Tussen Courmayeur en Chamonix moet ik ergens een overbelastingletsel opgelopen hebben. Blijkt dat ik te weinig vanuit de "poep" loop. Wie had dat gedacht dat het lichaamsdeel die bij mij hoofdzakelijk dient om bedwelmende gassen te produceren en mest te produceren die net onder de normen van het Mest Actie Plan vallen, nog een andere functie hebben. Blijkbaar loop ik te veel op mijn bovenbenen en dient die welriekende poep ervoor om mijn beweging mooi te kunnen geleiden. Bij mij niet harmonieus afgestelde spieren zou dit ervoor zorgen dat mijn loopbeweging wat inzakt, na mijn landingsfase, waardoor bepaalde spieren en pezen wat overbelast worden, zeker indien ze blootgesteld worden aan arbeid van +20 uur. Een mens zou van minder beginnen kraken en piepen. Bij mijn logische interpretatie valt dit onder te veel hooi op je vork willen nemen.
Maar nu wordt de koe bij hoorns gevat. Nu de dagen wat killer worden is het eigenlijk het geschikte moment om mijn carrosserie wat te verstevigen rond de poep en de rompzone. Vele grondoefeningen moeten van mij een beter, sterker en misschien zelf sneller mens maken.
Met deze gedachte in mijn achterhoofd liep ik afgelopen week nog eens een exacte 10K op het biljart vlakke parcours van de Berenloop en dit in mijn hometown Beernem. Na wat amusement en gespeel liet ik hinds een chrono opmeten van zo'n 35'30", net geen 17km/u. Wat tegenvallend maar logisch is gezien je mijn trainingen bekijkt van afgelopen maanden.
De week erna besloot ik om ergens in Lummen te starten in een 35K trail. Gezien Lummen zich niet geografisch situeert in het hooggebergte en aangezien er op de topografische kaart van Lummen en omstreken nergens hoogtelijnen zijn te bespeuren van +150m ging ik ervan uit dat het wederom snelle kilometers zouden worden. En inderdaad van bij het startshot werd mijn stilstaande fase abrupt gewijzigd naar een snelle loopfase en een eindje verder omgekeerd zonder veel erg. Een gladde modderplek zorgde ervoor dat ik de hechtingen opgelopen in La Bouillonante eens wou testen. Een onzachte knieval op linkerknie, met enkel een zwarte knie tot gevolg concludeerde dat de dokter prima werk had geleverd. Terug rechtgekrabbeld kon ik terug de gas diep intrappen, supersonische snelheden toonden mijn Garmin van 16 à 18 per uur, dat ik dit niet kon volhouden wist ik voorhand, maar door kwistig om te gaan met mijn energie wist ik reeds een aardig "gatje" te maken na de passage van de 10K. Door mijn koers zo in te delen liep ik eigenlijk tot aan de streep solo door het bos. De organisatoren zorgden er wel voor dat ik tijdens die 35K mij niet verveelde, de aaneenschakeling van vele leuke tracks zorgden ervoor dat mijn ritme niet echt volledig stil viel. Het rennen door smalle tracks inspireerden mijn benen om sneller te gaan. De wat mindere stukken kregen de benen wat meer rust.
Na 2u22' kon ik dan tevreden de meet bereiken. Het had deugd gedaan om nog eens door een ongekende streek, die nadien zeer mooi bleek te zijn, gerend te hebben, met een eerste plaats tot gevolg.
Het feit dat ik solo goed mijn tempo heb kunnen controleren heeft mij vertrouwen voor de toekomstige trails. Graag zou ik nog een 2-tal trail lopen om nadien het glas te heffen op het nieuwe jaar.
 |
| Podium Lummen |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten