Over sterven en doodgaan

Vrijdag 28 augustus rond de middag begint het stilaan door te dringen, binnen een aantal uur mag ik starten op de UTMB. 
DE UTMB,  iets waar ik jarenlang van gedroomd had.
Jaren lang koetserde ik de droom om ooit de volledige toer rond de Mont Blanc te mogen maken. 
Dat dit niet zonder slag of stoot zou verlopen was reeds van in den beginne in de sterren geschreven.  Voor iedere sterveling is 168 kilometers en 10 x 1000 hoogtemeters iets van het goeie teveel.  Zelf de volbloed raspaarden en hyperkinetische springhanen zouden zich op dit meesterstuk wel eens kunnen verslikken.
Daar ik mezelf had geklasseerd tussen die gewone stervelingen en de hyperkinetische spring-ras-volbloed-dingen, had ik vooraf toch één zéér ambitieus plan op poten gezet.  Dit plan was eigenlijk zeer simpel: gewoon de linker voor de rechter voet zetten en dit met een frequentie die hoger ligt dan het tikken van de klok.  Zoals je ziet een zéér simpel plan maar de uitvoering hiervan...
Zoals bij meerder uitvoeringen, van meerdere Masterplannen kan de uitvoering hiervan bepaalde en/of onbepaalde vertraging oplopen.

Vrijdag 28 augstus 16u00, begeef ik mij richting start, 2 uur voor de start.  120 minuten op voorhand om een goede startplaats te kunnen bemachtigen. 
Met de wetenschap dat ik niet alleen die tocht zal doen maar vergezeld worden van zo'n 2299 zielsgenoten, weet ik dat het niet onverstandig is mij iets op voorhand te installeren aan de startlijn.

Vrijdag 28 augustus 17u30: nog een half uur te gaan voor de start. 
De speakers van dienst houden het publiek en de lopers warm.  De spanning wordt opgebouwd alsook de temperatuur in het startvak.  Bij sommigen parelt het zweet nu reeds van hun gelaat en er werd nog geen millimeter gelopen. 
Maar de speakers doen hun werk exellent: de menigte gaat bijna uit zijn dak, de spanning bereikt bijna zijn kookpunt/climax.

doortocht Saint-Gervais met Elle
 

Vrijdag 28 augustus 18u00. 
De climax...
Op klokslag 18u00 worden honderden dol enthousiaste lopers geëjaculeerd.  Het circus wordt losgelaten. 
Muziek, gejoel, geschreeuw, toeters en bellen en een ongeziene zee van mensen vormen een muur van lawaai waardoor de lopers zich een baan zoeken. 
Nooit gezien en nooit ervaren. Zo'n sensatie... maar tijd om stil te staan is er niet.  We worden vooruit geschreeuwd en delen high-en low fives uit. 
We hebben maar enkele passen gelopen en worden al bejubeld als echte kampioenen. 
Deze sensatie herhaalt zich wanneer de stoet door een bergdorpje trekt...tot het vallen van de nacht.

Vrijdag 28 augustus 22u00. 
De nacht biedt zich aan, de toeschouwers beginnen lichtjes maar zeker uit te doven.  Ik begin mij mentaal klaar te maken voor 8 uur duisternis en de eerste grote klim die naar de Refuge du Bonhomme leidt. 
Tijdens "daylight" is dit een waanzinnig mooie klim. Links van de klim ligt het Mont Blanc massief en op de rechterkant is een mooie wand te bezichtigen.  Maar op dat moment probeer ik mij te focussen op de juiste balans tussen "go with the flow" en "keeping my own pace". 
Dit lukt mij wonderlijk wel vrij goed, en zo kan ik gedurende de nacht mij zachtjes laten meedrijven met de kudde over berg en dal.

Zaterdag 29 augustus 06u00.  Ik heb reeds Courmayeur verlaten.  Na een korte stop in het sportcenter duw ik mezelf verder richting Grand Col Ferret. 
De eerste kilometers na Courmayeur kondigen zich aan "OK".
Eerst wat hoogtemeters maken om daarna tamelijk horizontaal te blijven rennen. 
Tussen Courmayeur en Arnuva kan ik in een lekker ontspannen ritme komen.  De nacht had wel hier en daar een litteken van vermoeidheid achtergelaten, maar complete paniek is er op dat moment zeker niet.  Lekker cruisen door de bergen en vooral lekker in de schaduw.

