maandag 12 september 2016

een mooie reis of een mooie race

Reeds voor de 4de maal op rij zakte ik eind augustus af richting Chamonix-Mont Blanc.
Mijn opdracht bestond eruit om zo goed en zo snel mogelijk het traject Courmayeur-Champex-Chamonix te voltooien op eigen krachten.
Tussen Courmayeur en Chamonix lagen zo'n 101 geaccidenteerde kilometers en een 5-tal beklimmingen, goed voor een som van 6100 hoogtemeters.
Mijn voorbereiding op deze hoogmis verliep niet zogenaamd over een super sportief parcours.  Ik volgde een atypische voorbereiding met als wetenschap dat ik deze proef zou afhandelen als een sportieve wandeling, 'a walk in the parc'.
Uiteraard wist ik dat ik kon rekenen op een stevige basis en wat ervaring in 'zulks'.
Première dit jaar was de aanwezigheid van mijn voltallige gezin.  Vrouwlief en kinderen waren mee om me te helpen schreeuwen over de bergen.
Voordien had ik even snel gerekend en berekend wat het ideale scenario zou zijn.
Was het optimisme of was het overmoed, maar uit mijn niet-gediplomeerde-mathematische-studie berekende ik dat ik slechts 15 uur zou nodig hebben voor deze proef.  Dus het doel was simpel: finishen voor middernacht na mijn 'walk in the parc'.
Eénmaal aangekomen in Chamonix bleek het dat het eerder bikiniweer was ipv. loopweer.
Een loopje van een uurtje zou nog net door de beugel kunnen, maar toch geen beulenwerk van uren lang en voor sommigen dagenlang...
Neen, de klimatologische omstandigheden waren optimaal voor barbeque, golf, hot-tube, en slecht bier drinken.  Aangezien niet van bovengenoemde op mijn programma stond koos ik dan toch om mijn lijf af te peigeren tussen berg en dal.
De koers werd op gang geschoten om 9u00 op Italiaanse bodem in Courmayeur.
Aan de start, alleen maar blije gezichten, ieder met zijn eigen doel (de één wat sneller dan de ander). Maar allen met eenzelfde doel voor ogen: zo snel mogelijk die halve lus rond de Mont Blanc voltooien.
Na wat volksliederen en de obligate show werd de eerste wave losgelaten.
De start verliep tamelijk rustig er werd vooraan een stevig maar doenbaar tempo ontwikkeld.  Ik nestelde mij dus in de voorhoede en liet me meedrijven.
Helaas moest ik na een 10-tal minuten eventjes een korte sanitaire stop inlassen en zo verdween de kop van de wedstrijd.  Na de plaspauze bevond ik mij dan in de grote groep die niet veel later een lang lint werd richting Tête de la Tronche, de eerste klim van de dag.
Tijdens die eerste klim verliep alles zeer rustig...lekker aanschuiven richting col.
Maar met de wetenschap dat de trip nog zéér lang en zéér heet zou worden had ik er geen erg in dat ik momenteel niet het gewenste tempo kon lopen/wandelen.

Eénmaal boven zag ik dat ik (volgens mijn vooropgestelde plan) al flink wat minuten achterstand had op mijn schema.
Geen paniek, controle...  Lekker verder bollen en overal waar kan verfrissen.
Ik denk dat dit ongeveer de rode draad was tijdens mijn trip naar Chamonix; lekker verder bollen en controle behouden.

Ik had het gevoel rustig de controle te kunnen bewaren en goed om te kunnen gaan met de hitte.
De ervaring en de parcourskennis speelden hier in mijn voordeel.  Ik kon netjes de stukjes aan elkaar naaien en wist waar ik in "de oven" zou belanden en waar er verfrissingspunten zouden zijn.
In Champex-Lac zag ik voor de eerste maal mijn vrouw en kinderen.  Op dat moment was de sub 15 uur nog in bereik.  Een zoen, verse kleren, wat soep en wat nieuwe Overstims gels en terug ervandoor.  De benen en de kop waren nog OK.
Van zodra ik de tent uit was wist ik dat er nu een lang stuk aankwam waar je kon doorlopen. Ik wist dat je daar veel tijd kan winnen of verliezen. Wonderwel slaagde ik erin om op mijn Suunto Peak3 een actuele snelheid van een 12km/u te toveren.   Het was zalig om te ondervinden dat ik mijn wedstrijd goed had ingedeeld.
In Trient zag ik de familie terug.  Leuke verrassing was Tom De Beukelaer die langs het parcours stond foto's te trekken van getekende lijven.  In Trient opnieuw hetzelfde ritueel: verse kleren, wat frisdrank (een lekkere Sprite), soep en nieuwe gels.
Na het verlaten van Trient zette ik mijn hoofdlamp op,  klaar om de duister in te duiken.
Was het de duisternis of waren het eerste tekens van vermoeidheid maar plots weigerden de maag en benen. Eerste dip...
 De maag sloeg toe en de benen wilden niet meer zo snel die berg op.  Heel snel ging het...
Ik twijfelde om even een zitpauze in te lassen, maar besloot om eventjes het gewoon wat rustiger aan te doen.  Ik schakelde over op slentermodus.  Met een maag die paraplu was besloot ik toch om zachtjes te blijven drinken en gels in mijn maag te spuiten.  Op dat moment zat ik volledig aan de Overstims Coup de Fouet.
Na wat gebabbel met mijn lotgenoten vond ik dan plots de moed terug om een versnelling bij te schakelen.
De stukken waar ik vorige jaren aan het doodgaan was waren nu leuk beloopbaar naar beneden.  Ik ben nog steeds geen meester-daler.  Maar de afdalingen kon ik mooi gecontroleerd afwerken in loop modus.
Aangekomen te Vallorcine zag ik mijn supporters terug.  Mijn gezin, Didier, Caroline, Gert, Tom en de kids.  De mentaal was nog dik in orde.  Ik was nog zeer helder van geest en de wil om te lopen naar Chamonix was nog groot.  Enig minpunt was dat ik tot de vaststelling was gekomen dat sub 15 uur niet meer tot het doel behoorde.
Na Vallorcine en een schoenenwissel (Adidas Terrex Agravic-->Adidias Ultra Boost) kon ik mijn lijf nog steeds plaatsen in de gewenste loop modus.
Eénmaal aan de voet van Tête aux Vents wist ik dat de laatste grote hindernis aan mijn voeten lag.
De beklimming naar de Col viel terug goed mee.
Maar wanneer je boven op de col staat is het nog een oneindig lang technisch stuk tussen de rosten naar de allerlaatste checkpoint La Flégère.  Het stuk tussen de col en La Flégère was terug eentje tegen mijn tanden.  Ik slaagde er niet in om een aardig tempo te maken en werd bijgehaald van diegenen die ik plat liep bergop.
Bij het bereiken van La Flégère kon ik de meet al ruiken.
Een korte snedige afdaling, 900 negatieve hoogtemeters met flanellen benen is geen pretje.  Maar na meer dan 16 uur kon ik definitief herenigd worden met mijn kroost.
De laatste honderd meter werden afgelegd met Elle en Bes.  Een mooi moment, een moment om te koesteren, met mijn 2 dochters over de meet in Chamonix en mijn vrouw Leen die mij opwachtte.

Enkele nieuwtjes:
-Bandenkeuze: Adidas Terrex Agravic (slechts één blaar op linker kleine teen) en na wissel Adidas Ultra Boost (comfort)
-Nieuwe keuze dit jaar was het innemen van voedingssupplementen van Overstims BCAA voor en tijdens de race
-Brandstof, liters Overstims gels, bijna geen vaste voeding (1  Overstims amelix en 2 Overstims proteinrepen).
-Reguliere Compressport R2 gewisseld voor de Compressport Pro Swiss R2
-Gekozen om vaak van kleding te wisselen Patagonia Runners shirt met rits, Patagonia Capilene shirts, ...

Met dank aan voor de ondersteuning: Trakks (Christophe en Alex), Overstims (Didier Deridder en Caroline), Compressport, Patagonia, Adidias en Suunto.























Geen opmerkingen:

Een reactie posten