donderdag 7 juli 2016

lavaredo ulratrail

Vrijdag 24/06/2016, 14u00:

Ik heb mij wat afgezonderd op mijn kamer.  De benen moeten rusten en de machine moet nog volgetankt worden.  Reeds 4 dagen slurp ik zo'n 2 liters Overstims Malto naar binnen. Dit drankje moet ervoor zorgen dat mijn spieren energie opstapelen voor wat komen zal...
Het begint zachtjes door te dringen: binnen een aantal uur sta ik aan de start van de Lavaredo ultra trail.
Hier heb ik lang op gewacht en vooral lang voor gewerkt.
Lange eenzame trainingen heb ik hiervoor afgewerkt, korte en langer interval's op de atletiek piste gedraaid.  Dat allemaal met maar één doel: zo goed mogelijk aan de start verschijnen van deze nieuwe opdracht, 119 kilometers hobbelen met 5750 hoogtemeters.
Het sijpelt langzaam door, 'straks is het van dat'.


Vrijdag 24/06/2016, 19u00:

De mooie blauwe hemel over Cortina d'Ampezzo trekt langzaam maar zeker toe.  Dreigende wolken verdrijven de zon.  Stilte voor de storm.

Vrijdag 24/06/2016, 20u00:

Het water valt met bakken uit de hemel en er ontstaat een onweer.
De weermannen hadden gelijk.  Damm, dit wordt er niet makkelijker op.  Het idee om met een Patagonia Cap2 shirt te starten verandert naar het idee om de strijd te starten met een Patagonia Alpine Houdini.
Geen paniek.  Ik bekijk rustig het klank- en lichtspel vanuit mijn kamer.
Wonderwel kan ik mezelf zeer rustig houden en is er van stress (nog) geen sprake.
Ik besluit om nog eens het parcours en het profiel te overlopen.

Geklop op de deur.
Ik had een aantal andere Belgische deelnemers uitgenodigd om even vlak voor de start tot rust te komen op onze hotelkamer.  Aangezien de start op slechts 2 minuten van ons verwijdert was leek mij dit een goed idee.


Vrijdag 24/06/2016, 22u15:

Ik trek de deur toe van onze hotelkamer.
De spanning begint zich meer op te bouwen.  Geen verlammende stress, maar een gezonde spanning die mijn geest plaatst in de juiste 'mood'.
Ik ben er klaar voor.
Ik nestel me samen met Vincent Siringo vooraan in het startvak.  Ik probeer mij te focussen en geniet nu al van dit moment.  Mijn zintuigen staan op scherp...
Net voor de start besluit ik om toch te lopen in mijn Patagonia Cap2 shirt in combinatie met een de Compressport arm sleeves.

Vrijdag 24/06/216, 23u00:

Het startschot!
De eerste kilometers verlopen over asfalt.  Ik nestel mij vooraan in de kopgroep der favorieten...  Het tempo ligt hoog, maar voelt ok.  Ik focus me op mijn ademhaling.  Rustig gecontroleerd laat ik mij meedrijven met deze snelle jongens.
De eerste klim kondigt zich aan.  Al snel voel ik dat ik hier de rol moet lossen.  Ik besluit om mijn eigen ultra tempo te lopen.  Op cruisecontrole stuur ik mezelf richting eerste col, zo'n 500 hoogtemeters.  Niet veel later zie ik Vincent mij voorbij lopen, een korte knik en een we wensen elkaar succes toe.

Na 500 hoogtemeters volgt de eerste afdaling.  Voor mezelf is dit mijn zwakte.
Wonderwel vind ik het juiste ritme en kan ik rustig mee in de flow naar beneden hollen.  Ik vorm geen obstakel meer voor snellere dalers.  De eerste leuke vaststelling van de race...

Zaterdag 25/06//2016, 5u30:

De zon komt moeizaam op.  Een combinatie van mist en wolken zorgt ervoor dat de zon moeilijkheden heeft om de duister te doorprikken.
Ondertussen heb ik reeds verzorgingspunt 3 bereikt: Rifugio Auronzo.
Mijn ultra tempo heeft ervoor gezorgd dat de lichaam en geest nog op scherp staan.  Snel stort ik me op wat bekers warme soep, stokbrood, kaas en chocolade.  Mijn maag aanvaardt deze rare combinatie van zout en zoet.  Het stokbrood zou de maag gewoon wat moeten opvullen.
Plots zie ik tot mijn verbazing Vincent terug.  Hij vertelt me de stekker uit de race te trekken.
Ik probeer hem snel te overtuigen om dit niet te doen,  dat dit een onderdeel is van ultra trail lopen. Iedereen ondergaat wel één of meerdere down-momenten tijdens een race van meer dan 16 uur.
Ik besluit verder mijn weg verder te zetten richting finish.



Zaterdag 25/06/2016, 07u30:

De afstand van 67 kilometers en pakweg een dikke 3000 hoogtemeters beginnen bij mij ook zijn tol te eisen.  Het vuur verdwijnt wat uit mijn ogen en jus loopt uit mijn benen.
Ondertussen heb ik mijn dropbag bereikt.  Ik neem er rustig de tijd om van kleding te wisselen en vul mijn Overstims voorraad terug aan.  Vanaf nu is het plan om over te schakelen naar enkel Overstims cafein gels en Overstims Protein bars.  De cafeïne zou mijn geest moeten wakker houden en de proteïne zou de spierschade moeten beperken.
Snel prop ik mijn mond nog vol vooraleer ik terug op pad ga, bewust spaar ik de cola nog...
Na mijn rustige pit-stop willen benen niet meer in gang gaan.  De motor weigert aan te slaan.
De zon heeft ondertussen de strijd met de wolken gewonnen.  De temperatuur begint voelbaar te stijgen.
Ik besluit om stevig te wandelen en probeer daar waar mogelijk het lichaam af te koelen met stromend koud water.

Zaterdag 25/06/2016, 08u30:

Mijn geest heeft de eerste dip van de dag overleeft.  Na regen komt altijd zonneschijn... de vraag is enkel wanneer...
Ik krijg terug controle over mijn tempo. Mijn Overstims cafein gels hebben terug hun dienst bewezen.  De honger om te lopen zwelt terug aan.  Ik bevind me bovenaan op de col Lerosa. Alles valt hier netjes in zijn plooi.  Ik begin de afdaling met vernieuwde moed.  Mijn benen draaien mooi mee.  Ik hervind terug het plezier in het lopen en de schitterende omgeving geeft me vleugels.

Zaterdag 25/06/2016, 09u00:

Na mijn korte dip maak ik me op voor het zwaarste onderdeel van de race: 1000 hoogtemeters in de felle zon zonder bevoorradingspunten.
Door het feit dat ik net mijn vleugels had teruggevonden had ik het lumineuze idee om hier wat buskruit te verschieten, met als doel een voorwaartse beweging in het klassement.
Ik verlaat mijn gezellen en trek gecontroleerd maar toch stevig door.
Helaas niet veel verder staat mijn tank geparkeerd in de file...
Ik was beland in de start van de Cortina Trail.  Op dat moment bevind ik me net op een singel track waar galant inhalen haast onmogelijk is.  Voor mij zie ik een oneindig ver lint van mensen de berg op kruipen in een slakkengang.  Frustratie alom...

Zaterdag 25/06/2016, 12u15:

Ik bereik bevoorrading Rifugio Col Gallina.  De tol is volgens mij ruim 45' (27K in 4u45').  Ik zie mijn gemiddelde van 7,8 km/u smelten als sneeuw voor de zon.
Ontgoocheld en wat gefrustreerd zie ik mijn volk terug.  Na wat gevloek en gesakker zet ik mijn weg verder.  Piet, Klaas en Johan wensen mij succes.
Ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk de pas erin te houden maar ondervind dat dit onmogelijk is met zoveel volk op dit parcours.


Zaterdag 25/06/2016, 15u13:

Ik bereik de laatste bevoorrading met frissen benen en wakkere geest.
Nog 47' minuten om de finish te bereiken om onder de 17u te finishen.  Ik twijfel even om de post over te slaan.  Maar ik gok op bijtanken en wat snel een paar bekers cola.
Minder dan 45' rest er mij nog om de finish te bereiken...  Een haalbare kaart.  Ik stort mezelf naar beneden en zie dat ik op een technische afdaling een snelheid maak van bijna 12km/u.  Ik sta volledig op scherp en neem wat minder galant de afdaling...  Alles of niets...
Mijn bovenbenen werken en pompen.  Ik krijg vleugels.  Het plezier om iedereen voorbij te knallen op een technische afdaling is zalig.  Ik pomp zelfvertrouwen uit het feit dat ik mijn machine mooi onder controle heb en dat ik me zo netjes naar beneden kan sturen.
Plots gaat het pad terug opwaarts.  Mijn benen staan op ontploffen.  Snel bergopwaarts lopen zit hier niet meer in.  Mijn lijf weigert.  Dit korte stukje zorgt ervoor dat ik de hoop verlies om te finishen onder de 17u00.

Zaterdag 25/06/2016, 16u05:

Ik loop het centrum van Cortina binnen.  Het sijpelt binnen in mijn hoofd.  De finish nemen ze niet meer af.  Het zit erop.  Net iets meer dan 17u00 heb ik mezelf min of meer onder controle kunnen houden.
Ik word onthaald in de hoofdstraat van Cortina als een held.  Een paar minuten glorie.  Ik geniet met volle teugen.  Met enkele goede herinneringen zet ik mijn laatste voet over de meet.


Enkele bedenkingen...

Dankzij de juiste keuze aan materiaal heb ik dit tot een comfortabel goed eind kunnen brengen.
De schoenen keuze van de Adidas Terex Agravic  zorgden ervoor dat ik comfortabel de finish kon bereiken.  Een juiste schoenen/materiaal keuze kan in een ultra bepalend zijn.  Ik koos bewust voor de Adidas Terex Agravic mede door zijn 'Boost' onderzool, deze schoen gaf mij de demping en het comfort nodig voor het welslagen van zo'n avontuur.
De Compressport Proracing Trail sock zorgde ervoor dat mijn voet gespaard bleef van blaren, en zorgde ook voor de nodige ondersteuning ter hoogte van het enkelgewricht.

Het welslagen van zo'n avonturen berust niet enkel op één persoon die zijn schoenen aantrekt en start met lopen.  Het is een netwerk van personen die mij iedere dag ondersteunen in het vinden van inspiratie en moed.  Dankzij het sportieve netwerk van het team van Trakks word ik ondersteund door het topmateriaal van Compressport, Suunto, Patagonia, Overstims en Adidas.
Maar vooral aan het thuisfront word ik dagdagelijks gesteund door mijn drie prinsesjes.  Het is dankzij de onvoorwaardelijk steun die ik telkens maar opnieuw en opnieuw krijg van mijn vrouw Leen en de aanmoedigingen in goede en minder goede tijden die ik krijg van mijn dochters Elle en Bes.  Het is dankzij die drie ongelooflijke meisjes, waar ik telkens kan herbronnen, waar ik telkens kan schuilen voor de storm, waar ik lief en leed kan delen.

Bedankt, bedankt, bedankt!!!!










 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten