Vooraf had ik een ambitieus plan op poten gezet met als doel rond 01u30 de klus klaren en daarna "potten" gaan pakken. In niet minder dan 18u30' zou ik hollen vanuit de Aosta vallei naar Chamonix, ambitieus maar haalbaar. Ambities maken een man sterker en het leven is aan de durvers, "do or die"
"no pain no gain", "suffer and glorie" met deze "wijze" woorden vertrok ik voor mijn koers.
Eénmaal we los gelaten werden te Courmayeur werden we vrijwel onmiddellijk de lucht ingekatapulteerd richting Col Chavannes met een knikje aan de Lac Combal. Tijdens dat eerste kleine knikje kreeg mijn zelfvetrouwen reeds ook een klein tikje. Het dalen verliep moeizaam, tijdens de eerste afdaling was ik een obstakel voor de snellere dalers. Meerder malen heb ik mij dan geparkeerd en de anderen voorbij laten zoeven
Na de eerste makkelijke afdaling volgde de korte klim naar de Col Chavannes. Toen verliep alles nog ongeveer naar wens. Alles onder controle, straks zou ik wel terug voorwaarts schuiven in het klassement.
Na Col Chavannes lag een autostrade, een stuk waar menig traillopers hun neus voor op trekken. Een mooie rechte strook van zo'n 9K licht en makkelijk lopend. Vooraf tijdens mijn verkenning wist ik dat ik hier met de rem op moest lopen, het gevaar sluipt in makkelijke stukken dat je tijdswinst niet opweegt tegen de spierschade. Meerdere malen checkte ik de GPS om te zien of ik niet te snel ging, na 10 minuten aan de gecontroleerde snelheid van 13 à 14 km/u besloot ik plots om een nog ongekende reden even de grond van naderbij te gaan bestuderen. Na een korte check zag ik dat het enkel wat schaafwondjes waren, maar belangrijker mijn "durven" had weer een gigantische dreun geïncasseerd. Het tempo werd plots herleid naar een magere 12km/u.
Achteraf bekeken heb ik tijdens mijn val niet alleen mijn beker verloren, maar vooral belangrijker mijn "fighting-spirit" als een geslagen hond heb ik mijn TDS nog uitgesukkeld.
Het bleek al snel dat de planning (zie boven) in de war was. De stukken die naar de "hemel" reken kon ik nog plaatsen onder de noemer "doenbaar" maar de stukken naar de "hel" verliepen inderdaad "hels".
Met het idee dat de koers bijlange nog niet gelopen was besloot ik het toch rustig aan verder te doen en heelhuids te arriveren in Chamonix. Het ambitieuse plan en de rendez-vous om half twee te Chamonix waren reeds gaan vliegen. Toen wist ik reeds dat ik om half twee niet onder de douche zou staan, maar dat mijn getekende lijf zich ergens zou bevinden tussen de Col de Tricot en eindstreep, het liefst meer in de richting van de verlossende eindstreep.
Na 50K arriveerde ik in Bourg Saint Maurice, daar stond mijn team mij op te wachten aan de verzorgingspost. Jan, manu en kleine Maurice zorgden voor verse batterijen en nieuwe hoop. De strijd was nog bijlange niet gestreden, er zouden nog vele lijken vallen (waaronder ik 2 x letterlijk).
Een verse drinkzak en een handvol Coup de Fouets en anders lekkers die mij verder richting Passeur de Pralognan moesten stuwen, dit waren mijn ingrediënten om de volgende moeilijkste 12K te overbruggen. Voornamelijk ging het bergopwaarst richting Passeur en dus schoof ik ook wat meer op in het klassement, opwaarts, maar in een kleine afdaling schoof ik terug afwaarts. Dit scenario zou zich herhalen tot aan de meet van Chamonix.
Het heen en weer geschuif en het bengelen aan de rekker wil ik U besparen. Wel kan ik U meegeven dat door al dat geschuif en onhandig geklungel de moed steeds dieper in de schoenen zakte. Op zo'n momenten is de mentale weerbaarheid en de drang om te finishen de grootste drijfveer.
Door je lijf zo lang te tergen kom je plots uit je comfortzone, langzaam maar zeker dooft het licht uit. Er was totaal geen sprake meer van een persoon vol vertrouwen, wat overbleef was een persoon die klaar was voor de schroothoop.
Omstreeks 4u30 toen de kabouters nog praten en de mensen nog sliepen arriveerde ik als 87ste de eindmeet, 21u24' en 12 luttele seconden dit was de uitslag van een tocht van 119K en 7250 hoogtemeters tussen Courmayeur en Chamonix.
Ontgoocheld over het resultaat zeker, diep ontgoocheld. Een miscalculatie van zo'n 180 minuten is niet niets.
Tevreden van de eindmeet bereikt te hebben, meer dan zeker. De fysieke pijn weegt niet op tegen de mentale strijd die ik geleverd en gewonnen heb tegen mijzelf.
Mijn eindconclussie en eigenlijk belangrijker dan al die zever over schuiven en schuiven. De TDS is geen wedstrijd voor een laaglander die daalt als een persoon met een beperkte mobiliteit met (te) grote ambities.
Volgende keer beter, aan die woorden trek ik mij op...
Met dank aan www.overstims.com en www.patagonia.com
en vooral niet te vergeten Jan, Manu en Maurice voor de goede zorgen tijdens en na de wedstrijd. En aan iedereen die mij op een of andere manier geïnspireerd heeft tijdens mijn tocht...
Jammer dat je telkens wat plaatsen en vertrouwen verliest in dat dalen. Hoe dan ook, ondanks alles een sterke prestatie, al besef ik dat je ambities hoger liggen :-). Hoop dat je er desondanks toch wat van kunnen genieten hebt ook. En volgend jaar gaan we een bus moeten inleggen denk ik. Tony zijn enthousiasme voor UTMB is nu al niet meer te stuiten, en bij mij is er eigenlijk ook nog weinig twijfel... Een bus zeg ik u!
BeantwoordenVerwijderen