Zaterdag 29 augustus 10u00. 
Ik bevind mij ergens op Grand Col Ferret, zopas heb ik mijn lijf de berg opgeduwd.  Mijn lichaam begint nu reeds tekens te vertonen van vermoeidheid, mijn geest begint problemen te ondervinden om mezelf te motiveren.  Ik begin mezelf vragen te stellen waarom.. 
Waarom, ben ik begonnen aan dit waanzinnige idee?

Zaterdag 29 augustus 11u00.
Ik bevind mij ergens tussen Grand Col Ferret en La Fouly. 
"Kut" mijn drinken is op en de weg naar La Fouly is nog lang, te lang om te doen in de hitte zonder drankvoorraad.  Tijdens mijn weg naar Fouly begin ik panisch te zoeken naar water.
 "Kut" ik bevind mij op de Zuid flank.  Op dit moment kantel ik volledig om, mijn mentale veer breekt.  Ik wil niet meer afzien ik wil straks de wagen in in Champex.  Maar eerst naar La Fouly.

Zaterdag 29 augustus 12u00             
La Fouly.  Als een uitgewrongen dweil slenter ik de ravito binnen.  Mijn lichaam is op en overhit.  Ik ontdoe mij van mijn bovenkleren en neem een geïmproviseerde douche.  Het koude water werkt helend op mijn overgekookt lijf.  De frisse douche doet zijn werk en ik slaag erin om mijn lichaam af te koelen.  In slow motion drink ik bekers cola en eet ik wat soep. 
Na enkele minuten raap ik terug mijn moed samen en vertrek met koud doorweekte kleren.  Nog nooit zo'n zalig gevoel ervaren om met natte kleren te kunnen wandelen.  Na enkele minuten verplicht ik mezelf om terug naar loop modus over te gaan richting Champex.

Zaterdag 29 augustus 14u00
Ik strompel de tent van Champex-Lac binnen, ondertussen in het aangename gezelschap van mijn team (Jan, Manu, Maurice en dochterlief Elle). 
De sfeer en het pretgehalte bevindt zich zwaar onder het vriespunt ondanks de hitte. 
Het doel is bereikt.  Champex-Lac,  hier zou ik in de wagen stappen en mij laten rijden tot Chamonix waar mij een welverdiende rust opwachtte.
Ik stamel en stotter als een volleerde kleuter dat ik wil kappen, 't is genoeg geweest.  Ik had de grens opgezocht, bereikt en reeds overschreden. 
Mijn lichaam en geest weigeren om nog urenlang gekweld te worden.  Helaas ziet Jan nog een klein vuurtje in mijn piepkleine oogjes branden. 
Hij overhaalt mij om terug alle moed samen te rapen en "het" erop te wagen richting Chamonix uiteindelijke.

De tijd tussen Champex en Chamonix duurt moordend lang.
Na het meesterwerk van Chamonix-Courmayeur die plots een wending kreeg naar drama-horror en uiteindelijk requiem werd, wordt het een veel te lange "finale".
De plaats waar ik voordien het "wijze" plan had om nog te genieten van de vergezichten op de Tête aux Vents werd jammer genoeg maar zéér zekerlijk geruild voor gejammer en gesakker op nen berg.  De uitputting is op dit moment zelfs zo extreem dat het gigantische vormen begint aan te nemen en dat ik zowaar hallucinaties meemaak.  Ik zie stinkdieren, mensen en theepotten die blijkbaar niet tot dit decors behoren maar een ziekte beeld is van mijn compleet uitgeputte lijf. 
Toch wat ontgoocheld over mijn hallucinaties... nadien had ik liever toch wat anders gezien dan stinkdieren en theepotten op nen berg, hierbij dwaal ik dan af naar een zekere Heidi in de bergen , in +18jaar versie.

Zaterdag 29 augustus 24u00 Chamonix. 
Na 17 uur lopen en 13 uur strompelen kan ik zowaar na 30 uur terug arriveren op plaats waar het begon.  Na 30 uur kan ik samen met dochterlief Elle, ditmaal niet de startboog, maar de aankomstboog onder lopen.  Compleet verdwaasd van deze planeet, maar doodgelukkig kan ik neerstranden te Chamonix-Mont Blanc.  Een kleine miscalculatie van een slordige 6 uur kan op dit moment mijn "feestje" niet verderven.  "je suis completement emerdé" geef ik nog mee aan de speaker van dienst. 
Voor mij is dit de felste veldslag die ik geleverd heb tegen mezelf, niet tegen een ander maar samen met anderen.  Geen ingewikkelde rekensommen maken voor een goede plaats in het klassement.  Maar een strijd op leven en dood met enkel en alleen mezelf als tegenstander. 

met dank aan het Team (Jan, Maurice, Manu en Elle)