zaterdag 7 november 2015

winter offensief

Het Alpensyndroom is reeds sinds lange tijd verwerkt en jawel, zonder blijvende letsels, iets waar ik eind augustus niet zo zeker van was. 
Daags na mijn UTMB avontuur/ellende had ik nog last van olifantenpootjes beter gekend in de Vlaamse rusthuizen als oude-wijve-enkels.
En vooral het belangrijkste: de honger was weg. 
Niet de honger naar vast en vloeibaar voedsel.  Nee, die honger was groter dan ooit.
Mijn stembanden werden gesmeerd met verscheidene alcoholformules en mijn honger werd gestild in de betere pita- en kebabzaken over gans Vlaanderen die ik bezocht tijdens mijn NMBS treindiensten.
De honger naar het lopen was verdwenen... Oeps! 
Niet dat het mij op dat moment veel kon schelen. 
Het feit dat ik een tochtje door het Alpenmassief tot een 'goed' eind had gebracht was voor mij voldoende. Voor herhaling was dit op dat moment de ver-van-mijn-bed-show.

Maar soms moet je je zwakheden ombuigen in je sterktes.
Deze wijsheid kreeg ik reeds mee van in "die beginne". 
Daar ik het geheugen heb van een zeef en het IQ van een dementerende hamster vergeet ik vaak en hoegenaamd snel. 
Na een aantal weken mij gerold te hebben in zelfmedelijden en mijn wonden gelikt te hebben was ik vergeten wat de sensatie was op een berg na uren en uren.
Een paar weken later begon ik zelf wat  te lopen om daarna lichtjes aan een schema te volgen om te testen of mijn enkel zou stand houden. 
Blijkbaar is mijn Koreaanse carrosserie gemaakt in een kogelvrije uitvoering die best wel tegen een stootje kan. 

Na evaluatie besloot ik terug de trainingen aan te pakken als serieus, terug weer voor echt. 
Het feit dat ik een maand eerder enkele woorden in mijn mond had genomen als: 'nooit en zeker nooit meer, shit en f*ck' was ik inderdaad vergeten.
Trainen en hard werken zonder doel werkt niet motiverend. 
Een doel kan hier zeer ruim geïnterpreteerd worden; je goed voelen in je vel, gewicht verliezen of in mijn geval de som van gewicht verliezen en mij goed voelen in mijn vel, vermenigvuldigd met dwangmatigheid en proberen te scoren om daarna mijn ego te kunnen strelen.

Het tijdstip wanneer precies ik mijn ego streel valt meestal samen met het tijdstip wanneer ik over de meet rol in één of andere wedstrijd. 
Dus ik diende gewoon nog een wedstrijd te prikken om mij te kunnen blijven motiveren om beter te doen. 
Na een zéér exacte studie van de wedstrijdkalender in combinatie met de consumatie van meerdere zware bieren besloot ik om het nog eens te proberen in Uewersauer en 2 weken nadien op de Houffa-Trakks trail. 
Jawel, ik zal nog 2 keer proberen om het beste van mezelf te geven op 2 trails waar er zal gelopen worden.
Tweemaal moet de afstand van 50 kilometers overwonnen worden en dit liefst natuurlijk zo snel mogelijk. 
Na het bekijken van het profiel en de tijden van de jaren voordien valt het op dat er stevig wordt doorgelopen in beide wedstrijden.

Om mijn lijf te prepareren voor dit snellere werk heb ik mijn trainingsaanpak wat moeten aanpassen.  Mijn trainingsschema begon terug te lijken op een  marathonschema met meerdere obligate bezoeken aan de atletiekpiste, waar er nauwkeurig rondetijden gecheckt werden en het daarbij veel te hoge tempo naar mijn gevoel. 
In het begin voelden de trainingen eerst terug aan als wat onwennig en het was zoeken naar de juiste inzet, maar na een aantal baanbezoeken was het telkens een uitdaging om het vooropgestelde schema alleen succesvol te kunnen afwerken. 
Dit alles probeer ik te combineren met duurlopen die terug voor marathonlopers onder de noemer normaal vallen. 
Om de zaak wat af te kruiden, plan ik zelf een paar crossen op het programma om me wakker te houden.
Kortom, dus toch nog een pikant winter offensief vooraleer we even de stekker eruit zullen trekken. 

1 opmerking:

  1. Klinkt redelijk herkenbaar... Ook ik ga in Luxemburg de eerste deftige wedstrijd lopen sinds de utmb. Weliswaar met beperktere ambitie: vlot over de meet komen is dit jaar al genoeg!
    Wim

    BeantwoordenVerwijderen