Trail des Poilus

Met de eerste zonnestralen en de eerste warmte trok ik richting région Pas de Calais, dit voor mijn début op de trail des Poilus.  Een 47 km lange trail met een hoop modder naar het schijnt.  Trail des Poilus moest ook de echte opener zijn van mijn trailseizoen.  Goed begonnen is half gewonnen, met deze boodschap in het achterhoofd trok ik richting Lens-Arras.
Op het eerste zicht volgens de horizonlijn zou dit een makkelijke opdracht worden.  Geen zware hoogteverschillen en nergens een wolkje te bespeuren.  Dit zou wel eens een zeer mooie dag kunnen worden.  "Zou" en "kunnen"  een wereld van verschil, het werd inderdaad een mooie zonnige dag, maar het "kunnen" bleef ondermaats.
Halfweg wedstrijd begonnen de problemen, door problemen met mijn vochtopname, liep de "jus" stelselmatig uit mijn lijf.  Met nog 25 kilometers te gaan zag het ernaar uit dat het toch niet mijn dagje zou worden.  Een maag die comleet het noorden kwijt was, darmen die denken dat ze een orgel zijn en flanellen benen waren mijn deel. 
Compleet uitgeteld en uitgedroogd kon ik toch de finish bereiken, of dit nu weer verstandig was in mijn opbouw, laat ik in het midden.  Experten van de wetenschap zullen wellicht zeggen dat dit niet zo verstandig was, maar diezelfden zullen wellicht ook de vraag stellen, bij het lopen van afstanden van 50 kilometers en meer.
Grote les van dit weekend was: Ik ben een bidon-loper en geen hydratatiepack loper.  Het lopen met bidons heeft mij een beter overzicht van hoeveel ik precies drink en niet onbelangrijk met bidons kan je wel eens van smaakje wisselen.
Nu nog zorgen voor snelle en fitte benen voor binnen 2 weken.

voorbeschouwing Trail des Poilus

Dit weekend staat er terug een trail op het programmma, namelijk Trail des Poilus.  Voor deze echte opener van mijn trailseizoen trek ik eventjes de taal-en landsgrens over.  De wedstrijd zal beslecht worden op Frans grondgebied, daar waar 100-jaar geleden, duizenden en duizenden soldaten stierven aan de frontlinie gedurende de eerste grote Wereldoorlog.
Mijn opdracht bestaat eruit om zo snel mogelijk en liefst rapper dan al de rest een parcours af te leggen van 47 kilometers en dit met hier en daar een bult en een strook modder als hindernis.  Van "den Duits", mortieren en granaten zal er dus geen sprake zijn.  Wel snelle Fransen en een selectief parcours zullen mijn battle bepalen.
Mijn benen voelen alvast OK aan.  Op training kan ik een lange tijd rondlopen zonder gehinderd te worden van uitputting- en uitdrogingsverschijnsels, hallucinaties behoren jammer genoeg ook niet tot mijn trainingsverschijnsels.  Krampen en andere ook niet, dus kan ik van mezelf zeggen dat de benen Ok zijn.
Maar wedstrijden loop je niet alleen, zeker niet de trails die telkens maar aan populariteit winnen.  Wedstrijden loop je tegen anderen, concurenten of vrienden van de buitensport.  Veelal zijn het ook diegenen die de uistlag bepalen van de wedstrijd.  Je kan met een paar stalen benen een top-20 plaats lopen en met een paar flanellen benen kan je een wedstrijd winnen.
Nu zondag vermoed ik  dat ik met mijn benen die ik voor mijn doen "OK" vindt, zal lopen tegen gasten waarvan ik vindt, dat hun benen meer dan "OK" zijn dan die van mij.  Het enige wat ik hieraan kan doen en zo lang mogelijk aanklampen en zo lang mogelijk het hun moeilijk maken om mij achter te laten en zo misschien mentaal een veer te breken.
Hoe dan ook de strijdlust is er terug en het kunnen en het willen zit weer op een behoorlijk niveau.

eerste bloemen van het seizoen

Vorig weekend werd er in het Meetjesland te Eeklo voor de eerste maal een cava-trail-loop georganiseerd in het provinciaal domein "het Leen".  Genoeg redenen dus voor mij om mij daar te melden.  Ik koos voor de langste afstand (45), aangezien 2 weken later een belangrijke afspraak op de agenda staat namelijk "Trail des Poilus" in het Noorden van Frankrijk.  Een leuke lange duurtraining dus, niet diep gaan was de boodschap.  Leuk en lang, dit zouden de basis ingrediënten worden van deze zaterdag voormiddag. 

-Lang-  Een dikke 3u20' kan je al eens plaatsen onder de noemer lang.  200 minuten door het bos joggen, van de ene bruine-glij-blubber partij naar de andere modder-slijk-strook.

-Leuk-  Ik kan moeilijk ontkennen, dat aan de kop van een wedstrijd lopen leuk is.   Iedereen vindt winnen leuk.  Maar belangrijker was dat ik plezier beleefde in het schuiven in de modder.  De modder die anders niet mijn bondgenoot is, vormde nu het hoofdbestanddeel van mijn experiment: "hoe verplaats ik mij zo snel mogelijk door de modder".  Modder en slijk genoeg om dit gedurende die 45 kilometers uitvoerig te testen.  Ik teste de Bart Swings move-schaatsen-, de korte hoge passen, het simpel krachtig baggeren en de grote krachtige zweef passen.  Die laatsten bleken het meest doeltreffend te zijn om het bruine slijk te verschalken.  Krachtig op de armen trekken, knieen iets hoger en een mooie pas creeëren.  Dat was dus het leuke aan het aangename koppelen.

Uiteindelijk kon ik dus als eerste over de meet gaan en een boeket bloemen meenemen voor vrouwlief.  En een eerste zege presenteren aan mijn officiële partner vanaf nu Overstims.  In het verleden kon ik reeds beroep doen op de nationale agent, maar die zorgde ervoor dat ik vanaf dit jaar officieel kan deel uitmaken van de Overstims familie.  Merci Didier