zondag 27 maart 2016

Op het menu van 19 maart stond: 'Een slordige 80 kilometers afmaken met zo'n 1500 hoogtemeters'. Geen belangrijke hindernissen, enkel lopen, proberen te genieten en vooral zo snel mogelijk lopen.

Proberen genieten van het feit dat je ergens onderweg bent, bestemming eindmeet.
Het parcours van de 'eco trail Paris' is niet echt om duimen en vingers van af te likken. De wedstrijd heeft veel weg van een bosloop met hier en daar wat op en neer. 
Een reden te meer dus om zo snel mogelijk te lopen.

De moeilijkheid van de Eco trail Paris zit hem eigenlijk in de makkelijkheid.
Een rollend parcours onder de voeten nodigt uit om snel te lopen, veel te snel, met alle gevolgen vermenigvuldigd met het aantal nog te lopen kilometers. 
Met de wetenschap dat tussen start en finish zo'n 80 kilometers liggen kan dit er voor zorgen dat voor menig deelnemers dit onverwachts veel pijn kan doen.
Met de voorkennis van vorige editie wist ik dat ik mijn kansen op slagen kon verdubbelen door mijn startsnelheid te halveren. 

Bij de start koos ik er voor om mij bewust niet op de frontlinie te plaatsen. 
Ik plaatste mij ergens op de vijfde rij, lekker beschut tegen de koude wind. 
Van bij  het startschot liet ik mij gewillig inhalen door meerdere lopers.
Ik besloot om zeker niet te panikeren en mij niet zot te laten maken. Ook niet nadat de kop van de wedstrijd zich in een paar minuten koers reeds onmeetbaar ver van mij had verwijderd. 
In no time was de kop gaan vliegen en bleef ik ter plaatse trappelen.

Ik had vooraf het plan om mij de eerste 4 uur van de wedstrijd koest te houden want de prijzen worden uitgedeeld op de eerste etage van de Eifeltoren (of beter gezegd in mijn geval bij de lokale Italiaan). 
Ik liep gefocust op hartslag 145, dit is mijn zone waar ik uren en uren in zou moeten kunnen lopen. 
Verstand op nul, motor op automatische piloot...

Net voor de eerste bevoorrading begon het profiel lichtjes te hellen. 
Op dat moment, waar anderen wat gas terugnamen, kon ik mooi gecontroleerd op de klimmetjes huppelen.  Dit was dan misschien het keerpunt in de wedstrijd.
Vanaf hier kon ik mijn geïnvesteerde kalmte verzilveren in plaatsten voorwaarts in het klassement .

Toen was het belangrijk om kalm te blijven.  Gulzigheid leidt tot verslikken.
Ik probeerde me te focussen op mijn hartslag en het daar bijhorende ritme .
Na 4 uur koers kon ik op zoek/jacht te gaan naar mijn voorliggers. 
Helaas op dat moment lopen er geen "Jannekes en Miekes" meer voor je. 
Slechts enkele kon ik remonteren op weg naar de finish, en zo kwam ik dan als 14de aan op het eerste verdiep van de 'ijzeren Dame'.

Moe, maar niet volledig uitgewrongen, kon ik terugkijken op een prima ingedeelde wedstrijd.  Misschien, na een grondige bestudering tussen bar en barkruk, kon ik vaststellen dat een iets optimistischer start er misschien zou toe geleid hebben tot een 11de stek of, wie weet, tot een DNF... Al bij al dus, op zeker gespeeld en voor mijn doen... gewonnen...







Voeding:
- Overstims hydrixir antioxidant sportdrank
- 4 x Overstims fruit'n Perf
- 4 x Overstims Antioxidant vloeibare gel
- 4 x Overstims Cafeïne gel

Kleding:
- Compressport Trailrunshort
- Patagonia strider Pro short
- Patagonia Cap 1  baseline
- Patagonia Cap2 lightweight shirt
- Compressport arm sleeves.
- Compressport Pro trailrunsocks
- Compressport Pro Swiss R2

Hydrapack:
- Compressport Ultrunpack

Schoenkeuze:
- Mike Terra Kiger 2


2 opmerkingen:

  1. Proficiat Thomas! Vanwaar trouwens de schoenkeuze? Lijkt me beetje raar vermits dit toch niet de beste trailschoen is?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De Nike Terra Kiger was voor mij een vrij logische keuze voor dit snelle parcours. Een lichtgewicht schoen die zeer soepel afrolt en mooi contact maakt met de ondergrond. Vorig jaar was de ondergrond nog droger en toen stond ik aan de start met New Ballance RC 1400, een weg wedstrijdschoen. Het parcours van Parijs vraagt zeker geen zware trailschoen.

      Verwijderen