Wat top moest worden is uiteindelijk uitgelopen als een HEL.
Omdat:
1) We bergen hadden onderschat en met een gekwetst persoon aan het front kwamen. Om die persoon te helpen besloten we hem een last te geven in plaats van een hulp. Een mountenbike moest de nodige hulp bieden, helaas een paar krukken waren beter op zijn plaats geweest.
2) We de etappe hadden onderschat, op een onbekend terrein ambitieuse plannen maken is als onvoorbereid naar een mondelijk examen te trekken.
3) Ik zonodig de sterkte van mijn gewrichtsbanden wou testen, Conclusie, ze zijn nog niet sterk genoeg. Momenteel zijn ze iets langer dan gewenst.
Kortom ik heb mijn gewrichtsbanden ernorm, volledig, voor de zak geholpen. Nu zit ik er mee. Nu is het hopen op de wonderen van moeder natuur die mij snel repareert. Zodat een deelname aan de CCC er nog kan inzitten. Deelname, jawel meer niet aandachtige lezer. Tijdens de jaarwisseling van 2012 en 2013 was ik reeds plannen aan het smeden om het de Fransen en de Spanjaarden wat moeilijk te maken rond die Mount Blanc. Ik droomde van een top 20 plaats. Maar nu wordt je met de feiten geconfronteerd dat het gevaar in de kleine hoekjes schuil houdt.
Maar het allerbelangrijkste is dat mijn "drive" niet is aangestast. De wil is de motor om de onmogelijkheden te overbruggen naar mogelijkheden, of uitdagend
Geen opmerkingen:
Een reactie posten