone sterveling loopt rond die schitterende Mont Blanc. Je lichaam en je geest kunnen blijven beheersen in zéér moeilijke momenten. Eén worden met de prachtige omgeving. Als je dit allemaal optelt dan kun je als het ware zweven door berg en dal. Zeker in de afdaling kan je jezelf bovenmenselijk wanen terwijl je de zwaartekracht zijn werk laat doen en je benen de nodige correcties uitvoeren op automatische piloot.
Dit alles wil ik niet zomaar opgeven en erbij horen 30 augustus te Courmayeur.
Na deze operatie zal ik mijn lichaam en geest eens de rust geven. De laatste weken waren vooral mentaal zwaar. Zaterdag 31 augustus kan ik alles dan laten bezinken en zijn plaats geven. Om daarna verder te werken aan de toekomst...
