Op de website werd ik aangekondigd als de te kloppen man, éénmaal toegekomen te Spa werd dit nog meer duidelijker. Het onthaal van Golazo was proffesioneel en een paar kort intervieuwtje net voor de start. Dit is totaal nieuw voor mij, vorig seizoen kon ik gerust als een "nobody" mij tussen de menigte mengen. Maar blijkbaar is de dikke loopchinees reeds gekend in het trailmilieu.
Na het start schot meldde ik mij onmiddellijk vooraan met nog twee medevluchters, na een dik uur waren we plots met zijn vieren, onder impuls van vooral mijn drie medevluchters werd het tempo voelbaar verhoogd, ik verslikte me eventjes en volgen was toen de beste beslissing. Eenmaal terug het juiste ritme gevonden te hebben besloot ik om ook het tempo wat op te voeren, dit is nu het leukste als je in de kop van de wedstrijd bent, elkaar voor de kl*ten lopen.
Kort na de 1ste bevoorrading zou de zwaartste klim van de dag volgen, daar was mijn plan om de kaarten op tafel te smijten en ervoor te zorgen dat er zeker een paar mannetjes de rol zouden moeten lossen. Bovenaan aangekomen bleven we over met een duo, de sympathieke Huub was mijn medevluchter. In het leuke gezelschap van de Hollander vlogen de kilometers voorbij.
Toen plots ik opmerkte dat mijn medevluchter zijn enige drankbidon verloren had, wist ik dat ik zonder ongelukken zegezeker was. Het zou gewoon een kwestie van tijd zijn. Niemand kan na 35 kilometers traillopen nog verder 20 kilometers lopen zonder drankvoorraad.
Maar niet veel verder bleek er sabotage in het spel te zijn, iemand had over 3 kilometer alle strikken verwijderd waardoor alles terug kwam en onze voorsprong teniet was.
Het vervolg was voor mij een ware triller, kort voor de meet zat ik nog in een totaal verloren positie. Overal begon mijn lichaam te protesteren en schoten krampen in de kuiten. Op dat moment was een opgave zeer nabij. Alsof het nog niet genoeg was viel ik halsoverkop in een diepe plas ijswater, na wat gevloek en getier. Kon mijn lichaam weer onder stoom komen, gedreven door adrenaline en emotie koos ik voor de resolute aanval, het was erop of eronder. Een stevige versnelling zorgde ervoor dat ik onmiddellijk een gat had van zo'n 100 meter, maar de meet lag nog ver. Ik zag het gatje steeds kleiner worden en bij het horen van de speaker en de muziek liepen de benen compleet vol. Mijn riante voorsprong van 100 meter was slechts een 20-tal meter. Een spurt na 55 kilometers door berg en dal is moordend, zeker als je over de piste loopt en de achtervolger doodleuk over het gras loopt. Gelukkig dat er nog zoiets bestaat als "no pain no gain", de laatste 100 meter deed ieder spiervezeltje in mijn moegestreden lichaam pijn, maar die pijn moest ik verbijten. Toen ik de meet overschreed kon alles van mij af vallen. Krampen van mijn tenen tot mijn oren en de emoties die ik niet meer onder controle had.
Dit was de strafste overwinning, hier kan ik met zekerheid zeggen dat de sterkste heeft gewonnen. Met een riante voorsprong, niet op de meet, maar nummer twee en drie zullen wel weten wat ik bedoel, als ik zeg dat ik eigenlijk met twee vingers in de neus had moeten winnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten