Vrijdag 30/08/2013 had D-day moeten zijn maar mijn ligamenten beslisten daar anders over. Alternatief was 100 km pret doorheen Italië, Zwitserland en Frankijk over de Alpen en langs de gletsers en de Mount Blanc die een stille getuige was...
Van bij de start besefte ik dat "pret" vandaag wel eens de grote afwezige zou kunnen zijn. Naarmate de uren vorderden en de het donker werd, was pret ver weg te zoeken. Het enige leuke van de zaak was dat we (Bert Goos en mezelf) ons konden amuseren met ons geklungel en gesukkel op een berg. De bergen die aanvankelijk mijn vrienden zijn, werden plots mij minder gezind. Ik voelde alle energie uit mijn getergde lijf druppelen. De pijn aan de rechter enkel werd een groot probleem en de onderkant van de linkervoet was zowaar gescalpeerd. Dit was mijn grootste herrinering aan het laatste deel van mijn CCC.
Waarom blijft een mens dan toch doorbijten in het idee om te "moeten" finishen in Chamonix. Moeilijk te beschrijven, het gevoel van sportieve prestatie die langzaam omdraait naar het oerinstinct om te blijven overleven. Jezelf blijven motiveren om steeds je grensen iets verder af te tasten.
In ieder geval het was een zware oefening voor lichaam en geest en de grensen zijn bij deze verlegd naar om en bij de 19 uren arbeid in moeilijke omstandigheden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten