Vooraf had ik voor mezelf uitgemaakt dat ik het tegendeel wou bewijzen, ik zou immers het onmogelijke proberen, de duinen plat te lopen. Ik was met ambitie richting Noordzee strand getrokken om mezelf vol te tanken met vertrouwen om zo mijn voorjaarsseizoen te laten verder deinen op het positieve elan.
Vlak na de start werden we onmiddellijk richting duinen gestuurd en daar kon ik nog door mijn frisse benen de wetten van de fysica omzeilen. Toen bleek dat we met een trio zouden op pad gaan doorheen het mooie achterland van de Belgische Westkust. Na een uurtje wedstrijd en na mijn korte doorlichting wist ik dat ik mocht rekenen op 2 sterke medevluchters. Ergens voor halfweg koers bleken we nog met duo aan de kop te lopen. Het tempo werd mooi strak gehouden en na een uur of twee moest ik jammerlijk vast stellen dat mijn carrosserie zich stilaan begon vast te rijden in het mulle zand. In de secties mul zand begon ik aan de rekker te hangen van mijn medevluchter maar op de hardere stukken kon ik dan mooi weer zelf wat tempo maken.
Na de 2de bevoorrading aan kilometerpunt 29 begon ik te twijfelen, proberen om te versnellen en een mentale tik toedienen vooraleer we terug in het mulle zand zouden belanden, waar ik zwaar in het nadeel was of nog wat wachten. Met de wetenschap dat het nog een eind naar de meet was besloot ik mijn versnelling nog wat uit te stellen. Maar een 10-tal minuten later was er van versnellen plots geen sprake meer.
Rond kilometer 32 bevonden we ons blijkbaar ergens in de Romeinse vlakte, een natuurpark met zand,veel zand en vooral los zand. Daar was ik terug in het nadeel en moest dan snel de rol vooraan lossen. Al snel zag ik mijn medevluchter steeds kleiner en kleiner worden en plots was hij zelf volledig uit mijn zicht verdwenen. Op zo'n momenten vullen de benen zich onherroepelijk met het bevreesde melkzuur en loopt de fighting-spirit letterlijk uit je lijf. Na een korte plaspauze en wandelpauze besloot ik om mezelf niet zomaar gewonnen te geven. De weg naar de meet was op dit moment nog ongeveer even lang voor ons beiden. Er kon nog van alles gebeuren tussen hier en de finish. De lange duinenpassage was voor mij zowel een zware fysieke als mentale oefening.
Eenmaal op het strand gearriveerd zag ik in de verste verte niemand meer lopen. En na het keerpunt op het strand wist ik zo'n 7 minuten achterlag op een nog fris lopende Rudolf. Toen wist ik dat een tweede plaats het hoogst haalbare zou worden voor deze dag. En zo kon ik dan gecontroleerd binnen lopen.
Op de vraag of ik wat ontgoocheld was moet ik positief antwoorden, het is altijd leuker om als eerste over de meet te lopen. Maar als niet lichtvoetige strandloper heb ik mij dan toch nog kunnen motiveren om terug uit een dipje te kruipen. En uiteindelijk een mooie training heb kunnen afwerken.
Voor de volgende week staan er nog wat trainingen op het programma om dan een 10-tal dagen verplichtte rust te moeten ondergaan om fris te kunnen starten aan de Eco Trail Paris.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten